Εντυπώσεις από τη beta.
Σε μια περίοδο γεμάτη εδέσματα, οικογενειακή ατμόσφαιρα, γέλιο και χαρά (λέμε τώρα…) μία beta του πέμπτου μέλους της δημοφιλέστερης fighting σειράς δεν μοιάζει αταίριαστη. Αντίθετα, φαντάζει σαν πεντανόστιμο ορεκτικό, ετοιμασμένο με μεράκι, προσοχή και τέχνη, έτοιμο να εκπληρώσει τη θεάρεστη αποστολή του, που δεν είναι άλλη από το να μας ανοίξει την όρεξη. Να προσφέρει ένα μπουκέτο γεύσεων, αρωμάτων και – γιατί όχι – συναισθημάτων, που η επερχόμενη απουσία τους να καταστήσει την πείνα για το… κυρίως πιάτο έναν μόνιμο κάτοικο στη συνείδησή μας.
Έτσι, δοκιμάζοντας και την τελευταία beta του Street Fighter V, μπορούμε να πούμε ότι μείναμε με τα σάλια να τρέχουν, αλλά και γενικά… με την όρεξη. Στο διήμερο που διήρκεσε, ήταν εφικτή η πρόσβαση σε κάμποσους χαρακτήρες και τρεις ή τέσσερεις πίστες, όμως με αποκλειστικά online αναμετρήσεις. Αν και η δυνατότητα training ήταν διαθέσιμη, ο μοναδικός τρόπος για να ελεγχθούν πραγματικά οι νέοι μηχανισμοί, ήταν η εύρεση ενός online αντιπάλου (δύσκολο) και η εφαρμογή των όσων πρόσφερε το training χωρίς πρότερη ουσιαστική δοκιμή (δυσκολότερο).
Παρ’όλα αυτά, μπορούσε κανείς να θαυμάσει και να βγάλει συμπαγή συμπεράσματα για τον τεχνικό τομέα του τίτλου και ιδιαίτερα για την πανέμορφη παρουσίασή του. Τα περιβάλλοντα έσφυζαν από ζωή και χρώματα, ενώ κινήσεις στο ψευδο-βάθος έδιναν την εντύπωση μιας πραγματικής αγωνιστικής περιοχής – ή αρένας αν προτιμάτε. Οι δε χαρακτήρες, άψογα σχεδιασμένοι, κινούνταν με φυσικότατο και ομαλότατο animation, προσφέροντας πληθώρα οπτικών εφέ με κάθε τους κίνηση. Η γενικότερη εντύπωση ήταν ότι από άποψης γραφικών και κίνησης, το SF V προσπέρασε ήδη τον προκάτοχό του. Αν, δε, λάβει κανείς υπόψη του ότι μέχρι την τελική έκδοση η όλη παρουσίαση μπορεί να εμπλουτιστεί περαιτέρω, τότε έχει ήδη λάβει μια δυνατή πρώτη γεύση του ενδιαφέροντος αυτού ορεκτικού.
Παίζοντας – στο training – και παρατηρώντας προσεκτικότερα, εντοπίσαμε ότι το animation αλλάζει αναφορικά με τη θέση των μαχητών όταν αυτοί εκτελούν τις ίδιες κινήσεις. Τα χέρια μοιάζουν να μην απλώνονται πλήρως όταν εκτελούν χτυπήματα σε κοντινή απόσταση και η αίσθηση που αφήνει το collision detection εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού μοιάζει να μην έχει προηγούμενο στο είδος. Στο παραπάνω συμπέρασμα βοηθάει κι ο καταπληκτικά υλοποιημένος ηχητικός τομέας, με τους κρότους των χτυπημάτων να ακούγονται διαφορετικοί ανάλογα με το σημείο του σώματος που συνδέονταν. Πρόκειται για λεπτομέρεια, σίγουρα, αλλά όταν μιλάμε για λεπτές και αριστοτεχνικά συνδυασμένες… γεύσεις, οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά.
Όταν, λοιπόν, δίνει κανείς τόση προσοχή στα λεπτομερή ηχητικά εφέ, εύκολα προσπερνάει τα συνηθισμένα και αδιάφορα μουσικά θέματα. Μέχρι ενός σημείου, βέβαια, μιας και η ημίωρη αναμονή για εύρεση αντιπάλου τα καθιστούσε παράγοντα εκνευρισμού. Το γεγονός ότι επιτρεπόταν η αναμέτρηση με χρήστη οποιοδήποτε μηχανήματος (είτε PC, είτε κονσόλας) δε βοήθησε την κατάσταση κι η εύρεση αντιπάλου αποδείχθηκε κυνήγι χαμένου θησαυρού. Όταν περιστασιακά προέκυπτε κάποιος Κορεάτης challenger, η μάχη κρατούσε τόσο λίγο, που το training αποτέλεσε μονόδρομο.
Κάπως έτσι γνωρίσαμε τον πολύ επιθετικό Necalli, το moveset του οποίου και το γενικό στήσιμο της τακτικής του ίσως στοχεύει να καλύψει το κενό της ενδεχόμενης απουσίας του Blanka. Είδαμε την εντυπωσιακή Laura με την πανέμορφη ρευστότητα στις κινήσεις και τον άκρως ενδιαφέροντα Rashid, που μπορεί να προκαλέσει έντονους πονοκεφάλους στις online αναμετρήσεις στο μέλλον, και δοκιμάσαμε εκ νέου τον Ryu και τον Zangief, γιατί… μερικά πράγματα πρέπει να μένουν σταθερά. Κάθε μαχητής έδειχνε πλήρης, παιζόταν ομαλότατα και ρευστά κι ο έλεγχος έδινε την αίσθηση της στιβαρότητας στις κινήσεις και γενικά υποσχόταν ότι θα προκύψει βελτιωμένος – αν όχι κατά πολύ εξελιγμένος – από αυτόν της σειράς IV.
Τα V-skills, όσο μπορούσε κανείς να βγάλει ουσιώδη συμπεράσματα, φαντάζουν ουσιώδης προσθήκη που ενισχύει με διαφορετικό τρόπο τις κινήσεις του κάθε μαχητή, πότε υπερφορτώνοντάς τις και πότε ενισχύοντας με επιπλέον damage. Όμως είναι ένα χαρακτηριστικό που απαιτεί μπόλικη τριβή από πλευράς παίκτη κι είναι πολύ νωρίς για εξαγωγή συμπερασμάτων. Εκ πρώτης όψεως, πάντως, δείχνει βαθύ κι ενδιαφέρον κι αφήνει υποψίες ότι ο Necalli θα βασίζει πολύ την τακτική του στο σύστημα αυτό. Μένει να δούμε πώς θα δέσει μέσα στη ροή του αγώνα.
Κάπως έτσι κι η τελευταία μπουκιά βρήκε το δρόμο της προς το στομάχι και το εύγευστο ορεκτικό τελείωσε, αφήνοντάς μας με την όρεξη και σαφέστατα πεινασμένους. Η πολύ μικρή διάρκεια μάς επέτρεψε να αρπάξουμε μονάχα μυρωδιές και γεύσεις, ενώ η δυσκολία εύρεσης αντιπάλου στο online, μας έκανε να αναζητήσουμε το κυτίο παραπόνων του εστιατορίου. Με την κοιλιά να γουργουρίζει και με την επίγευση να αφήνει υποσχέσεις για το καλύτερο, κρατάμε μαχαίρι και πηρούνι σφιχτά στα χέρια, δένουμε την πετσέτα γύρω απ’το λαιμό και φωνάζουμε “κι άλλο!”.