GRID 2

Απολαυστικό, αλλά όχι χωρίς προβλήματα

Έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του GRID και επιτέλους η Codemasters αποφάσισε να σβήσει τη δίψα των φίλων της για μια νέα racing πρόταση. Σε αυτό το αρκετά μεγάλο διάστημα απουσίας, πολλοί υποψήφιοι μνηστήρες διεκδίκησαν με αξιώσεις την κορυφή της κατηγορίας, αλλά ελάχιστοι κατάφεραν να σταθούν αξιοπρεπώς δίπλα σε μια πρόταση που έφερε την υπογραφή και την μαεστρία της αγγλικής εταιρίας. Όμως, όπως λέει και η γνωστή παροιμία, ο χρόνος είναι ο χειρότερος εχθρός, και έτσι ο νέος τίτλος καλείται αφενός να δικαιολογήσει την παρουσία του αλλά και να καταφέρει να προσπεράσει τους αντιπάλους του.

Και είναι ίσως η πρώτη φορά που η Codemasters δείχνει πραγματικά να ιδρώνει. Έχοντας σαν μέσο σύγκρισης το αρχικό GRID, οι πρώτες εντυπώσεις είναι μάλλον αρνητικές. Η γενικότερη φιλοσοφία του τίτλου δείχνει να μην έχει αλλάξει και αναμφίβολα το πρώτο δίωρο θα δοκιμάσει τις αντοχές των παικτών. Αμερικάνικα muscle cars θα μονοπωλήσουν αρχικά τις επιλογές μας, το ανανεωμένο μοντέλο χειρισμού φαίνεται να φλερτάρει επικίνδυνα με δημιουργίες της ιαπωνικής racing σχολής και γενικότερα οι πρώτοι αγώνες θα αφήσουν μια μουδιασμένη, σχεδόν αδιάφορη αίσθηση.

Το GRID 2 είναι αλήθεια πως χρειάζεται το χρόνο του, και για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο αργεί να πατήσει το γκάζι τέρμα στο πάτωμα. Ακόμα και όταν συμβεί αυτό όμως, ο τίτλος φαίνεται να ακολουθεί δειλά το μονοπάτι του προκατόχου του, δίχως την παραμικρή τόλμη να ρισκάρει για κάτι διαφορετικό, για κάτι νέο. Φυσικά, η συνολική ποιότητα βρίσκεται στα γνωστά υψηλά επίπεδα που έχει μας έχει συνηθίσειι η Codemasters, αλλά στην παρούσα χρονική περίοδο και με την τρέχουσα γενιά hardware να οδεύει προς τη δύση της, το GRID 2 φαίνεται πως κυκλοφόρησε απλά και μόνο… γιατί έπρεπε.

Μια ματιά στο περιεχόμενο

Σε επίπεδο σχεδιασμού, η μοντέρνα εικόνα του μενού μεταφέρθηκε ατόφια από το πρώτο μέρος, με τις loading οθόνες να ενημερώνουν συνεχώς τον παίκτη για την πρόοδό του. Ο τίτλος είναι πολύ όμορφα χωρισμένος σε δύο κύριες ενότητες, οι οποίες στη συνέχεια ξεδιπλώνουν τις περαιτέρω επιλογές αγώνα. Έτσι, από τη μια πλευρά υπάρχει η επιλογή World Series Racing, το γνωστό σε όλους career mode, και από την άλλη περιμένουν υπομονετικά οι δικτυακές αναμετρήσεις.

Όλο το βάρος καλείται να σηκώσει το World Series Racing, το οποίο είναι πρακτικά χωρισμένο σε ετήσιες διοργανώσεις. Ο παίκτης καλείται να δείξει την αξία του σε αγώνες ενάντια στον χρόνο, ενάντια σε αντιπάλους που ελέγχει η cpu, σε elimination δοκιμασίες, καθώς και σε αγώνες όπου απλά θα πρέπει να προσπεράσει όσο το δυνατόν περισσότερα ημιφορτηγά, τα οποία κινούνται με αργή ταχύτητα αλλά καταλαμβάνουν ένα σεβαστό χώρο στο οδόστρωμα. Οι δοκιμασίες για τον ταχύτερο γύρο δεν απουσιάζουν, ενώ και οι πλαγιολισθήσεις επιστρέφουν καλύτερες από ποτέ.

Ευτυχώς, το θέμα της ποικιλίας δεν θα απασχολήσει τους παίκτες, οι οποίοι για ακόμα μια φορά θα είναι σε θέση να στολίσουν τα αυτοκίνητά τους με χορηγούς και να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Πρακτικά, εδώ τα οχήματα δεν αγοράζονται, αλλά είτε κερδίζονται μέσω κάποιου event είτε παραχωρούνται αυτόματα στον παίκτη ώστε να λάβει μέρος σε μια διοργάνωση.

Για ακόμα μια φορά ο παίκτης δεν αποκτάει πόντους εμπειρίας, αλλά προσπαθεί να αυξήσει τους οπαδούς που τον παρακολουθούν, αποκτώντας έτσι πρόσβαση σε περισσότερους αγώνες. Η κάθε WSR ενότητα απαιτεί από τον χρήστη να ολοκληρώσει κάποιες δοκιμασίες-αγώνες, πριν τελικά μπορέσει να λάβει μέρος στο επίσημο τουρνουά της διοργάνωσης και αφού τα καταφέρει, θα μεταβεί στην επόμενη αγωνιστική –κατά μία έννοια- περίοδο, ενώ αυτόματα θα μεταφερθεί και σε ένα μεγαλύτερο γκαράζ. Οι μηχανικές βελτιώσεις απουσιάζουν και οι όποιες αλλαγές περιορίζονται στην εξωτερική εμφάνιση των αυτοκινήτων, με τα διαθέσιμα patterns όμως να μην είναι και πάρα πολλά.

Μυρωδιά από καμένο λάστιχο…

Όμως, το GRID 2 δεν θα κριθεί για αυτές τις λεπτομέρειες, αλλά για το πώς συμπεριφέρεται στην άσφαλτο και όπως ειπώθηκε και προηγουμένως, η εκκίνηση είναι μάλλον αδιάφορη. Τα αμερικάνικα muscle cars είναι πρακτικά αδύνατο να στρίψουν δίχως να γλιστρήσουν, με το μοντέλο χειρισμού να δημιουργεί την –εσφαλμένη ευτυχώς- εντύπωση πως τα πάντα θυσιάστηκαν στο βωμό του εντυπωσιασμού.

Ένα αυτοκίνητο μεγάλης ισχύος με κίνηση στους πίσω τροχούς θα προσφέρει ατελείωτα drifts, τα οποία μπορεί να έχουν ελάχιστα κοινά σημεία με την πραγματικότητα, αλλά δεν παύουν να είναι εντυπωσιακά. Η κατάσταση αλλάζει άρδην στο δεύτερο "έτος" του WSR, όπου ευρωπαϊκά αυτοκίνητα παίρνουν τη σκυτάλη και η εικόνα αλλάζει δραματικά. Ο χειρισμός αρχίζει να δείχνει τις αρετές του και εδώ φαίνεται η μαεστρία αλλά και η εμπειρία της Codemasters.

{PAGE_BREAK}

Το GRID 2, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, δεν κρύβει τον arcade προσανατολισμό του, αλλά από την άλλη ξεπροβάλει και τον απαιτητικό χαρακτήρα του. Ένα δυνατό φρενάρισμα θα ταρακουνήσει την οθόνη, δημιουργώντας μια πολύ όμορφη αίσθηση, ενώ και οι δονήσεις θα συνεισφέρουν με τον τρόπο τους ώστε να πείσουν τον παίκτη πως όντως το εκάστοτε όχημα επιβραδύνει και μάλιστα βίαια. Από εκεί και έπειτα, το άνοιγμα του γκαζιού θα σπρώξει το όχημα στο εσωτερικό της στροφής και είναι στο χέρι του χρήστη αν θα εκτελέσει μια πλαγιολίσθηση ή αν απλά θα μετριάσει το γκάζι ώστε το όχημα να μην γλιστρήσει.

Αυτή την τακτική φαίνεται να ασπάζεται και η ΑΙ, όπου οι οδηγοί δείχνουν να διακατέχονται από μια συμπεριφορά που προπάντων διακρίνεται για την εξυπνάδα της και που δύσκολα θα ανοίξει την πόρτα σε μια στροφή. Συνολικά, η κίνηση των αντίπαλων αυτοκινήτων στον δρόμο εντυπωσιάζει, εκθέτοντας σχεδόν όλες τις σοβαρές sim προτάσεις της αγοράς. Το GRID 2 δεν βάζει "νερό στο κρασί του", και παρόλο που οι πρώτοι αγώνες θα τελειώσουν πολύ γρήγορα, η συνέχεια καταφέρνει να καλύψει το χαμένο έδαφος.

Η McLaren Mp4 ή η εξωτική Pagani Huayra θα μοιάζουν σαν θηρία ανήμερα, με τα χέρια των παικτών πραγματικά να ιδρώνουν ώστε να δαμάσουν τις εξωπραγματικές ιπποδυνάμεις τους και να φτάσουν μέχρι τέλους. Δυστυχώς, όμως, κάπου στην πορεία η ταυτότητα του τίτλου δείχνει να έχει χαθεί και μάλιστα δεν θα είναι λίγες οι φορές που στο υποσυνείδητο των παικτών η εμφάνιση ενός περιπολικού θα φαντάζει ως άκρως δικαιολογημένη, εξαιτίας της σκανδαλιστικής πλέον ομοιότητας ορισμένων events με αντίστοιχες σκηνές παρμένες από τη σειρά Need for Speed. Εννοείται πως το GRID 2 ακολουθεί "νόμιμα" μονοπάτια και η αδρεναλίνη τις περισσότερες φορές βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, αλλά για τα δεδομένα της κατηγορίας δεν προσφέρει απολύτως τίποτα καινούριο.

Διαδρομές γεμάτες ένταση και ζωντάνια

Σε επίπεδο αριθμών, το GRID 2 βρίσκεται σε αποδεκτά πλαίσια, μόνο που καταφέρνει να κάνει τη διαφορά σε επίπεδο διαδρομών. Όλες οι πίστες βρίσκονται σε πραγματικές πόλεις ανά τον κόσμο, ενώ είναι ίσως η πρώτη φορά σε έναν racing τίτλο όπου μια διαδρομή δείχνει να σφύζει από ένταση και ζωή. Πλήθος κόσμου θα παρακολουθεί τους αγώνες, σταθμευμένα αυτοκίνητα θα βρίσκονται σε πολλά σημεία και γενικότερα θα δημιουργείται συνεχώς η αίσθηση πως ο παίκτης δεν βρίσκεται σε μια άδεια περιοχή, μαχόμενος με 11 ακόμα απρόσωπα οχήματα.

Σαν να μην έφτανε το παραπάνω, η Codemasters εισάγει ένα νέο μηχανισμό, όπου ανακατεύει τις διασταυρώσεις σε μια διαδρομή και ουσιαστικά ο κάθε γύρος διαφέρει από τον προηγούμενο. Οι υψηλές ταχύτητες αλλά και οι κλειστές στροφές θα κρατήσουν το ενδιαφέρον των παικτών αμείωτο, σε μια πρόταση που μπορεί να έχει χάσει τον χαρακτήρα της, αλλά από την άλλη δεν έχει ξεχάσει πώς πρέπει να είναι σχεδιασμένο ένα απαιτητικό arcade racer. Αναμενόμενα, η διάρκεια του κυρίως career mode κρίνεται ως χορταστική, ενώ η κλιμακωτή αύξηση του επιπέδου δυσκολίας είναι βέβαιο πως θα κρατήσει απασχολημένους τους παίκτες για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα.

Οι δικτυακές αναμετρήσεις θα επιμηκύνουν ακόμα περισσότερο τον χρόνο ενασχόλησης με τον τίτλο, με την εμπειρία της Codemasters να εγγυάται πως οι συγκεκριμένοι αγώνες θα είναι απαλλαγμένοι από πάσης φύσεως τεχνικά προβλήματα. Ορισμένα επιπλέον modes θα ήταν φυσικά καλοδεχούμενα, αλλά ακόμα και έτσι το multiplayer mode δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για παράπονα.

Οπτικά, ηχητικά και λοιπά συμπεράσματα

Το GRID 2 ολοκληρώνεται από έναν αρκετά συμπαθητικό οπτικό τομέα. Για τις ανάγκες του review, πέρα από την έκδοση για τις κονσόλες, ρίξαμε μια ματιά και στην αντίστοιχη του PC. Σε γενικές γραμμές και σε ό,τι έχει να κάνει με τα γραφικά, η EGO engine έχει αρχίσει να δείχνει επικίνδυνα σημάδια κούρασης, ενώ για ακόμα μια φορά η επιμονή της ομάδας ανάπτυξης να επιλέγει μουντά χρώματα, καταντάει κάπως κουραστική. Το damage model για ακόμα μια φορά εντυπωσιάζει, αν και με αυτόν τον τρόπο ξεπροβάλει ο ξεπερασμένος σχεδιασμός των μηχανικών μερών των οχημάτων.

Το frame rate κινείται σταθερά σε υψηλά επίπεδα, ενώ και το εφέ του καπνού είναι αρκετά εντυπωσιακό. Αναμενόμενα, η μόνη διαφορά της PC έκδοσης εντοπίζεται στις υψηλότερες διαθέσιμες αναλύσεις, ενώ και οι αντανακλάσεις στα μεταλλικά μέρη έχουν αποδοθεί πολύ πιο πειστικά. Σε ό,τι έχει να κάνει με τον ήχο, η εκνευριστική και επαναλαμβανόμενη φωνή του εκφωνητή καλύπτεται από τα άκρως επιτυχημένα εφέ των ελαστικών αλλά και των συγκρούσεων, ενώ οι μουσικές επιλογές που εμφανίζονται μόνο κατά τη διάρκεια του τελευταίου γύρου, κρίνονται ως αδιάφορες.

Κρίνοντας συνολικά το GRID 2, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως πρόκειται για μια στιβαρή, γεμάτη προκλήσεις και πλούσιο περιεχόμενο πρόταση. Όμως, η έλλειψη νέων ιδεών και η κρίση ταυτότητας, κάνει την απουσία της σειράς από το προσκήνιο επί πέντε και πλέον έτη αδικαιολόγητη, σε μια περίοδο που και ο ανταγωνισμός είναι εντονότατος και -γιατί όχι;- μερικά βήματα πιο μπροστά.

Γιώργος Τσακίρογλου