Far Cry 4: Κατασκεύασμα ή παρασκεύασμα;
Όσοι είδατε τα σχόλια στο review του Far Cry 4 θα αντιληφθήκατε την ταλαντευόμενη αντίδραση στη βαθμολογία του. Το εκκρεμές των εννοιών τιναζόταν από το άκρο του διθυράμβου στην απέναντι μεριά του… “απλώς καλού”. Σε κάθε τόξο που διέγραφε, έπαιρνε στο διάβα του αναγνώστες και συντάκτες, παρασέρνοντας με τη μεγάλη του σφαίρα τις όποιες ενδιάμεσες θεωρήσεις και τις χρωμάτιζε με τη βαφή της μιας ή της άλλης θέσης. Αν δεν το είδατε, κοπιάστε… Ούτως ή άλλως η αντίδραση στη βαθμολογία ενός Far Cry έχει αποκτήσει εθιμοτυπικό χαρακτήρα. Αυτό λέει κάτι για τη βαρύτητα του franchise στη συνείδηση του κοινού, αλλά ας αφήσουμε αυτήν την παρατήρηση να αποτελέσει αντικείμενο για κάποια άλλη “σκέψη”.
Είναι το “εννιά” πολύ, λοιπόν, για ένα τέτοιο παιχνίδι, ή μήπως έπρεπε να μπει ένα “επτά”, για χίλιους δυο λόγους. Τι είναι μήπως το “εννιά” αυτό καθεαυτό; Σίγουρα είναι νούμερο. Μια τιμή που περιγράφει ένα μέγεθος και που κατατάσσει την περιγραφόμενη αξία πάνω σε μια προκαθορισμένη κλίμακα. Χμμμ… Το ξετύλιγμα του κουβαριού φανερώνει κι άλλους κόμπους…Το μεταφορικό zoom out από το δέντρο μπροστά στη μύτη μας φέρνει κι άλλα δέντρα στο εικονικό οπτικό πεδίο και θα χρειαστεί να απομακρυνθούμε λίγο περισσότερο. Γι’αυτό χρειάζεται η βοήθεια του…καφέ!
Αν κάποιος σας προσφέρει μια κουταλιά καφέ και μια κουταλιά ζάχαρη, παρέα με 200 ml νερό, σίγουρα δε θα πείτε ότι σας ετοίμασε έναν μέτριο (pun intended) φραπέ. Αν πάρουμε όμως αυτά τα υλικά και τα αναμίξουμε, με συγκεκριμένη διαδικασία, τότε θα έχουμε παρασκευάσει έναν ωραιότατο φραπέ. Το αποτέλεσμα θα είναι πολύ ανώτερο απ’το να βάζαμε στο στόμα μας τις δυο παραπάνω κουταλιές και κατόπιν πίναμε το ποτήρι με το νερό. Αν, δε, το συνδυάσουμε και με μια ολόκληρη υπο-κουλτούρα, τοποθεσία και ώρα ημέρας, θα έχουμε ένα αποτέλεσμα… μαγικό! Κάτι που αφήνει πίσω του την αριθμητική κι ανοίγει νέα μονοπάτια σκέψης.
Ναι, ο καφές την έχει αυτήν την ιδιότητα…κι αφού μας βοήθησε να απομακρυνθούμε λίγο από τα πρώτα δέντρα και να δουν τα μάτια μας και λίγο δάσος, ας πιούμε μια ακόμα γουλιά κι ας δούμε τι είναι τελικά το “παρασκευάζω” και πώς τα κατάφερε όλα αυτά. “Παρασκευάζω” σημαίνει “δημιουργώ” κάτι αναμειγνύοντας πρώτες ύλες, κάποια υλικά. Δεν τα “συνδέω” μεταξύ τους, τα “αναμειγνύω”. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι περισσότερο και μεγαλύτερο από το άθροισμα των υλικών. Λίγο αλεύρι, ζάχαρη, αυγά κλπ δίνουν ένα ωραιότατο cake (πάει και με τον καφέ). Η δημιουργία όμως ενός “πράγματος” με την απλή συναρμολόγηση των υλικών ονομάζεται κατασκευή.
(Η τρίτη σε σειρά, κοιτάζοντας από αριστερά προς τα δεξιά, προσωπικότητα του πολυσχιδούς γράφοντος τον σκουντάει με τον αγκώνα παραινώντας τον να ξεχάσει την ανάγκη για πρωινό καφέ και κέηκ και να θυμηθεί το Far Cry!)
Σωστά! Αν, λοιπόν, ένας δημιουργός έπαιρνε απλώς τα υλικά του Far Cry και τα ξαναέβαζε στον πάγκο για να φτιάξει ένα νέο παιχνίδι, αυτό θα ήταν το Far Cry 3.5, ένα κατασκεύασμα, πλέον, φτιαγμένο από τα ίδια υλικά που δε θα πρόσφερε, όντως, τίποτε νέο. Αν τα έβαζε όμως στο μίξερ, προσέθετε μια μεζούρα “έμπνευση”, δυο κουταλιές “μεράκι, ένα τσίμπημα “σεβασμού προς τον καταναλωτή” (φτου 666!) κι αύξανε τη δοσολογία δύο και τρεις φορές, τότε θα μπορούσε να παρασκευάσει κάτι μεγάλο και τρανό. Ένα παρασκεύασμα άξιο να μπει σε κάθε “τσελεμεντέ”. Το μόνο που θα του έλειπε, θα ήταν η υπο-κουλτούρα. Αυτό που θα του έδινε το “μαγικό” status και θα το ανέβαζε στην κορυφή των “γλυκών”.
Επιστρέφοντας από το χιούμορ, τους παραλληλισμούς (και την παράνοια) στην πραγματικότητα, θα διαπιστώσουμε, σε συνδυασμό με το review, ότι το Far Cry 4 αποτελεί “παρασκεύασμα”. Πήραν τα υλικά του Far Cry 3, ναι, αλλά τα ανέμειξαν με τέτοιον τρόπο και σε τέτοιες δοσολογίες, ώστε έφτιαξαν κάτι μεγάλο και καλό. Όχι “μαγικό”, όχι παιχνίδι του “δέκα” παρ’όλο που υπολείπεται σφαλμάτων. Εκεί χρειάζεται το κάτι παραπάνω. Η υπο-κουλτούρα, η μαγεία, όπως θέλετε πείτε το, που δεν βρίσκεται στα ράφια και δεν απαντάται σε συνταγές.
Έχει όμως τη δική του, επίπλαστη, μικρή και διαφορετική, που το κάνει ιδανικό γι’ αυτές τις μέρες του χρόνου, όπου ο κόσμος κι φύση αλλάζουν κι η “μαγεία” ψάχνει το δρόμο της προς το μυαλό μας. Αυτά, βέβαια, είναι απολύτως προσωπικές απόψεις του (μονίμως) πεινασμένου γράφοντος – κι αυτό, αν θέλετε, είναι η “μαγεία” του παρασκευάσματος που ακούει στο όνομα “game reviewing σε ιστοσελίδες”. Ότι ο καθένας – συντάκτης ή αναγνώστης – έχει τη γνώμη του κι ότι μπορεί να την αναλύει με όποιον και όσο του αρέσει!
