Just a little bit of harmless fun!
Χαίρετε! Στο σημερινό μας review, κυρίες και κύριοι, θα καταπιαστούμε με την ανθρώπινη φύση και πώς αυτή αλληλεπιδρά κι εξαρτάται από το χάος γενικότερα κι από χαοτικές μορφές εξέλιξης κι ανάπτυξης ειδικότερα. Παραβλέψτε για λίγο την παιδεία σας και τις κοινωνικές/ πολιτισμικές καταβολές σας κι αφήστε τα ένστικτά σας να έρθουν στην επιφάνεια. Μετά από ώρες (ή δευτερόλεπτα) προβληματισμού φαντάζει ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του αντικειμένου και των ερωτημάτων που ίσως τεθούν.
Θεωρήστε δεδομένο ότι – βάσει κουλτούρας – ο άνθρωπος αρέσκεται να χρησιμοποιεί την “τάξη” στον προσδιορισμό της καθημερινής του δραστηριότητας. Τον βοηθάει να ορίσει (με παραγωγικό τρόπο) μια αλληλουχία ενεργειών που περιλαμβάνουν δουλειά, χόμπι και ξεκούραση σε προκαθορισμένη συχνότητα – και με αυτόν τον τρόπο να αντέξει στην επέλαση των κυμάτων χαώδους συμπεριφοράς που τον πολιορκούν καθημερινά. Η παραπάνω διατύπωση, όμως, καταμαρτυρά την τάση του είδους μας να προτιμά τα χαοτικά patterns στη συμπεριφορά του και την τρωτότητα του λογικού, τακτικά οργανωμένου μοτίβου ζωής.
Ίσως οι φίλοι στις πίσω σειρές της “γαλαρίας” να αναρωτιούνται πώς ένα παιχνίδι με τίτλο “Tower of guns” και δη του FPS είδους θα μπορούσε να σχετίζεται, ή έστω να δώσει τροφή, για παρόμοιους προβληματισμούς. Η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το “χαοτικό γονίδιο” που βρίσκεται ριζομένο από καταβολής χρόνου στη συμπεριφορά μας. Ένα άψογα τακτικό μυαλό (ή ένας απόλυτα χαοτικός νους, στην ουσία το ίδιο είναι), θα μπορούσε να προβλέψει ότι αντιμέτωπο με το αδιέξοδο της στασιμότητας, το FPS είδος θα έβρισκε νέους, απρόβλεπτους τρόπους εξέλιξης, υποβασταζόμενο πάντα από την απείρως περίπλοκη ανθρώπινη φύση.
Ανεχθείτε αυτήν την ιδιόμορφη προσέγγιση λίγο ακόμα. Στο κάτω-κάτω, προσπαθούμε να βάλουμε τάξη σε ένα χαοτικό φαινόμενο εν τη γεννέση του και να σας το αποδώσουμε με “τακτοποιημένη” μορφή. Καθαρό, ταξινομημένο με ταμπελάκι, έτοιμο για το ράφι της συνείδησης όπου θα προτιμήσει ο καθένας μας να το αποθηκεύσει. Ο χαώδης, λοιπόν, καλπασμός της καθημερινότητας, οριακά ελεγχόμενος από εύθραυστα χαλινάρια “τάξης”, έφερε μεταλλάξεις στον τρόπο διασκέδασης. Τυπικά, σύμφωνα με κάποια από αυτά που ειπώθηκαν παραπάνω, η αναψυχή των ανθρώπων θα έπρεπε να ήταν εξασφαλισμένη, προγραμματισμένη κι ίσως πατενταρισμένη.
Τα “κύματα” όμως που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή πέρασαν τον κυματοθραύστη που όρισε το είδος μας για τη δική του προστασία. Χάος ήρθε στον καθημερινό προγραμματισμό και με μορφή αλυσιδωτής αντίδρασης, επηρέασε και το gaming. Ο διατιθέμενος χρόνος για παιχνίδι δεν είναι απλά λίγος. Είναι ανομοιόμορφος. Άτακτα και τυχαία δοσμένος. Το gaming υιοθέτησε πλατφόρμες που μας συνοδεύουν παντού, για να είναι διαθέσιμο, όπου και όποτε ζητηθεί, αλλά δεν είναι αρκετό! Το gameplay έπρεπε να προσαρμοστεί επίσης. Ποιος μπορεί να παίζει Mass Effect ή Total War σε μια οθόνη 4 ιντσών, όρθιος, μέσα σε ένα λεωφορείο;
Λίγοι, ίσως κανένας. Η εμπειρία θα χανόταν πάραυτα και τα άνω κορυφαία παιχνίδια θα καθίσταντο ευτελή και φτωχά. Η μετάλλαξη του gameplay πέρασε από πολλές μορφές πριν εξελιχθεί σε αυτήν που θα παρουσιαστεί την αμέσως επόμενη παράγραφο. Διένυσε φάρμες και κάστρα που παρήγαγαν πόρους είτε σε 24 ώρες, είτε σε ένα δευτερόλεπτο (… που είσαι Schroedinger να δείς!). Σταμάτησε για απεριόριστο χρόνο σε match-3 καταστάσεις, στολίστηκε με “εξωγήινα” social στοιχεία, για να φτάσει στην μόνη τακτικά προβλέψιμη και πλήρως χαώδη λύση: την τυχαία δημιουργία επιπέδων, αλλά και ολόκληρων playthrough.
Όταν ο χρόνος είναι απροσδιόριστος και η διάθεση του gamer/gaming διπόλου αβέβαιη, τότε ο μόνος τρόπος για την παροχή μιας αξιοπρεπούς παικτικής εμπειρίας είναι η κατάλυσή της και η εκ νέου δημιουργία της με κάθε πάτημα του “start a new game”. Ναι κυρίες και κύριοι! Μπορεί η πρόοδος του review μέχρι εδώ να θύμιζε αφρικάνικο μακαρόνι σε στροφές και αλλαγές πορείας, όμως κατέληξε σε αποτέλεσμα το ίδιο αναπάντεχα κι απρόοπτα όσο επιτάσσουν οι θεωρίες με τις οποίες καταπιάνεται.
Το συμπέρασμα είναι ένα και μπορεί να συνοψιστεί στην παρακάτω πρόταση-θεώρημα: Όσο ο χρόνος ενασχόλησης, οι πόροι δημιουργίας και η πνευματική διαύγεια (Σύγχρονος Τρόπος Ζωής) θεωρούνται αβέβαιοι, τόσο το gaming φαινόμενο μπορεί να υλοποιείται μέσω random-generated επιπέδων και playthrough για να κρατάει την εμπειρία φρέσκια κι αξιοπρεπή. Παρακαλώ εκτυπώστε το και τοποθετήστε το ως ταμπέλα στο συνηδεισιακό κουτί που θα αποθηκεύσετε το παιχνίδι. Το έχετε συναντήσει όλοι, κατά πάσα πιθανότητα. Δεν ισχύει μόνο για το φορητό gaming αλλά έχει επεκταθεί και στο… οικιακό, μιας και ο Σ.Τ.Ζ. μας ακολουθεί παντού. Το είδαμε στο Spelunky, το είδαμε κι αλλού. Βόλεψε (όπως είχε προβλεφθεί) κι υιοθετήθηκε. Έτσι ήρθε η ώρα να το δούμε και σε ένα FPS. Ίσως κάποιοι να αναρωτιέστε ήδη πώς ένα είδος παιχνιδιών που βασίζεται παραδοσιακά σε κάποιο σενάριο, πλοκή και cinematics, να μπορεί να υλοποιηθεί με random… υλικά. Γίνεται, όμως και το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον.
Το Tower of Guns, προσπαθώντας να γεφυρώσει τον χρόνο, ισχυρίζεται μέσω του δημιουργού του, (ονόματι Joe), ότι αποτελεί μια αναβίωση των 90s τίτλων του είδους. Κάτι τέτοιο, φυσικά, είναι ταυτόχρονα σωστό και λάθος. Με όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα, κάτι τέτοιο δε μας εκπλήσσει. Είναι λάθος, γιατί ακολουθεί πιστά τη σύγχρονη υποταγή των τυχαίων playthrough, γιατί επιτρέπει μονάχα ένα όπλο στο inventory σας και γιατί σας εφοδιάζει με άπειρες σφαίρες (και, περιστασιακά, με άλματα) χωρίς την ανάγκη για reload. Τα γερασμένα κύτταρα στις συνάψεις του εγκεφάλου του γράφοντος δεν παράγουν την ανάμνηση παιχνιδιού με παρόμοια στοιχεία από την εν λόγω δεκαετία.
Είναι όμως και σωστό! Γιατί ο τεχνικός τομέας (gotcha!) ανήκει στις μέρες του άλλοτε και το level design (τυχαίο ή μη) απέχει μακράν από τα corridors της πλειοψηφίας των σύγχρονων εκπροσώπων του είδους. Επιπρόσθετα, η συνοδευτική μουσική αποτελείται από διάφορα ανώνυμα (άρα και τυχαία) κομμάτια που ποικίλλουν σε ένταση και ύφος και τα επίπεδα κρύβουν κάμποσα secrets μεν, ανούσια όμως δε. Είναι λοιπόν κάτι παλιό και συνάμα καινούριο. Κάτι φρέσκο και κάτι που έχουμε ίσως ξαναδεί. Αν ζαλιστήκατε, κάντε ένα διάλειμμα με μια δραμαμίνη. Ακολουθεί το “πακετάρισμα” που υποσχεθήκαμε.
Αυτό που συναντάει λοιπόν ο υποψήφιος παίκτης, είναι μια οθόνη τύπου “New Game” όπου επιλέγει ένα μόνο όπλο κι ένα μόνο perk. Στη συνέχεια εισέρχεται στον πύργο του θέματος, για να αντιμετωπίσει μια οπτικοποίηση δεκαετίας και βάλε. Pop-up windows εμφανίζονται, όπου ένα σενάριο εξελίσσεται μέσω μιας πλοκής, προϊόν της προόδου του παίκτη στην ανέλιξη του πύργου. Αλλοπρόσαλλοι εχθροί έρχονται κατά κύματα και πετούν τριών ειδών μονάχα collectibles. Χρήμα, υγεία και ΧΡ. Η αυτονόητη χρήση της υγείας αφήνει τα υπόλοιπα δύο προς εξέταση. Το χρήμα χρησιμεύει για το ξεκλείδωμα και την αγορά περιστασιακών power-ups ή αντικειμένων και το ΧΡ ανεβάζει μονάχα το damage του όπλου σας. Δε σας ξεκλειδώνει skills, δεν εμπλουτίζει τη μορφή των βολών σας.
Κρυμμένες περιοχές μπορούν να προσφέρουν παραπάνω ποσότητες σε οποιοδήποτε από τα προαναφερθέντα – και τίποτε άλλο. Δύσκολο platforming αποκαλύπτει γενναίες δόσεις υγείας κι αντικειμένων, αλλά τίποτε άλλο. Το απλώς ικανοποιητικό gunplay είναι αρκετό για να ξεκάνει τους εχθρούς, εκτός αν τρέξετε προς την έξοδο του επιπέδου και τους αφήσετε όλους πίσω. Κάποια στιγμή όμως, όλα αυτά τελειώνουν είτε με το permadeath (δεν υπάρχει continue) είτε με την προσπέλαση της κορυφής του πύργου. Η κάπως υψηλή δυσκολία θα φέρει το πρώτο ενδεχόμενο πολύ συχνότερα από το δεύτερο. Τότε όμως τι γίνεται; Ξανά new game, με τα πάντα να αλλάζουν. Εντελώς διαφορετικά επίπεδα, εντελώς διαφορετικό σενάριο (ω ναι!), εντελώς διαφορετικό platforming κι εντελώς διαφορετικές secret areas. Θα λέγαμε ενετελώς διαφορετικό παιχνίδι, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν (ακόμα). Τα visuals μένουν ίδια, το όπλο και το perk μπορεί να είναι διαφορετικό, μιας και η λίστα εμπλουτίζεται βάσει απόδοσης, αλλά η εμπειρία είναι ίδια και διαφορετική συνάμα. Το gameplay, ο πυρήνας αυτός που βασίζεται σε άμυαλο shooting, χωρίς reload, εξερεύνηση κι ανάγκη για επιβίωση είναι αυτό που παραμένει σταθερό.
Ανάλογα με τα γούστα σας, μπορεί να βρεθείτε να δοκιμάζετε new game ξανά και ξανά, για να βιώσετε την άμυαλη, άκακη κι άνευ κανόνων (και gaming προόδου επιπτώσεων) διασκέδαση. Μπορεί όμως να το παρατήσετε κι από τα πρώτα λεπτά, γιατί η εξέλιξη είναι κάτι που σας αρέσει κι η αίσθηση της επιβράβευσης μπορεί να υπάρχει έντονα, αλλά δίδεται με αλλόκοτο τρόπο. Παρόμοια είναι η αξία και του replayability. Μπορείτε να δοκιμάσετε το χάος του πύργου με τον “normal” τρόπου που περιγράφηκε παραπάνω, αλλά και να δοκιμάσετε το Dice Roll…
Επιλέγοντας κάτι τέτοιο, θα έχετε έναν τυχαίο παράγοντα στην αρχή του κάθε επιπέδου, που μπορεί να κάνει τη ζωή σας αφόρητα δύσκολη, ή γελοιωδώς εύκολη. Θα πρόκειται για Super Luck; Ή μήπως για μείωση του Damage που προκαλεί το όπλο σας στο ⅓; Ακόμα και τώρα, δεν τα έχουμε εξαντλήσει όλα. Μετά από 100 προσπάθειες (ούτε ο Joe δεν έπαιξε τόσο, σύμφωνα με το οικείο trophy) δεν εξαντλήσαμε όλα τα σενάρια. Υπάρχει πολύ υλικό για όποιον θέλει να ασχοληθεί. Επιπλέον, στο πνεύμα της εποχής, υπάρχει και το Endless Mode, που στην ουσία είναι ένα ranked playthrough, γιατί κάπως, πάντα, πρέπει να έχουμε το ψηφιακό μας μέγεθος γραμμένο κάπου.
Έτοιμο λοιπόν! Τυλιγμένο, προσεγμένο και με ετικέτα επάνω, το Tower of Guns αποτελεί ένα μικρό “Κουτί της Πανδώρας”, που κρύβει μέσα του άπειρα τυχαία επίπεδα, αμέτρητους τυχαίους εχθρούς, όσα platforming και secret χωράει ο πεπερασμένος νους σας και γενικότερα μια φρέσκια FPS εμπειρία κάθε φορά που ξεκινάτε ένα New Game. Είναι όμως φτωχό οπτικά και παικτικά, ποιότητες που κάποτε (ας πούμε τη δεκαετία του 90), θα ήταν αρκετές για να καταδικάσουν ένα παιχνίδι.
Γι’ αυτό λοιπόν, πάνω απ’όλα, αποτελεί μια σπουδή πάνω στην εξέλιξη του gaming και στη μετάλλαξη αυτού για να ταιριάξει στην εποχή μας και στις απαιτήσεις που επιτάσσει.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.