Ρέει «ΙΧΩΡ» στις φλέβες του…
Μη φοβάστε δε θα διαβάσετε ένα κείμενο σχετικό με την «εξωγήινη» και «Ανδρομέδεια» προέλευση του Ελληνικού γένους. Ούτε ενεργοποιήθηκε μέσα μας ξαφνικά το «γονίδιο της συνωμοσιολογίας» από την επαφή μας με την ακτινοβολία του Σείριου. Δε τα βλέπουμε, ακόμα, όλα γαλάζια και παραμένουμε ένα ενημερωτικό gaming site. Η χρήση της λέξης «ΙΧΩΡ» (αίμα των θεών και δείγμα «θεϊκής» καταγωγής) σχετίζεται αποκλειστικά με το υπόβαθρο του APOTHEON, την Ελληνική μυθολογία, αλλά και για να τονιστεί, ακόμα μία φορά, ο σφυγμός που δείχνει η indie «βιοτεχνία» έναντι της «κοιμωμένης» mainstream βιομηχανίας, των χαλεπών, gaming καιρών που διανύουμε.
Ίσως τελικά αυτή η άνθηση και ο δημιουργικός «οργασμός» των underdogs αυτού του κόσμου, να έχει περισσότερα θετικά από όσα του αποδίδουμε! Σε ένα απροσδιόριστο χρονικό πλαίσιο, κάποτε στην Αρχαία Ελλάδα, φτάνει η εποχή του «σιδερένιου γένους» της ανθρωπότητας (βάσει της θεώρησης του Ησιόδου για τα 5 γένη, από το «Έργα και Ημέραι») και αντιλαμβανόμενος ο «παντεπόπτης» Δίας την παρακμή στην οποία έχει περιπέσει το ανθρώπινο γένος, αποφασίζει να μαζέψει τους άλλους θεούς, καθώς και τις μικρότερες θεότητες, στον Όλυμπο. Η μη τήρηση ενός κώδικα ζωής, σύμφωνα με του Ολύμπιους κανόνες και νόμους, προκάλεσε αυτή τη μεγάλη θλίψη, οργή και απογοήτευση στο Δία, που αποφάσισε να εξολοθρεύσει μια και καλή την ανθρωπότητα. Τα σπαρτά μαραζώνουν, ο ήλιος έχει κρύψει το ζωογόνο φως του, ο πόλεμος μεταξύ των πόλεων μαίνεται λυσσαλέος, οι θάλασσες ανταριασμένες και τρικυμιώδεις, τα δώρα των θεών τα έχει στερηθεί η ανθρωπότητα και ο αφανισμός φαντάζει άμεσος και βέβαιος.
Την πιο ζοφερή ώρα, εμφανίζεται ο Nikandreos, ο οποίος, αφού σώζει το χωριό του από επιδρομείς, συναντιέται στου πρόποδες του Ολύμπου με την Ήρα. Η σύζυγος του Δία, ζηλόφθονη από τη φύση της, επιλέγει να εκδικηθεί τον άτακτο και άπιστο θεό, βοηθώντας τον ήρωά μας. Του εξασφαλίζει την είσοδο στον Όλυμπο και τον ενημερώνει πως πρέπει να σκοτώσει τους θεούς, τα αδέλφια και τα παιδιά της, ώστε να κλέψει πίσω τις θεϊκές δυνάμεις και δώρα των, εξασφαλίζοντας τη επιβίωση των ανθρώπων. «Ει θεοί εισί κακοί, ουκ εισί θεοί» φαίνεται να σκέφτεται ο Νίκανδρος και, ελλείψει επιλογών, συμμαχεί με τον εχθρό του εχθρού του, αναλαμβάνοντας το ρόλο του θεομάχου και του απελευθερωτή της ανθρωπότητας από τα καπρίτσια των θεών.
Το βασικό μοτίβο της ιστορίας, καθώς και η προσωπικότητα των διάφορων χαρακτήρων που εμφανίζονται (ή κάνουν ένα απλό cameo -και πιστέψτε μας είναι πολλοί), είναι, κατά τη γνώμη μας, πιστά στο πνεύμα των μύθων της αρχαιότητας και δίνονται με σεβασμό και αγάπη προς το πρωτογενές υλικό. Υπάρχει, προφανώς, μια πιο ελεύθερη προσέγγιση (ούτως ή άλλως, το παιχνίδι θέλει να πει τη δικιά του ιστορία, πιάνοντας ένα άλλο κλαδί του δέντρου), αλλά γίνεται εμφανής η μελέτη και η κατανόηση της πρώτης ύλης στο πώς αξιοποιείται στο παιχνίδι. Ειδικά η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του κάθε θεού, χρωματισμένη με ανθρώπινα πάθη και αρετές, είναι πραγματικά απολαυστική και πετυχημένη.
Το βαρύ όπλο του APOTHEON, ο οπτικός του τομέας, είναι αυτός που ντύνει την όλη ιστορία και το gameplay εξαιρετικά και γοητεύει τον παίκτη, δίνοντας ψυχή στο 2D περιβάλλον. Με φόντο το μαύρο και το πορτοκαλί της αργίλου, αλλά και διαφορετικά χρώματα αναλόγως την πίστα, το παιχνίδι μοιάζει, χωρίς υπερβολή, σαν ένα ζωντανό μελανόμορφο αγγείο. Η «terra-cotta» μόνο ψημένη και χωμάτινη δε δείχνει και με τη συμβολή της απόλυτα ταιριαστής μουσικής του «δικού μας» Μάριου Αριστόπουλου, διηγούνται, μέσω του οπτικοακουστικού τομέα, την ιστορία με καλόγουστο και πετυχημένο τρόπο. Ο σχεδιασμός των levels και των sprites, πρωτότυπος και θαρραλέος, δίνει την απαραίτητη ιδιαιτερότητα και προσωπικότητα που χρειάζεται ένα indie game για να ξεχωρίσει.
Προσθέστε το metroidvania χαρακτήρα του παιχνιδιού -που εστιάζεται στην ελευθερία κίνησης στο αρχικό hub, στην είσοδο στους διάφορους κόσμους/ πίστες με όποια σειρά θέλουμε, στην ύπαρξη άπειρων κρυμμένων δωματίων και θησαυρών που δε γίνονται εξαρχής αντιληπτά και διαθέσιμα- και τις ευφάνταστες boss fights (ειδικά αυτή της Αρτέμιδος) και γρήγορα γίνεται αντιληπτό πως το δεκάωρο και πλέον ταξίδι στον κόσμο της Ελληνικής μυθολογίας, είναι, πέρα από χορταστικό στο μάτι, και πολύ ευχάριστο! Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, η metroidvania λογική που επέλεξε η AlienTrap, δίνει στο gameplay μια διττή μορφή. Από τη μία το adventuring-exploring, με ποικίλους περιβαλλοντικούς γρίφους και από την άλλη οι μάχες, που είναι και το κυριότερο μέρος του παιχνιδιού.
Επειδή στο Νίκανδρο δεν αρκεί μόνο η «χειρώνιος λαβή» για να αντιμετωπίσει θεούς, μυθικά τέρατα, ήρωες και ανθρώπους που στέκονται μεταξύ αυτού και της «αποθέωσης», οι δημιουργοί παρέχουν πληθώρα όπλων, ασπίδων, φλασκιών, μαγικών αντικειμένων, που συμπεριφέρονται εντελώς διαφορετικά (για παράδειγμα, η σάρισα, σε σχέση με το τσεκούρι, δίνει εντελώς άλλη αίσθηση) για να προσεγγίσουμε τον κάθε εχθρό όπως κρίνουμε καλύτερα (ή αναγκαζόμαστε από τις κινήσεις του και τον οπλισμό του να χρησιμοποιήσουμε ένα διαφορετικό τύπο όπλου).
Δεν υπάρχει μαγική τακτική που δουλεύει παντού και πάντα. Τα όπλα και οι ασπίδες φθείρονται γρήγορα, οπότε αργά ή γρήγορα, αν και υπάρχουν μπόλικα drops, θα χρειαστεί να προσαρμόσουμε το παίξιμο μας στο διαθέσιμο εξοπλισμό. Επίσης, τα αγχέμαχα όπλα έχουν και ξεχωριστά σετ κινήσεων –ευθεία επίθεση, πάνω από το κεφάλι, uppercut- ενώ μπορούμε να τα πετάξουμε προς έναν επιτιθέμενο εχθρό, μαζεύοντάς τα στη συνέχεια. Ο Νίκανδρος έχει τη δυνατότητα να μπλοκάρει με την ασπίδα, να κάνει dodge roll και η μαχητική του «σπιρτάδα» και απόκριση περιορίζεται από μία stamina bar, η οποία μειώνεται καθώς εκτελούμε αλυσιδωτές επιθέσεις.
