Παιχνίδι της υπομονής.
Το γεγονός ότι μερικές φορές είναι αναγκαία η χρήση λεξικού προκειμένου να επικοινωνήσουν επιτυχώς δύο πλευρές σε μια gaming συζήτηση, ίσως θεωρηθεί υπερβολή. Αυτό που μοιάζει πολύ πιο ρεαλιστικά διατυπωμένο όμως, είναι το ότι, συχνά-πυκνά, πρέπει να αποσαφηνιστούν εκ των προτέρων μερικά πράγματα. Ανάμεσα σε αυτά βρίσκονται ορολογίες, μηχανισμοί gameplay, κάποια πιθανή ιστορική αναδρομή και διάφορα άλλα. Θα σκεφτείτε τώρα: “τι ακριβώς χρειάζεται επεξήγηση σε ένα review παιχνιδιού που θα έπρεπε να μυρίζει βενζίνη και καμμένα λάστιχα;” Η απάντηση υπάρχει σε αυτήν ακριβώς τη λεξούλα που χρησιμοποιήθηκε παραπάνω: “ρεαλιστικό” ή ακόμα πιο ταιριαστά, “ρεαλισμός”.
Θα αποφύγουμε να μακρηγορήσουμε όμως – και για χάρη αυτού του σκοπού, ας πάρουμε το παράδειγμα του… Θόδωρου, ενός υποτιθέμενου (ίσως και πραγματικού) οδηγού, με εμπειρία σε street και semi-racing αγωνιστικές καταστάσεις. Όταν ο Θόδωρος, λοιπόν, γυρίσει μια μέρα από την πίστα, οδηγώντας ένα Starlet φτιαγμένο όσο δεν παίρνει, βάζει να παίξει ένα “ρεαλιστικό” driving sim. Εκεί, μέσα από το πλούσιο roster του παιχνιδιού, επιλέγει το Starlet και το “λιώνει” σε κάποια ψηφιακή δοκιμασία. Με χαρά διαπιστώνει ότι η συμπεριφορά του αγαπημένου του μοντέλου στο παιχνίδι είναι πολύ κοντά στην πραγματική. Θα έλεγε κανείς, σύμφωνα με τα λεξικά, ότι είναι ρεαλιστική.
Στη συνέχεια επιλέγει την McLaren P1. Τα πάντα αλλάζουν. Συμπεριφορά, ταχύτητες, αντιδράσεις σε έξοδο από το δρόμο ή σε σύγκρουση. Είναι αυτό ρεαλιστικό; Δεν ξέρει να μας πει, γιατί ούτε αυτός, ούτε κανένας μας (πιθανότατα) δεν έχει οδηγήσει αυτό το αυτοκίνητο στην πραγματική ζωή, πόσω μάλλον σε συνθήκες αγώνα. Από εδώ και πέρα είναι εύκολο να κάνετε την αναγωγή. Όσοι δεν έχουμε οδηγήσει ούτε καν το starlet ή οποιοδήποτε από τα προσφερόμενα μοντέλα, δεν μπορούμε να πούμε ότι η συμπεριφορά – και κατ’επέκταση το παιχνίδι – είναι ρεαλιστικό. Μπορούμε άνετα να συμπεράνουμε όμως ότι είναι αληθοφανές.
Στα racing games γενικώς, ο όρος “ρεαλιστικό” λειτουργεί αφαιρετικά. Ρεαλιστικό θεωρείται αυτό που δεν είναι arcade. Μας αρέσει αυτή η εκδοχή, μας κάνει και την κρατάμε. Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να κάνουν ένα παιχνίδι αγώνων ταχύτητας αληθοφανές. Ποικίλλουν από τη συμπεριφορά των οχημάτων, την εφαρμογή της φυσικής, τη χρήση του γκαράζ, τον προγραμματισμό των pits, το χάραγμα στρατηγικής αγώνα και το αλισβερίσι των social media. Κάποια παιχνίδια προσέφεραν πολλά από τα παραπάνω σε ποικίλλους βαθμούς λεπτομέρειας. Το Project Cars τα προσφέρει όλα. Η λεπτομέρεια όμως μπαίνει στο μικροσκόπιο και παρουσιάζεται ευθύς αμέσως.
Το δημοφιλές crowd funded παιχνίδι προσφέρει απλόχερα (και απότομα) μια racing εναλλακτική πραγματικότητα, το βάθος της οποίας προδίδεται από τον δαιδαλώδη τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται. Ξεχάστε την πιασάρικη εισαγωγή και τα tutorials που θα σας πάρουν από το χεράκι και θα σας εξηγήσουν το κάθε τι επί των μενού και της οθόνης. Επεξήγηση υπάρχει, αλλά αφορά στις βασικές χρήσεις του κάθε mode και σελίδας υπο-μενού. Όχι όμως και στις χίλιες-μύριες παραμέτρους που μπορούν να ρυθμιστούν.
Για παράδειγμα, σας προσφέρεται αρχικά η “προμαγειρεμένη” επιλογή μοντέλου χειρισμού κι επιπέδου δυσκολίας που τα περιλαμβάνει όλα: Αρχάριος; Με τις βοήθειες ενεργοποιημένες και την chase camera προεπιλεγμένη; Επαγγελματίας; Με τα πάντα ρυθμισμένα “εναντίον” σας και την πρόκληση στο maximum; Ερασιτέχνης; Με την κλασική και προτιμητέα από τους περισσότερους “μέση λύση”; Είναι εδώ, πακεταρισμένα κι έτοιμα, συμπεριλαμβάνοντας μάλιστα και το ΑΙ που θα αντιστοιχεί στους αντιπάλους σας. Το παιχνίδι ισχυρίζεται ότι μπορεί να αλλαχθεί η όποια επιλογή στην πορεία. Επί μέρους, ναι. Το αρχικό scheme όμως θα συνεχίσει να φαίνεται στην online profile κάρτα σας.
Πριν έρθει η πολυπόθητη στιγμή να πιάσετε το τιμόνι στα χέρια σας, θα χρειαστεί να ρυθμίσετε πολλές ακόμη λεπτομέρειες. Μεταξύ άλλων θα ρυθμίσετε το πεδίο απεικόνισης της κάθε κάμερας (!), θα ενεργοποιήσετε/ απενεργοποιήσετε οπτικά εφέ (!!), θα διαλέξετε το αγαπημένο σας νούμερο που θα κοσμεί το αυτοκίνητο – και πολλά άλλα. Το κακό με όλα αυτά, είναι ότι δεν επεξηγείται πουθενά η επίδραση που έχουν στο παιχνίδι. Τι ακριβώς κάνετε όταν “τικάρετε” κάθε μια από αυτές τις επιλογές. Μονάχα ο πειραματισμός θα δείξει. Κάποια στιγμή θα τελειώσουν όμως, και το μυαλό σας, βομβαρδισμένο με πληροφορίες που δύσκολα θα συγκρατήσει και που δεν αναφέρονται ξανά, θα θελήσει να ξεδώσει.
Ίσως η τόση λεπτομέρεια σας κάνει να υποψιαστείτε ότι παρόμοιο βάθος υπάρχει και στα μοντέλα φυσικής και οδήγησης. Η ιστορία έχει δείξει ότι όταν κάτι τέτοιο ισχύει είναι απαραίτητη η “μύηση” του παίκτη στον τρόπο παιχνιδιού. Αυτό αλλού επιτυγχάνεται με υποτιθέμενα μαθήματα οδήγησης ή την εξοικείωση μέσω αγώνων με οχήματα διόλου ελκυστικά και κάπως κουραστικά. Οι προγραμματιστές της Slightly Mad Studios διάλεξαν τη δεύτερη λύση και στη θέση του μικρού, παράξενου, κουραστικού οχήματος επέλεξαν τα… carts. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά…
Οι τρόποι με τους οποίους μπορεί να βυθισθεί κάποιος στον κόσμο του παιχνιδιού είναι οι κλασικοί: Κάποιο single race με τη μορφή racing weekend (θα δείτε παρακάτω τι σημαίνει αυτό), time trial, practice, online και κάποιοι community αγώνες που θα ανανεώνονται σε τακτική βάση και θα είναι διαθέσιμοι αργότερα μέσα στο μήνα (εκτός αν έχετε αγοράσει τη limited edition). Φυσικά υπάρχει και το career που αποτελεί και τον κορμό του παιχνιδιού. Εκεί λοιπόν οι δημιουργοί του NFS Shift πρωτοτύπησαν κι έβαλαν το δικό τους στίγμα στη racing game ιστορία.
Αρχικά, πάλι, σας δίνονται τρεις στόχοι… (αν σας κούρασαν οι δαιδαλώδεις επιλογές ήδη, φανταστείτε πώς φαίνονται όλα αυτά μέσα από αλεπάλληλες σελίδες και αφηγήσεις που δεν επαναλαμβάνονται. Ό,τι πιάσατε, πιάσατε!). Αυτοί δεν είναι υποχρεωτικοί. Σας δίνουν όμως την ευκαιρία να επαναλάβετε τους “άθλους” μεγάλων οδηγών, όπως ο Hamilton κι ο Schumacher, με την πρόοδό σας στο career. Μετά εμφανίζονται κάποια tiers αγώνων. Προσοχή εδώ, γιατί τώρα έρχεται η διαφορά. Για να επιλέξετε κάποιο tier, δεν είναι απαραίτητη η κατοχή κάποιου licence ή η αγορά κατάλληλου οχήματος. Δεν υπάρχουν ψηφιακά χρήματα στο παιχνίδι, όλα είναι ξεκλειδωμένα από την αρχή.
Αν θέλετε να πετύχετε όλους τους στόχους όμως, θα πρέπει να ξεκινήσετε από το tier 8 κι αυτό περιλαμβάνει μονάχα διοργανώσεις καρτ. Θα τρέξετε δηλαδή πολλούς αγώνες με τα μικρά, διαβολεμένα οχήματα μέχρι να πιάσετε στα χέρια σας το τιμόνι κάποιου μεγάλου αυτοκινήτου. Αυτοί ανάμεσά μας που φορούν γάντια όταν οδηγούν, ξέρουν να σας πουν ότι τα μεγάλα και δυνατά καρτ είναι πολύ απαιτητικά στην οδήγηση και δε συνιστούν, εύκολα, entry-level πρόταση σε ένα παιχνίδι. Ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με αρχάριους παίκτες. Όποια κι αν είναι η επιλογή σας όμως, μπορεί να αλλάξει στην πορεία και σίγουρα σας οδηγεί στην κεντρική οθόνη του career.
Εκεί θα βλέπετε το ημερολόγιο με τους αγώνες που ακολουθούν για την κατηγορία που επιλέξατε, θα δέχεστε τα email που στέλενει η ομάδα κι ο μηχανικός σας, θα αποδέχεστε ή απορρίπτετε προτάσεις από άλλες ομάδες που πιθανόν να προκαλέσει η καλή σας απόδοση και θα διαβάζετε τα νέα του χώρου, καθώς και το social feedback που θα ακολουθεί τους αγώνες σας. Υπάρχει το garage όπου φαίνεται το όχημα εν χρήσει για την κατηγορία κι η επιλογή για tuning που περιλαμβάνει μερικές ακόμα δεκάδες ρυθμίσεις. Το πιο βέβαιο είναι ότι μέχρι τώρα θα έχετε κορεστεί από πληροφορίες και θα επιλέξετε στο calendar τον επόμενο αγώνα.
Eπιτέλους, τα πολυδιαφημισμένα κάλλη του παιχνιδιού εμφανίζονται υπέρλαμπρα μπροστά στα μάτια σας. Εκπληκτικό επίπεδο λεπτομέρειας σε περιβάλλον και οχήματα, πλούσιες σε ζωή πίστες, εκθαμβωτικά (μεταφορικά και μη) οπτικά εφέ. Είναι, πράγματι, δύσκολο να περιγραφούν με λίγες λέξεις αυτά που βλέπουν τα μάτια σας: εναλλαγές φωτισμού ανάλογα με τον καιρό, θόλωση στην άσφαλτο λόγω ζέστης, πάμπολλα εφέ νερού και βροχής, lens flare σε παρμπριζ και κράνος. Καθόλου παράξενο που σας δίδεται η δυνατότητα να τα απενεργοποιήσετε. Όταν ο αγώνας δυσκολέψει, ποιος θέλει να στραβώνεται από την αντανάκλαση του ηλιοβασιλέματος στο καπό ή τη διάθλαση του ήλιου στη ζελατίνα του κράνους. Οπτική πανδαισία, όμως. Από την αρχή, μέχρι το τέλος.
Τα οχήματα, είτε βλέπετε το εξωτερικό είτε παρακολουθείτε μέσα από κάποια εσωτερική κάμερα, είναι λεπτομερέστατα σχεδιασμένα κι ολοζώντανα. Μουγκρίζουν, βρυχώνται και περιμένουν τη στιγμή που θα ξεχυθούν στην άσφαλτο. Αν μέχρι τώρα τα όμορφα μουσικά θέματα των μενού σας έχουν αφήσει ασυγκίνητους, τα ηχητικά εφέ θα σας κάνουν να διώξετε τον κόσμο από το σπίτι και να δυναμώσετε τα ηχεία – όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά. Μια φωνούλα από το speaker του χειρηστηρίου, σας ενθαρρύνει για την εκκίνηση με βαρειά βρετανική προφορά, προφανώς το απομεινάρι κάποιας ονειρικης NFS Shift φαντασίωσης.
Ο αγώνας ξεκινάει, η πρώτη στροφή έρχεται και το pause πατιέται αμέσως, τόσο στο παιχνίδι, όσο και στον ενθουσιασμό σας. Το αμάξι βγήκε από το δρόμο γιατί πάτησε ελαφρώς έξω. Το αμάξι συγκρούστηκε ελαφρά με ένα εμπόδιο κι έπαθε ζημιά που απαιτεί να μεταβείτε άμεσα (!) στα pit. Το αμάξι συγκρούστηκε με ένα άλλο και σας έβγαλε ντισκαλιφιέ. Το αμάξι πήρε πανέμορφα την στροφή και συνεχίζει με ορμή για προσπέραση, γιατί το οδηγάει ο μελλοντικός Θόδωρος, δύο ώρες μετά. Αγνοώντας την τελευταία περίπτωση, που θα αργήσει πολύ να έρθει, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αντιμετωπίσετε κάποια από τις υπόλοιπες. Pause λοιπόν… Ανασυγκρότηση και ψάχνετε να βρείτε τι πήγε στραβά.
Κυρίες και κύριοι! Δεν έχετε να κάνετε με συνηθισμένο racer. Θα γυρίσετε πίσω, θα αλλάξετε τις βοήθειες και πάλι θα φάτε τα ψηφιακά σας μούτρα. Θα κατεβάσετε το πολύ ανταγωνιστικό ΑΙ των αντιπάλων σε επίπεδο κυριακάτικης εκδρομής και πάλι θα βγείτε ανεξέλγκτα από το δρόμο. Θα πάτε στο γκαράζ να δείτε τι κάνουν όλες αυτές οι ρυθμίσεις (που δεν τις εξηγεί κανένας) και πάλι θα αντιμετωπίσετε την αποτυχία. Μέχρις ότου μάθετε. Μάθετε να σέβεστε την κάθε στροφή, το κάθε σαμαράκι, τον κάθε αντίπαλο. Μάθετε να αφήνετε το γκάζι λίγο νωρίτερα κι όχι λίγο αργότερα, που ίσως κάνατε μέχρι τώρα. Μάθετε να στήνετε το αμάξι σας σωστά εκ των προτέρων. Γιατί το μοντέλο φυσικής δείχνει (είπαμε, δεν έχουμε οδηγήσει Catterham) ακριβές και ρεαλιστικό μέχρι κεραίας.
Στην οδήγηση θα παρατηρήσετε έναν σωρό παραμέτρων που μέχρι τώρα δε θα πιστεύατε ότι θα λαμβάνατε ποτέ υπ’βόψιν. Με το D-Pad θα έχετε πρόσβαση στο χρόνο του κάθε lap και του κάθε τμήματος αυτού, με τη δυναμική ενός καλύτερου lap time να αναφέρεται στο σύνολο. Θα δείτε τις δυνάμεις που επενεργούν επί του οχήματος και την καταπόνηση του κάθε τμήματός του, αλλά δυστυχώς δε θα σας τις εξηγήσει πουθενα in-game. Στα πλαίσια του ρεαλισμού, θα λειτουργείτε εσείς τους υαλοκαθαριστήρες και τα φώτα και γενικά θα δείτε μια απίστευτη γκάμα προσομοίωσης συνθηκών, που θα κάνει το Novice να φαίνεται δύσκολο και το Pro unplayable χωρίς τιμονιέρα.
Σιγά σιγά θα αρχίζουν να βγάζουν νόημα όλα αυτά τα κουραστικά που βλέπατε στα μενού. Προσπεράσατε τα practice rounds. Κάνατε simulate στο qualification. Πήγατε με τα μούτρα στον αγώνα. Λάθος… Πίσω και πάλι από την αρχή, ενώ η καριέρα εξελίσσεται. Ενώ το social feedback σας καυτηριάζει και το team ρωτάει με απορία “What happened out there?”. Αυτό που συνέβη είναι ότι πιαστήκατε απροετοίμαστοι. Ότι τόσα χρόνια μάθατε να παίζετε αλλιώς. Πάμε λοιπόν απ’την αρχή… Γκαράζ! Δε γνωρίζετε τι είναι το feedback στον άξονα του τιμονιού αλλά το πειράζετε, τι να κάνετε; Πίεση στα ελαστικά! Ας τη μειώσουμε λίγο… Πιο πολύ στο δεξί; Μάλλον θα έχει σημασία, αλλά ποιος ξέρει… Τα πειράζετε και βγάζετε το αμάξι για practice στην πίστα να δείτε πως πάει. Κάντε κι ένα save το setup αυτό, γιατί αν δεν πάει καλά θα μπείτε στα pit να το αλλάξετε. Οπτική παραμετροποίηση δεν υπάρχει, ούτε αγορά ανταλλακτικών, μόνο σκληροπυρηνικό tuning. Όταν νιώσετε έτοιμοι, κλείνετε τη μέρα και πηγαίνετε στη φάση του qualify.
Έτσι θα γίνονται οι αγώνες σας κι αυτό είναι ρεαλιστικό. Θα ετοιμάζετε, θα δοκιμάζετε, θα αλλάζετε και θα ξαναπαίζετε. Υπομονή κι επιμονή. Η όλη διαδικασία θυμίζει εκπαίδευση με ηλεκτροσόκ κι εσείς πιθανό να νιώσετε σα σκυλί με το αντίστοιχο κολάρο στο λαιμό. Έτσι θα είναι η καριέρα, έτσι θα είναι και το Single Race Weekend (καταλαβαίνετε τώρα γιατί κρατάει ένα υποτιθέμενο ολόκληρο Σαββατοκύριακο;) Ποια η ανταμοιβή που θα σας κάνει να συνεχίσετε; Ποιο το καρότο μπροστά από το μαστίγιο; Ο μελλοντικός Θόδωρος, δύο ώρες περίπου μετά, θα σας πει ότι θα απολαύσετε την οδήγηση όσο ποτέ άλλοτε. Θα νιώθετε καλά ελισσόμενοι σε μια έρημο, με φόντο το πρώιμο φεγγάρι, σε έναν κόσμο ανεπανάληπτα ζωντανό, οδηγώντας στην κόψη του ξυραφιού, με το παραμικρό λάθος να στοιχίζει βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, σε εσάς και την ομάδα.
Γιατί αυτή είναι η εμπειρία του παιχνιδιού. Ζυμώνει τον παίκτη. Εϊναι αυστηρό ακόμα και στο Novice επίπεδο. Ναι, θα προσφέρει βοήθειες, αλλά δε θα μειώνει τη φυσική κι ως εκ τούτου δε θα συγχωρεί λάθη. Όποιος αντέξει και μείνει, θα δυναμώσει. Θα μάθει να χάνει, θα μάθει να οδηγάει, θα βρει τον τρόπο να νικάει. Σιγά, σιγά, δειλά και προσεκτικά, θα αυξήσει τη δυσκολία. Θα ανεβάσει το ΑΙ, θα μάθει να χειρίζεται τις ρυθμίσεις επιδέξια. Θέλει όμως υπομονή κι αυτή δεν είναι διαθέσιμη στους πάντες. Είπαμε κι αλλού, το παιδί της δίπλα πόρτας δεν είναι οδηγός αγώνων, ούτε εκπαιδευτής μοτοσυκλέτας. Επιπλέον, όταν απαιτείται από κάποιον υπομονή, πρέπει να είναι ανάλογη κι ανταμοιβή. Εδώ το παιχνίδι μας τα χαλάει λίγο.
Παρά το γεγονός ότι είναι βαθύ και δείχνει γεμάτο κι ολοζώντανο, οι ανταμοιβές μοιάζουν λίγες. Τα αυτοκίνητα είναι όλα ξεκλειδωμένα από την αρχή και είναι λίγα στον αριθμό τους – μόλις 65. Ένα πασάλειμμα από εκπροσώπους των βασικών κατηγοριών. Είναι το μόνο, ίσως, παιχνίδι που ο αριθμός των πιστών (115 παρακαλώ, εξαιρετικά υλοποιημένες) ξεπερνάει αυτόν των οχημάτων. Η μόνη αίσθηση εξέλιξης έρχεται από τα invites άλλων εταιριών (που έξυπνα προσφέρουν αγώνες με διαφορετικά οχήματα από αυτά πουχρησιμοποιείτε στη σαιζόν), από τις προτάσεις ανταγωνιστικών ομάδων και από τα Accolades που δεν είναι τίποτε άλλο από in-game trophies. Το career αυτό καθεαυτό, ενώ δείχνει αρχικά υποσχόμενο, καθίσται στάσιμο κι επαναλαμβανόμενο. Απουσιάζουν σπόνσορες, απουσιάζουν πολλά που θα μπορούσαν να το συνοδεύουν.
Η ανταμοιβή, λοιπόν, έρχεται από το ίδιο το gameplay. Υπομονή και δικαίωση. Εκπαίδευση κι ανέλιξη. Όταν πιάσετε ένα ικανοποιητικό επίπεδο – και μόνο τότε – μεταβείτε και στο Online. Εκεί ο ανταγωνισμός είναι υψηλός και πιθανόν να επέλθει απογοήτευση τις πρώτες φορές. Στήστε το δικό σας lobby, βάλτε τους δικούς σας κανόνες για αρχή, οργανώστε – γιατί όχι – το δικό σας racing weekend. Κόσμος υπάρχει, όλα δουλεύουν καλά και τα όποια προβλήματα είναι κατανοητά για αρχή. Εμείς τουλάχιστον δεν είχαμε αξιόλογα προβλήματα. Είναι φανερό ότι το παιχνίδι θα βασιστεί και θα στρέφεται γύρω από το Community μετά από λίγους μήνες κι η πραγματική πρόκληση θα βρίσκεται μεταξύ των παικτών.
Αυτό είναι το Project Cars, λοιπόν. Mια προσεγμένη παραγωγή γεμάτη από λεπτομέρεια και βάθος, χρωματισμένη από κορυφαία standards παραγωγής και τεχνικό τομέα. Δίνει, πιο πιστά ίσως από οποιοδήποτε άλλο, την racing πραγματικότητα εντός κι εκτός πίστας. Αποδίδει υπέροχα στο χειρισμό και παραμετροποιείται για να ταιριάξει σε όσους περισσότερους παίκτες είναι δυνατό. Είναι αυστηρό πολύ, αλλά ανταμοίβει με τρόπο που δε θα πείσει αυτούς που δεν το έχουν δοκιμάσει. Αν και είναι ακόμα νωρίς, υπάρχει η δυναμική για την ανάπτυξη ενός γιγάντιου και πιστού community που θα του δώσει μια θέση στο πάνθεον του είδους.
Λάθη κι ελλείψεις όμως υπάρχουν και μαζί με το απρόσιτο του χαρακτήρα του, καταφέρνουν να του στερήσουν την κορυφή. Ο μικρός αριθμός οχημάτων (τη λέξη DLC καλύτερα να μην την αναφέρουμε), τα λαβυρινθώδη μενού με τις δαιδαλώδεις ρυθμίσεις και το υψηλό επίπεδο προσομοίωσης κι αυστηρότητας συνθέτουν μια πολύ απότομη καμπύλη εκμάθησης που θα διώξει πολλούς παίκτες μακριά. Θα κρατήσει όμως τους πιο επίμονους κι ίσως αυτό να είναι και μέρος της ανταμοιβής. Το “hardcore” παιχνίδι για “λίγους και καλούς”. Μια ιστορία που την είδαμε κι αλλού.
To review βασίστηκε στις PS4 και Xbox One εκδόσεις του παιχνιδιού.