Update στις εντυπώσεις μας και αποκλειστικά gameplay videos.
Έχω χάσει το μέτρημα για το πόσες φορές έχω ασχοληθεί με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο με Assassin’s Creed παιχνίδι. H ερώτηση, λοιπόν, «είσαι εξοικειωμένος με τους μηχανισμούς του παιχνιδιού;» που δέχτηκα στο booth της Ubisoft στην Κολωνία, ετοιμαζόμενος να παίξω μία αποστολή στο Tower of London, κομμάτι του καινούργιου AC Syndicate, έγινε δεκτή με ένα χαμόγελο εκ μέρους μου. Στο gameplay κομμάτι που είχαμε στη διάθεσή μας, ο παίκτης ελέγχει τη μία εκ των δύο πρωταγωνιστών του Syndicate. Δε γνωρίζω πραγματικά τι αντίκτυπο θα έχει αυτή η επιλογή των δημιουργών σε ό,τι αφορά την αφηγηματική ροή και την εξύφανση των παράπλευρων ιστοριών που πάντα είναι σημαντικές στα AC παιχνίδια και που όταν αποτυγχάνουν να είναι ενδιαφέρουσες, πλήττουν το κάθε παιχνίδι εν συνόλω.
Η τάση που επικρατεί στους AC τίτλους τα τελευταία χρόνια έχει ως εξής: Η επιλογή του κεντρικού χαρακτήρου (μιλάμε για την μετά Ezio εποχή) είναι συνήθως αδύναμη, και αδύναμη είναι και η κεντρική ιστορία του κάθε παιχνιδιού. Γίνεται λοιπόν μία προσπάθει αυτή η αδυναμία να καλυφθεί με περίπλοκες αφηγηματικές διαδρομές, με την εισαγωγή δεκάδων χαρακτήρων και την «ιστορικοποίηση» της κάθε περίστασης. Το αποτέλεσμα σε III, Black Flag, Rogue και Unity υπολείπεται κατά πολύ από αυτό που θα θεωρούσαμε ικανοποιητικό όσοι αγαπήσαμε τη σειρά στο πρώτο και δεύτερο (και τα τρία) μέρη της. Δεν ξέρω κατά πόσο εξυπηρετεί το να έχουμε επιτέλους μία καλή ιστορία το γεγονός ότι το Syndicate εξελίσσεται στο βιομηχανικό Λονδίνο του 1868. Δεν υπάρχει κάποιο θορυβώδες ιστορικό γεγονός στον ορίζοντα και αυτό είναι καλό. Όπως φάνηκε, η «εκμετάλλευση» των ιστορικών γεγονότων αποβαίνει εις βάρος της ποιότητας της ιστορίας των AC. Από την άλλη, το σκηνικό του Bικτωριανού Λονδίνου, ακόμα και μετά το gameplay κομμάτι που είχαμε στη διάθεσή μας, παραμένει ελαφρώς άοσμο και άχρωμο.
Έπαψα πλέον να ρωτάω για τη μυστικιστική πλευρά των πραγμάτων. Έπαψα να ρωτάω για το αντίστοιχο των κατακόμβων, των χαμένων τάφων των Ναϊτών, των ερειπωμένων Ναών κτλ. Stonehedge και πολύ μας είναι. Δεν κατάφεραν οι δημιουργοί διαφόρων ομάδων της Ubi να ενσωματώσουν κάτι τέτοιο ούτε στο ΙΙΙ, ούτε στο Unity, ούτε στο Black Flag (η καλύτερή τους ευκαιρία, αλλά πέρασε ανεκμετάλλευτη). Θα το κάνουν με το Λονδίνο του Charles Dickens; Αμφίβολο, οπότε και το αφήνουμε στην άκρη. Αν είναι να έρθει ως πρόσθετο (αγαπημένο) στοιχείο ας έρθει.
Πάντως η ατμόσφαιρα υπάρχει. Το δειλινό στο οποίο βρίσκουμε την Evie Frye πάνω σε ένα πλεούμενο στα λασπώδη και μολυσμένα νερά του Thames είναι βαρύ και ασήκωτο, καπνισμένο και καταθλιπτικό. Η υγρασία και το ψιλόβροχο μπλέκουν με την καπνιά των εκατοντάδων εργοστασίων και τη βαριά διάθεση των ανθρώπων και βαραίνουν το σώμα και τις κινήσεις. Όχι της Evie. Αυτή κινείται όπως κάθε πρωταγωνιστής σε AC, και αυτή τη φορά έχει και κάτι σαν dart rope. Σαν grappling hook που τη βοηθά να περνάει πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με το παρελθόν από κτήριο σε κτήριο, και να δημιουργεί «γέφυρες» πάνω από κενά τα οποία χωρίς το σκοινί θα ήταν απροσπέλαστα. Το παιχνίδι γίενται έτσι σαφώς πιο γρήγορο και εννοείται πιο εύκολο. Οι εποχές που περιμέναμε την αναβάθμιση του εξοπλισμού του Ezio για να ανεβούμε σε ένα κωδωνωστάσι της Φλωρεντίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Από την άλλη, πόσο σκαρφάλωμα πιά να σηκώσει ένας οργανισμός; Ίσως τελικά οι εναλλακτικές μέθοδοι να είναι και καλοδεχούμενες εφόσον μας κάνουν τη ζωή ελαφρώς πιο εύκολη.
Ο στόχος της Evie, αφού εμφιλοχωρήσει στην περιοχή της φρουρούμενης ξακουστής φυλακής, είναι η δολοφονία της επικεφαλής της φρουράς. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να προσεγγίσουμε την αποστολή είναι τρεις διαφορετικοί και ένας από αυτούς αρκετά περίπλοκος για τα δεδομένα της σειράς, αφού η Evie πρέπει να υποδυθεί την κρατούμενη, αφού πρώτα στήσει το «θεατρικό» με έναν συνεργάτη της. Η προσπάθεια αυτή έγινε και στο Unity αλλά ή δεν ήταν επιτυχημένη ή ήταν αλλά δεν το «έπιασε» ο κόσμος, διότι, τελικά, κάθε αποστολή στο παιχνίδι θύμιζε μία συμβατική Assassin’s Creed αποστολή. Στο gameplay κομμάτι επέλεξα την «απλή» μέθοδο της κλοπής ενός master key και την είσοδο στο κεντρικό κτήριο από την οροφή του.
Όπως γίνεται κατανοητό από το gameplay βίντεο, η AI των εχθρών συνεχίζει να αποπνέει ευλαβικά τη γλυκειά αφέλεια όλων των AC τίτλων και να διευκολύνει με αυτόν τον τρόπο τον παίκτη. Ο φρουρός που «κάτι είδε» ή «κάτι άκουσε» γυρίζει στη θέση του μετά από λίγο σα να μη συνέβη τίποτα και η ρουτίνα ξεκινά από την αρχή. Το trial and error είναι εφικτό χωρίς reloads και η μάχη θυμίζει αυτή του Unity -αν και (σε περίπτωση που δεν ήμουν σε god mode) η Evie δείχνει πιο «ανθεκτική» στα χτυπήματα και δεν πεθαίνει τόσο εύκολα.
Από καινούργια στοιχεία στο gameplay, τα πιο σημαντικά που έγιναν και αισθητά είναι το grappling hook, τη χρήση του οποίου θα δείτε εκτενώς στο δεύτερο video, όπου η Evie θυμίζει Batman και η ικανότητά της (που είναι χαρακτηριστική του συγκεκριμένου χαρακτήρα) να καμουφλάρεται και να γίνεται ένα με το περιβάλλον όταν είναι σε stealth στάση και μένει ακίνητη. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε εν καιρώ και βεβαίως η προσέγγισή μας θα είναι και πάλι η εκτενής ενασχόληση με τον τίτλο πριν βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Καλή θέαση.
