Σότε ε κορότε περεέτε μπούκο…
-ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
Ο ατμός που αχνίζει από την κούπα με τον μαύρο, μαγικό ζωμό, ταιριάζει ιδανικά στο γκρίζο του αναστατωμένου ουρανού. Μια μέρα ησυχίας. Μια μέρα για gaming. Μπορεί ο ουρανός να διαφωνεί, αλλά όσο αυτός είναι απασχολημένος, εμείς μπορούμε να καθόμαστε και να αναπολούμε. Η μικρή γουλιά προελαύνει στις αισθήσεις, με αιχμή του δόρατος τα έντονα αρώματα και άρμα της την κάψα που καίει τα χείλη.
Τα μάτια κλείνουν και το τοπίο αλλάζει. Το γκρίζο κυριαρχεί κι εδώ, απομονώνοντας ήχους, σκέψεις κι υποχρεώσεις. Είναι μέρα για gaming. Ο ουρανός μας άφησε ήσυχους και το μυαλό θυμήθηκε ότι μοιάζει με σαλίγκαρο και βγήκε να σουλατσάρει, εκμεταλλευόμενο τη βροχή. Οι αναμνήσεις έρχονται, αυτή τη φορά από μόνες τους, άλλες φορές επηρεαζόμενες από μικρές λεπτομέρειες που αλλάζουν τη διάθεση και κάνουν τη διαφορά: μια μυρωδιά που παραπέμπει σ’ένα αγαπημένο σκηνικό της παιδικής ηλικίας, ο ήχος ενός coin-op ή 6-7 κερδοφόρα νούμερα στο Τζόκερ.
Η χημεία των αισθήσεων άνοιξε το “ντουλάπι” του ΤΕΚΚΕΝ. Όχι ότι δεν είχε ένα σωρό άλλα να διαλέξει! Υπάρχει εκείνο που λέει Nintendo game boy, με μπόλικα καλούδια μέσα, ένα άλλο που θυμήθηκε κάποια παιχνίδια σε DOS, αλλά κι αυτό, το περίεργο, που κρύβει η γιαγιά τα κοσμήματά της και γράφει Αmiga. Ας είναι… TEKKEN 4 παρήγγειλε το πονεμένο μας μυαλό και ποιος είναι αυτός που μπορεί να τα βάλει με δυο κιλά γκρίζα μύξα;
Άλλη μια γουλιά κι η γνωστή διαδικασία ξεκίνησε μηχανικά: πορτάκι, δισκάκι, χειρηστήριο ανά χείρας κι αναμονή. Μπόλικος χρόνος να εκμεταλλευτεί κανείς μιας κι ο ήλιος δεν έχει βγει ακόμα. “Πώς φτάσαμε εδώ;” Έβγαλε η μηχανή αναζήτησης τυχαίων σκέψεων, αγνοώντας το αισθησιακό “γοργούρισμα” της κονσόλας. Σίγουρα το ΤΕΚΚΕΝ 4 δεν είναι το πιο πρόσφατο παιχνίδι, απέχει όμως μακράν απ’το να είναι και το πιο παλιό. Κάπως όμως φτάσαμε εδώ.
Το ταξίδι στο χρόνο ανήκει δικαιωματικά σε ασπρομάλληδες επιστήμονες και σε έφηβους με κολλητά jeans, γι’αυτό και το ξεκίνημα φαίνεται σε μας θολό. Ίσως να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι διαφέρει για τον καθένα. Είτε με κασέτα, είτε με δισκέτα, είτε με δεν-ξέρω-γω-τι, από κάπου όλα ξεκίνησαν. Πέρασαν, ως άλλος ήρωας από την κοιλάδα των χιλιάδων χρωμάτων, διέσχισαν την πεδιάδα του high score, κατέκτησαν τα όρη των αμέτρητων εχθρών, σύρθηκαν στους βάλτους της τέχνης, για να καταλήξουν στην έρημο της νέας γενιάς.
Α, ναι! Αυτό ήταν που έφταιγε από την αρχή. Δεν είχαμε τι να παίξουμε. Περιμένοντας τους μεγάλους τίτλους, οι μέρες πέρασαν κι ήρθε τελικά η συννεφιά κι η σκέψη. Ή μήπως όχι; Μήπως φταίει όλη, τελικά η ασυνέπεια που συνοδεύει τα τελευταία χρόνια το χώρο; Καθυστερήσεις, αναβολές, πισωγυρίσματα, αδυναμία της τεχνολογίας να ανταποκριθεί στις υποσχέσεις που η ίδια θέτει. Πώς το λένε οι muricans; “Your mouth signs checks, your body can’t cash”. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων…
Η βροχή είχε ξεκινήσει εδώ και ώρα και το Pluvius Aestivus των Pain of Salvation μπήκε μηχανικά στον player. Η επόμενη γουλιά καφέ είχε για συνοδεία της το ρυθμικό χτύπημα των σταγόνων στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων και με τη σειρά της έφερε κι άλλα ερωτήματα. Μήπως όλα έχουν να κάνουν με τη διαφθορά; Ατέρμονο κυνήγι του κέρδους, άρμεγμα κάθε ψήγματος καλής ιδέας κι έμπνευσης. DLC πάνω σε DLC πάνω σε DLC. HD remakes και pay-2-win. Υπόγειες κι υποβρύχιες συμφωνίες μεταξύ δημοσιογράφων και παραγωγών. Σκάνδαλα…
Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτά δε συνέβαιναν πάντοτε; Ότι τα αθώα platforms των 80s και των 90s δεν είχαν κρυμμένα stages με θέμα την κερδοσκοπία, το “έλος” της διαφθοράς και sex scandals; Τότε δεν υπήρχε internet για να μαθευτούν κι η ενημέρωση γινόταν από δυο-τρία περιοδικά που λειτουργούσαν σαν πιονιέροι στη δική τους, ξεχωριστή, έρημο. Μάλλον κανείς. Ίσως η “έρημος της νέας γενιάς” να είναι ένα ακόμα stage στο μεγάλο, ενιαίο κι αιώνιο playthrough του gaming – και σαν σωστοί gamers θα το περάσουμε κι αυτό με highscore.
Πολλά μπορεί. Πολλά ερωτήματα. Γέροι και κουρασμένοι, αναπολούν τον Atari 2600. Νέοι, ενθουσιώδεις, στον άνθος της gaming libido τους, ζουν την πεμπτουσία της διασκέδασης με ατέλειωτο online co-op. Κόσμος πολύς, αντιδράσεις ποικίλες κι ο καφές τελειώνει. Ίσως τελικά να πρέπει να αντιμετωπιστεί αυτό το stage όπως τότε, όταν είδαμε για πρώτη φορά το parallax scrolling στο Shadow of the Beast. Να παίξουμε και να κερδίσουμε, γιατί αυτό κάνουμε πάντα.
Το παιχνίδι συνεχίζεται πάντοτε, έστω κι αν η μορφή αλλάζει.
Ο ήλιος τρύπησε τα σύννεφα. ‘Ωρα να ξυπνήσουμε και να σηκωθούμε για δουλειά. Το ΤΕΚΚΕΝ 4, παρατημένο στο intro, έδειχνε τον Heihachi να μουρμουρίζει κάτι σαν αυτό που γράφει στον τίτλο. Κάποιος έπρεπε να είχε πατήσει start. Αλλά, αν το μυαλό πετάει και δεν ξέρεις και “γιαπωνέζικα”, δεν τα καταλαβαίνεις αυτά τα πράγματα…