Γιατί ένα, ίσον κανένα.
…Το πηχτό σκοτάδι στο σοκάκι σκίστηκε από το βαθύ ιώδες φως των ηλεκτρικών εκκενώσεων. Ένα σφύργιμα – περισσότερο σαν τσίριγμα – πέταξε στην άκρη τη σιωπή κι ο κοιμώμενος ζητιάνος σηκώθηκε ταραγμένος από τις εφημερίδες που τον σκέπαζαν. Ένα ασημί όχημα καλυμμένο με πάγο πέρασε μπροστά από το οπτικό του πεδίο για να σταματήσει με απότομο ελιγμό στις σακούλες σκουπιδιών στο τέλος του μικρού αυτού αδιέξοδου. Έναν neon γράμμα από την κόκκινη επιγραφή στην κορυφή του άβαφου τοίχου κουνήθηκε κι άρχισε να ταλαντεύεται επικίνδυνα. Η πόρτα του οχήματος άνοιξε κι ο τρεμάμενος επαίτης είδε να προβάλλει ένας νεαρός (;) με παλιομοδίτικα ρούχα. Αν μπορούσε να τρομάξει παραπάνω, θα το κατάφερνε, βλέποντας τη γεμάτη φρίκη έκφραση που κάλυπτε το πρόσωπο του ξένου. Δεν είχε καμιά περαιτέρω τύχη όμως να γλιτώσει από τον κλονισμό όταν ο άγνωστος αναφώνησε: “Ήρθα για να μάθω το μέλλον του gaming”.
Είδα τον ζητιάνο να τρέχει, απονενοημένος, πετώντας το μπουκάλι με το οποίο προφανώς κοιμόταν αγκαλιά. Δε μπορούσα όμως να ασχοληθώ με αυτόν. Τα νέα που έφερε ο Terminator και το Palantir, μου στερούσαν την πολυτέλεια του χρόνου. Έπρεπε να μάθω τι γίνεται κι έπρεπε να το μάθω σύντομα. Γύρισα να κοιτάξω την Delorean κι εκείνη τη στιγμή ένα μεγάλο, κόκκινο “Α” έπεσε πάνω της και τη συνέθλιψε. Έμεινα παγιδευμένος στο μέλλον! Δίχως να έχω άλλη επιλογή, βγήκα από το σοκάκι για να δω πού και πότε βρίσκομαι. Η εικόνα έμοιζε να έχει βγει από τυπική ταινία επιστημονικής φαντασίας. Πανύψηλα κτήρια ξεδίπλωναν το επιβλητικό μπόι τους δεξιά και αριστερά, με φωτεινές επιγραφές και διαφημίσεις τοποθετημένες παντού πάνω τους. Ο δρόμος από τον οποίο βγήκα περιβαλλόταν από ένα γιγάντιο μόρφωμα με μονοκόματους τοίχους. Η κόκκινη επιγραφή “AREN-” στόλιζε σαν κορώνα την κορυφή του. Το γράμμα που έλειπε έβγαζε καπνούς, πλέον, μαζί με τη Delorean και για πρώτη φορά παρατήρησα ότι μέσα από την αρένα ακούγονταν μεταλλικές κλαγγές. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί…
Ο Marvin, the Paranoid Android έκοβε κύκλους μπροστά από την είσοδο κουτσαίνοντας στο χαλασμένο προσθετικό του πόδι. Με είδε που προσέγγιζα κι έβγαλε αυτό που στη γλώσσα των androids περνάει για αναστεναγμό. “Τι θέλεις εδώ;”… Του εξήγησα αυτά που συμβαίνουν στην εποχή μου και αυτά που είδα στο Palantir. Του είπα για τον Τerminator και την ανάγκη που με ώθησε να ταξιδέψω στο μέλλον για να μάθω για την εξέλιξη του gaming. Ένας ακόμα ρομποτικός ήχος εξομοίωσε έναν ακόμη αναστεναγμό και το ανδροειδές που προγραμματίστηκε να έχει μόνιμη κατάθλιψη, ξεκίνησε να μου αραδιάζει την ιστορία. Βέβαια, μια τέτοια προσωπικότητα δεν είναι και η καταλληλότερη για να μεταφέρει ένα αισόδοξο νέο, γι’ αυτό έβγαλα το Palantir να επιβεβαιώσω τα όσα μου έλεγε. Τα θολά νέφη στο βάθος της σφαίρας δεν έδειχναν τίποτα κι ο Marvin την άρπαξε τσαντισμένος και την πέταξε ψηλά, μέσα στην αρένα. “Θα είναι πιο χρήσιμη εκεί”, είπε. “Παίζουν Speedball”…
Μου είπε λοιπόν για το μέλλον – ή μάλλον για το παρελθόν… whatever! Είπε ότι σε μια δεκαετία από την εποχή μου, το gaming θα έχει αλλάξει αρκετά, αλλά όλα θα γίνουν τόσο ομαλά, που οι αλλαγές θα περνούν σχεδόν απαρατήρητες από τους περισσότερους. Είπε ότι το gaming θα είναι πλέον συνδρομητική υπηρεσία! Οι συσκευές, όπως τις ξέραμε, θα εκλείψουν. Το μόνο που θα απομείνει, θα είναι κάτι σαν χειριστήριο που θα είναι καταχωρημένο στο account του κάθε παίκτη. Αυτό θα είναι και το entry point του gamer στο χώρο της συνδρομητικής. Ένα controller-portal για τους κλώνους της Sony, ένα για την Microsoft που θα ενσωματώσει μέσα και όσα σήμερα ξέρουμε σαν PC games. Η μορφή αυτών θα ποικίλλει, ανάλογα με τα γούστα του χρήστη: stick controller, περίεργα υβρίδια που ενσωματώνουν keys+mouse και άλλα περίεργα, που προκαλούσαν τη συνοχή των νευρικών μου απολήξεων στα άδυτα του εγκεφάλου μου. Για να αποφύγω την αποχαύνωση, τον ρώτησα τι απέγινε η Nintendo και τα Steam Machines. Η ρομποτική απομίμηση ειρωνικού γέλιου διακόπηκε από έναν δυνατό κρότο, προερχόμενο από μια θεόρατη νταλίκα που πήρε την στροφή με μανία κι ερχόταν κατά πάνω μας. Προφανώς είχα ξεχάσει μια μικρή λεπτομέρεια…
Μερικά στενά παραπέρα, μια παρόμοια κυανή απόχρωση ανήγγειλε την άφιξη ενός άλλου ταξιδευτή του χρόνου. Ο αέρας μετατράπηκε σε θολούρα, που σιγά σιγά πήρε το σχήμα σφαίρας κι η οποία μετά από λίγα δευτερόλεπτα έδωσε τη θέση της στη μορφή ενός γυμνού άντρα. Τα αυστριακά χαρακτηριστικά στο πρόσωπό του επιβεβαίωναν αυτό που είχαν ήδη προδώσει οι παραφουσκωμένοι του μύες: ο Τerminator είχε ήδη φτάσει! Με αποφασιστηκότητα και ταχύτητα, χτύπησε έναν γέρο που κρατούσε στα χέρια του το World Sports Almanac και του πήρε το καρό πουκάμισο και το καφέ παντελόνι. Έσπασε την πόρτα ενός παρκαρισμένου τράκτορα και ξεκίνησε να εκτελέσει την αποστολή του. Αυτό που δεν πρόσεξε, ήταν η αφίσα του Γιώργου Σκαρτάδου δίπλα από το λάβαρο που έλεγε “ΠΑΟΚΑΡΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ”. Μια λεπτομέρεια που θα έπαιζε το δικό της καταλυτικό ρόλο στην πορεία….
Η ομιλία του κόσμου που έβγαινε από την αρένα διέκοψε το αγελαδινό βλέμμα μου. Ένας από αυτούς είπε “See you at the party, Richter” και έφυγε προς το χώρο στάθμευσης γελώντας. Tότε μου ήρθε η ιδέα να κλέψω ένα όχημα για να ξεφύγω. Πέταξα τον Marvin πάνω στον πλησιέστερο παρκαδόρο κι άρπαξα τα κλειδιά που κρατούσε, μαζί με την ετικέτα που έγραφε “Rick Deckard”, προφανώς το όνομα του ιδιοκτήτη. Σανίδωσα το γκάζι κι εκτοξεύτηκα μπροστά λίγα δευτερόλεπτα πριν ο μαινόμενος τράκτορας χτυπήσει τον Marvin και τον στείλει, μέσα από το πίσω τζάμι, στη θέση του συνοδηγού. Χρόνος για σκέψη δεν υπήρχε, έτρεχα σαν τρελός στους δρόμους της φουτουριστικής πόλης, προσπαθώντας να βρω μια λύση και μια εξήγηση. Ο Marvin, σα να μη συνέβη τίποτα, συνέχισε την αφήγηση.
Η Nintendo, μου είπε, περιορίστηκε σε τίτλους για smartphones όταν αναγνώρισε ότι η δημιουργία κονσολών δεν έχει μέλλον. Αυτή εισήγαγε το μοντέλο της συνδρομητικής υπηρεσίας μέσω ενός controller-portal. O κόσμος το υιοθέτησε σαν τρελός κι η επιτυχία της ιδέας θύμισε Wii. Σύντομα στο χορό μπήκαν κι οι υπόλοιποι. Παράτησαν τις table top κονσόλες κι υιοθέτησαν αυτό το μοντέλο, προσαρμόζοντάς το στα δικά τους δεδομένα, φύση κι απαιτήσεις. Ενδιαφέροντα όλα αυτά, αλλά πολλά ερωτήματα παρέμεναν αναπάντητα: “Γιατί με κυνηγάει ο Terminator, ενώ στο παρελθόν με βοηθούσε, τι απέγιναν τα video games αυτά καθεαυτά και πού στον κόρακα πηγαίνω με το αμάξι του Rick Deckard; Το τελευταίο ερώτημα έμελλε να απαντηθεί πρώτο. Όλα τα μηνύματα που έβγαιναν στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, όπως “Perfect Shift”, “Drfit 1300” και άλλα τέτοια, με ανάγκασαν να το αγνοήσω – όπως κάθε παρόμοιο μήνυμα σε ένα παιχνίδι NFS – και να μη δω τον Pointer του GPS που ακολουθούσα ενστικτωδώς.
Ευτυχώς για μένα και δυστυχώς για την ανθρωπότητα, οι νταλίκες στο μέλλον δε διπλώνουν τις ρόδες τους για να πετάξουν. Καίνε μονάχα περισσότερο πετρέλαιο, που κρύβεται επιμελώς στα στοιχεία των επιδόσεων από τις κατασκευάστριες εταιρίες. Έτσι, σύντομα πήρα “κεφάλι” και συνειδητοποίησα ότι πλησιάζαμε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο. Όταν στάματησε το αυτοκίνητο, βγήκαμε έξω και με έπληξη διαπίστωσα ότι με περίμενε ένας γερασμένος Arnie, στο ίδιο ακριβώς σημείο που τον είχα αφήσει όταν έφυγα για το μέλλον. “Σε περίμενα τόσα χρόνια”, μου είπε, “έμαθα από τον Doc Brown το σημείο της άφιξής σου και προγραμμάτισα το αυτοκίνητο του Deckard να σε φέρει εδώ. Ο Marty ετοίμασε ένα μικρό σαμποτάζ για τον άλλο Terminator που θα φτάσει σε λίγο”. Λίγο μετά, ο ασπρομάλλης γέρος βγήκε από μια μικρή πόρτα και μου’πε τα υπόλοιπα νέα.
Είπε ότι τα παιχνίδια πλέον βγαίνουν σε συγκεκριμένα μοτίβα. Όλα είναι δωρεάν, ή, καλύτερα, όλα καλύπτονται από τη συνδρομή. Δεκάδες ΙΑΡ τοποθετημένα με άρτια Developer “τέχνη” μέσα στο παιχνίδι, φρόντιζαν να παίρνουν τα χρήματα του παίκτη σε μικρές, σταθερές, δόσεις. Κανένας πλέον δεν έχει πρόβλημα με αυτό. Κανένας, πέραν από έναν μικρό, “ελίτ” πληθυσμό που κατάφερε με Kickstarter διαδικασίες να αναβιώσει παλιά μηχανήματα και μαζί με αυτά, τα παλιά παιχνίδια. Πλέον υπάρχουν διάφοροι κλώνοι του Master System, του NES, του Atari Lynx και όλων των υπολοίπων, φτιαγμένοι από Ρώσους ή Κινέζους για τους λίγους “εκλεκτούς” ή για όσους είναι αρκετά φτωχοί ή άτυχοι τεχνολογικά, ώστε στη χώρα τους να μην υποστηρίζονται (ακόμη) οι συνδρομητικές υπηρεσίες.
“Και οι υπόλοιποι;”, ρώτησα. “Οι υπόλοιποι”, μου απάντησε, “παίζουν φαντάσματα των μεγάλων games του παρελθόντος, φτιαγμένα έτσι ώστε να μη χαλάει η εμπειρία, πέρα από το ότι πατούν το Χ για να εγκρίνουν, γρήγορα κι εύκολα, ένα μικροποσό που και που”. “Πάλι θα βρεις τίτλους ολκής. Αυτοί δε χάθηκαν. Είναι όμως λίγοι, γιατί απευθύνονται σε λίγους, και τροποποιημένοι, μεταλλαγμένοι ώστε να ταιριάζουν στο συνδρομητικό χαρακτήρα που πλέον έχουν”. Τον κοίταξα απορρημένος καθώς συνέχιζε: “Το gaming δε χάθηκε. Άλλαξε. Μίκρυνε ή μεγάλωσε, ανάλογα σε ποια μεριά ανήκεις και ανάλογα πώς το βλέπεις. Θυμίσου: “There is no fate but what we make”. Εκείνη τη στιγμή ήμουν έτοιμος να τον ρωτήσω γιατί με κηνυγάει ο άλλος Terminator, αλλά η νταλίκα ξεπρόβαλλε μέσα από τα σκοτάδια με λάστιχα που στρίγγλιζαν απειλητικά.
Οι τσίχλες με γεύση δυόσμο δεν έχουν, γενικά μιλώντας, ιδιαίτερη συνεκτική αντοχή. Αυτή που κρατούσε κολλημένη την αφίσα του παίκτη του ΠΑΟΚ στο τοίχωμα της νταλίκας, δεν αποτελούσε εξαίρεση. Οι αλεπάλληλες στροφές και ταλαντώσεις την ανάγκασαν να υποχωρήσει και να αφήσει την πλαστική σελίδα να πετάξει. Την ώρα που το δολοφονικό cyborg έλεγε “I can see everything” ο Γιώργος Σκαρτάδος σκόραρε για μια ακόμη φορά και διέψευσε το μοντέλο 101 της Cyberdyne Systems με πανηγυρικό τρόπο: Έπεσε στα μούτρα του την κατάλληλη στιγμή, αφαιρώντας του προσωρινά την όραση, με τρόπο που κανένα ρομπότ δε μπορεί να αποφύγει. Ήταν τόσο καλά χρονομετρημένο το σχέδιο του Doc Brown, που αυτό το μικρό διάστημα “τύφλωσης” του κακού Terminator ήταν αρκετό για να στείλει τη νταλίκα πάνω σε μια καρότσα γεμάτη αγελαδινή κοπριά. Στο απατηλό φως που έπεφτε πάνω στα συντρίμια, ο Γιώργαρος έμοιαζε να γελάει…
Χαρακτηριστικό σχέδιο για Martin McFly, δε μπορώ να πω, αλλά δύσκολο να σταματήσει έναν Terminator για πολλή ώρα. Ο Doc Brown με φυγάδεψε στο πίσω μέρος του εργοστασίου, ψελλίζοντας ότι εκεί βρίσκεται ένα σημείο όπου το χωροχρονικό συνεχές ήταν πολύ ασταθές. “Τρέχα!” μου φώναξε “και μην κοιτάξεις πίσω!”. Ήθελα να τον ρωτήσω γιατί με κυνηγάει ο Terminator, αλλά με διέκοψε. “Δεν υπάρχει χρόνος!” μου είπε, “Πήδα τώρα!”. Με τον Marvin σκαλωμένο στην πλάτη, πήδηξα χωρίς να υπάρχει τίποτα μπροστά μου. Εκείνη τη στιγμή από κάτω μου υλοποιήθηκε ένας καναπές. Προσγειώθηκα πάνω του, μια ευχάριστη αλλαγή, όσο σουρεαλιστική κι αν ήταν. Ξαπλωμένος είδα στο βάθος το νέο Terminator να παλεύει με τον γέρο, όσο αυτός φώναζε προς το μέρος μου: “There is no fate but what we makeeeeee!”. Τα πάντα εξαφανίστηκαν γύρω μας και ξαφνικά βρεθήκαμε στη μέση ενός γηπέδου, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα Cricket.
…to be continued…
