Βεβαίως, για να χρησιμοποιηθούν με στρατηγική σκέψη οι ιδιότητες και τα φίλτρα-oils-grenades θα πρέπει κανείς να εξοικειωθεί με το Alchemy του παιχνιδιού (το crafting εναπόκειται στους σιδεράδες και οπλουργούς και είναι αρκετά ξεκάθαρο) που δυστυχώς περνά μέσα από το Inventory του παιχνιδιού. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, καθώς ο χαοτικός χαρακτήρας του Inventory δε σηκώνει και πολύ κριτική. Όλα βρίσκονται εκεί ακριβώς με τον τρόπο που δε θα έπρεπε να βρίσκονται. Νομίζαμε ότι αυτά είχαν λυθεί στο Ultima VIII αλλά όχι. Οι Πολωνοί μάς επεφύλασσαν ένα γενναιόδωρα εξαντλητικό τεστ νεύρων μπερδεύοντας τα tabs, κάνοντας την πλοήγηση πονοκέφαλο και μπλέκοντας τα crafting με τα alchemy materials και παιδεύοντας ακόμα περισσότερο το μυαλό μας με το συνεχές ερώτημα «χρειάζομαι το material ή το dismantled material;».
To βάθος στο Alchemy και το Crafting είναι αξιοθαύμαστο, αλλά ο πονοκέφαλος είναι αναντίστοιχα πολύς. Η ευτυχής συγκυρία είναι ότι άπαξ και ο Geralt δημιουργήσει ένα φίλτρο δε χρειάζεται να το ξαναπαράξει διότι οι ποσότητές του ανανεώνονται μετά από κάθε Meditation. Εκεί βέβαια ακολουθεί ο άλλος πονοκέφαλος του πώς θα χρησιμοποιηθεί το κάθε φίλτρο, πώς θα μπεί στην ανάλογη θέση του inventory για quick access κ.ο.κ.. Η εμμονή της CDP ο παίκτης να μπορεί να έχει πρόσβαση μόνο σε δύο φίλτρα κατά τη μάχη και να μη μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα oil για παράδειγμα, είναι… εμμονικά παρούσα κι εδώ. Και το ότι ο Geralt την ώρα που παλεύει με ένα Arachnid μπορεί να πιάσει μόνο τα φίλτρα που έχει στη ζώνη του το καταλαβαίνουμε.
Ακολουθεί μία ιεροτελεστία αληθοφάνειας που όμως είναι παρούσα μόνο όταν τη βολεύει. Διότι εύλογα θα μπορούσε να ρωτήσει ο παίκτης γιατί ο εκατοντάχρονος Geralt να χρειάζεται να ξανακάνει εγγραφή στο Bestiary ενός Water Hag για παράδειγμα, όταν έχει σκοτώσει χιλιάδες στο παρελθόν ακόμα κι αν πέρασε ένα παρατεταμένο στάδιο αμνησίας. Ας το προσπεράσουμε. Το ότι ο Geralt συνατά ένα Dragonoid αλλά στη μάχη δε μπορεί να χρησιμοποιήσει το αντίστοιχο Έλαιο, πώς δικαιολογείται; Διότι η λογική του να έχει κανείς ένα από τα πολλά Έλαια στη λεπίδα του ενώ συναντά μεγάλη ποικιλία εχθρών, συμβαδίζει μόνο με την αληθοφάνεια του… reloading. To οποίο παρεμπιπτόντως είναι εξαιρετικά επίπονο αλλά ας το αφήσουμε για τα τον τομέα των τεχνικών θεμάτων.
Ή λοιπόν αποφασίζεις να είναι αληθοφανής ο κόσμος σου παντού ή συμπλέεις με τις λατρεμένες αφελείς συμβάσεις των RPG, που λεν ότι ο Witcher έχει πρόχειρη όλη τη γκάμα των φίλτρων, και ότι ναι, μπορεί να έκανε μία βδομάδα να φτάσει θαλασσοδαρμένος και μισοπνιγμένος στα νησιά του Skellige, αλλά με το που έφτασε στο πρώτο χωριό μπόρεσε κι έκανε Fast Travel στην κεντρική πλατεία της Novigrad για να πουλήσει τα επιπλέον σπαθιά και μπότες που είχε στο σάκο του. Ή το ένα ή το άλλο. Για αυτό λοιπόν κι εμείς θα θερμοπαρακαλέσουμε την PC gaming Mod κοινότητα (Ω, ναι, η δικιά σας έκδοση του Wild Hunt είναι ανώτεροι, ω πολυχρονεμένοι μας) να δημιουργήσουν ένα Mod με ένα ανθρώπινο inventory και να το προωθήσουν στους φιλεύσπλαχνους Πολωνούς που μας αγαπούν τόσο πολύ ώστε να το παίξουν και οι φτωχοί πλήν τίμιοι κονσολάδες χωρίς να χρειάζεται να αντικαταστήσουν τους μοχλούς από τα χειριστήρια τους μετά την παρέλευση εκατό ωρών.
Κατά τα άλλα, η περιήγηση στο χάρτη του παιχνιδιού (στους πέντε χάρτες δηλαδή) είναι πολύ άνετη, τα waypoints για fast travel πολλά, η χρήση του αλόγου πρακτική και αποτελεσματική και η κάθε περιοχή είναι γεμάτη με σημεία ενδιαφέροντος που δεν αφήνουν ποτέ μα ποτέ τον παίκτη να βαρεθεί. Τα διάσπαρτα χωριά μοιάζουν λίγο μεταξύ τους και ο Geralt εντός των κτηρίων συνεχίζει να θυμίζει τον Leon στο Resident Evil 4 (αυτό δε γράφεται για καλό…) αλλά αυτά δεν αποτελούν πρόβλημα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι εφόσον οι άνθρωποι της CDP έριξαν τόση δουλειά στο παιχνίδι, θα μπορούσαν να δώσουν λίγο περισσότερο βάρος στον Geralt που συνεχίζει να κινείται και να μάχεται σα να ανήκει στην κατηγορία φτερού.
Το γνωρίζω ότι κακομάθαμε από τα Dark Souls, αλλά δε ζητάμε κάτι τέτοιο. Μοιραία, η μετάβαση στις κονσόλες και η χρήση του χειριστηρίου απαιτεί και διαφορετική προσέγγιση στο πώς νιώθει ο παίκτης τον χαρακτήρα. Πώς αισθάνεται το βάρος του και το βάρος των κινήσεων του. Κι ενώ και το Dodge και το Backstep και το Parry και Counter Attack λειτουργούν καλά, οι επιθέσεις είναι ελαφρώς άψυχες και η κίνηση ανάλαφρη πέραν του δέοντος. Αναφερόμαστε στις πινελιές που θα έκαναν τη μάχη σχεδόν άψογη.
Δεδομένου του αριθμού των διαφορετικών τροπών στην ιστορία, δε μπορούμε παρά να θεωρήσουμε όλο αυτό το παιχνίδι με τις επιλογές του Witcher κομμάτι του καθαρού gameplay. Οι περιπτώσεις στις οποίες ο Geralt καλείται να λάβει αποφάσεις ή να δώσει απαντήσεις που καθορίζουν με διαφορετικό τρόπο την τροπή των γεγονότων μπορεί να περνούν και απαρατήρητες. Το αποτέλεσμα δεν γίνεται φανερό με πομπώδη τρόπο. Όχι τουλάχιστο όπως στο Assassins of Kings, όπου τα ερωτήματα οδηγούσαν σε διαφορετικές πορείες και κάναν ξεκάθαρη την παρουσία τους. Υποθέτουμε (διότι πρέπει να γίνουν κι άλλα playthrough με διαφορετικές αποφάσεις) ότι αυτά αφορούν πρόσωπα που επιβιώνουν ή εξαφανίζονται, παράπλευρες αποστολές που ολοκληρώνονται ή όχι και με τι κόστος κτλ.
Σε μία πολύ σημαντική μάχη στο παιχνίδι, ένας σύντροφος του Geralt βρέθηκε σε θανάσιμο κίνδυνο για να σωθεί από ένα άλλο μέλος της ομάδας, που όμως κάλλιστα θα μπορούσε να είναι απόν, αφού το subplot που το αφορά μπορεί να οδηγήσει και σε απομάκρυνσή του και μη παρουσία του στη μάχη. Υποθέτουμε ότι ο σύντροφος του Geralt στην προκειμένη περίπτωση θα είχε βρει τραγικό θάνατο. Ο παίκτης στο τέλος του παιχνιδιού παρακολουθεί ένα σημείωμα των δημιουργών που συμπυκνώνει την κατακλείδα ανάλογα με το τι έκανε ο Geralt στο παιχνίδι. Το ενδιαφέρον όμως σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι οι διαφορετικές εμπειρίες που αποκομίζει ο κάθε παίκτης στο δικό του playthrough.
Κι αν στους ερχόμενους μήνες ακούσουμε πολλές διαφορετικές ιστορίες, τότε οι Πολωνοί θα έχουν πετύχει αυτό το διαφορετικό με τις εναλλακτικές τροπές της ιστορίας. Μέχρι τότε, και χωρίς να έχουμε δει κάτι που να αλλάζει δραματικά τη ροή της ιστορίας, ο δικός μας Geralt προτίμησε την αγκαλιά της Triss, σπάζοντας το ξόρκι που τον κρατούσε δεμένο με τη Yenefer, βοήθησε έναν συγκεκριμένο διάδοχο να γίνει βασιλιάς του Skellige και δε συμμετείχε στη συνομωσία για τη δολοφονία ενός άλλου βασιλιά. Επίσης δεν έπαιξε καθόλου μα καθόλου Gwent, αλλά αυτό είχε να κάνει με την εγγενή απέχθειά του για τα παιχνίδια μέσα στα παιχνίδια.
Οι μικρές διαφορετικές ιστορίες θα αποδείξουν αν άξιζε τον κόπο να δώσουν τόσες διαφορετικές εναλλακτικές οι Πολωνοί στην ιστορία τους. Όπως και να χει, παραμένει όμορφο συναίσθημα το να αναρωτιέσαι μετά από μία απόφαση στο παιχνίδι, αν αυτό που έκανες ήταν σωστό (ενώ ξεκάθαρα σωστό και λάθος δεν υπάρχει) και να ψάχνεις τα save για να δεις αν υπάρχει κάποιο κοντινό σημείο σωσμένο για να δοκιμάσεις και την άλλη επιλογή. Ή τις άλλες. Εξαρτάται. Κι ακόμα κι έτσι, όποια τροπή κι αν παίρνει η ιστορία, ο Geralt συνεχίζει να γνωρίζει ενδιαφέροντες ανθρώπους (και θηρία) μέσα από ενδιαφέρουσες ιστορίες και καλογραμμένες στιχομυθίες, τέτοιες που δύσκολα βρίσκουμε σε άλλα παιχνίδια και που δεν απαιτούν ο παίκτης να είναι ακόμα στα προνήπια.