Party like it’s 1998?
Το Mario Party: Island Tour είναι το δωδέκατο παιχνίδι της σειράς Mario Party, που ξεκίνησε το μακρινό 1998 στο Nintendo 64 και το τρίτο σε φορητό μηχάνημα. Δώδεκα -τέτοιου είδους- παιχνίδια σε δεκαπέντε χρόνια είναι πολλά, ακόμα και για τα στανταρ της Nintendo. Η εταιρεία του Kyoto δικαιωματικά διαθέτει τη φήμη ενός σπουδαίου διαχειριστή των franchise της, αποδεικνύεται εξάλλου περίτρανα από τη μακροβιότητά τους. Αλλά εδώ, και στη συγκεκριμένη σειρά γενικότερα, δεν επιβεβαιώνει το “όνομά” της.
Το θέμα με τα Mario Party είναι πως κάθε φορά αποτελούν ασήμαντες παραλλαγές μιας συνταγής που δεν διέθετε εξ αρχής το βάθος για να τις υποστηρίξει με ουσιώδη τρόπο. Οι αρετές τους είναι συγκεκριμένες καθώς και τα –πολλά- ελλατώματα τους, τα οποία έμειναν αναλείωτα τόσα χρόνια, αφού ακόμα και έτσι οι τίτλοι εκπλήρωναν το σκοπό τους, που δεν ήταν άλλος από την ανάλαφρη, πρσβάσιμη, παρεΐστικη διασκέδαση. Αυτό ακριβώς, δηλαδή, που φιλοδοξεί να προσφέρει και το Island Tour στους κατόχους του 3DS. Τα καταφέρνει; Μάλλον όχι και τόσο καλά.
Το παραδοσιακό πρόβλημα όλων των party games εντοπίζεται στο ανιαρό single player και εδώ, αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των developers για ποικιλία και πολλές επιλογές παραμετροποίησης, τα πράγματα δυστυχώς δεν διαφέρουν. Το παιχνίδι στηρίζεται ίσως παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε στην τύχη παρά στην όποια ικανότητα των παικτών και το αποτέλεσμα είναι, όταν αγωνίζεσαι απέναντι στην τεχνητή νοημοσύνη, να χάνεται το νόημα. Διοτί ο χαβαλές με μια ωραία παρέα, όταν όλα ανατρέπονται από το τίποτα, δεν προσομοιώνεται. Αντιθέτως, μεταμορφωνέται σε αίσθημα αδικίας και νεύρα.
Τα mini games, παρότι καινούρια, είναι όπως πάντα τελείως απλοϊκά και ρηχά και ουσιαστικά παραλλαγές των ίδιων μοτίβων. Ωραία για μερικές επαναλήψεις, αλλά μέχρι εκεί. Αν έχετε παίξει κάποιον από τους προηγούμενους τίτλους της σειράς, ειλικρινά δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα μπορούσε να σας εκπλήξει. Ίσως πάλι, κάποια αυτά που χρησιμοποιούν το γυροσκόπιο της κονσόλας να σας εκπλήξουν… δυσάρεστα. Στα ταμπλό, για κάποιον λόγο που δεν γνωρίζουμε, εγκαταλήφθηκε η ιδέα του οχήματος –με το οποίο όλοι ο παίκτες κινούνταν ταυτόχρονα- που είχε εισαχθεί στο Mario Party 9 και εξάλειφε κάποια σχεδιαστικά προβλήματα, όπως η βαρεμάρα της αναμονής μέχρι να έρθει η σειρά σου, έδινε τη μεγαλύτερη έμφαση στα mini games, ενώ προσέθετε και μια μικρή πινελιά στρατηγικής.
Εκτός αυτού εγκαταλείφθηκε και η ιδέα της συλλογής mini αστεριών για την ανάδειξη του νικητή. Πλέον, ο στόχος κάθε παίκτη είναι απλά να φτάσει πρώτος στο τέρμα του κάθε ταμπλό, με τους νικητές των mini games να επιβραβεύονται με έξτρα ζάρια, που αυξάνουν τις πιθανότητες για μεγάλη ζαριά. Προσωπικά, θα προτιμούσαμε να είχε δοθεί μεγαλύτερη σημασία στα mini games, αφού ακόμα και με τα προβλήματά τους αποτελούν με διαφορά το πιο διασκεδαστικό κομμάτι του παιχνδιού. Βεβαίως υπάρχει η επιλογή να παραλείψετε τελείως τα ταμπλό και να ανταγωνιστείτε μόνο σε αυτά.
Επίσης, υπάρχει και η επιλογή “Bowser’s Castle”, που ουσιαστικά είναι και πάλι μια αλληλουχία από mini games. Ο παίκτης ανεβαίνει ορόφους νικώντας σε αυτά, μέχρι να φτάσει στην κορυφή του πύργου του Bowser, όπου τον περιμένει ένα υποτυπώδες boss. Υποτυπώδες και βαρετό. Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει κανένα σοβαρό επιχείρημα υπέρ του single player κομματιού του Island Tour. Κανένας λόγος να ασχοληθεί εκτενώς κάποιος μαζί του –μιας και τα collectables είναι αδιάφορα- ιδιαίτερα αν έχει εμπειρία από οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι της σειράς.
Ακόμα και στον τεχνικό τομέα, τα πράγματα είναι λειτουργικότατα μεν αλλά τίποτα παραπάνω, με το 3D απλώς διακοσμητικό και τη μουσική να ανακυκλώνει παλαιότερα θέματα. Τελείως προβλέψιμα, λοιπόν, μένει το multiplayer για να το σώσει από την αδιάφορη μετριότητα. Ένα διόλου ευκαταφρόνητο επιχείρημα αν θέλετε την άποψή μας. Σίγουρα, η εμπειρία βελτιώνεται κατακόρυφα με παρέα και υπάρχει μπόλικη άμυαλη διασκέδαση εκεί μέσα για να περάσουν ευχάριστα δύο και τρεις ωρίτσες.
Ωστόσο, θεωρούμε πως αυτή τη φορά η φορητότητα λειτουργεί ελαφρώς εις βάρος του. Όπως και να το κάνουμε, το να μοιράζεσαι την ίδια οθόνη –τηλεόραση- είναι τελείως διαφορετικό από το να “απομονώνεσαι” πάνω από τη φορητή κονσόλα σου ακόμα και αν όλοι οι παίκτες βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Με την ίδια λογική, δεν θεωρούμε και τόσο μεγάλη απώλεια την απουσία διαδικτυακού παιχνιδιού. Νομίζουμε, ο τίτλος δεν προορίστηκε ποτέ για να παιχτεί με την “ψυχρότητα” του online περιβάλλοντος και θα έχανε όση αξία έχει η εμπειρία του. Σίγουρα θα ήταν μια ακόμα επιλογή, αλλά το gameplay του δεν έχει το βάθος για να παιχτεί ανταγωνιστικά με αγνώστους. Αντιθέτως, “θρέφεται” από αυτήν την άμεση ανθρώπινη επαφή και την ενθαρύνει κατά βούληση. Γι’ αυτό και υποστηρίζει μέχρι και τέσσερα άτομα ταυτοχρόνως σε τοπικό δίκτυο με μια μόνο κόπια του παιχνιδιού.
Εν κατακλείδι, όμως, δεν μπορούμε να πούμε ότι το multiplayer αρκεί για να σώσει την κατάσταση. Πέραν του ότι “πληρώνει” το γενικότερο κακό σχεδιασμό του παιχνιδιού που περιγράψαμε παραπάνω, δεν θα το προτείναμε και σε κανέναν που έχει ήδη κάποιον προηγούμενο τίτλο της σειράς. Βασικά, δεν θα το προτείναμε ούτε σε αυτούς που δεν έχουν ασχοληθεί με τη σειρά, από την στιγμή που υπάρχει το πολύ ανώτερο σε όλους του τομείς Mario Party 9. Κοινώς, οι μοναδικοι λόγοι για να αγοράσει κανείς το παιχνίδι, είναι είτε αν θέλει οπωσδήποτε την εμπειρία ενός Mario Party σε φορητή μορφή, είτε αν από κονσόλες της Nintendo διαθέτει μόνο το 3DS και… θέλει την εμπειρία ενός Mario Party.
Με το single player τμήμα του να κινείται σε πολύ ρηχά νερά και το multiplayer του να παραδίδει απλώς τα ανεμενόμενα και κάτι λιγότερο, το Mario Party: Island Tour είναι μια κυκλοφορία που όχι απλά δεν συνεισφέρει τίποτα σε μια ήδη κουρασμένη σειρά, αλλά δυστυχώς την πάει και βήματα προς τα πίσω.
Γιώργος Πρίτσκας