Beneath a Steel Sky 1.5.
Το «μετά ολικής καταστροφής» σκηνικό πρέπει να έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια στα adventures. Deponia, Gemini Rue, A new Beginning, Machinarium και πολλά ακόμα παιχνίδια δείχνουν να έχουν ξαναβρεί την έμπνευσή τους σε ένα στυλ, που για παραπάνω από μια δεκαετία ψυχορραγούσε. Και γιατί όχι άλλωστε; Αφού δίνει τη δυνατότητα για δραματικό ή κωμικό στήσιμο, σε έναν κόσμο παρανοϊκά περίεργο και συνάμα ανατριχιαστικά κοντινό μας και μπορεί έτσι να ενώσει τη φαντασία του παίκτη με την καθημερινότητά του και να του προσφέρει μία σύνδεση που εφάμιλλη δύσκολα θα βρεις σε ένα fantasy setting.
Βέβαια, τα adventures είναι παλιοί βετεράνοι σε αυτό τον τομέα, με δεκάδες αριστουργήματα και μη, τα οποία ταξίδεψαν τους παίκτες σε ένα σκοτεινό μέλλον βγαλμένο από το χειρότερο εφιάλτη του William Gibson. Ένα από αυτά ήταν και το Beneath a Steel Sky, ένα πραγματικό αριστούργημα της Revolution Software, το οποίο δυστυχώς δεν έτυχε μεγάλης εμπορικής επιτυχίας, επισκιασμένο από τη σειρά «θωρηκτό» της ίδιας εταιρίας, Broken Sword. Παρόλα αυτά, όσοι τελικά έπαιξαν αυτόν τον τίτλο, θυμούνται με γλυκόπικρες αναμνήσεις τον υπέροχο κόσμο του και τη δραματικά υφασμένη ιστορία του. Αυτοί που το θυμούνται καλά, λοιπόν, στο Primordia θα βρουν τον πνευματικό του διάδοχο, σε έναν σχεδόν “tribute” βαθμό. Πρόκειται για έναν τίτλο σχεδιασμένο από την indie ομάδα Wormwood Studios, με τη σημαντική υποστήριξη της Wadjet Eye Games, δημιουργό της Blackwell Series και publisher των Gemini Rue και Resonance.
Το Primordia, λοιπόν, εξελίσσεται σε ένα μακρινό, δυστοπικό μέλλον της Γης, όπου ο πλανήτης κατοικείται πλέον μόνο από μηχανές. Κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς ήταν οι άνθρωποι, πότε εξαφανίστηκαν και τι ακριβώς τους συνέβη. Για τις μηχανές, ο άνθρωπος είναι ένα ον βγαλμένο μέσα από ιστορίες και μύθους. Για άλλους πρόκειται για μια αλληγορική έκφραση της μηχανικής τους ιστορίας και για άλλους αποτελεί αντικείμενο θρησκευτικής λατρείας, όπου περιμένουν την επιστροφή του στην ημέρα του μεγάλου “Reboot” και τη επιδιόρθωση της ζωής και του πλανήτη. Σε αυτό τον κόσμο, λοιπόν, καλούμαστε να αναλάβουμε τον έλεγχο του Horatio, ενός ανδροειδούς-ερημίτη, ο οποίος ταξιδεύει στον κόσμο επάνω σε ένα περίεργο «πλοίο» και θέλει να είναι αποκομμένος από τα κοινά. Μοναδική του συντροφιά αποτελεί ο Crispin, ένα ιπτάμενο ρομποτάκι με μια δική του, διεστραμμένη αίσθηση του σαρκασμού και του χιούμορ.
Ξαφνικά, κάποιος κλέβει την πολύτιμη πηγή ενέργειας του σκάφους του, αναγκάζοντάς τον να ρίξει «άγκυρα» στη μέση του πουθενά και να ριχθεί με τα μούτρα στο κυνήγι του κλέφτη. Όπως είναι αναμενόμενο σε αυτά τα παιχνίδια, η απλή αυτή αναζήτηση θα μετατραπεί αργότερα σε ένα μεγάλο εφιάλτη, καθώς από την απόλυτη ερημιά θα πλησιάσετε σε μια μεγάλη πόλη και θα μπλεχθείτε άθελά σας σε μια μεγάλη ιστορία συνωμοσίας και καταστροφής. Το αριστουργηματικό κομμάτι της ιστορίας έχει να κάνει με το υπέροχο lore του τίτλου, τον εκπληκτικό κόσμο του και τους υπέροχους χαρακτήρες του. Είναι μία πραγματικά υπέροχη εργασία, που στήνει έναν μαγικό κόσμο από το μηδέν και μπορεί να αποτελέσει βάση για μια ολόκληρη σειρά παιχνιδιών βασισμένη πάνω σε αυτόν.
Το αρνητικό της υπόθεσης, όμως, έχει να κάνει με τη χλιαρότατη γραμμή που παίρνει η κεντρική ιστορία. Το πρώτο μισό του παιχνιδιού είναι απλά το κυνήγι του κλέφτη στην ερημιά και μόνο από τη μέση και μετά αρχίζει να περιπλέκεται το σενάριο. Ακόμα και εκεί, όμως, τα πράγματα μένουν σε ένα χλιαρό επίπεδο, καθώς υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα. Πρώτον, ότι η κεντρική συνωμοσία δεν εκμεταλλεύεται το φοβερό background lore και μένει σε πολύ επιφανειακά επίπεδα. Δεύτερον, πως δεν υπάρχει ουσιαστικό κίνητρο για το χαρακτήρα σας καθώς ο ίδιος φαίνεται πως δεν ενδιαφέρεται καθόλου για όλα αυτά και απλά θέλει να τον αφήσουν στην ησυχία του.
Είναι μεγάλο κρίμα που η κεντρική ιστορία δεν καταφέρνει να πατήσει σωστά στα εξαιρετικά της θεμέλια, γιατί όλοι οι μηχανισμοί ήταν εδώ. Μια πολύ ωραία περίπτωση με το Primordia, πάντως, είναι πως είχαμε πολλά χρόνια να δούμε σε adventure τόσες πολλές διαφορετικές γραμμές πλεύσης. Το παιχνίδι έχει 10 διαφορετικά endings, τα οποία επηρεάζονται από διάφορες αποφάσεις που παίρνουμε στο παιχνίδι, αποφάσεις που μπορεί την λωρα που πάρθηκαν να φάνηκαν πολύ ή καθόλου σημαντικές αλλά που έρχονται να δέσουν στο τέλος και να αλλάξουν κάπως τη σεναριακή πορεία. Παρόμοια λογική υπάρχει όμως και στο gameplay!
Από όποια σκοπιά και αν το δούμε, όπως και στο setting αλλά και εδώ, οι βάσεις του gameplay είναι χτισμένες με τεράστια θεμέλια και ορισμένες πολύ έξυπνες ιδέες. Όπως είναι αναμενόμενο, το παιχνίδι είναι ένα κλασσικό adventure τρίτου προσώπου, όπου στην περιπέτεια θα μιλήσετε με NPCs, θα συλλέξετε και περιεργαστείτε αντικείμενα και θα λύσετε διάφορα puzzles. Τυπικό, κλασσικό και κατανοητό. Εκεί, όμως, που το Primordia διαφέρει από άλλα παιχνίδια είναι στο ότι εκμεταλλεύεται τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται και έτσι, τα αντικείμενα που θα συλλέγετε είναι διάφορα parts που χρησιμοποιείτε για να επισκευάσετε μηχανισμούς και όχι για να κάνετε παλαβούς συνδυασμούς.
Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως πάρα πολλοί γρίφοι του παιχνιδιού έχουν παραπάνω από μία λύση, αφήνοντας έτσι τον παίκτη να πειραματιστεί για το πώς θέλει να προχωρήσει παρακάτω και δίχως να τον δεσμεύει σε ένα αέναο ψάξιμο της μίας και μοναδικής λύσης -όπως συμβαίνει με τα περισσότερα adventures. Προσθέστε και σε όλα αυτά ένα καλό map για fast travel και ένα ωραίο inventory (αν και ίσως δυσκολέψει τους νεότερους παίκτες λόγο του παλιομοδίτικου στησίματός του) και θα δείτε και εσείς πως η δουλειά ξεκίνησε πάρα πολύ καλά.
Εκεί που χάλασε κάπως το γλυκό, όμως, έχει να κάνει με τη δυσκολία αλλά και την ευρηματικότητα των γρίφων. Μπορεί να υπάρχουν πολλαπλές λύσεις σε αυτούς, αλλά γενικά πολλά από αυτά τα έχετε ξαναδεί σε άλλα παιχνίδια και θα μπορέσετε να τα περάσετε με αρκετή ευκολία. Τα δε puzzles είναι αρκετά περιορισμένα σε ποικιλία και υπάρχουν κυρίως για να ξεκλειδώσετε, προσπεράσετε ή διαρρήξετε μία πόρτα, αφαιρώντας από το παιχνίδι την αναζήτηση για το κάτι παραπάνω. Αν μέχρι στιγμής είχαμε κάποια παράπονά, φτάνοντας στην ανάλυση του τεχνικού τομέα του τίτλου οποιαδήποτε γκρίνια απλά διασκορπίζεται στους πέντε ανέμους. Το Gemini Rue έδωσε μια πολύ ωραία retro αισθητική στην κατηγορία, αλλά ίσως ήταν υπερβολικά απλό στο σχέδιο. Το Resonance από την άλλη, μάλλον πέρασε μια εποχή παραπέρα και έγινε λίγο πιο μοντέρνο. Το Primordia θα μπορούσε άνετα να είχε κυκλοφορήσει στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και να έδενε απόλυτα με τα υπόλοιπα παιχνίδια της εποχής του.
Οι παίκτες θα δουν αριστοτεχνικώς σχεδιασμένα backgrounds με “pixel” αισθητική, βουτηγμένα σε ένα βαθύ χρώμα της σκουριάς που δεσπόζει σε έναν κόσμο μόνο από μηχανές. Με την παλέτα να έχει βουτήξει στο βαθύ καφέ, όλος ο κόσμος θυμίζει ένα πιο ονειρικό Fallout, κρατώντας όμως την ίδια σκοτεινιά και ίσως και μεγαλύτερο βάρος στην ατμόσφαιρα. Ακόμα καλύτερη δουλειά έχει γίνει και στο σχεδιασμό των χαρακτήρων, με σωστό animation, καλό σχεδιασμό και κυρίως μεγάλη πρωτοτυπία, με αποτέλεσμα να αποτελούν ονόματα που στέκονται άνετα απέναντι σε ήρωες “ΑΑA” τίτλων και μπορούν όντως να αγαπηθούν από τον παίκτη.
Σε αυτό το σημείο, βέβαια, έρχεται να βοηθήσει και το υπέροχο voice acting του παιχνιδιού, το οποίο είναι ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Αρκεί απλά να πούμε πως τη φωνή του Horatio τη δανείζει ο Logan Cunningham (o αφηγητής στο Bastion) και του Crispin o Abe Goldfarb (o Joey Mallone των Blackwell) και θα καταλάβετε άμεσα το πόσο υπέροχη δουλειά έχει γίνει σε αυτό τον τομέα. Όσο για τη μουσική, ακροβατεί κάπου στα όνειρα που έπλεξε ο Vangelis στο Blade Runner και δένει απόλυτα με την φιλοσοφία του τίτλου.
Είναι πραγματικά τεράστια η πίκρα που νιώθεις όταν παίζεις αυτό το παιχνίδι. Με έναν υπέροχο κόσμο που διαθέτει απίστευτο backstory και lore, έξυπνους μηχανισμούς gameplay και καλοφτιαγμένο τεχνικά, το Primordia είχε πραγματικά τις δυνατότητες να αποτελέσει ένα “all time classic”, έναν τίτλο που θα έκανε τους adventurers να μιλάνε για αυτό ακόμα και μετά από πάρα πολλά χρόνια. Δυστυχώς όμως, ένα adventure αποτελεί ένα ταξίδι με δύναμη πνοής την ιστορία του και τις δυσκολίες/ γρίφους που θα αντιμετωπίσεις στη διάρκειά της. Σε αυτούς τους τομείς το Primordia χωλαίνει και χαραμίζει λιγάκι το υπόβαθρό του με μια απλά καλή ιστορία και ικανοποιητικούς γρίφους.
Παρόλα, όμως, τα βασικά του προβλήματα, πρόκειται για έναν από τους πιο εκπληκτικά στημένους κόσμους που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε παιχνίδι, στοιχείο που το καθιστά ως έναν τίτλο που θα πρέπει να δείτε, απλά και μόνο για να χαθείτε μέσα στο απύθμενο βάθος του αλλά και να απαιτήσετε μια συνέχεια σε αυτό το setting. Αν διορθωθούν τα προβλήματα που αναφέραμε, τότε θα μιλάμε για ένα πραγματικό αριστούργημα.
Ελάχιστες απαιτήσεις συστήματος
Λειτουργικό: Windows XP SP2 ή νεότερο
Επεξεργαστής: Pentium ή καλύτερος
Μνήμη: 64 MB
Σκληρός δίσκος: 1.5 GB
Κάρτα γραφικών: Συμβατή με DirectX 5 ή ανώτερη