Jessica, άφησε την πένα και βάλε πάλι τα μπουστάκια!
Η τεχνική του να χρησιμοποιείται footage από τους τρομαγμένους gamers παίζοντας ένα παιχνίδι ως προώθηση του προϊόντος, υλοποιήθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’80 στον κινηματογράφο, οπότε σίγουρα δεν είναι κάτι νέο. Η ιστορία έχει δείξει ότι αυτές οι ταινίες τρόμου, που προώθησαν τα jump scares των θεατών, αποτέλεσαν περισσότερο φθηνές και ανούσιες παραγωγές, παρά κάτι ουσιαστικό. Δυστυχώς αυτήν την τεχνική αρχίζουμε να τη βλέπουμε, μετά από 30+ χρόνια στα βιντεοπαιχνίδια. Το πρόβλημα είναι ότι οι gaming εταιρίες που ενστερνίζονται τέτοιες φιλοσοφίες, ξεχνούν κάποια πολύ βασικά πράγματα. Η συγκεκριμένη τακτική μπορεί να έχει μία μικρή επίπτωση στο κοινό του κινηματογράφου, διότι εκεί μιλάμε για πραγματική “θέαση”, αλλά στα videogames πολλές φορές έχει αρνητική επίπτωση στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα, που δεν είναι άλλο από τις πωλήσεις.
Όταν λοιπόν βασίζεις το λόγο ύπαρξης του τίτλου σου στο “πώς αντιδρούν” οι παίκτες παίζοντάς τον, αυτομάτως, σε μία ιντερνετική κοινωνία του 2014, ενδυναμώνεις περισσότερο τη θέληση του κοινού να δει κάποιον να παίζει το παιχνίδι και πώς αντιδρά, παρά να το παίξει ο ίδιος, οπότε ενδέχεται να χάσεις μεγάλο κομμάτι της υποψήφιας αγοραστικής μερίδας. Στην εποχή που το live streaming, το YouTube και τα λοιπά μέσα έχουν μπει για τα καλά στην καθημερινότητα πολλών gamers, είναι σχεδόν αυτοκτονικό να προβάλλεις τις αντιδράσεις παικτών, παρά την ουσία του ίδιου σου του παιχνιδιού. Εκτός κι αν δεν υπάρχει ουσία…
Η εισαγωγή του κειμένου, προφανώς και δεν είναι τυχαία, μιας και τα Zombie Studios αποφάσισαν να εργαστούν πάνω στην προώθηση του Daylight μέσω της παραπάνω τεχνικής που σας περιγράψαμε. Λίγο η κυκλοφορία του και στο δημοφιλές πλέον PS4, λίγο το γεγονός ότι την ιστορία του την έγραψε η Jessica Chobot (πρώην καλλονή/ παρουσιάστρια του IGN) και λίγο η λειψυδρία horror τίτλων στο προσκήνιο, τοποθέτησαν το Daylight πολύ ψηλά στη λίστα με τα αναμενόμενα παιχνίδια των τελευταίων μηνών. Παρόλο που όλοι ξέραμε πως πρόκειται για indie κυκλοφορία, είχαμε αναθέσει τις ελπίδες μας επάνω του και περιμέναμε κάτι καλό, στο ύφος του εξαιρετικού -εν τέλει- Outlast. Μετά από τρεις ώρες ενασχόλησης, όμως, προσγειωθήκαμε με δύναμη στο έδαφος, αφού ο τίτλος δεν καταφέρνει να καλύψει ούτε καν τα βασικά.
Παίρνουμε το ρόλο της Sarah, μιας υπερβολικά αγχωμένης και φοβητσιάρας πρωταγωνίστριας, που μόλις έχει συνέλθει από κάποιο λιποθυμικό επεισόδιο. Η νεαρή κοπέλα βρίσκεται στην καρδιά ενός εγκαταλελειμμένου νοσοκομείου και ο μοναδικός της σύμμαχος είναι το smartphone της (phablet για να είμαστε πιο ακριβείς), μερικά glow-sticks και μία φωνή ενός μυστηριώδους άντρα που την κατευθύνει για το ποιες πρέπει να είναι οι επόμενες κινήσεις της. Σκοπός της είναι να λύσει το μυστήριο του νοσοκομείου, το οποίο ξετυλίγεται μέσα από μία μεγάλη λίστα χάρτινων σημειωμάτων. Έτσι, λοιπόν, ξεκινάει η περιήγησή της στα ατελείωτα ramdom-generated δωμάτια του νοσοκομείου -ένα από τα selling points του τίτλου. Εμπόδιο στην έρευνά της, εκτός από την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, θα βρεθεί το φάντασμα μίας ηλικιωμένης γυναίκας, η οποία θα κάνει αρκετές εμφανίσεις μέχρι το τέλος του παιχνιδιού.
Εδώ υπάρχουν δύο πολύ σοβαρά μειονεκτήματα. Πρώτον, μετά από την πρώτη ώρα των jump scares που προκαλεί το φάντασμα της γυναίκας, ο παίκτης εξοικειώνεται πλέον μαζί της και συνηθίζει στην παρουσία της, και δεύτερον η ηλικιωμένη γυναίκα είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να βλάψει την πρωταγωνίστρια, οπότε όλα τα ατμοσφαιρικά σκηνικά, πρακτικά, δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης. Γενικότερα, οι τεχνικές τρόμου στο Daylight είναι γνωστές, χιλιοειπωμένες και φθηνές και δε διαφέρουν σε τίποτα από την πιο αδιάφορη αμερικανική “teen college” κινηματογραφική παραγωγή. Εκτός κι αν η πτώση ενός βιβλίου από το ράφι μιας βιβλιοθήκης είναι ακόμη μία τεχνική που έχει ακόμη πέραση…
Εκτός όμως από τα του τρόμου, ο τίτλος είναι βαρετός και μονότονος όσον αφορά το gameplay του. Οι ατελείωτοι κύκλοι σε πανομοιότυπα δωμάτια και η συλλογή χάρτινων σημειωμάτων είναι αυτό καταλαμβάνει το 80% της ενασχόλησης του παίκτη με το Daylight. Οι γρίφοι, όσοι τέλος πάντων υπάρχουν, δεν απαιτούν κάποια σοβαρή διεκπεραίωση και απλά ζητούν από την πρωταγωνίστρια να μεταφέρει ένα X αντικείμενο από το Α σημείο, στο Β.
Το Daylight είναι το πρώτο παιχνίδι που εκμεταλλεύεται την Unreal Engine 4… γι’ αυτό οι μισοί χρήστες που το αγόρασαν δεν κατάφεραν ποτέ να το κάνουν να τρέξει στον υπολογιστή τους. Παρά το γεγονός ότι στα εισαγωγικά logo εμφανίζεται το λογότυπο της Nvidia, ο τίτλος έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα στις κάρτες της εν λόγω εταιρίας. Από την άλλη, απαιτείται DirectX 11 updates στα Windows, αναβαθμίσεις σε drivers κλπ, οπότε πρέπει να γνωρίζετε πως, αν τελικώς το αποκτήσετε, ετοιμαστείτε για ένα γεμάτο απόγευμα μέχρι να το κάνετε τελικά να λειτουργήσει χωρίς προβλήματα.
Όσον αφορά τα γραφικά, το “Unreal Engine 4” δε μας λέει πολλά πράγματα. Υπάρχουν μερικές καλές στιγμές, όπως ο απίστευτος ρεαλισμός στα textures και τα animations των υφασμάτων ή το αρκετά καλό real time lighting, αλλά μέχρι εκεί. Αν πάλι δώσουμε βαρύτητα στο ανόητο blur και ψευτο-3D φίλτρο που έχει χρησιμοποιηθεί, προφανώς για να καλύψει ατέλειες, δε ξέρουμε κατά πόσο περήφανη αισθάνεται η Epic που η πρώτη υλοποίηση της νέας μηχανής γραφικών -που θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια- είναι αυτού του επιπέδου. Όπως και να ΄χει, το πρόβλημα του τίτλου αδιαμφισβήτητα δεν εντοπίζεται στον οπτικό τομέα.
Εν κατακλείδι, σας προτείνουμε να ρίξετε μια ματιά σε άλλα indie horror games, μιας και το Daylight, πέρα από μερικά φθηνά jump scares, δεν έχει κάτι πιο ουσιαστικό να σας προσφέρει. Θα προτείναμε στην αξιολάτρευτη Chobot να αφήσει την πένα για άλλους πιο ικανούς και ας φορέσει πάλι τα προκλητικά μπουστάκια της μπροστά από τις κάμερες. Βέβαια, δε ξέρουμε τι από τα δύο είναι πιο τρομακτικό, πραγματικά…
