Ένα στάσιμο μα ανατρεπτικό τέλος που θα διχάσει
Το συναίσθημα που διακατέχει κάποιον όταν τελειώνει μία επιτυχημένη τριλογία, είναι σχεδόν πάντοτε γλυκόπικρο. Οι υπέροχες αναμνήσεις και τα συναισθήματα που τον συνόδεψαν τόσο καιρό, αναβλύζουν με εκρηκτική πίεση, το τέλος δημιουργεί μια αναπόφευκτη παγίδα μελαγχολίας και, εν τέλει, παρόλο τον ενθουσιασμό για το επικό τέλος που μόλις παρακολούθησες, η βαριά ανάσα που θα ελευθερωθεί είναι ικανή να ανοίξει τρύπα στο πάτωμα του σπιτιού του.
Τι γίνεται, όμως, όταν ο πήχης έχει ανεβεί πολύ ψηλά και το κλείσιμο μιας τριλογίας δεν φτάνει τα επιθυμητά αποτελέσματα; Όχι, δεν αρχίζουμε τα polls και τις πορείες διαμαρτυρίας, ούτε τα spamming σε όλα τα διαδικτυακά fora. Η μελαγχολία που αναφέραμε παραπάνω είναι συχνά υπεύθυνη για το μεγαλύτερο τμήμα της πιθανής γκρίνιας. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις όπως αυτή που έχουμε στα χέρια μας, που όσο καλή διάθεση και αν έχει κανείς, οι ρωγμές στο σκελετό του κτίσματος δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για την ύπαρξη ορισμένων προβλημάτων.
Ξεκινώντας με την ιστορία του Goodbye Deponia, αυτή συνεχίζει και τελειώνει την επική περιπέτεια του Rufus και της παρέας τους να φτάσουν στην ιπτάμενη πόλη του Elysium και να σώσουν τον κόσμο της Deponia από την καταστροφή. Στην πορεία αυτή θα βρεθείτε, για άλλη μια φορά, αντιμέτωποι με τρελά περιστατικά (εξ αιτίας της ανοησίας του Rufus) και ιδιόμορφους, θεοπάλαβους χαρακτήρες, όλα υφασμένα κάτω από ένα μάλλον σκοτεινότερο humor, με ιδιαίτερη βαρύτητα στα κακά ή και απάνθρωπα χαρακτηριστικά του πρωταγωνιστή.
Αν εξαιρέσουμε, όμως, μια έξυπνη σεναριακή ανατροπή και ένα αρκετά ευρηματικό και ιδιαίτερο τέλος, ο ρυθμός της ιστορίας δείχνει να έχει εξανεμιστεί. Το παιχνίδι αποτελεί μια επανάληψη του σεναρίου του 2ου τίτλου, με το τέλος να είναι συνέχεια δίπλα σας και τον Rufus να τα κάνει συνέχεια σαλάτα, και "φτου απ’ την αρχή". Πολύ σύντομα, λοιπόν, θα νιώσετε πως απλά μακρηγορεί για να δώσει την απαραίτητη διάρκεια για ένα τρίτο τίτλο.
Το παραπάνω γεγονός γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο όταν δει κανείς τα puzzles και τους γρίφους του παιχνιδιού. Πλέον, είναι φύση αδύνατο να κάνετε ένα βήμα δίχως να πρέπει να λύσετε κάποιο πρόβλημα. Το παιχνίδι είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτο με γρίφους, που αν κολλήσετε -κάτι αρκετά πιθανό, μιας και έχει τους δυσκολότερους (θετικό) αλλά λιγότερο λογικούς (αρνητικό) γρίφους της σειράς- τότε είναι πολύ πιθανό να ξεχάσετε το τι ακριβώς θέλατε να πετύχετε σε αυτό το σημείο.
Ένα παράδειγμα αυτής της φλυαρίας του παιχνιδιού είναι ένα ιδιαίτερα ευρηματικό σημείο, στο οποίο μπορείτε να χειριστείτε τρεις χαρακτήρες σε διαφορετικά σημεία και να τους βάλετε να συνεργαστούν μεταξύ τους. Ενώ οι βασικοί μηχανισμοί είναι εκεί και όλα βαίνουν καλώς, μετά από λίγη ώρα ανακαλύπτετε πως αυτό το κομμάτι αποτελεί σχεδόν το μισό παιχνίδι και το να χαθείτε ανάμεσα στις ντουζίνες των γρίφων που ανοίγονται μπροστά σας είναι πλέον βέβαιο.
Θεωρούμε πως το να μιλήσουμε εκ βαθέων για τους βασικούς μηχανισμούς gameplay του τίτλου για τρίτη φορά θα ήταν μάλλον υπερβολή. Θα πούμε, απλά, πως το Goodbye Deponia είναι στημένο ακριβώς όπως τα Deponia και Chaos on Deponia, με το τυπικό 3rd person point and click σύστημά του, hotspots, quicksave, roll inventory, bonus artwork και τα λοιπά καλούδια.
{PAGE_BREAK}
Εκεί που αξίζει να επαναληφθούμε είναι στον τεχνικό τομέα του τίτλου, ο οποίος για ακόμα μια φορά δείχνει γιατί η Daedelic έχει γίνει τόσο αγαπημένη στο σύγχρονο gaming κοινό. Αγγελικά σχεδιασμένα backgrounds, χαρακτήρες που θα ζήλευε και η "συγχωρεμένη" Lucasarts, χρωματισμοί και παιχνίδια που μόνο το ανθρώπινο χέρι και οι δύο διαστάσεις μπορούν να προσφέρουν. Η ποιότητά τους είναι για μια ακόμα φορά σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα και μαζί ακολουθεί και το ηχητικό τμήμα του τίτλου.
Όπως ίσως γνωρίζετε, η μουσική επένδυση της Daedelic είναι πάντοτε υψηλότατης ποιότητας αλλά στο voice acting το budget πήγαινε περίπατο. Όχι, όμως, στη σειρά Deponia καθώς είναι η μόνη που ξεπέρασε αυτό το σκόπελο και προσέλαβε ηθοποιούς που όχι μόνο ταιριάζουν στους χαρακτήρες, αλλά δείχνουν να έχουν αυτοί το πρώτο χέρι και οι χαρακτήρες να στήθηκαν επάνω στους ηθοποιούς!
Το Goodbye Deponia, λοιπόν, είναι ένα περίεργο χάπι για να καταπιεί κανείς. Βάθος υπάρχει, ποιότητα κατασκευής επίσης, εξυπνάδα και χιούμορ παρόντα. Για κάποιον λόγο, όμως, του λείπει η ψυχή, η πραγματική επιμονή για κάτι το εξαιρετικό και το καλοδουλεμένο. Παρουσιάζεται ως τίτλος που έφυγε από το αρχικό σχεδιαστικό τραπέζι ολίγον τι βιαστικά και αυτό αποτελεί ένα στενάχωρο στραβοπάτημα πριν τον τερματισμό της πιο επιτυχημένης σειράς της εταιρίας.
Βλέποντας παρόμοια θέματα στο Night of the Rabbit, αλλά και κάποια σκαμπανεβάσματα στο Memoria, θεωρούμε πως το πρόβλημα ενδεχομένως να βρίσκεται κάτω από το υπερβολικό φόρτο εργασίας σε μικρό χρονικό διάστημα. Καλύτερα λίγα και αξιομνημόνευτα παρά πολλά και γρήγορα χαμένα στη λήθη. Όπως και να το κάνουμε όμως, το τέλος του τίτλου είναι τόσο διαφορετικό και λαχταριστά ανατρεπτικό, που σίγουρα δεν θα μας αφήσει να το ξεχάσουμε εύκολα.
Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος
{nomultithumb}
