Το οδοιπορικό μας από την έκθεση της Blizzard.
To ταξίδι για το μακρινό Anaheim της California, στα πλαίσια της παρουσίας του GameΟver στη Blizzcon 2015, ξεκίνησε με το παραδοσιακό “gameover-στικο” στυλ. Συγκέντρωση στη «γιάφκα» του site στο Μαρούσι, απενημέρωση για τα βασικά της αποστολής, απολαυστικό streaming με την καινούρια Lara, τρολλς ρωσικής καταγωγής, γνωριμία με το mastermind Καλλίφα και τους heanchmen Αφεντουλιδή/ Ζλατινούδη, guest star παρουσία του φoβερού τύπου Oneyedwally –pc gamer comrade- με τελικό στόχο τα burgers που είχαν υποσχεθεί οι παραπάνω κύριοι στον γράφοντα.
Αφού κλείσαμε το μαγαζί με συνοπτικές διαδικασίες και αφού κοντέψαμε να διαλύσουμε ένα Call Of Duty άγαλμα στην είσοδο της εταιρίας (gg Άγγελε), κοψοχολιάζοντας τα δύσμοιρα τετράποδα που άραζαν στα πέριξ, η πεινασμένη αγέλη σαρκοβόρων, αποφασισμένη να κορέσει την πείνα, κατευθύνθηκε στην φωλιά του αρχισυντάκτη στο Αιγάλεω και παρέδωσε μαθήματα μη υγιεινής διατροφής. Κουρασμένοι μεν, άλλοι από δουλειά, άλλοι από ταξίδι, αλλά με καλή διάθεση, βοηθήσαμε αρκετά ώστε το μαγαζί να αποκτήσει θετικό ισοζύγιο για τον επόμενο μήνα. Γενικά, να ξέρετε πως όπου αποβιβάζεται το GameOver για φαΐ και ποτό, κάπου, κάποιος λογιστής και κάποιος ιδιοκτήτης μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος για μερικές μέρες. Η βραδιά έληξε με την παραδοσιακή μπυροποσία σε ένα πανέμορφο μαγαζί, όπου ο θρύλος λέει, πως ο Καλλίφας στα 90s έκανε λυσσαλέο heabanging υπό τους ήχους σκληρής μουσικής (εντάξει ψέμα είναι, αλλά θα είχε πλάκα). Ευχές για καλό ταξίδι, τελευταίες «πατρικές» συμβουλές και επιστροφή στη βάση για τελευταία συμμαζέματα, έναν τρίωρο υπνάκο, ίσα ίσα για να λειτουργεί ο οργανισμός, και ξυπνητήρι στις 4.
Ταξί στις 5 και 1 για το διεθνή αερολιμένα (τέτοιες ώρες δε ρισκάρεις με τα ΜΜΜ) και επιβίβαση για το 15-ωρο πτητικό μαραθώνιο. Η όλη διαδικασία από το σπίτι μέχρι το ξενοδοχείο στην California και το ανακουφιστικό μπάνιο θα κρατούσε πάνω από 20 ώρες. Ταλαιπωρία, που όμως άξιζε 110%. Γεμάτη εμπειρία, από αυτές που λένε «once in a lifetime» στο χωριό μου. Τα ταξίδια κύλησαν ήρεμα, αλλά την επόμενη φορά, αν υπάρξει, θα καταπιώ ένα Xanax, γιατί η δωδεκάωρη πρωινή πτήση προς LA, σε θέσεις μεγέθους υπεραστικού ΚΤΕΛ, στριμωγμένος ανάμεσα σε δύο ευτραφείς ανθρώπινες παρουσίες, ήταν το μόνο μελανό σημείο όλου του ταξιδιού. Highlights, η διαδρομή πάνω από τις ατελείωτες παγωμένες εκτάσεις της Γροιλανδίας, των οποίων η εικόνα καθηλώνει, και η διαδικασία προσγείωσης με καθαρή εικόνα της ερήμου της California και του downtown του Los Angeles και της Santa Monica.
Μαγικό πορτραίτο. Ακόμα ένα δίωρο για τα τυπικά, ESTA- βαλίτσες- έλεγχος εξόδου από LAX και επιτέλους φτάνουμε στις πύλες του Bradley, όπου μας περίμενε το μισθωμένο βανάκι της Blizzard για να μας πάει στο ξενοδοχείο στο Anaheim. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, οι εικόνες μου φαίνονταν αρκετά οικείες. Για Blizzcon πάμε ωρέ παλληκάρια ή είμαστε μέρος κάποιας αποστολής γνωστού open world παιχνιδιού; Διασχίζοντας μέρος τη μητροπολιτικής περιοχής του Los Angeles, δεύτερου μεγαλύτερου αστικού «συμπλέγματος» των ΗΠΑ, έκανε, πραγματικά, την αντίστοιχη διαδρομή στην πρωτεύουσα της Ελλάδας να μοιάζει με βόλτα στο χωριό. Για τέτοια διαφορά μεγέθους μιλάμε!
Γενικά οτιδήποτε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού «τρομάζει» με τον όγκο του. Από του δρόμους και τα ντόπιας παραγωγής τροχοφόρα, μέχρι τις μερίδες του φαγητού και τα χαρτονομίσματα, κυκλοφορούν σε XL μέγεθος για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Όπως και να έχει, η διαδρομή, η άφιξη και εγκατάστασή στο ξενοδοχείο που είχε κλείσει η Blizzard, έγιναν όλα βάσει προγράμματος και on-time, προδιαθέτοντάς μας θετικά και για την ίδια την έκθεση. Παρά τους συνεχομένους ελέγχους σε αεροδρόμια και την όλη «αυστηρότητα» και τυπικότητα , είναι ωραίο, ειδικότερα αν προέρχεσαι από μία χώρα όπως η Ελλάδα, με τις γνωστές παθογένειές της σε τέτοια θέματα, οι κακουχίες και η ταλαιπωρία να προέρχονται μόνο από το ίδιο το ταξίδι.
H Blizzard διοργανώνει κάτι τεράστιο, με παρουσίες ανθρώπων από όλο τον κόσμο και η εμμονή της στα timetable και τη σωστή οργάνωση αποδίδει! Δεν είναι μόνο η συμπεριφορά της και οι παροχές προς τους δημοσιογράφους, με τους PR έτοιμους να βοηθήσουν ανά πάσα στιγμή ακόμα και τους πιο άπειρους απεσταλμένους και τα ειδικά PC για hands on, είναι και η γενική φιλικότητα (casuality να μας επιτραπεί να την πούμε), gaming mentality, «είμαστε όλοι μεγάλα παιδιά» νοοτροπία που βγαίνει και στην πραγματικότητα. Αυτό που είχα στο μυαλό μου για τους ανθρώπους που είναι πίσω από τα παιχνίδια της εταιρίας, βγήκε, που λέμε, και στο χαρτί.
Επιστροφή στην κανονική ροή του προγράμματος, με το τον γράφοντα να ταλανίζεται από Jet lag και τον οργανισμό του να φωνάζει «ξημέρωσε πήγαινε κοιμήσου», ενώ είναι ακόμα 5 το απόγευμα η ανάγκη για ένα αναζωογονητικό power nap ήταν επιτακτική. Τα έλεγαν οι Καζαντζίδηδες και οι Καλλίφες, αλλά εγώ κορόιδευα. Θα ακολουθούσε πάρτι στο Lobby του Hilton (το απέναντι ξενοδοχείο) για τους youtubers και τους pro players και έπρεπε να βγάλω το paparazzi άχτι από μέσα μου. Τα προεόρτια με τα πρώτα «φτωχά» cosplays (σε σχέση με το τι ακολούθησε την επόμενη μέρα φυσικά) σηματοδοτήσαν την ανεπίσημη εκκίνηση της διήμερης γιορτής της εταιρίας και αποτέλεσαν το καλύτερο κλείσιμο της πιο μεγάλης, σε διάρκεια, «μέρας» που έχω ζήσει στη ζωή μου.
