Διαστημικό ναυάγιο ταχείας διασώσεως…
Το sci-fi adventure Morningstar το γνωρίζατε; Δίχως να ντραπούμε, θα πούμε πως εμείς δεν είχαμε ιδέα για την ύπαρξή του. Ήταν ένα από αυτά τα δωρεάν flash adventure games, τα οποία κυκλοφορούν αρκετά συχνά, αλλά είναι πολύ πιθανό να μη πάρεις καν χαμπάρι την ύπαρξή τους. Φαίνεται όμως πως το Morningstar τράβηξε τα βλέμματα μιας ικανοποιητικής ομάδας του κοινού για να οδηγήσει τους δημιουργούς του σε ένα ολικό remake του τίτλου, με ανεβασμένη ποιότητα παραγωγής έτσι ώστε να ακολουθήσει την εμπορική οδό. Ρίχνοντας μια ματιά και στο πρωτότυπο αλλά και στο remake, οι διαφορές είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Πολύ καθαρότερα γραφικά, νέες περιοχές, καλύτερος και περισσότερος ήχος, κλπ κλπ. Εκ πρώτης όψεως λοιπόν, το Morningstar: Descent to Deadrock δείχνει ως μία αξιόλογη δουλειά. Τι γίνεται όμως παρακάτω;
Η ιστορία του παιχνιδιού ξεκινάει αμέσως μετά τη θεαματική συντριβή του διαστημοπλοίου σας, Morningstar, σε έναν έρημο πλανήτη. Με τον πιλότο σας σε πολύ άσχημη κατάσταση και το σκάφος σας να ψυχορραγεί, η μόνη σας λύση για να επιβιώσετε είναι να τον βοηθήσετε να γίνει καλύτερα και να επισκευάσετε όπως μπορείτε τις ζημιές που έχουν γίνει. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει κάποιο τοπικό συνεργείο για να αλλάξετε τη «ρεζέρβα» σας, ούτε κάποιο πρατήριο της BP για να φορτίσετε τη μηχανή με plasma. Έτσι, ο ήρωάς μας θα αναγκαστεί να εξερευνήσει τον -φαινομενικά- άδειο αυτόν πλανήτη, σε μια προσπάθεια να βρει προμήθειες ή και βοήθεια. Είναι όμως όντως τόσο άδειο το περιβάλλον όσο φαίνεται; Τι μπορεί να κρύβουν αυτά τα συντρίμμια εκεί στο βάθος; Τι είναι αυτό που γυαλίζει εκεί κάτω στο γκρεμό; Και τι ακριβώς είναι αυτές οι περίεργες πέτρες που βρίσκονται σε διάφορα σημεία;
Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ιστορία και το σκηνικό του παιχνιδιού παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αν και παίζουν με το τυπικό σενάριο του ναυαγού, το χτίζουν πολύ όμορφα και “ρίχνουν” ορισμένες αποκαλύψεις, που πραγματικά χτίζουν ένα background για μια φοβερή ιστορία. Έτσι λοιπόν, είναι τεράστιο κρίμα όταν μετά από λίγες ώρες (κοντά στις τέσσερις, για το μέσο παίκτη) το παιχνίδι τελειώνει, δίχως να εντρυφήσει στα πιο ενδιαφέροντα τμήματα που έχει αποκαλύψει, δίχως να κάνει αυτή την τρομερή κορύφωση που περιμένεις από στιγμή σε στιγμή. Ίσως να έχει να κάνει με το ότι είναι remake ενός πολύ μικρότερου παιχνιδιού (που όντως εδώ έχει μεγαλώσει αρκετά) αλλά δεν παύει να μοιάζει με αμαρτία που το remake δεν έχει άλλη τόση διάρκεια ούτως ώστε να εξελίξει την ιστορία που τόσο πολύ θα ήθελε να πει.
Περνώντας στα του τεχνικού τομέα, η πρώτη επαφή με τον τίτλο είναι άκρως εντυπωσιακή, μέσα από ένα υπέροχο cinematic που “τσιτώνει” και χτίζει την ατμόσφαιρα για αυτά που έρχονται. Φυσικά, ως ένας τίτλος χαμηλού budget, τα in-game γραφικά του Morningstar δεν ακολουθούν τα ίδια υψηλά επίπεδα. Αυτό όμως δε σημαίνει πως έχουν κάποιο πρόβλημα. Πρόκειται για στατικά prerendered backgrounds, με μπόλικη λεπτομέρεια και ιδιαίτερα καλό σχεδιασμό και χρωματική παλέτα, που τα κάνει να δείχνουν ιδιαιτέρως ρεαλιστικά, ακολουθώντας ένα retro, 80s sci-fi σχεδιασμό που του ταιριάζει γάντι.
Δυστυχώς, η ίδια ποιότητα δεν θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχει και στο voice acting του τίτλου. Αν και ο πρωταγωνιστής είναι απλά ικανοποιητικός, ο πιλότος, ο οποίος είναι σε συνεχή επικοινωνία μαζί μας μέσω ασυρμάτου, είναι απλά απαράδεκτος. Από τον Wilbur του Whispered World είχαμε να δούμε τόσο κακή επιλογή σε voice acting για adventure παιχνίδι, με τον «ηθοποιό» να είναι φανερά κάποιο φιλαράκι των δημιουργών και όχι κάποιος επαγγελματίας. Και δυστυχώς, εξαιτίας αυτού, όλη η φιλική κόντρα – συναδελφική σχέση που υπάρχει μεταξύ των δύο χαρακτήρων, απλά καταστρέφεται μιας και αποτυγχάνει παντελώς στο να προσφέρει μια ρεαλιστική -μη “ξύλινη”- συζήτηση.
Ευτυχώς, ο ήχος του παιχνιδιού είναι σαφέστατα ανώτερος όταν δεν μιλάει αυτό το παλικάρι και υπάρχει ησυχία. Κλασσικές, sci-fi στοιχειωτικές μελωδίες ακούγονται σε διάφορα σημεία του κόσμου, ενώ ο άνεμος που φυσάει τριγύρω, οι απόκοσμοι ήχοι στο background και άλλα τέτοια περιβαλλοντικά εφέ προσδίδουν αρκετό βάθος στην ατμόσφαιρα. Όσον αφορά τους γρίφους, το Morningstar τα καταφέρνει πολύ καλά και σε αυτό τον τομέα. Δίχως να έχει κάτι το επαναστατικό ή το φοβερό, προσφέρει μια πολύ μεγάλη ποσότητα γρίφων (για το μέγεθος του τίτλου), τους οποίους και καταφέρνει να κρατάει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ευρηματικότητας και να απαιτεί λογική σκέψη και όχι pixel hunting και παράλογους συνδυασμούς. Σε ένα περιβάλλον πρώτου προσώπου, όπου η κίνηση γίνεται μόνο με το mouse μέσω στατικών σκηνών, τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν και απίστευτα εύκολα αλλά και δραματικά δύσκολα (Riven). Ακροβατώντας στα όρια μεταξύ του εύκολου και του μέτριου, το παιχνίδι κρατάει ένα επίπεδο δυσκολίας που δεν θα σας ζορίσει, αλλά θα σας βοηθήσει να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας με μια σταθερότατη ροή στη δυσκολία.
Το Morningstar: Descent to Deadrock είναι ένα ιδιαίτερο παιχνίδι. Είναι όμορφο, έχει έξυπνες ιδέες, ωραία ατμόσφαιρα και ροή που το κάνει να κυλάει σα νεράκι. Έτσι, είναι σχεδόν έγκλημα που τελειώνει δίχως να απλώσει τα φτερά του και να πετάξει στα επίπεδα που θα του άξιζε να φτάσει. Η βασική ιδέα είναι εδώ. Το ταλέντο υπάρχει. Απλά διώξτε τον πιλότο σε κάποιον άλλο ερημικό πλανήτη και δοκιμάστε την τύχη σας με ένα sequel ή με ένα ολικό remake κάτω από την υποστήριξη μιας μεγάλης εταιρίας. Ή σαν σενάριο στο σινεμά βρε αδερφέ!
