Never Alone

Ένα ταξίδι σε έναν κόσμο τόσο κοντινό, αλλά συγχρόνως και τόσο μακρινό.

---

Tα παιχνίδια πολλές φορές εκτός από ένα μέσο αφήγησης μίας ιστορίας, έχουν προσπαθήσει να κάνουν το κάτι παραπάνω, και από απλούς θεατές θέλησαν να μετατρέψουν τους παίκτες σε “πρωταγωνιστές”, μεταδίδοντάς τους συναισθήματα. Άλλες φορές το πετυχαίνουν και άλλες όχι, με το Never Alone να το προσπαθεί και να το πετυχαίνει μερικώς. Το Never Alone δημιουργήθηκε από την Upper One Games σε συνεργασία με την E-Line Media, η οποία είναι και η εκδότρια εταιρία. Το παιχνίδι μάς διηγείται μία παραδοσιακή ιστορία των ιθαγενών κατοίκων της Αλάσκας, ονόματι Inupiat. Η ηρωίδα μας, ένα μικρό κοριτσάκι, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι για να ανακαλύψει την πηγή των παγετώνων που χτυπάνε χωρίς έλεος τα χωριά των κατοίκων, τα οποία αργά ή γρήγορα θα εξαλειφθούν και οι κάτοικοι θα λιμοκτονήσουν αν δεν παύσουν σύντομα αυτά τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Έτσι λοιπόν, το μικρό κορίτσι θα ξεκινήσει το ταξίδι της στο άγνωστο, με σκοπό να βρει την αιτία και να βάλει ένα τέλος στην αγωνία των δικών της ανθρώπων.

Ο δρόμος, όμως, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα για την ηρωίδα, η οποία θα βρει τη βοήθεια που χρειάζεται στο πρόσωπο μιας λευκής αλεπουδίτσας της Αρκτικής, ενός πανέξυπνου πλάσματος, το οποίο θα συμβάλλει τα μέγιστα για την ολοκλήρωση του ταξιδιού. Ο τίτλος, στις περίπου τρεις ώρες που διαρκεί, δεν κατάφερε να μας μεταφέρει συναισθήματα που θα επιθυμούσαμε και ευελπιστούσαμε από το concept και τα στοιχεία που είχε δώσει η εταιρία πριν την κυκλοφορία του. Για τη σωστή “συναισθηματική φόρτιση”, καταλυτικό ρόλο θεωρούμε πως παίζουν δύο πράγματα. Η διάρκεια του παιχνιδιού, η οποία μας δίνει τον απαιτούμενο χρόνο να δεθούμε με τους χαρακτήρες, όπως πέτυχε στον μέγιστο βαθμό το Last of Us για παράδειγμα, και τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην οθόνη μας να είναι όχι μόνο σημαντικά, αλλά και να παρουσιάζονται με τον ανάλογο τρόπο από πλευράς σκηνοθεσίας, μουσικής και γραφικών. Και εδώ είναι που το Never Alone δεν καταφέρνει να πετύχει το σκοπό του, γιατί από τη μία έχουμε τη σύντομη διάρκεια και από την άλλη, οι λιγοστές στιγμές που θα έπρεπε να μας “αγγίξουν” δεν έχουν αποδοθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η συνεργασία των δύο χαρακτήρων είναι και το δυνατό σημείο του τίτλου. Είτε μόνοι μας, είτε με ένα δεύτερο παίκτη, θα πρέπει να παίξουμε χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες και των δύο χαρακτήρων. Η Nuna έχει στη διάθεσής της ένα παραδοσιακό εργαλείο των Inupiat, που χρησιμεύει στο κυνήγι, και με το οποίο θα πρέπει να σπάμε διάφορα σημεία του περιβάλλοντος προκειμένου να προχωρήσουμε παρακάτω. Εδώ, θα πρέπει να αναφέρουμε και το δύστροπο χειρισμό αυτού του όπλου, καθώς μέχρι και το τέλος του παιχνιδιού δεν είχαμε καταφέρει να το χρησιμοποιήσουμε με μέγιστη επιτυχία. Η αλεπού, από την άλλη, είναι σαφώς πιο ευλύγιστη και μπορεί να φτάσει σε σημεία που δεν επιτρέπει η ανατομία του ανθρώπου, ενώ το μυστικό της όπλο είναι η επικοινωνία που έχει με πνεύματα της περιοχής. Χάρη σε αυτά τα πνεύματα θα μπορέσουμε να λύσουμε γρίφους και να περάσουμε από σημεία που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν απροσπέλαστα.

Αναμφισβήτητα, το gameplay έχει τεράστια ποικιλία (από platforming μέχρι επίλυση γρίφων) και δεν σταματά να πρωτοτυπεί και να προκαλεί έκπληξη μέχρι το πέρας της ιστορίας. Το μόνο αρνητικό που μπορούμε να του προσάψουμε, είναι ότι ορισμένες φορές δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς απαιτείται από εμάς για να προχωρήσουμε, με αποτέλεσμα να επιδιδόμαστε σε συνεχή “trial and error” μέχρι να κατανοήσουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Δεν έχουμε κανένα παράπονο από παιχνίδια που είναι “σκληρά” απέναντι στον παίκτη και δεν του προσφέρουν στο πιάτο τις λύσεις, αλλά το Never Alone αδυνατούσε ώρες ώρες να μας προσανατολίσει προς τη σωστή κατεύθυνση έστω και με ένα “σκληρό” και “άγριο” τρόπο.

Όσον αφορά την αφήγηση της ιστορίας, αυτή πραγματοποιείται μέσα από μικρά cut scenes και βίντεο με τον παραδοσιακό τρόπο απεικόνισης Scrimshaw. Το scrimshaw θυμίζει έντονα τοιχογραφίες, μιας και αποτελούν απεικονίσεις επάνω σε οστά ή ελεφαντόδοντα. Παρ’ όλα αυτά, για την πλήρη κατανόηση της ιστορίας του παιχνιδιού, των χαρακτήρων και της παράδοσης των κατοίκων, θα πρέπει να παρακολουθήσουμε κάποια βίντεο σε μορφή ντοκιμαντέρ, που ξεκλειδώνονται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι το Never Alone, αν και δε διαθέτει κάποιο σπουδαίο σενάριο, αφού στην ουσία πρόκειται για ένα παραμύθι, περνάει πολλά μηνύματα σχετικά με τη φύση του ανθρώπου και πόσο αδύναμος είναι απέναντι στις δυνάμεις της φύσης, ενώ μας κάνει (έστω και για λίγο) να αισθανθούμε “παιδάκια” που ακούν μια ωραία ιστορία από το στόμα του παππού δίπλα στη ζεστασιά που εκπέμπει ένα τζάκι…

Για τον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού χρησιμοποιήθηκε η μηχανή γραφικών Unity και αναμφισβήτητα μείναμε εντυπωσιασμένοι με το τελικό αποτέλεσμα του Never Alone. Αν και οι σχεδιαστές δεν είχαν πολλές επιλογές για το σχεδιασμό των επιπέδων, μιας το βασικό στοιχείο είναι ο πάγος και το νερό, κατάφεραν και δημιούργησαν μια πλούσια ποικιλία, εκμεταλλευόμενοι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα ελάχιστα εργαλεία που τους προσέφερε το περιβάλλον της Αρκτικής. Επιπλέον, τα λιγοστά μουσικά κομμάτια που παίζουν σε πολύ χαμηλό τέμπο και ένταση, συμβάλλουν τα μέγιστα στη δημιουργία ενός “άγριου” συναισθήματος απομόνωσης.

Εν τέλει, το Never Alone μάς άφησε με μία αίσθηση πως έφτασε στην πηγή αλλά δεν ήπιε νερό. Είχε όλα τα φόντα να μπει στο πάνθεον των indie δημιουργημάτων που βασίζονται στο συναίσθημα, όπως το Brothers ή το Braid, αλλά κάπου “σκόνταψε”. Φυσικά και διαθέτει θετικά στοιχεία, όπως η δημιουργία του αισθήματος της απομόνωσης και το πολύ ενδιαφέρον συνεργατικό gameplay, αλλά μείναμε με το παράπονο ότι δε δεθήκαμε ποτέ με τους δύο ήρωες. Ίσως να φταίει η μικρή διάρκεια ή ίσως είμαστε πιο “σκληρόπετσοι” από όσο θα έπρεπε. Σε κάθε περίπτωση, όσοι επιθυμούν ένα μικρό διάλειμμα από τα blockbusters που έχουν κατακλύσει το χώρο και ενδιαφέρονται να ακούσουν για μία μακρινή ιστορία κάπου στην Αρκτική, σίγουρα δε θα το μετανιώσουν.

To review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.