Μέχρι να μας έρθει το 2077, ας θυμηθούμε γιατί μας αρέσει το cyberpunk.
Η αλήθεια είναι ότι το παρόν review έρχεται λίγο αργοπορημένα, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι δικό μας το φταίξιμο. Το Dex κυκλοφόρησε στα μέσα Μαΐου και για να μην χρονοτριβούμε με εξηγήσεις, απλά να πούμε ότι ένα μοιραίο πρόβλημα που παρουσίαζε με τα Windows 7, δεν διορθώθηκε ποτέ, οπότε με την “αναβάθμιση” που έκανε ο γράφων στα Windows 8 είπαμε να του δώσουμε άλλη μία ευκαιρία. Ευτυχώς δηλαδή, καθώς το Dex είναι ένα αξιολογότατο retro-action παιχνίδι, που περιβάλλεται από την παραμελημένη –αλλά πάντα ενδιαφέρουσα- θεματολογία του δυστοπικού cyberpunk.
Εικάζουμε ότι η χρηματοδότηση του Dex ήταν μάλλον πενιχρή, κρίνοντας από τα περίπου 40.000 ευρώ που κατάφερε να συλλέξει μέσω του Kickstarter, ποσό που μπορεί να ήταν διπλάσιο από τον αρχικό στόχο των 20.000, αλλά δεν παύει να είναι μικρό για τέτοιου είδους παραγωγές. Παρόλα αυτά, η τσέχικη Dreadlocks δείχνει να έκανε πολύ καλή διαχείριση των πόρων της, καταφέρνοντας να συμπεριλάβει διάφορα στοιχεία που προσθέτουν πόντους στην ατμόσφαιρα του κόσμου, επιτρέποντάς του να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες ανεξάρτητες δημιουργίες. Η ύπαρξη και μόνο πλήρους voice-over, το οποίο είναι μάλιστα αξιόλογο, είναι ένα κομμάτι που αναμφίβολα ζηλεύουν ή απλά απαξιούν πολλές παραγωγές.
Tο σενάριο του Dex ξεκινάει αρκετά απότομα, βλέποντας την ομώνυμη πρωταγωνίστρια να ξυπνάει στο διαμέρισμά της έπειτα από εισβολή στρατιωτών του Complex, μία εταιρική αυτοκρατορία με σκοτεινούς σκοπούς. Η αρχή είναι μάλλον… άγαρμπη, καθώς πριν ακόμα καταλάβουμε ποιον χειριζόμαστε, βρισκόμαστε ήδη κυνηγημένοι. Σύντομα, τουλάχιστον, θα έρθουν οι επεξηγήσεις από φίλιους hackers και τον Raycast, μία οντότητα που δείχνει να ζει στο διαδίκτυο. Από εκεί και πέρα θα ξετυλιχτεί μία ιστορία, που μπορεί να μην κερδίζει δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά τουλάχιστον είναι καλογραμμένη και διατηρεί το ενδιαφέρον, παρόλη την προβλεψιμότητά της. Οι διάλογοι είναι ορισμένες φορές λίγο φλύαροι αλλά γενικά βρίσκονται σε καλό επίπεδο.
Οι συνήθεις ύποπτοι είναι εδώ: διαβολική εταιρία που ελέγχει τον κόσμο, A.I. ικανή να σκλαβώσει τον πληθυσμό της γης και μία αδαής –αρχικά- πρωταγωνίστρια, που δε θα αργήσει να καταλάβει τους βαθύτερους λόγους για τους οποίους ξαφνικά η ασφάλεια του Complex αποφάσισε να την πάρει στο κυνήγι. Γενικά, ωστόσο, η ιστορία εκτυλίσσεται όμορφα και η πόλη του Harbor Prime περιέχει αρκετά σημειώματα και emails, που προσφέρουν πολύτιμη εμβάθυνση σε κύριους και δευτερεύοντες χαρακτήρες, επιβραβεύοντας όσους θελήσουν να δώσουν προσοχή στην ιστορία και τα ονόματα. Επιπλέον, διάφορες από τις δευτερεύουσες αποστολές δεν είναι εντελώς αποκομμένες από το κεντρικό σενάριο, αλλά αντίθετα έρχονται να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στην καλύτερη κατανόηση των διαφόρων χαρακτήρων και καταστάσεων.
Όλο το οικοδόμημα κερδίζει πόντους από το πλήρες voice-over από ηθοποιούς με αρκετά καλές υποκριτικές ικανότητες στην πλειοψηφία τους, αποτελώντας μία άκρως ευχάριστη έκπληξη (δεδομένης της indie φύσης του παιχνιδιού). Εν ολίγοις, όσοι θελήσουν να κάνουν την έξτρα προσπάθεια και να μην πατάνε το κουμπί του skip σε διαλόγους και ανάγνωση μηνυμάτων, θα επιβραβευθούν όχι μόνο από μία αξιόλογη ιστορία αλλά και τη βοήθεια σε διάφορες επιμέρους αποστολές, καθώς και την ανακάλυψη μυστικών. Ως μόνο θετική μπορούμε να δούμε την πλήρη απουσία από waypoints και την απαίτηση από τον παίκτη να παρακολουθήσει διαλόγους, να μάθει τις τοποθεσίες του Harbor Prime, να καταλάβει το ποιος είναι ποιος και τελικά να ξέρει πως, όταν του ζητάνε να συναντήσει τον τάδε χαρακτήρα στο Nightingale, να γνωρίζει απευθείας το μέρος όπου βρίσκεται αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και για μυστικές τοποθεσίες και κωδικούς χρηματοκιβωτίων, η εύρεση των οποίων απαιτούν προσοχή στις πληροφορίες που συναντάμε διασκορπισμένες. Όλα δεν είναι ρόδινα όμως, καθώς ορισμένες υπό-αποστολές είναι μάλλον αδιάφορες, όπως μία ιδιαίτερα εκτενής αποστολή που απαιτεί την αποκάλυψη μίας πλεκτάνης για το κλείσιμο μίας αλυσίδας εστιατορίων.
Η περιήγησή μας στο σχετικά μικρό Harbor Prime γίνεται στις δύο διαστάσεις, προσφέροντας μία νοσταλγική εικόνα από μία παλιότερη εποχή παιχνιδιών. Μην ανησυχείτε βέβαια, δεν έχουμε να κάνουμε με μία pixel-art αισθητική, κάτι που μάλλον δεν θα ταίριαζε και πολύ με τη θεματολογία, αλλά αντίθετα έχουμε ένα λεπτομερές σκηνικό, σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο που να φαίνεται σαν να έχει ξεπηδήσει από κάποιο graphic novel. Ως έχει, απεικονίζει επιτυχημένα τον δυστοπικό κόσμο του Harbor Prime, αντλώντας –όπως είναι φυσικό- την έμπνευσή του από το Blade Runner, ενώ σίγουρα οι λάτρεις του είδους θα δουν διάφορα στοιχεία, δανεισμένα από υλικό που καταπιάνεται με το cyberpunk σκηνικό.
Το gameplay του αν και συμβατικό, είναι τελικά λειτουργικό μέσα από την απλότητά του. Η Dex αποδεικνύεται άσσος στις μάχες σώμα με σώμα, που αποτελούν και την κύρια μορφή δράσης. Με τις κατάλληλες αναβαθμίσεις οι γροθιές και κλωτσιές της είναι αρκετές για την αντιμετώπιση κάθε λογής εχθρών. Το σύστημα μάχης θυμίζει τις εποχές των δεκαεξάμπιτων μηχανημάτων, έχοντας τις τρεις βασικές λειτουργίες του χτυπήματος, του roll και της άμυνας, αν και η τελευταία ωχριά μπροστά στο ασφαλέστατο roll. Γενικά, οι συγκρούσεις καταφεύγουν ολίγον τι στο button mashing, με απανωτά rolls για αποφυγές επιθέσεων, αλλά θα λέγαμε ότι μπορούν να ενταχθούν στην “guilty pleasure” λογική. Υπάρχει και μία “μυρωδιά” stealth προσέγγισης, αλλά είναι εντελώς προαιρετική και –ευτυχώς- ποτέ αναγκαστική. Η χρήση πυροβόλων όπλων δίνει το παρόν, όμως είναι τόσο δύσχρηστη, που το πιθανότερο είναι απλά να τρέχετε πάνω στους αντιπάλους που έχουν όπλα, για να τους αντιμετωπίσετε πολύ πιο αποτελεσματικά και ακίνδυνα. Το πρόβλημα είναι πως όταν βγάζετε το όπλο, τότε η Dex πρέπει να μείνει αναγκαστικά ακίνητη. Οποιαδήποτε δυνατότητα κάλυψης απλά απουσιάζει, οπότε καταλήγετε να κάθεστε απέναντι στον -επίσης ακίνητο- εχθρό και απλά να ανταλλάσσετε σφαίρες μέχρι η ενέργεια κάποιου εκ των δύο να μηδενιστεί.
Σε καλύτερο επίπεδο βρίσκεται η διαδικασία του hacking, που απαιτείται για να ξεκλειδώσετε υπολογιστές ή να απενεργοποιήσετε κάμερες. Σε αυτές τις περιπτώσεις μεταφερόμαστε στο ψηφιακό περιβάλλον, όπου χειριζόμαστε έναν κυκλικό κέρσορα μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους, πυροβολώντας και αποφεύγοντας εχθρικούς ιούς. Αν και δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο από πλευράς gameplay, αποτελεί παρόλα αυτά ένα καλοδεχούμενο διάλειμμα από την κυρίως δράση, χωρίς να φτάνει σε σημείο να γίνεται κουραστικό.
Συνολικά, η εμπειρία του Dex θα σας κρατήσει στο κόσμο του Harbor Prime για περίπου δέκα ώρες -εάν θελήσετε να ασχοληθείτε με όλες τις παράπλευρες αποστολές. Η πόλη είναι χωρισμένη σε διάφορες επιμέρους περιοχές, κάθε μία από τις οποίες προσφέρει μία διαφορετική γειτονιά, όπως η παραγκούπολη, η εργοστασιακή περιοχή, η τοποθεσία με τα clubs κ.λπ. Ο σχεδιασμός της πόλης βρίσκεται σε πολύ καλά επίπεδα, με την Dreadlocks να καταφέρνει να δώσει πνοή στο Harbor Prime και να δώσει επιτυχημένα την εντύπωση μίας ζωντανής πόλης. Τα περιβάλλοντα είναι γεμάτα από λεπτομέρειες τόσο στο σκηνικό όπου λαμβάνει χώρα η δράση όσο και στα background.
Σε γενικές γραμμές μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι από την εμπειρία μας με το Dex. Μπορεί να μην είναι ικανό να μπει σε λίστες με τις καλύτερες εμπειρίες του τρέχοντος έτους, αλλά τουλάχιστον η Dreadlocks καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερα προσεγμένο παιχνίδι, που όσους πόντους μπορεί να χάνει από έλλειψη πρωτοτυπίας στο σενάριο και το gameplay, τους κερδίζει από την πετυχημένη retro αισθητική και τη λεπτομερή δουλειά που έχει γίνει στην απόδοση του cyberpunk σκηνικού.
