(Όταν) Το σύστημα δουλεύει, ο παίκτης γίνεται μέρος του συστήματος.
Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέται κανείς τι θα γινόταν αν στα “παντελόνια του χρόνου” φορούσαμε το αντίθετο “πατζάκι” από αυτό που διαλέξαμε αρχικά. Αν είχαμε κάνει την “άλλη” επιλογή κι είχαμε βάλει πρώτα το “δεξί” πόδι αντί για το “αριστερό”. Αυτή η έγχρωμη (τουλάχιστον όσο και το ίδιο το παντελόνι) μεταφορά, έχει πολλές ευκαιρίες να αποτυπωθεί στη μελέτη της alpha έκδοσης του νέου πονήματος της Sony Studios για το PS4. Τι θα γινόταν αν οι σοβιετικοί είχαν υλοποιήσει όλα τα μεγαλεπίβολα σχέδια που είχαν σημειωμένα στις μουντές, καφετί, ατζέντες τους; Τι παιχνίδια θα βλέπαμε αν η βιομηχανία δεν τους έθετε την ταμπέλα των generic “κακών” σε κάθε, παιχνίδι, έργο ή τι άλλο; Τι κείμενο θα διαβάζαμε αν είχε αναλάβει ο Σάββας το παιχνίδι; Κάποιες από αυτές τις απορίες θα ανήκουν για πάντα στη σφαίρα της υπόθεσης, ενώ μερικές άλλες έχουν εξετασθεί ήδη σε παλαιότερους gaming τίτλους.
Ευτυχώς για όλους μας, στην περίπτωση του The Tomorrow Children, οι δημιουργοί απέφυγαν με χάρη τα περισσότερα σεναριακά κλισέ, έστω κι αν αυτό δεν είναι άμεσα ορατό στην αρχή, ακόμα κι αν το σενάριο αυτό καθ’ αυτό, είναι δυσδιάκριτο σε αυτήν την alpha. Οι σοβιετικοί, λοιπόν, εκτελούσαν έρευνες και πειράματα ώστε να συλλέξουν όλες τις επιμέρους ανθρώπινες συνειδήσεις και να τις ενσωματώσουν σε μία. Κοινή και συλλογική. Καμπανάκια αρχίζουν να χτυπούν σε διάφορα μυαλά και λογισμούς, αλλά ας πάμε παρακάτω…
Το πείραμα απέτυχε (μάλλον) και το αποτέλεσμα ήταν να καταστραφεί ο κόσμος και να αφανιστεί η ανθρωπότητα (υπομονή…). Να πνιγεί σε κάτι υγρό, αχανές και γκρίζο που ονομάζεται the void. Σε αυτό το κενό, ένα μικρό τμήμα συνείδησης επιβίωσε. Η σοβιετική “μηχανή” κατάφερε να αντέξει, κρατώντας στην κατοχή της έναν αριθμό ανθρώπινων συνειδήσεων και τις απαραίτητα σκληρές μεθόδους για να τις θέσει σε εργασία, ώστε να αποκτήσει η ανθρωπότητα την παλιά της δόξα. Είστε ελεύθεροι να “μασήσετε” όσο θέλετε τις προηγούμενες προτάσεις πριν συνεχίσετε την ανάγνωση, γιατί, από δω και πέρα είναι που παίρνουν τα χειριστήρια τον πρώτο λόγο και μαζί τους οι δικές μας, εκτός του χορού, συνειδήσεις. Ο παίκτης, λοιπόν, αναλαμβάνει το χειρισμό ενός σώματος, ενός ανδρείκελου, μιας κούκλας αν θέλετε, που φιλοξενεί μια σωσμένη ψυχή. Το σώμα αυτό του “δωρίσθηκε” από το σύστημα, ώστε να το χειριστεί κατάλληλα προς όφελος του συνόλου.
Αφού αναλάβει το ρόλο του στη νεότευκτη κοινωνία (citizen, miner, radio officer και άλλα) τοποθετείται στο κέντρο της μικρής “πόλης”, καταμεσής του void και στη διάθεση του πλησιέστερου κομισσάριου. Αυτός εξηγεί (όχι πολύ αναλυτικά και ξεκάθαρα δυστυχώς) ότι όλοι πρέπει να αξιοποιήσουν το σώμα που τους δόθηκε και να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της πόλης. Να δουλέψει, να πολεμήσει, να κατασκευάσει, ώστε το σύνολο να θριαμβεύσει. Να συνεισφέρει…
Έτσι, τρέχουμε σαν τον αείμνηστο Βέγγο ανάμεσα σε περίεργες, υψηλής ανάλυσης, κατασκευές και θαυμάζουμε το μινιμαλισμό και τις πρωτότυπες σχεδιαστικές επιλογές των δημιουργών. Μπορεί το χρώμα του υδράργυρου να κυριαρχεί στο background, μιας και το void έχει καταπιεί τα πάντα, αλλά τα κτήρια κι οι κατασκευές σφύζουν από χρώματα, με μια τρομακτική φυσικότητα που πηγάζει από την αέναη τάση που έχει η ζωή να διατηρείται, να μεγαλώνει, να μην το βάζει κάτω. Χρώματα κι εικόνες βαμμένα όμως σε ψυχροπολεμικό μοτίβο, με αριτιστικές τάσης της εποχής κι έντονο το στοιχείο της “προπαγάνδας” στο σχεδιασμό τους.
Αυτό το οπτικό σύνολο, να είστε σίγουροι, δεν έχει εμφανιστεί αλλού, δεν το ‘χετε ξαναδεί. Αλλά ακόμα και τη λιτή αυτή παρουσίαση δε θα μπορέσετε να την απολαύσετε απεριόριστα, γιατί η κραυγή κάποιου κομισσάριου θα μεταφράσει την ολιγωρία σας σε προδοσία. Τρεχάτε λοιπόν. Να κάνετε τί; Οτιδήποτε -και σ’αυτό το οτιδήποτε συμπεριλαμβάνονται πολλά: Μπορείτε να πάρετε το λεωφορείο για να μεταβείτε στο κοντινότερο νησί για να εντοπίσετε και να εξορύξετε μεταλλεύματα με την αξίνα σας, ή να βρείτε matryoshka dolls και να τις μεταφέρετε πίσω στην πόλη όταν ξανάρθει το λεωφορείο να σας μαζέψει. Μπορείτε να πάτε στο workbench και να δημιουργήσετε αντικείμενα προς ωφελεία της πόλης, να τρέξετε σε διαδρόμους για να παράγετε ενέργεια, να μαζέψετε φρούτα, να στελεχώσετε θέσεις άμυνας, να κάνετε επισκευές.
Ό,τι κι αν κάνετε, συνεισφέρει, λίγο ή πολύ, στην ανάπτυξη της πόλης. Κάθε σας ενέργεια ανταμοίβεται με έναν αριθμό… κουπονιών, με τον οποίο μπορείτε να αγοράσετε εργαλεία και perks που θα κάνουν τη δουλειά σας ευκολότερη. Στο τέλος της μέρας γίνεται υπολογισμός της εισφοράς του καθενός και κατάταξή του σε σχετικό πίνακα. Οι ανταμοιβές σε κουπόνια είναι ανάλογες και παράλληλα αυξάνεται το experience και το level, δυναμώνοντας το χαρακτήρα. Η νύχτα έρχεται και μαζί της η αρχέγονη αίσθηση του κινδύνου και της απειλής του θανάτου. Το σκοτάδι μειώνει τη συνοχή της συνείδησης με το σώμα κι ο παίκτης…χάνει σιγά σιγά τη ζωή του. Πρέπει όλοι να έχουν γυρίσει στην πόλη, ή τουλάχιστον κοντά σε κάποιο φως. Η απειλή όμως δε σταματάει ούτε τη μέρα, μιας και το Void στέλνει καταπάνω σας τα Izverg, διάφορα τέρατα που επιζητούν να σας αφανίσουν και να φέρουν τη γκρίζα ισορροπία παντού.
Αυτά τα απλά μηνύματα επιβίωσης χτυπούν κάποια νευραλγική σπείρα στο DNA του παίκτη και η ομάδα ανάπτυξης βρήκε το κατάλληλο μαστίγιο για να τον ωθήσει να παίζει συνέχεια. Τα κανόνια πρέπει να στελεχώνονται! Όπλα πρέπει να φτιάχνονται! Οι καμπάνες χτυπούν. Ο πληθυσμός είναι μικρός… Η δυσοίωνη πινακίδα, ψηλά στο κέντρο της πόλης, δείχνει το νούμερο των σωμάτων που δουλεύουν. Κάποιος πρέπει να βρει κι άλλα dolls! Όταν αυτά τοποθετηθούν στα slots του κατάλληλου μηχανήματος, νέα μέλη έρχονται στη ζωή. Κάποιος πρέπει να συλλέξει μεταλλεύματα! Πρέπει να χτιστούν νέα όπλα και τείχη.
Ήρθε η ώρα να εισάγουμε και το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του τίτλου: οι υπόλοιποι “πολίτες” είναι κανονικοί, online, παίκτες… Το ανθρωπάκι που βλέπατε δίπλα σας, να τρέχει και να σκάβει σαν να μην υπάρχει αύριο, είναι ένας άλλος παίκτης. Ο τύπος που έσπευσε να χειριστεί το κανόνι είναι κάποιος άλλος πραγματικός άνθρωπος. Παίζει, προσπαθεί και μάχεται. Συνεισφέρει, ό,τι κι αν κάνει. Αφήσαμε το παιχνίδι για μερικές ώρες. Η πόλη όμως ζούσε κι αναπτυσσόταν! Όταν ξαναμπήκαμε κάποιος είχε φτιάξει μια γέφυρα για να πηγαίνουμε στα νησιά χωρίς να χρειάζεται να περιμένουμε το λεωφορείο! Κάποιος είχε φτιάξει κι άλλα τείχη κι άλλα όπλα. Ένας άγνωστος εφηύρε στο workbench αυτοκινούμενα οχήματα. Όλοι δουλεύουν ηθελημένα, οι κομισσάριοι φωνάζουν, οι ιερείς κυρήττουν κι η πόλη θεριεύει, κάνοντάς μας πάλι να φέρουμε στη σκέψη μας “πατζάκια” και “παντελόνια”. Το rank μας έπεσε και χωρίς να το σκεφτούμε, τρέχουμε κι εμείς να συνεισφέρουμε σε μια κοινωνία που δίνει άλλη (!) έννοια στον όρο social.
Εϊναι σαν μια γκρίζα, από τον κάματο και την πίκρα, στήλη να ανεβαίνει από την πόλη προς τον ουρανό κι εκεί να μετατρέπεται σε απαλή, ζωογόνα βροχή, που “ευλογεί” όλους το ίδιο. Ιδού και το καρότο λοιπόν… Οι δημιουργοί φαίνονται να συνέλλαβαν και να εκμεταλλεύτηκαν μια πολύ απλή κι αποτελεσματική ιδέα, κατόρθωσαν να κάνουν την εμπειρία να μοιάζει με βίωμα και να έλξουν τον παίκτη να επιστρέψει, πειθήνια κι ενσυνείδητα, στην πόλη του – και να τη βοηθήσει.
Οι μηχανισμοί που κάνουν όλα αυτά πραγματικότητα είναι απλοι platform με μπόλικες δόσεις από mini games. Tρέχετε όπως τρέχατε και σε κάθε άλλο παιχνίδι, με τα face buttons να αντιστοιχούν σε διάφορα actions, ενώ η επιτυχής ολοκλήρωση mini games, κατασκευάζει αντικείμενα, παράγει ενέργεια, επισκευάζει εγκαταστάσεις και στήνει “προπαγάνδα”. Αυτή η τελευταία υπάρχει εντός κι εκτός εισαγωγικών, καθώς τυχαία στο κενό βρίσκονται και “ξένα” χαρτονομίσματα (δολλάρια), που μπορούν να “λαδώσουν” κομμισάριους και να σας εξασφαλίσουν ικανότητες που θα σας βοηθήσουν να “κλέψετε” στο παιχνίδι. Να προσπεράσετε τους… συμπολίτες σας σε μια ουρά, να δωροδοκήσετε αξιωματούχους για να σας επαναφέρουν στο σώμα σας μετά από κάποιον θάνατο χωρίς να πληρώσετε το κόστος και πολλά άλλα. Κάμποσα στοιχεία, όμως, ακόμα μοιάζουν ασύνδετα κι άλλα φαίνονται να μην έχουν εισαχθεί σωστά. Μην ξεχνάτε όμως ότι δε σταματήσαμε να μιλάμε για alpha. Ο τίτλος είναι ακόμα υπό ανάπτυξη κι απλά αναρωτιόμαστε τι θα δούμε στην τελική έκδοση.
Τα παραπάνω θεματάκια, μαζί με άλλα που έχουν να κάνουν με προβληματάκια στο χειρισμό και τους διαλόγους, συμπεριλήφθησαν στο report του GameOver.gr προς τους developers. Παρ’ ότι κάτι τέτοιο είναι καθήκον μας, νιώσαμε αυτήν την αρχέγονη, επιτακτική ανάγκη να συνεισφέρουμε στο σύνολο, ένα αίσθημα που αποτελεί αναμφισβήτητα τον κύριο κορμό του The Tomorrow Children και που ελπίζουμε -όταν ολοκληρωθεί- να το βοηθήσει να εξελιχθεί σε τίτλο ολκής και να κερδίσει, όπως κι η πόλη μας, τη δίκη του δόξα.