Τι κοινό έχουν ένα γαϊδούρι, ένα μήλο και μια Mustang GT;
Οι Γερμανοί έχουν έναν όρο: weltschmerz, που σημαίνει, με λίγα λόγια, “ο πόνος που κάποιος νιώθει όταν αντιλαμβάνεται ότι ο φυσικός κόσμος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του μυαλού”. Η παρούσα ανάλυση δεν έχει σε τίποτα να κάνει με Γερμανούς, μπύρες, λουκάνικα, ποδόσφαιρο ή οτιδήποτε άλλο αυτός ο λαός φέρνει στο μυαλό του καθενός. Έχει να κάνει μ’ ένα πολυδιαφημισμένο παιχνίδι αγώνων ταχύτητας (ή racer όπως προτιμούν οι φαστ-φουντάδες των όρων) και μ’ ένα μάλλον υπερφιλόδοξο εγχείρημα που λέγεται racing mmo, ή κάτι τέτοιο. Θα ‘πρεπε να μύριζε καμένο λάδι κι άκαφτη βενζίνη από την αρχή μέχρι το τέλος του -και ν’αφήνει τη μυρωδιά αυτή να ποτίσει τα ρουθούνια του αναγνώστη. Ναι, έτσι θα ‘πρεπε…
Όμως δεν το κάνει -κι ούτε πρόκειται. Πολύ απλά γιατί το περίφημο The Crew έχει εξίσου ελάχιστη σχέση με το αντικείμενο που πραγματεύεται: τα αυτοκίνητα. Με τι έχει να κάνει τότε; Α… αυτό απαιτεί μεγάλη συζήτηση κι η βοήθεια των Γερμανών φιλοσόφων με τους εύστοχους όρους τους θα αποδειχτεί πολύτιμη στην πορεία. Ας ξεκινήσουμε όμως με το γεγονός ότι στον πυρήνα του νέου παιχνιδιού της Ubisoft βρίσκονται όντως αυτοκίνητα. Αυτοκίνητα μπλεγμένα σ’ ένα cheesy σενάριο. Μπερδευτήκατε; Γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ.
Ο Alex αρέσκεται στους αγώνες ταχύτητας. Μια μέρα όμως -κι ενώ όλα πήγαιναν ωραία και καλά- ο αδελφός του, γεμάτος ανησυχία, του ζήτησε να τον μεταφέρει κάπου, σ’ ένα σημείο όπου θα συναντούσε κάποιον. Αυτός ο κάποιος τελικά τον δολοφονεί και το FBI που έφτασε επί τόπου άμεσα, συνέλαβε τον κακομοίρη τον Alex. Πέντε χρόνια μετά, όμως, μία πράκτορας κάνει μια δελεάζουσα προσφορά στον άδικα φυλακισμένο: να εισαχθεί undercover στη συμμορία που σκότωσε τον αδελφό του και να τη βοηθήσει να την ξεσκεπάσουν.
Το “fast and furious” σενάριο λίγα καινούρια έχει να προσφέρει στο είδος και χρησιμεύει μονάχα ως άξονας γύρω από τον οποίο χτίστηκε το racing mmo εγχείρημα. Ομολογουμένως εντυπωσιακά, ολόκληρος ο χάρτης των ΗΠΑ ανοίγεται με το καλημέρα, σε πλήρως open world λογική κι ο παίκτης ακολουθεί την εξέλιξη της πλοκής επισκεπτόμενος μία προς μία, τις σημαντικότερες και με παρωχημένα γρφικά υλοποιημένες, πόλεις της χώρας αυτής. Η πιστότητα βέβαια είναι χλιαρή, η κλίμακα ανύπαρκτη (σε μια ωρίτσα μπορείτε να οδηγήσετε απ’ άκρη σ’ άκρη), όμως η σχεδιαστική ποικιλία και διαφοροποίηση είναι επαρκής και τουλάχιστον τηρείται η κλιματική και πολιτισμική ταυτότητα της κάθε περιοχής.
Το τι θα κάνετε όμως εκεί είναι άλλο θέμα. Υποτίθεται ότι οδηγάτε αυτοκίνητα, κερδίζετε αγώνες, εξελίσσετε την πλοκή, ξεκλειδώνετε άλλα αυτοκίνητα κι events μέχρι που να βαρεθείτε ή να το τελειώσετε. Υποτίθεται, όμως, γιατί αν σχεδιαστικά βλέπατε ένα ποδήλατο, ένα γαϊδούρι ή ένα μήλο, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Η κάμερα, στην ουσία, τρέχει όπου της υποδείξετε κι αν αυτό σας κάνει να κερδίσετε, έχει καλώς. Θα αποκτήσετε εξατμίσεις, φρένα, τσιπάκια κι άλλα παρόμοια καλούδια, που θα ανεβάσουν καποια επίπεδα το αυτοκίνητο σας και μια… λοτταρία θα υποδείξει αν το καινούριο σας φρένο παραδείγματος χάριν, σας προσφέρει boost στην επιτάχυνση (!), το κράτημα, την top speed (!) ή κάτι άλλο.
Υποθέσεων συνέχεια, μιας και σε κάποια έξαρση έμπνευσης και πρωτοτυπίας, οι δημιουργοί αποφάσισαν να προσθέσουν πέντε διαφορετικούς τύπους μετατροπών. Street, Performance, Dirt και άλλα, υποτίθεται δίνουν ποικιλία στην οδήγηση και κλιμάκωση στις αποστολές. Δε δίνουν τίποτα όμως. Το μοντέλο οδήγησης έχει τόση σχέση με τη φυσική, όση κοπανατζής μαθητής γυμνασίου στο μάθημα των θρησκευτικών. Dirt, performance ή όπως θέλετε να το πείτε, η οδήγηση είναι απλή μετακίνηση στους δύο άξονες. Πότε περνάτε μέσα από θηριώδη δέντρα, πότε σας σταματάει ένας ξύλινος φράχτης. Πότε κοματιάζετε ξύλινους φράχτες, πότε σας σταματάνε κάποια άλλα δέντρα.
Οδήγηση εκτός δρόμου; Ω, ναι! Ίδια κι απαράλλαχτη, σαν να τρέχετε στον πάγο ή το διάστημα. Tete-a-tete σύγκρουση με άλλο όχημα; Περιστασιακά θα φέρει ένα εντυπωσιακό, α-λα Burnout, cutscene που θα δείχνει μια καταστροφική σύγκρουση, άλλα θα υπάρχουν στιγμές που θα ακινητοποιήστε άμεσα (μάλλον από κάποια τηλεκινητική δύναμη) και θα σας συλλαμβάνει η αστυνομία. Εντυπωσιακό “φυσικό” φαινόμενο είναι και η κάμψη του χρόνου, όπου ένας αντίπαλος, ενώ βρίσκεται δύο δευτερόλεπτα πίσω (σύμφωνα με το checkpoint) σας προσπερνάει στην επόμενη στροφή (ίσως γιατί είναι scripted). Υπήρχε αγώνας που πάντοτε κερδίζεται η πρώτη θέση στο ένατο checkpoint και πάντοτε χανόταν στο 18ο…
Με την Α.Ι. να κινδυνεύει να αγωνιστεί σε “dirt spec” σε κάποια διαδρομή στο πυρ το εξώτερο, μερικοί ελάχιστοι αγώνες- μέλη της πλοκής σώζουν την κατάσταση και προσφέρουν έναν αριθμό συναρπαστικών στιγμών. Κάποιες αναλαμπές, ίσως, του πώς θα μπορούσε να είναι το παιχνίδι υπό το πρίσμα χειρισμού και gameplay. Όμως είναι λίγοι. Μερικά σωσίβια που προσπαθούν να κρατήσουν στην επιφάνεια ένα πλοίο που βουλιάζει… Κάπου εδώ έρχεται η φωνή βοώντος, γεμάτη με τα χίλια δίκια, του “γνώστη gamer”, να βροντολαλήσει ότι στα ΜΜΟ “έχουν σημασία άλλα πράγματα” και να υψώσει το ψηφιακό του λειρί με τη βοήθεια της αυτοπεποίθησης που προσφέρεται αφειδώς με μια τέτοια δήλωση. Ας είναι λοιπόν… Τι είναι τελικά το The Crew; Πού είναι η philosopher’s stone του παιχνιδιού, η πρωθιέρεια του online gaming; Εδώ είναι που έρχονται οι Γερμανοί (μιας που πιάσαμε τους φιλόσοφους), με τις έτοιμες, ψυχρές, εκφράσεις τους, να πουν με χλωμά, παχυλά πρόσωπα, μια λέξη μόνο: “Weltschmerz”.
Κοινώς “θέλατε, αλλά δε γίνεται”. Θέλατε, κύριοι προγραμματιστές της Ubisoft, να μπορεί ο κάθε παίκτης να δημιουργεί το δίκο του “Crew” και να ξαμολυθεί στην Αμερική. Αλλά δε γίνεται. Πρωτίστως γιατί τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει. Τριάντε-πέντε αλεπάλληλα requests σε τυχαίους online users να συμμετέχουν στην προσωπική μου συμμορία, αλλά όλα τους βρήκαν στον τοίχο του εγωισμού. Αυτό γιατί, ο καθείς θέλει να είναι το αφεντικό στη δική του συμμορία. Γιατί να κάτσει να παίξει κανείς αποστολή που την έβγαλε νωρίτερα, προκειμένου να είναι στο Crew κάποιου άλλου και να πάρει λίγα extra reward; Γιατί να κάθεται να υπομένει το restart του αγώνα κάθε φορά που ο Kimaal1 βλέπει ότι θα βγει δεύτερος ή τρίτος, παρόλο που κάποιος από το crew θα κερδίσει; Επειδή όλοι θέλουν να είναι είναι “αφεντικά” της συμμορίας τους.
Οι μηχανισμοί είναι φτωχοί, ελλιπείς και δεν προσφέρουν τα κίνητρα για αλτρουισμό, άμιλα κι ομαδικότητα. Υπάρχει και δεύτερος λόγος που το online δε δουλεύει όπως ονειρευόντουσαν οι φιλόδοξοι devs -κι αυτός δεν είναι άλλος από το “δεν τσίμπησαν πολλοί”. Προς το παρόν τουλάχιστον, οι μετέχοντες είναι ελάχιστοι και το matchmaking του παιχνιδιού δύσκολα βρίσκει “συμμορίτες”. Αφήστε που πρέπει να δεχτούν να γίνουν και μέλη, αντί για “νονοί”. Συνεπώς, όταν η βάση πάσχει, τα επιπλέον χαρακτηριστικά, όπως factions και challenges, ακολουθούν δίχως ελπίδα για διάκριση. Όλα αυτά τα features δοκιμάστηκαν κι αλλού (λέγε με Driveclub) κι οι περισσότεροι γνωρίζετε πόσο δούλεψαν. Εδώ είναι απλώς χειρότερα και μάλιστα “διανθισμένα” με always online και microtransactions. Προσθέστε περίπλοκα και κουραστικά UI και HQ, μάντρες κι αλλαγές στα spec και θα σχηματίσετε την εικόνα ενός τίτλου που θέλει προσπάθεια για να γίνει κατανοητό.
Παρ’όλα αυτά, ένα παιχνίδι κρίνεται στο σύνολό του και με κάποιον τρόπο, εκ πρώτης όψεως παράξενο, (λέγε με “παρασκεύασμα”), το The Crew καταφέρνει να τα δέσει και να τα κρατήσει λίγο πριν την τελευταία ολίσθηση στα τάρταρα. Η ελεύθερη περιπλάνηση, η πειστική απεικόνιση της χιλιοτραγουδισμένης γης των ΗΠΑ (άλλο weltschmerz εδώ) σε συνδυασμό με τη χλιαρή οδήγηση και το υποτυπώδες -αλλά ταιριαστό- σενάριο, μπορούν να δώσουν μια εμπειρία Β ή C movie σε αυτούς που ορέγονται κάτι τέτοιο. Να διασκεδάσει κάποιους για μερικά απογεύματα στη θέση ενός action film μετρίας ποιότητας.
Ποιοι είναι αυτοί; Μα φυσικά οι fans του είδους. Συγκεκριμένα αυτοί που έχουν στα ρουθούνια τους μονίμως ποτισμένη τη μυρωδιά όχι μόνο της άκαφτης βενζίνης και του καμένου λιπαντικού, αλλά και του ζεσταμένου λάστιχου και του φθαρμένου δέρματος στο τιμόνι. Αυτοί μπορεί να το απολαύσουν. Να υπερκεράσουν το γεγονός ότι το παιχνίδι ζητάει περισσότερα από αυτά που προσφέρει. Να αγνοήσουν το always οnline και τα microtransactions και να κάνουν με τη φαντασία τους – και ξεγελώντας την πραγματικότητα – εκείνο το roadtrip στις ΗΠΑ που πάντοτε είχαν την ανάγκη να κάνουν. Οι υπόλοιποι προσπεράστε.
To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
