Μια βόλτα στα βαθιά…
Όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ, δε μπορώ να καταφέρω να εστιάσω σε μια συγκεκριμένη ιστορία από τη σειρά Project Zero (ή Fatal Frame). Ίσως γιατί κομμάτι της ατμόσφαιρας των παιχνιδιών αυτών είναι η ασάφεια (η «δημιουργική» ασάφεια), η νεφελώδης και ομιχλώδης αφήγηση και κυρίως τα σκοτεινά και πολλές φορές άβολα και ενοχλητικά υπονοούμενα. Ίσως γι αυτόν τον λόγο, η πιο ευθεία και άμεση προσέγγιση του Maiden of the Black Water αφαιρεί πόντους από το παιχνίδι σε ό,τι αφορά τη συνολική αίσθηση. Αυτό και η episodic μορφή με την εναλλαγή των playable χαρακτήρων, που τελικά δε λειτουργεί τόσο καλά όσο θα περίμεναν οι δημιουργοί.
Οι Ιάπωνες έχουν μία άνεση στο να ασχολούνται με άβολα θέματα και καταστάσεις, που προκαλούν όχληση στο γενικό -περί «καταλληλότητας»- αίσθημα. Στο Maiden… τα φαντάσματα που μάχονται οι τρεις ήρωες του παιχνιδιού είναι θύματα γυναικείων κατά κύριο λόγο πνευμάτων, που πριν πολλά χρόνια (στη Μεσαιωνική Ιαπωνία, πιθανώς) έπεσαν θύματα ανθρωποθυσιών με τελετουργικό και φρικιαστικό τρόπο. Τώρα, με «έδρα» το Mount Hikami, εκδικούνται τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα των υπευθύνων του δικού τους δράματος, δημιουργώντας ένα στρατό από πνεύματα που βασανίζονται στην αιωνιότητα λόγω των δικών τους βάρβαρων και απεχθών θανάτων. Αρκεί να τονιστεί ότι οι μισοί (τουλάχιστον) από τους θανάτους που προκαλούνται από τα βασανισμένα πνεύματα του βουνού είναι αυτοκτονίες.
“Χαρακτηριστικά ευχάριστο κι εδώ είναι το ψάξιμο όλων εκείνων των στοιχείων που εμβαθύνουν στο Lore του παιχνιδιού και αποκαλύπτουν σιγά σιγά το μυστήριο του Mt Hikami.”
Με τα χρόνια, το Mt. Hikami, και αφού τα πνεύματα του βουνού ανέλαβαν δράση, μετατράπηκε από έναν τόπο αναψυχής σε έναν τόπο διάσημο για ένα πράγμα: τους θανάτους, τις εξαφανίσεις και τις αυτοκτονίες ανθρώπων που είτε ξεκίνησαν οικειοθελώς να βρούν το κακό ή το κακό τους βρήκε μόνο του. Στη δίνη αυτή των εξαφανίσεων εμπλέκονται μία βοηθός ενός μέντιουμ που αναζητά τη χαμένη εργοδότριά της, ένας ερευνητής του παραφυσικού, που στα γραπτά ενός ντόπιου λαογράφου ανακαλύπτει έναν ολόκληρο παράλληλο κόσμο μυστηρίου, και μία νεαρή κοπέλα που αναζητά τη μητέρα της.
Η αφήγηση χωλαίνει επικίνδυνα για διάφορους λόγους. Πρωτίστως, η προσπάθεια σύνδεσης των ηρώων και των δραματικών ή τραγικών τους ιστοριών με τη βοήθεια ενός hub (του σπιτιού και μαγαζιού της εξαφανισμένης μέντιουμ) διακόπτει την κλιμάκωση της έντασης και προσγειώνει αφύσικα στην πραγματικότητα, που με την πεζότητά της είναι αταίριαστη σε τέτοιες ιστορίες τρόμου και παραφυσικού. Κατά δεύτερο λόγο, τα πέρα δώθε των ηρώων από το hub στο βουνό, ανάλογα με την «αποστολή» του καθενός, επιβάλλουν τις πολλαπλές επισκέψεις σε περιοχές που ο παίκτης ξαναείδε, με αποτέλεσμα την εξοικείωση του τελευταίου με ένα περιβάλλον που σε ένα τέτοιο παιχνίδι θα έπρεπε να είναι αφιλόξενο, απόκοσμο και τρομακτικό. Την πέμπτη φορά, όμως, που περνάει από τον καταρράκτη όπου αυτοκτονούσαν νεαρές κοπέλες, η τοποθεσία παύει να είναι κομμάτι του απόκοσμου περιβάλλοντος και μετατρέπεται σε ένα απλό horror αξιοθέατο. Η αδυναμία αυτή του παιχνιδιού γίνεται έντονα αντιληπτή όσο ο παίκτης προχωρά στα κεφάλαια, και μετά τη μέση του παιχνιδιού ανακαλύπτει μεγαλύτερες περιοχές, περίπλοκα και δαιδαλώδη κτήρια και κλασικές Project Zero λαβυρινθώδεις κατασκευές, που κάνουν τις πρώτες ανοικτές περιοχές να φαντάζουν απλοϊκα και βιαστικά σχεδιασμένες.
“Τα πνεύματα είναι αποκρουστικά και μακάβρια, οι επιθέσεις και εν γένει η αντιμετώπισή τους έντονη καθώς ο παίκτης προσπαθεί να βρει την καλύτερη γωνία και οι μάχες με τη βοήθεια της Camera Obscura μοναδικές σαν να παίζουμε Project Zero για πρώτη φορά.”
Είναι κρίμα όμως να σκοντάφτουμε σε πράγματα και στοιχεία του Maiden… που ούτε καν μας είχαν απασχολήσει στα προηγούμενα μέρη της σειράς, αφού η ουσία βρίσκεται κυρίως στο καθαρό gameplay. Κι εκεί ο τίτλος δεν τα πάει καθόλου άσχημα. Η χρήση της Camera Obscura, του μοναδικού όπλου εναντίον των φαντασμάτων και των πνευμάτων, γίνεται είτε με τη γυροσκοπική χρήση του WiiU Pad είτε με έναν πιο συμβατικό τρόπο, που όμως και πάλι ενέχει προσπάθειες κεντραρίσματος με το χειριστήριο. Όποιον και να διαλέξετε, θα βρείτε την απόκριση αξιοζήλευτη αν εξαιρέσετε την κίνηση του χαρακτήρα, που θυμίζει καλές αγαπημένες εποχές RE4. Τα tank controls συνηθίζονται σχετικά εύκολα, αλλά είναι απορίας άξιο γιατί οι δημιουργοί μένουν προσκολλημένοι σε αυτά εφόσον τα Project Zero έχουν αφήσει πίσω τους την εποχή της σταθερής κάμερας και έχουν γίνει καθαρά τρίτου προσώπου.
Ναι, ο άβολος χειρισμός σαφώς και προσθέτει πόντους στην ένταση, αλλά εν έτει 2015 η παντελής έλλειψη αληθοφάνειας της κίνησης ενός ανθρώπου που τρέχει να ξεφύγει από έναν ωρυόμενο πνεύμα, τελικά μπορεί να δρα και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ούτως ή άλλως ένα τέτοιο παιχνίδι δε θα έπρεπε να επενδύει πια στο πόσο δύσκολα κινεί ο παίκτης τον ήρωα, αλλά στο πόσο καλή ατμόσφαιρα μπορεί να δημιουργήσει. Και δεν είναι άτοπο να σημειωθεί ότι η ατμόσφαιρα, ακόμα και αν η πλάστιγγα πλέον γέρνει προς έναν action χειρισμό, έχει παραμείνει σχεδόν ατόφια σε σχέση με αυτά που ξέρουμε για τη σειρά -τουλάχιστον από το Tormented και έπειτα. Τα πνεύματα είναι αποκρουστικά και μακάβρια, οι επιθέσεις και εν γένει η αντιμετώπισή τους έντονη καθώς ο παίκτης προσπαθεί να βρει την καλύτερη γωνία και οι μάχες με τη βοήθεια της Camera Obscura μοναδικές σαν να παίζουμε Project Zero για πρώτη φορά.
“Η αρχική (άκρως λανθασμένη) εντύπωση ότι η φτωχή ανακύκλωση χώρων κυριαρχεί στο παιχνίδι, καταρρίπτεται από εναλλαγή εσωτερικών χώρων πολύ καλού σχεδιασμού και περιπλοκότητας και εξωτερικών μακάβριων περιοχών όπου κυριαρχεί το σκοτάδι, η ομίχλη, η αποφορά του θανάτου και η εχθρικότητα των πνευμάτων.”
Οι σχεδιαστικές προσθήκες για να εκμεταλλευτούν οι παίκτες το WiiU Pad είναι έξυπνες και έχουν να κάνουν με την ευρύτητα του πεδίου που επιτυγχάνεται απέναντι σε ένα φάντασμα. Διαφέρει ελαφρώς από αυτά που ξέραμε στα Fatal Frame, αλλά οι βασικοί μηχανισμοί ακόμα και τώρα έχουν να κάνουν με το πόσο καλά βλέπουμε μέσα από το φακό ένα φάντασμα, αν βγάζουμε τη φωτογραφία την ώρα της επίθεσης (οπότε και επιτυγχάνεται η μέγιστη δυνατή ζημιά), αν εκμεταλλευόμαστε τους διάφορους φακούς της μηχανής (άλλος προκαλεί προσωρινό stagger, άλλος αναπληρώνει την υγεία του ήρωα ανάλογα με τη ζημιά στο φάντασμα, άλλος αυξάνει το πλήγμα απέναντι στο πνεύμα κ.λπ.) και αν αποφεύγουμε τα critical attacks, που σε ορισμένες περιπτώσεις (όπως σε αυτή της ίδιας της Maiden) οδηγούν σε συνεχές χάσιμο «ζωής».
