Πρώτες εντυπώσεις από το MMO της Bethesda
Για να είμαστε ειλικρινείς, ο ενθουσιασμός που ακολουθήσε της ανακοίνωσης του Εlder Scrolls Online (ESO) επισκιάστηκε με αρκετή ανησυχία καθ’όλη τη διάρκεια του ’13. Tα σημάδια ήταν εκεί και πλήθαιναν από τις πρώτες επαφές με το τίτλο όταν αυτός έγινε διαθέσιμος σε εκθέσεις και testers, ενώ επιπρόσθετα ήρθε το κακό -επί ένα χρόνο- PR να ενισχύσει την αυξάνουσα αμφισβήτηση που αυτός λάμβανε. Οι πληροφορίες ήταν λιγοστές για κάποιον που δεν το παρακολουθούσε στενά, ενώ κι αυτοί που το παρακολουθούσαν, δεν μπορούσαν με σιγουριά να απαντήσουν σε βασικά ερωτήματα: Πόσο MMO θα είναι ο τίτλος και πόσο θα μοιάζει με Elder Scrolls;
Παίξαμε ένα τριημένο και ο μεγαλύτερος χαρακτήρας έφτασε μέχρι τα οκτώ levels, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ειδαμε dungeon και pvp που ανοίγουν στο 10. Είναι αδύνατο να ξέρουμε αν πρόκειται για καλό ή όχι παιχνίδι από τα οκτώ levels, μιας και τίτλος έχει μουδιασμένη εκκίνηση, μας έδειξε όμως ξεκάθαρα προς τα που θέλει να κινηθεί. Είναι μια ιδέα ενός γνωστού σύμπαντος, στημένο για τον κάθε παίκτη ξεχωριστά, έχοντας κάποια απλά mmo χαρακτηριστικά που εμπλουτίζουν την εμπειρία. Ένα theme-park MMO στημένο στη μυθολογία των Elder Scrolls.
Ξεκινώντας, η αίσθηση ενός Elder Scrolls βρίσκεται παρούσα. Στη δημιουργία χαρακτήρα μπορεί να βρει κανείς ό,τι ακριβώς μπορούσε να περιμένει. Υπάρχουν πολλές επιλογές παραμετροποίησης για όλες τις φυλές, αρκεί να πούμε ότι μπορείτε να ρυθμίσετε κάποιο από τα δύο φρύδια σας να στέκεται ψηλότερα από το άλλο…! Αφού πέρασε σίγουρα ένα μισάωρο φτιάχνοντας χαρακτήρες, αρχίσαμε με ένα Dark Elf, μιας και θέλαμε να δούμε λίγο από Morrowind. Ενταχθήκαμε στην Eboheart Pact, παρέα με τους Norn και Argonians. Στη Daggerfall Covenant είναι οι Bredon, Redguard και τα Orcs, ενώ στους Αldmeri Dominion έχουμε High και Wood Elves και Khajiit. Οι διάφορες συμμαχίες ξεκινάνε και τελειώνουν στις δικές τους περιοχές και συναντιούνται στη Cyrodiil να λύσουν τις διαφορές τους.
Ως class, ανάμεσα σε Dragonknight, Templar, Sorcerer και Nightblade, πήραμε Dragonknight μιας και τα Dark Elf έχουν καλά racials σε Fire Damage και θέλαμε να δοκιμάσουμε τη melee μάχη με τα επιθετικά skills της class. Οι classes του ESO έχουν τρεις διαφορετικές skill lines, η κάθε μια με διαφορετικά active και passive skills, ενώ όλα χρειάζονται Magica για να ενεργοποιηθούν. Επίσης, μπορούν να κρατούν ό,τι όπλο θέλουν, χωρίς περιορισμούς. Τα δε όπλα χωρίζονται σε Two-Handed, One-Handed & Shield, Dual Wield, Bow, Destruction Staff και Restoration Staff. Όλα έχουν ξεχωριστά τα δικά τους skills και καταναλώνουν Stamina.
Οι υβριδικές classes είναι κάτι που ενθαρρύνεται από το παιχνίδι, δεν γνωρίζουμε όμως κατά πόσο αυτό μπορεί να σταθεί σωστά στην πράξη. Από τη στιγμή που απαιτείται tank-dps-healer για το multi περιεχόμενο, ένας Warrior με Restoration Staff σε ρόλο healer φαντάζει εφικτός, όμως ακόμα δεν γνωρίζουμε πόσο αποδοτικός μπορεί να είναι. O Dragonknight είναι ένας mage warrior, κάτι παρόμοιο με τον Death Knight του WoW και τον Herald of Xotli του AoC. Στις τρεις skill lines του, η Ardent Flame του δίνει DPS ικανότητες, βασισμένες στο στοιχείο της Φωτιάς, η Dragonic Power του δίνει tanking ικανότητες και η Earthen Heart περισσότερο support. Από τις υπόλοιπες classes, ο Templar θυμίζει Paladin, ο Sorcerer έχει πολλές επιθετικές ικανότητες στο ρεπερτόριό του, ενώ μπορεί να γίνει και summoner με τα Daedric Summoning skills. Τέλος, ο Nightblade είναι ό,τι πλησιέστερο σε rogue, έχοντας στο ρεπερτόριό του buffs/debuffs, dps και leeching skills.
Ο χειρισμός και το interface εκπλήσσουν και μπερδεύουν στην αρχή. Τα πάντα μοιάζουν Skyrim, ενώ περιμέναμε περισσότερο παραδοσιακά πράγματα, κάτι που πήρε λίγη ώρα να γίνει συνήθεια. Πάνω εδώ, πάντως, υπάρχουν οι πρώτες ενστάσεις, αν και η επιλογή add-on δίνει κάποιες ελπίδες για custom υλικό. Δεν περιμένουμε βέβαια σε καμία περίπτωση τη modding υποστήριξη των single player, ένα minimap όμως και διαφορετικά χρώματα -ίσως στα nameplates των NPCs για να τους ξεχωρίζουμε- θα βοηθούσαν αρκετό κόσμο.
Τα menu είναι πολύ καλά υλοποιημένα και η περιήγηση εύκολη και άνετη, αν και θα μπορούσε να υπάρχει μια shorting επιλογή στις ατελείωτες λίστες αντικειμένων που μαζεύουμε. Αρκετά από τα χαρακτηριστικά του interface θα φανούν οικεία στος φίλους της σειράς και θα ξενίσουν τον μέσο MMO παίκτη. Είναι φανερό πως η Zenimax θέλει να κρατηθεί ανέπαφο αυτό το στοιχείο, μιας και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι στο δέσιμο του παίκτη με τους τίτλους της σειράς. Όταν κάποιος ανοίγει το χάρτη ή το inventory να κοιτάξει πράγματα, εμείς τον βλέπουμε να περιεργάζεται ένα χάρτη ή να ψαχουλεύει το σακίδιό του, animations που στηρίζουν πολύ όμορφα αυτή την απόφαση.
Αφού αποδράσουμε από την tutorial περιοχή, που μας μαθαίνει τα βασικά του χειρισμού, προσεδαφιζόμαστε στο Bleakrock Isle, ένα χιονισμένο νησί γεμάτο γενιοφόρους Nords, μαύρα Elves και σαύρες. Είναι το πρώτο σημείο που ο ενθουσιασμός έχει εκτοξευτεί στα ύψη, μιας και η αίσθηση είναι αυτή ενός Skyrim με δεκάδες παίκτες τριγύρω να κάνουν τα δικά τους. Κόσμος να μιλάει με NPCs, να διαβάζει βιβλία με lore στις βιβλιοθήκες, να ψαχουλεύει βαρέλια και μπαούλα για αντικείμενα, να κοπανά το αμόνι σε κάποιο crafting bench.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η παραγωγή είναι εκπληκτική. Γραφικά και ήχος είναι πανέμορφα, ενώ εικαστικά οι σχεδιαστές της Zenimax έδωσαν ρέστα στην πιστή απόδοση και αίσθηση ενός Elder Scrolls. O τίτλος τεχνικά κινείται σε πολύ ομαλά επίπεδα, ακόμα και με δεκάδες άτομα τριγύρω, ενώ στο μηχάνημα τετραετίας που δοκιμάστηκε ο τίτλος, με τα γραφικά στις High ρυθμίσεις, τα frames έτρεχαν ομαλά, και λιγοστές ήταν οι στιγμές που είχαμε καθυστερήσεις λόγω lag. Aφού πήραμε το πρώτο μας quest, το πρώτο πράγμα που νιώσαμε την ανάγκη να κάνουμε, ήταν να το παρατήσουμε στην άκρη και να αρχίσουμε να εξερευνούμε. Σε κλασσικό, αληθινό Elder Scrolls στυλ.
Χαρακτηριστικά, να αναφέρουμε ότι για ένα περιεχόμενο που δίνει 4-5 levels και διαρκεί περίπου 2 ώρες, εμείς παίζαμε 10 συνεχόμενες κι ακόμα δεν είχαμε φύγει από την αρχική περιοχή. Ανακαλύψαμε quests πριν μας οδηγήσει εκεί κάποιο άλλο, αν και λόγω του μικρού μεγέθους του νησιού θα τα βρίσκαμε έτσι κι αλλιώς, οι μεγάλες όμως αποστάσεις που έχουν μεταξύ τους οι quest givers ίσως αποτελούν μια ένδειξη για περιεχόμενο που χρειάζεται να ανακαλύψεις. Τα κυριότερα, όμως, δύο πράγματα που προσφέρει η εξερεύνηση, είναι οι πρώτες ύλες για το crafting και κρυμμένα σεντούκια που χρειάζονται lockpicking για να ανοίξουν.
To παιχνίδι δεν δίνει εύκολα καλό loot σε ρουχισμό από ολοκλήρωση quests και mobs, έτσι τα σεντούκια που πάντα κρύβουν κάτι καλό, αποτελούν σοβαρό λόγο για εξερεύνηση. Το lockpicking λειτουργεί όπως στον αντίστοιχο μηχανισμό του Skyrim και αντικλείδια μπορούμε να αγοράσουμε ή να βρούμε ψάχνωντας το περιβάλλον. Είναι επίσης ένας πολύ καλός λόγος να ασχοληθούμε με το crafting, μιας και συμβάλλει ουσιαστικά στη γενικότερη πρόοδο του χαρακτήρα μας, αφού μπορούμε να φτιάξουμε πολύ καλό εξοπλισμό και με το enchanting να τον φέρουμε στα μέτρα μας. Η εύρεση πρώτων υλών δεν είναι δύσκολη υπόθεση, βρίσκονται κυριολεκτικά παντού. Η συγκομιδή τους, όμως, δεν είναι εύκολο πράγμα, μιας και οι απαιτήσεις σε αντικειμένα για να ανεβάσουμε το crafting είναι μεγάλες, ειδικά αν ξεκινήσουμε με διάθεση να ασχοληθούμε με παραπάνω από δύο. Δεν βοηθά καθόλου και το γεγονός ότι στα nodes το respawn είναι κοινό για όλους.
Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και στη επόμενη περιοχή, λιγάκι μεγαλύτερη σε μέγεθος από το αρχικό νησί. Το storyline στα quests εξελίσσεται σε αργούς ρυθμούς, μιας και αυτά δίνουν χώρο στους npcs να διηγηθούν τις δικές τους ιστορίες, με αποτελέσματα απρόβλεπτα αρκετές φορές, μιας και ο τρόπος που έχουν στηθεί κρατούν αρκετά από τoν αέρα του Skyrim. Yπάρχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες και καταστάσεις που ξεφεύγουν από το μοτίβο των fetch quests, κάνοντας πικάντικη την επίλυσή τους με μπόλικο διάλογο και lore. Η εξαιρετική ποιότητα των voice overs δείχνει πόσο έχει επενδύσει ο τίτλος επάνω τους. Ο ήχος, στη περίπτωση του ESO, συνοδεύει άψογα το questing και προσθέτει τα μέγιστα στο immersion.
Η εξερεύνηση που προσφέρει στην εκίνησή του περιορίζεται στην ανεύρεση πρώτων υλών και το κυνήγι θησαυρών, ενώ οι πιο μερακλήδες μπορούν να μαζεύουν ζουζούνια για να δολώνουν τα καλάμια τους στο fishing. Το περιβάλλον προσφέρει αλληλεπίδραση μέσω των NPCs, των crafting nodes/benches και διακοσμητικών στοιχείων στο περιβάλλον, όπως βαρέλια ή έπιπλα για εύρεση πρώτων υλών και κάθε λογής αντικειμένων, καθώς και βιβλιοθήκες για μπόλικο lore και αναβαθμίσεις σε skills.
Δεν πρόκειται να φορέσετε τον κουβά καπέλο στους NPCs, ούτε να τους ξεκληρίσετε ολόκληρο το χωριό. Ξεχάστε το μανιακό κλέψιμο και την παράνομη ζωή. Εδώ οι NPCs είναι καλοί και μας αγαπάνε. Όταν η πόλη τους κινδυνεύει και τους σώζουμε από την πολιορκία, αυτοί στήνουν ουρές για να χειροκροτήσουν τα επιτεύγματά μας. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο χαρακτήρας μας και όχι ο κόσμος στο ESO. Το περιβάλλον παρέχει τις ελευθερίες που κρίνονται απαραίτητες για την πρόοδο του χαρακτήρα μας σε μαχητική ισχύ, με το σχεδιασμό να έχει γνώμονα το multiplayer. Aφήνει τον παίκτη ελεύθερο να πειραματιστεί με τον χαρακτήρα του, δεν τον αφήνει όμως ποτέ να αλληλεπιδράσει στο βαθμό των single player τίτλων.
Το παιχνίδι όσο προχωράει γίνεται ολοένα και καλύτερο. Βασικός υπαίτιος είναι η πρόοδος του χαρακτήρα μας και το κυνήγι πρώτων υλών και σεντουκιών, που απλώνει το παιχνίδι ανάμεσα στα quests. Στην τρίτη περιοχή ο τίτλος ανοίγει για τα καλά, ενώ στην πρώτη μεγάλη πόλη βρίσκουμε στάβλους με mounts και τις Fighters και Mage Guilds, που μας δίνουν επιπλέον skill lines. Oι επιλογές που προσφέρονται στη πρόοδο του χαρακτήρα μας γίνονται ακόμα περισσότερες, ειδικά για έναν solo παίκτη, που ίσως δεν θέλει να πολυασχοληθεί με tank/healing, ο πειραματισμός είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτος.
Όσο οι περιοχές κρατιούνται φρέσκιες, το περιεχόμενο τροφοδοτεί το ενδιαφέρον μας με ποικίλα quests, πανέμορφες περιοχές και το multi να δίνει ένα ακόμα επίπεδο ευχαρίστησης παραπάνω. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι διάρκεια θα έχει η ευχαρίστηση που λαμβάνουμε, γεγονός όμως είναι ότι όσο απλώνει ο τίτλος, τόσο περισσότερο θέλουμε να τον ανακαλύψουμε. Στο δια ταύτα, ύστερα από τρεις μέρες στη beta, έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιαίτερο MMO, που τροφοδοτείται πρωτίστως από τη θεματική του, προσφέροντας πολύ βασικές επιλογές στο multiplayer. Ολοκληρώνουμε quests, ψάχνουμε για σεντούκια, skyshards που μας δίνουν skill points και μαζεύουμε πρώτες ύλες, ασχολούμαστε ενεργά με το crafting, διαβάζουμε διάσπαρτα βιβλία με lore. Χωρίς η διαδραστικότητα να φτάνει ποτέ τα υψηλά επίπεδα ενός Skyrim, το ESO προβάλει την ποιότητα παραγωγής και το lore του ως κινητήριους μοχλούς ενδιαφέροντος. Το δε multi βρίσκεται εκεί πρωτίστως ως αισθητικός παράγοντας, μιας και δεν χρειάστηκε να αναζητήσουμε βοήθεια στα πρώτα levels. Η πρόκληση είναι χαμηλή και η αλληλεπίδραση μεταξύ των παικτών περιορισμένη.
Το ESO δεν έχει τη δυναμική να ικανοποιήσει τον ανυποψίαστο παίκτη, που θα αρχίσει περιμένοντας ένα Elder Scrolls αντίστοιχο των Oblivion και Skyrim. Οι παρεμβάσεις και περιορισμοί στις παρεχόμενες ελευθερίες του παίκτη ίσως τον βγάλουν έξω από τα νερά του. Οι mutliplayer δυνατότητες δείχνουν αναχρονιστικά σημάδια στο σχεδιασμό τους, παρέχοντας πολύ βασικές επιλογές.
Παρόλα αυτά, υπάρχει μια ακατέργαστη γοητεία στον τίτλο, με ρυθμό ικανό να σαγηνέψει και να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, ειδικά αν αποφασίσουμε να υιοθετήσουμε ένα χαλαρό τρόπο παιχνιδιού, ψάχνοντας δεξιά κι αριστέρα και διαβάζοντας τα πάντα. Δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να γνωρίζουμε τι γίνεται με την ποιότητα του περιεχομένου σε βάθος χρόνου, τα ενθαρρυτικά σημάδια είναι όμως εκεί, παρά την κάπως μουδιασμένη εκκίνηση.
Θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το Elder Scrolls Online, μεταφέροντας περισσότερες ενυπώσεις στο μέλλον, τόσο στο γενικότερο progression του τίτλου όσο και στις ομαδικές ενασχολήσεις, μέσα από dungeons και pvp, καθώς και ό,τι άλλο προκύψει.
Highs & Lows:
Ο τίτλος είναι πραγματικά πανέμορφος. Η Morrowind αισθητική στο Davon’s Watch και τα περίχωρά του είναι εκπληκτική, το immersion είναι σίγουρα ένας λόγος που μας κρατά στο παιχνίδι.
Παρεκλίνοντας των κύριων quests, βρήκαμε ένα σεντούκι που, ανοίγοντάς το, μας μετέφερε σε μια ξεχωριστή τοποθεσία, η οποία λειτουργούσε ως public dungeon. Το καλόγραμμένο questline σε συνδυασμό με τη συνεισφορά άλλων παικτών στην εξολόθρευση δυνατών εχθρών, ξεχώρισε με ευκολία, σπάζοντας ευχάριστα το ρυθμό του solo questing.
To τραγούδι μιας βάρδου για την απειλή των Daedric ήταν το καλύτερο σημείο για log out ύστερα από ένα διήμερο ξενύχτι.
Υπάρχουν κάθε λογής Achievements και Lorebooks να ανακαλύψουμε, πράγμα που θα χαροποιήσει ιδιαίτερα αυτούς που κυνηγάνε να τα μαζέψουν ολα.
Tα bugs είναι αρκετά για τόσο προχωρημένο στάδιο της beta. Το πιο ενοχλητικό από όλα είναι το ενδεχόμενο να κολλήσουμε σε μια οθόνη διαλόγου με κάποιον NPC, κάτι που συμβαίνει συχνά πυκνά και χρειάζεται την εντολή /reloadui για να αποκτήσουμε ξανά τον έλεγχο του χαρακτήρα μας. Περισσότερες φορές ανοίξαμε το chatting για να δώσουμε την εντολή παρά για να μιλήσουμε με κόσμο.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ των παικτών βρίσκεται σε πολύ βασικό στάδιο. Σημαδεύοντας κάποιον παίκτη με το crosshair και πατώντας το [F], εμφανίζεται ένα κυκλικό μενού με επιλογές, όπως πρόσθεση φίλου, αναφορά, ψίθυρος και ανταλλαγή. Δεν μπορούμε να κάνουμε inspect το χαρακτήρα του, ούτε να τον προσκαλέσουμε σε duel.
Τα animations της μάχης και κίνησης του χαρακτήρα μας… ας πούμε μόνο ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, ειδικά δε από τη στιγμή που το παιχνίδι παίζεται ομαλότερα σε τρίτο πρόσωπο, μιας και η αντίληψη του χώρου είναι απαραίτητη. Σε πρώτο πρόσωπο δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα, για κάποιον που θα ασχοληθεί solo δείχνει εφικτή σαν επιλογή.
Οδυσσέας Γιαννιώτης