Τι να την κάνεις τη ζωή χωρίς μούσι;
Υπάρχει κάποιος λόγος που τα παιχνίδια από μικρούς developers δε γεύονται πάντα τη δόξα της επιτυχίας κι αυτός δεν είναι απαραίτητα τα production values. Άλλωστε, το “μάτι” και το γούστο του gamer έχουν μάθει να εκτελούν μικρές “παρακάμψεις” γύρω από την απουσία των γυαλιστερών γραφικών και του επιτηδευμένου look των 80s. Είναι οι πολλές μικρές λεπτομέρειες στην ανάπτυξη του τίτλου που κάνουν τη διαφορά, όπως η προσοχή στη καμπύλη εκμάθησης, οι διακυμάνσεις στο βαθμό δυσκολίας, η εμπειρία που αποκτά ο παίκτης, που μπορεί να προσδιορισθεί με ακρίβεια μέσω εκτεταμένου testing. Παρ’όλα αυτά, οι επίμονοι δημιουργοί δεν το βάζουν κάτω -κι αυτό είναι καλό!
Μέσα στο νέο κυκεώνα των μικρών και ανεξάρτητων δημιουργών, παλεύει με όπλο του τον ανταγωνισμό το team της interbellum. Αποτέλεσμα; Το Bravada, ένα παιχνίδι που σύμφωνα με τους κατασκευαστές του, αποτελεί ένα μείγμα tactical strategy και RPG, με νεωτερισμούς στο χειρισμό και… μπόλικο χιούμορ. Σύμφωνοι! Το χιούμορ τείνει να γίνει ο “μανδύας” κάτω από τον οποίο κρύβονται οι αδυναμίες μιας παραγωγής. Το μέλι που “χρυσώνει” το χάπι. Ακόμη κι έτσι αν αποδειχθεί, ένα παιχνίδι του 5 ή του 6 -φίλε που σκρόλαρες κατευθείαν στον βαθμό- έχει μια εγνωσμένη αξία, που ίσως τελικά αφήσει μέσα μας κάτι περισσότερο από αυτά που πήρε.
Τα υπαρξιακά προβλήματα του gaming, όμως, μπορούν να περιμένουν για λίγο και να δώσουν τη θέση τους στο δακρύβρεχτο δράμα του παιχνιδιού. Ο ήρωας, ένας νεαρός, αμούστακος νάνος, βασανίζεται από αυτήν ακριβώς τη μικρή λεπτομέρεια: δε μπορεί να αφήσει μούσι! Κάποια δόλια αιτία έφερε το φίλο μας μπροστά σε τέτοια τραγωδία, στερώντας του το σεβασμό από τα άλλα μέλη της φυλής κι αναγκάζοντάς τον να ψάχνει λύση ακόμα και στον ύπνο του. Ευτυχώς, η φίλη του η νυχτερίδα (…) διάβασε κάπου για ένα λουλούδι με εξαιρετικές ικανότητες, μεταξύ των οποίων η ιδιότητα να προσφέρει γένια σε νεαρούς νάνους -και το quest ξεκινάει…
Η αφέλεια του πρωταγωνιστή, η αυστηρότητα κι η περιφρόνηση του παππού, η μητρική υπομονή της νυχτερίδας, αλλά και το ψεύτικο…bravado των εχθρών συνδυάζονται αρμονικότατα. Όχι μόνο στην εισαγωγή αλλά και σε κάθε cut scene. Όλα τους, δοσμένα σε comic αισθητική και με μπόλικο χιούμορ, τραβούν απευθείας το ενδιαφέρον του παίκτη. Ανοίγουν όμως και την όρεξη για κάτι παραπάνω από αυτό που προέβλεπαν οι αρχικές προσδοκίες. Έτσι, η αναμενόμενη ψυχρολουσία που συνοδεύει, συνήθως, την πρώτη επαφή με τον οπτικό τομέα, μετατρέπεται σε ανώμαλη προσγείωση.
Τα καλοσχεδιασμένα σκίτσα δίνουν τη θέση τους σε μικροσκοπικά ανθρωπάκια, όπου μετα βίας διακρίνονται χέρια και πόδια, κινούμενα με υποτυπώδες animation σε ένα χώρο που μοιάζει με προσεγμένο boardgame. Ένα δέντρο εδώ, ένα κιβώτιο εκεί… Κάποια τοίχη και κατασκευές στα προχωρημένα επίπεδα… Η θεματική τους ποικιλία, όμως, είναι σχετικά πλούσια, καθώς η αναζήτηση του λουλουδιού περνάει μέσα από μπουντρούμια, παραλίες, δάση, φρούρια και άλλα. Στο ίδιο μοτίβο βρίσκονται κι οι αντίπαλοι: Πολύ απλά σχεδιασμένοι, αλλά εύκολα διακριτοί. Θα ήταν δύσκολο, όπως και να το κάνουμε, να μπερδέψετε μια φονική κότα, με ένα ορκ κι είναι απαραίτητο να ξεχωρίζετε την κουτάλα από το μπουκάλι του γαλάκτος, που ίσως έχετε για όπλα. Μερικές χρήσιμες λεπτομέρειες, λοιπόν, δίνουν το παρόν και κάνουν τη δουλειά τους. Γενικά, τα γραφικά του παιχνιδιού δεν εντυπωσιάζουν, αλλά δεν προβληματίζουν κιόλας. Η δράση, αυτή καθεαυτή, αποδίδεται από σταθερή κάμερα, πίσω και ψηλά από την ομάδα του παίκτη, θυμίζοντας, μεσαιωνικό kick off… αλλά με τετράγωνα.
Ποδόσφαιρο πάντως δεν παίζεται εκεί πέρα. Ούτε κάτι που μπορεί να περιγραφεί εύκολα. Τα επίπεδα είναι χωρισμένα σε τετράγωνα και σε καθένα από αυτά μπορεί να υπάρχει μόνο ένας χαρακτήρας ή ένα αντικείμενο. Στο κάτω μέρος της οθόνης, βρίσκεται ο ήρωας (και μετέπειτα η ομάδα). Με τα cursor keys ή τα WSAD μετακινούνται κατά ένα τετράγωνο. Με αυτή την απλή επιλογή περνάει κι η σειρά του παίκτη κι εξελίσσεται το quest, με κάθε λογής τέρατα να εμφανίζονται από το πάνω μέρος της οθόνης. Παράξενο; Ναι.
Πρωτοποριακό χειρισμό υποσχέθηκε η Interbellum και τήρησε το λόγο της, αλλά μέχρι στιγμής δεν είδατε τίποτα! Με το που έρθει λοιπόν ένας εχθρός ή κάποιο καταστρέψιμο αντικείμενο σε εφαπτόμενο τετράγωνο (ή απόσταση βολής, για τους casters και ranged σύμμαχους), η επίθεση εκτελείται αυτόματα. Μπάρες ενέργειας δείχνουν την πρόοδο της μάχης και το ctrl key δείχνει τη σειρά με την οποία επιτίθεται -αυτόματα- ο καθένας. Κάθε kill συνοδεύεται κι από ατάκα, με το χιούμορ να είναι διάχυτο παντού. Διάφορα αντικείμενα, εύκολα ανακλήσιμα από το δεξί μέρος της οθόνης, αναλαμβάνουν χρέη heal, power up κ.λπ. με ισορροπημένα αποτελέσματα σε σχέση με το μέγιστο αριθμό τους. Δεν τελειώσαμε όμως…
Οι σειρές (κι οι επιθέσεις) αλλάζουν όσο γρήγορα κινείστε με τα WSAD. Κάθε πάτημα σημαίνει και μετακίνηση του εχθρού κι αλλαγή της διάταξης μάχης. Επίσης, κάθε βήμα σημαίνει μερικό heal για όλους τους χαρακτήρες. Κατά συνέπεια, η τακτική διαμορφώνεται κι αλλάζει με κάθε πάτημα ενός πλήκτρου. H δυναμική αυτή εξέλιξη στη μάχη ανεβάζει την πρόκληση στα ύψη, με την καμπύλη δυσκολίας όμως να εξελίσσεται ασύμμετρα. Έτσι, η περιπλάνηση μπορεί να είναι εύκολη γενικά, αλλά τα bosses θα ζορίσουν και τους μεγαλύτερους Ναπολέωντες ανάμεσά μας.
Επιπλέον δυνατότητες, όπως το drag ’n’ drop των χαρακτήρων σας πέρα από εμπόδια ή μακριά από εχθρούς, ρίχνουν κι άλλο αλατοπίπερο στο gameplay, καθώς εκτελούνται σε ένα μόνο turn. Έχουμε να κάνουμε μ’ ένα σύστημα ελέγχου πρωτοποριακό, ίσως πρωτοφανές. Άκρως ενδιαφέρον και πλήρως λειτουργικό. Προκλητικό όσο δεν πάει, αφού την αλλάγη των σειρών την ορίζετε εσείς κι η ταχύτητα εξέλιξης ακολουθεί την ικανότητά σας να επεξεργαστείτε νέα δεδομένα και τακτικές σε κάθε γύρο.
Ίσως τελικά να πρέπει ν’ αποτελεί κριτήριο το τι κερδίζει ο παίκτης από ένα παιχνίδι. Το Bravada, “αμούστακο” παιδί σε μια αλάνα με παληκαράδες, έχει κάτι να δώσει. Μπορεί εμφανησιακά να μοιάζει με παιχνίδι τριανταετίας, στην καρδιά του όμως κρύβεται μια ολόφρεσκη ιδέα, πολλά υποσχόμενη κι άξια να υιοθετηθεί κι από άλλους -κι όταν ένα παιχνίδι είναι δύσκολο να το περιγράψει κανείς σε κάποιον με δυό κουβέντες, πάει να πει ότι αξίζει να το εξετάσει κανείς σε βάθος (που λέει κι ένας φίλος).
Μικρά προβληματάκια στο “ραφινάρισμα” του παιχνιδιού, όπως ασύμμετρη καμπύλη δυσκολίας, κάποια “παγώματα” και μικρά παράπονα στην ισορροπία κάποιων όπλων, προσπερνώνται εύκολα. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ένα παιχνίδι των 10 ευρώ, ελαφρύ κι ευχάριστο, μπορεί να σας ζορίσει σε θέματα πρόκλησης, ετοιμότητας και σκέψης. Αν οι όροι “τακτική”, “χιούμορ” και “RPG” βρίσκονται ψηλά στη λίστα προτιμήσεων σας, τότε σίγουρα θα πάρετε κάτι παραπάνω από αυτό που δώσατε.