Μια κανάτα καφέ και φύγαμε!
Υπάρχει μια κατηγορία παιχνιδιών που μπορεί να περιγραφεί με τρόπο και όρους διαφορετικούς από αυτούς που έχουμε υιοθετήσει μέχρι σήμερα. Είναι αυτή που αποδίδει όταν ο παίκτης ξυπνήσει ένα Σάββατο πρωί, φτιάξει μια κανάτα καφέ (τσιγάρο optional) και καθήσει μπροστά στην οθόνη, με άδειο μυαλό κι ελεύθερος από έγνοιες, για να βυθιστεί κατανυκτικά σε έναν καλοφτιαγμένο και πειστικό κόσμο. Αυτή η κατηγορία παιχνιδιών συναντάται κυρίως στα PCs κι αποτελείται – ως επί το πλείστον – από RPGs, adventures και strategy games με κοινό παρονομαστή το βαθύ σενάριο και τον πλούσιο κόσμο. Σε μια τέτοια “παικτική Νιρβάνα” ο gamer… αλλάζει. Γίνεται υπομονετικός, τακτικιστής, προσεκτικός. Οργανώνεται, αναλύει, αντιδρά και πράττει. Χορεύει ταγκό, ακολουθώντας τον παρτεναίρ του που οδηγεί με βήματα σίγουρα και σταθερά την πορεία μέσα στην πλοκή και την εξέλιξη της εμπειρίας του τίτλου. Δε βιάζεται, δε σκοντάφτει, δεν υποπίπτει σε παρορμητισμούς και “ωχαδελφισμούς”. Ζυγίζει τα πάντα. Είναι πλήρως βυθισμένος στον κόσμο που ξεδιπλώθηκε μπροστά του, τον σέβεται και εκ του αποτελέσματος, απολαμβάνει τις αμοιβές.
Όπως ίσως πρόδωσε η τελευταία φράση, για να γίνουν όλα αυτά δυνατά, για να επέλθει η μυσταγωγική κατάσταση που πολλοί βίωσαν κι ελάχιστοι περιέγραψαν, πρέπει να συντρέχει μια ικανή κι αναγκαία συνθήκη: επιβάλλεται να υπάρχει ένας κόσμος βαθύς, δομημένος με μεράκι στη λεπτομέρεια κι αποδιδόμενος με τη μέγιστη πειστικότητα. Όταν αυτός ο παράγοντας ισχύει κατά το μεγαλύτερο μέρος του, τότε ο παίκτης βυθίζεται πραγματικά και λησμονεί να επανέλθει. Όλοι οι παραπάνω όροι συντρέχουν, ισχύουν, υφίστανται στην περίπτωση του ιδιαίτερου Wastelands 2.
“Μια συνηθισμένη, ολιγομελής ομάδα, που την φτιάχνετε εσείς (ή επιλέγετε έτοιμη), που ξεκινάει από την αφάνεια και τη χλεύη και δυναμώνει μεγαλώνοντας παράλληλα με τον κόσμο οπου τη φιλοξενεί.”
Το τι ακριβώς είναι αυτό το παιχνίδι, έχει περιγραφεί ήδη. Κοντολογίς, πρόκειται για ένα post apocalyptic RPG με turn-based μάχες σε έναν αχανή κόσμο που στολίζεται από τις “δαντέλες” μιας δαιδαλώδους πλοκής. Εϊναι ένας τίτλος που ήρθε σα φίλος από παλιά, χρηματοδοτούμενος μέσω Kickstarter και ξύπνησε παλιές και ξεχασμένες επιθυμίες. Είχε όμως και τα προβλήματά του. Bugs κυρίως αλλά και διάφορα άλλα μικρότερης σημασίας, που του λέρωναν – ας επιτραπεί η παρομοίωση – με ραδιενεργή σκόνη την υποβόσκουσα λαμπρότητά του. Ίσως οι πιο παρατηρητικοί εξ υμών να εντόπισαν τον παρελθοντικό χρόνο στην τελευταία πρόταση, που σε συνδυασμό με το “Director’s cut” του τίτλου, προδίδει, εν μέρει, τη συνέχεια του review. Οι πλέον παρατηρητικοί όμως θα περιμένουν να δουν την επεξήγηση της φράσης “απαντάται κυρίως στα PCs”, που είδαμε στην αρχή και που έρχεται σε άμεση σχέση με το γεγονός ότι το review αυτό βασίζεται στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
Ναι, λοιπόν. Πολλά από τα σφάλματα που σημείωσε ο Αλέξανδρος στη δική του ανάλυση έχουν εξαλειφθεί. Ναι, λοιπόν, ο τίτλος μεταφέρθηκε σε κονσόλα με το βαθμό επιτυχίας που θα δούμε παρακάτω και ναι, η μεταφορά αυτή γέννησε ένα-δυο προβληματάκια εκ νέου. Η μεγάλη βάση χρηστών που χαρακτηρίζει το κόσμο των κονσολών δε μπορούσε να αφήσει αδιάφορους τους δημιουργούς του παιχνιδιού. Μπορεί – μέχρι τώρα – να είχαμε να κάνουμε με ένα καθαρόαιμο C-RPG, με χειρισμό, αίσθηση και – αν θέλετε – κουλτούρα, που ταιριάζει μόνο στον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών, όμως η δυναμική του επιπλέον κέρδους είναι ικανή να γεφυρώσει το χάσμα των δύο κόσμων και να προσφέρει μια εμπειρία σε ένα κοινό που πιθανόν να μην την έχει ζήσει ως τώρα.
“Πρόκειται για ένα post apocalyptic RPG με turn-based μάχες σε έναν αχανή κόσμο που στολίζεται από τις “δαντέλες” μιας δαιδαλώδους πλοκής.”
Τα μεγαλύτερα και πιο άμεσα ερωτήματα που ίσως ταλανίζουν τους γνώστες του είδους προφανώς έχουν να κάνουν με το μοντέλο χειρισμού και το πως αυτό μπορεί να είναι άμεσο και λειτουργικό – ταυτόσημο, ακόμα-ακόμα, με εκείνο του συνδυασμού keyboard & mouse. Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή, γιατί δεν έχουν όλοι επαφή με την κατηγορία και τον τίτλο. Κάποια στιγμή στο μέλλον η ανθρωπότητα θα καταφέρει να θέσει εαυτόν προ της καταστροφής. Απανωτά πυρηνικά χτυπήματα ισοπεδώνουν τεχνολογία και πολιτισμό και φέρνουν έναν νέο μεσαίωνα: πολιτιστικό, αλλά και επιστημονικό. Άνθρωποι μετατρέπονται σε μεταφορικά και κυριολεκτικά τέρατα. Σκοτώνουν, λεηλατούν καννιβαλίζουν, ελεύθεροι από ήθη και φραγμούς, φέρνοντας το ανθρώπινο γένος ακόμα πιο πίσω στην κλίμακα της εξέλιξης. Στον αντίποδα, δημιουργούνται οι Rangers. Ομάδα εθελοντών που στόχο της έχει να επιβάλλει την τάξη και μέσω αυτής, να προστατέψει τους όποιους αθώους και άμαχους απέμειναν.
Μέλος αυτής της παράταξης αποτελεί κι η δική σας ομάδα. Προσέξτε… Ομάδα, όχι “ένας αλλά λύκος” πρωταγωνιστής που αφανίζει μυριάδες εχθρών κι εκσφενδονίζει ατάκες συχνότερα κι από σφαίρες. Μια συνηθισμένη, ολιγομελής ομάδα, που την φτιάχνετε εσείς (ή επιλέγετε έτοιμη), που ξεκινάει από την αφάνεια και τη χλεύη και δυναμώνει μεγαλώνοντας παράλληλα με τον κόσμο οπου τη φιλοξενεί. Η κλίμακα του παιχνιδιού φανερώνεται χωρίς πολλά-πολλά και σύντομα νιώθετε “η τελευταία τρύπα του ζουρνά”, μια παρέα που την ανέχονται οι υπόλοιποι κι η οποία λαμβάνει αποστολές μικρού βεληνεκούς σε έναν αχανή κόσμο.
Σύντομα, επίσης, θα καταλάβετε τον όγκο των πληροφοριών που θα σας βομβαρδίσει με κάθε μικρό αντικείμενο που μπορείτε να έρθετε σε interaction. Σύντομα θα αντιληφθείτε ότι ακόμα και το ίδιο το παιχνίδι δεν πολυνοιάζεται για εσάς και σας αφήνει να τα μάθετε όλα μόνοι σας. Να κινηθείτε ελεύθερα. Να πράξετε χωρίς να περιστρέφεται όλος ο κόσμος γύρω σας. Να τα κάνετε θάλασσα και να τα λουστείτε μετά. Να κοιμηθείτε όπως στρώσατε και να ξυπνήσετε – μεταφορικά μιλώντας – την επόμενη μέρα σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που πέσατε για “ύπνο”.
Εδώ, βέβαια, ίσως έχουμε ένα μελανό σημείο. Μπορεί αυτή η αδιαφορία προς τον παίκτη να βοηθάει στο immersion, μπορεί να δίνει μια αυθεντικότητα στον κόσμο, δεν παύει όμως να είναι ένας παράγοντας που θα δυσκολέψει τον αμύητο, πλην όμως ενθουσιασμένο κι ενδιαφερόμενο, παίκτη. Ένα tutorial, λοιπόν, θα ήταν άκρως απαραίτητο, ειδικά στο character generation όπου κάποιες επιλογές μπορούν να καταλήξουν ανούσιες και – ενίοτε – καταδικαστικές για την πορεία του παιχνιδιού. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι αυτό θα αλλοίωνε το κλίμα και την ατμόσφαιρα του τίτλου, όμως εκεί βρίσκεται η πραγματική πρόκληση πορος τους devs: στο να μπορέσουν να ενσωματώσουν tutorial στον κόσμο και το κλίμα του παιχνιδιού.
