Puppeteer

Heads will Roll…

Παραδόξως, η κατηγορία των platform παιχνιδιών έχει γίνει πάμπολλες φορές τα τελευταία χρόνια, ένα πεδίο πειραματισμού και καινοτομίας. Και λέμε παραδόξως, γιατί απο πλευράς μηχανισμών είναι τόσο παραδοσιακή στα βιντεοπαιχνίδια όσο το αρνί το Πάσχα. Με την άνοδο των ανεξάρτητων δημιουργών στη γενιά που διανύουμε, η κατηγορία ανανεώθηκε και αναγεννήθηκε, προσφέροντάς μας εμπειρίες που υπερέβαιναν τα στενά όρια του είδους.

Από τους εννοιολογικά φορτισμένους μηχανισμούς του Braid μέχρι τον ασπρόμαυρο κινούμενο πίνακα που λέγεται Limbo και το δαιμόνιο φόρο τιμής στο ίδιο το μέσο που καταφέρνει με μοναδικό τρόπο το Fez, έως το ξέφρενο Super Meat Boy, τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Έχουμε δει τη συνταγή να εξελίσσεται, να παραλλάσεται και να εκσυγχρονίζεται, αλλά χωρίς να κόβει τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν.

Ακόμη και πέρα των indies, οι τίτλοι είναι πολλοί και εξίσου ποιοτικοί και φιλόδοξοι. Αρκεί να σκεφτούμε τη Nintendo με τα Mario, Kirby, Donkey Kong, αλλά και τα Little Big Planet και Rayman, που έχουν δώσει τη δική τους πινελιά στο είδος. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα πειραματισμού και πρωτοτυπίας, ταιριάζει γάντι και το Puppeteer, ένα αποκλειστικό παιχνίδι για το PS3, που έχει ως αφετηρία μια πολύ έξυπνη ιδέα: είναι στημένο σαν παιδικό κουκλοθέατρο. Και παρόλο που δεν αριστεύει σε όλους τους τομείς, μόνο αδιάφορο δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς, ιδίως για παίκτες λίγο πιο νεαρής ηλικίας.

Λίγο απ’ όλα…

Όπως είπαμε και πιο πάνω, το παιχνίδι προσομοιώνει την αφήγηση ενός κουκλοθεάτρου. Όλα διαδραματίζονται στο πλαίσιο μιας σκηνής, με το αόρατο κοινό να αντιδρά στα δρώμενα, και τον αφηγητή να προσθέτει με το γνωστό ύφος της θεατρικής εξτραβαγκάνζας περασμένων εποχών.

Η ιστορία είναι μια τυπική, παιδική “καλού εναντίον κακού” αφήγηση, αλλά διαθέτει και τις πιο σκοτεινές πτυχές της. Φαίνεται ξεκάθαρα εξάλλου στα δάνεια και τις πάμπολλες αναφορές της, που εκτός από κλασικά παραμύθια και ταινίες της Disney, “χρωστάει” και αρκετά στον Tim Burton. Ο Kutaro είναι ένα μικρό παιδί που απαγάγεται από τον κακό “βασιλιά αρκούδο του φεγγαριού” –παρόλο που ακούγεται, δεν είναι τόσο γελοίο-, αφαιρείται το πνεύμα απο το σώμα του και μεταφέρεται σε αυτό μια ξύλινης μαριονέτας που μπορεί να αλλάζει κεφάλια.

Ο σκοπός του Moon Bear King είναι να σκλαβώνει τις ψυχές των παιδιών για να τα χρησιμοποιεί σαν δούλους στο σκοτεινό του βασίλειο. Σαν ιστορία έχει τις καλές, τις κακές και τις αδιάφορες στιγμές της, διαλόγους και απολαυστικούς αλλά και σε σημεία εκνευριστικούς με τη φλυαρία τους, ιδιαίτερα όταν λόγω της δράσης, δεν μπορείς να τους παρακολουθήσεις με ευκολία.

Το χιούμορ και οι αυτο-αναφορές αποτελούν τα δυνατά του σημεία, αλλά κατά την άποψή μας ένα παιδί θα “πιάσει” ελάχιστα απ’ όλα αυτά. Ο στόχος του δημιουργού του, Gavin Moore –που στο βιογραφικό του βρίσκουμε και συμμετοχή στα Forbidden Siren 2 και Siren: Blood Curse-, ήταν να δημιουργήσει ένα παιχνίδι όπου ο πατέρας θα μπορούσε να παίξει παρέα με το μικρό παιδί του και θα λέγαμε πως ως έναν βαθμό τα κατάφερε περίφημα. Απλά, σε τελική ανάλυση, δεν θα αφησει τίποτα σε κανέναν από τους δύο, αφού βρίσκεται μετέωρο ανάμεσα στα δύο κοινά, με ελάχιστο παιδικό χιούμορ και με ωριμότητα του εξαντελείται σε “εξυπνακίστικα” αστεία και μικρούς υπαινιγμούς.

Master of Puppets

Το δυνατότερο στοιχείο του Puppeteer έγκειται ξεκάθαρα στην προσοχή και τη λεπτομέρεια με την οποία έχει στηθεί. Όπως είπαμε, η οθόνη προσομοιώνει μια θεατρική σκηνή και τα πάντα παρουσιάζονται σαν σκηνικό μιας grotesque παράστασης για παιδιά. Το αποτέλεσμα μάς έκανε πολλές φορές να κάτσουμε απλά και να περιεργαστούμε με θαυμασμό τα περιβάλλοντα και τη λεπτοδουλειά που “κουβαλάνε” πάνω τους.

Από τα έξυπνα παιχνίδια των σκιών, μέχρι τους μηχανισμούς που ξεπροβάλλουν κάποιες φορές από τα ξεφτισμένα σκηνικά και τις υφασμάτινες απεικονίσεις του νερού και άλλων στοιχείων, όλα εξυπηρετούν ιδανικά το σκοπό τους και τα καταφέρνουν περίφημα σε μια αξιοζήλευτη ποικιλία περιβαλλόντων –έρημος, χιόνι, δάση και πολλά άλλα. Και πέραν τούτου, χαρίζουν ένα αισθητικό αποτέλεσμα πολύ ιδιαίτερο και όμορφο. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τον ήχο.

Οι συνθέσεις του Patrick Doyle χτυπούν διάνα στη μεταφορά αυτού του συγκεκριμένου “επικού” κλίματος, ακόμα και αν για τα δικά μας γούστα μπορεί να γίνονται μετά από ένα σημείο κουραστικές μέσα στην πομπώδη φύση τους. Το voice acting των ηθοποιών κυμαίνεται σε εξίσου υψηλά επίπεδα και ιδιαιτέρως ο αφηγητής σε σημεία διαπρέπει. Όπως, για παράδειγμα, η περιγραφή του σε μια καταδίωξη με άλογο, που μιμείται αυτές των ιπποδρόμων του περασμένου αιώνα. Γενικότερα, το μεράκι και η δουλειά που έχει γίνει σε κάθε πτυχή της παραγωγής είναι εμφανής, από τα μενού μέχρι ακόμα και τις ονομασίες των trophies.

{PAGE_BREAK}

Πίσω από τη σκηνή…

Καλά όλα αυτά βέβαια, αλλά για παιχνίδι μιλάμε. Που σημαίνει αλληλεπίδραση, που σημαίνει gameplay. Και εδώ τα πράγματα δεν είναι στα ίδια επίπεδα ποιότητας. Αρχικά, πρέπει να οριοθετήσουμε τα κριτήρια με τα οποία κρίνεται ένα καλό platform παιχνίδι. Κατά την άποψη μας, πρωταρχικό ρόλο παίζει το level design. Αυτό καθορίζει το ρυθμό, τις εκπλήξεις, την πρόκληση, την ελευθερία. Κοινώς, σχεδόν τα πάντα. Από την άλλη, τα platformers είναι παιχνίδια μικρών λεπτομερειών.

Η ταχύτητα της κίνησης του χαρακτήρα, το βάρος του, η αίσθηση του άλματος, όλα αυτά καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη σύνδεση του παίκτη με το avatar του, που πάντα θέλουμε να είναι όσο πιο άμεση γίνεται αλλά και να απορρέει και μια ευχαρίστηση στον έλεγχο. Και φυσικά, έχουμε τους μηχανισμούς που εξαρτώνται όμως σε μέγιστο βαθμό από την αξιοποίησή τους μέσω ενός έξυπνου level design. Πώς τα πάει λοιπόν το Puppeteer σε όλα αυτά;

Ας ξεκινήσουμε με τους μηχανισμούς. Αρχικά, τα πάντα κινούνται στις δύο διαστάσεις, με το βάθος της σκηνής να μην εντάσσεται στο λειτουργικό χώρο. Πέρα από το “δεδομένο” άλμα, το παιχνίδι στηρίζεται στο μαγικό όπλο του Kutaro, που έχει τη μορφή ψαλιδιού. Με αυτό μπορεί να κόβει ορισμένα σκηνικά και όσο κόβει, να αιωρείται και να… πετάει. Είναι μια έξυπνη ιδέα, που όμως δεν αξιοποιείται ιδιαίτερα. Γιατί εδώ έρχεται ο μετριότατος σχεδιασμός, ο οποίος στο μεγαλύτερο μερος του παιχνιδιού βάζει τον παίκτη σε “ράγες”, μετατρέποντάς το σε μια βαρετή μονοτονία, και την αλληλεπίδραση σε επίπεδα Quick Time Events.

Τα σκηνικά όπου απλά καλούμαστε να πηδήξουμε ή να σκύψουμε για να αποφύγουμε εμπόδια είναι περισσότερα απ’ όσα έπρεπε. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως τεράστιο μέρος των σχεδιαστικών ιδεών του, εξαντλούνται στο πρώτο δίωρο. Ακόμα και τα bosses είναι, ουσιαστικά, μια παραλλαγή ενός μοτίβου. Στην πορεία θα προστεθούν μηχανισμοί, όπως βόμβες, καινούργιες κινήσεις ή ένα άγκιστρο, αλλά και πάλι το gameplay παραμένει επιδερμικό.

Δεύτερος σημαντικός μηχανισμός είναι τα κεφάλια του Kutaro. Πέραν του ότι λειτουργούν σαν τη “ζωή” του, αφού όταν τον χτυπάει κάποιος εχθρός ή πέφτει στο κενό, χάνει το κεφάλι του –εκτός και αν το κυνηγήσει και το προλάβει πριν εξαφανιστεί, κάπως σαν τους δακτύλιους στα Sonic- μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε κάποιες περιστάσεις για το ξεκλείδωμα bonus –που μπορεί να είναι και ολόκληρη πίστα. Τα κεφάλια τα βρίσκει κανείς ψαχουλεύοντας το περιβάλλον -το οποίο κάνει με το δεξιό αναλογικό μοχλό καθώς με αυτόν, ο παίκτης ελέγχει το εκάστοτε sidekick του Kutaro-, και η αλήθεια είναι πως θυμίζουν λίγο το Little Big Planet, χωρίς απαραίτητα αυτό να ειναι κακό.

Εξάλλου, τα περισσότερα από τα στοιχεία του φαίνονται δανεισμένα από άλλα παιχνίδια του ειδους, ωστόσο η ιδιαίτερη προσωπικότητα του αποτρέπει τις φανερές συγκρίσεις. Τέλος, ο ίδιος ο Kutaro, ως μαριονέτα, θυμίζει στον έλεγχο έντονα, και πάλι, την ανάλαφρη φυσική των sackboys.

Όλα αυτά είναι απολύτως δικαιολογημένα στο συγκείμενο του παιχνιδιού, οπότε τα όποια παράπονα πάνε περίπατο. Ωστόσο, του στερεί την τελειότητα των μικρών λεπτομερειών που λέγαμε, για τα δικά μας γούστα τουλάχιστον, αλλά φαίνεται πως είναι μια συνειδητή επιλογή του σχεδιασμού. Στα θετικά του παιχνιδιού συγκαταλέγεται και η επιλογή δύο παικτών -ο δεύτερος παίκτης χειρίζεται το εκάστοτε sidekick του Kutaro και είναι "βοηθητικός"- με την παρέα, βεβαίως, να κάνει το ταξίδι πολύ πιο ευχάριστο.

Use your Head

Το Puppeteer δεν είναι ένα παιχνίδι που θα αφήσει εποχή με το ντελικάτο και βαθύ gameplay του. Ίσως μάλιστα, αυτό να είναι και το πιο αδιάφορο κομμάτι του. Κινείται συνεχώς σε επιδερμικά επίπεδα, χωρίς να προσφέρει ιδιαίτερη πρόκληση και συγκινήσεις. Ίσως και επίτηδες, μιας και προορίζεται για “οικογενειακή”, ανάλαφρη διασκέδαση. Είναι, όμως, ένα παιχνίδι μοναδικό στο στήσιμο, μια εξαιρετική παραγωγή, βασισμένη σε μια ιδέα που δεν έχουμε ξαναδεί, και σφίζει από ζωντάνια, μεράκι και προσωπικότητα. Ένα διασκεδαστικό παιδικό ταξίδι στο περίεργο, το grotesque και το πομπώδες.

Και αυτός είναι ο λόγος που το προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε μικρούς και μεγάλους. Ή, ακόμα καλύτερα, σε μικρούς με μεγάλους. Ο κύριος Moore, λοιπόν, μπορεί να υπερηφανεύεται πως το στόχο του τον πέτυχε, και μάλιστα με απολαυστική πρωτοτυπία.

Γιώργος Πρίτσκας

{nomultithumb}