Η επιστροφή του μεγάλου δράκου.
Είναι δύσκολο να γράψεις μια κριτική για ένα παιχνίδι, που κυκλοφόρησε πριν από αρκετό καιρό και ειδικά όταν υπάρχουν αρκετοί παίκτες που έχουν ασχοληθεί με αυτό, τόσο ώστε να αναρωτηθούν αν αξίζει να ασχοληθούν ξανά μαζί του. Επομένως, αυτό το κείμενο απευθύνεται κυρίως σε δύο κατηγορίες παικτών: των κατόχων ηλεκτρονικών υπολογιστών που δεν είχαν την ευκαιρία να παίξουν πιο παλιά αυτό το παιχνίδι και των κατόχων κονσολών προηγούμενης γενιάς που δεν ασχολήθηκαν όπως έπρεπε (ή δεν ασχολήθηκαν καθόλου) μαζί του και θέλουν να ασχοληθούν με τον τίτλο λόγω της πρόσθετης επεξεργασίας από την Capcom. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που θέλουν να μάθουν αν αξίζει, εν έτει 2016, να δαπανήσουν χρόνο και χρήμα για ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε αρχικά το 2012. Και αυτό ακριβώς θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε, με όσο πιο αναλυτικό τρόπο γίνεται, για να έχουν οι καινούριοι παίκτες μια πιο πλήρη ιδέα.
Από την πρώτη στιγμή που ο γράφων εγκατέστησε τον τίτλο και ξεκίνησε να περιπλανιέται στον κόσμο του, διαπίστωσε ένα “γάμο” των Dark Souls και Dragon Age. Το Dragon’s Dogma βρίσκεται κάπου στη μέση, αντλώντας χαρακτηριστικά τόσο από το δημιούργημα της Bioware, όσο και από εκείνο της From Software. Αυτό αυτόματα δίνει πολλά θετικά στοιχεία, αλλά δεν στερείται και των προβλημάτων που μπορεί να προκύπτουν. Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός χαρακτήρα, ο οποίος πέφτει θύμα της μαγείας ενός Δράκου. Δεν θα μπούμε στον κόπο να αναλύσουμε τι έγινε ακριβώς. Εξαιτίας των γεγονότων αυτών, ο σιωπηλός μας ήρωας ξεκινάει ένα ταξίδι για να νικήσει το Δράκο και να αντιστρέψει την τωρινή του κατάσταση, η οποία τον έχει μεταβάλει σε μυθικό ήρωα του κόσμου και αποτελεί το βασικότερο κίνητρο επικοινωνίας με τους NPC που συναντά, οι οποίοι πολλές φορές του δίνουν διάφορα quests που δεν μπορεί να βρει πουθενά αλλού. Στο δρόμο του, ο οποίος είναι αρκετά μακρύς (ο κόσμος του παιχνιδιού είναι πραγματικά μεγάλος) θα συναναστραφεί με δούκες και πριγκίπισσες, μέλη της Αυλής κα ιππότες, ενώ θα κληθεί να αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, τόσο από ανθρώπους όσο και από πλάσματα του υπερφυσικού.
Το παιχνίδι συμβουλεύει πολύ συχνά τον παίκτη να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος πριν ξεκινήσει μια αποστολή και αυτό ο εκάστοτε παίκτης μπορεί και πρέπει να το εμπεδώσει απόλυτα. Για παράδειγμα, μια μέρα ο χαρακτήρας μας ξεκινάει, γεμάτος αυτοπεποίθηση, να συνομιλήσει με τον αρχηγό μιας ομάδας ληστών, ώστε να μπορέσει να βρει ένα αρχαίο βιβλίο με ξόρκια. Ωστόσο, επειδή δεν ορίζεται ποια ακριβώς είναι αυτή η ομάδα που έχει το βιβλίο, ο χαρακτήρας μας πρέπει να ετοιμαστεί για ένα μεγάλο ταξίδι, στο οποίο πρέπει να έρθει σε επικοινωνία με τους αρχηγούς και να το ζητήσει, με ευγενικό πάντα τρόπο. Φτάνοντας, όμως, στο φρούριο μιας ομάδας γυναικών ληστών, ο χαρακτήρας μας δέχεται επίθεση από τις φρουρούς, επειδή ο χαρακτήρας μας έτυχε να γεννηθεί… άνδρας και η αρχηγός τους απλά δεν συμπαθεί τους άνδρες!
Και πάνω που μετά κόπων και βασάνων έχουμε καταφέρει να εξολοθρεύσουμε τις λησταρχίνες, ξεπροβάλλει από το πουθενά μια Χίμαιρα, ένα μυθικό πλάσμα, το οποίο χυμάει απάνω μας με έναν συνδυασμό φυσικών και μαγικών επιθέσεων, χωρίς να μας αφήνει πολλά περιθώρια αντίδρασης. Ναι, ο χαρακτήρας μας θα πεθάνει πολλές φορές και ο θάνατός του θα είναι τόσο εκνευριστικός, όσο και ο θάνατος στα παιχνίδια Souls, ειδικά όταν θα είμαστε μια ανάσα πριν την εξολόθρευση ενός πλάσματος και δεν έχουμε κάνει save κοντά στο σημείο της μάχης. Ωστόσο, η ίδια η μάχη είναι μια απολαυστική εμπειρία ακόμα και σήμερα. Η ελευθερία κινήσεων που προσφέρεται στον παίκτη, με σκοπό να ενισχύσει αποτελεσματικότερα την άμυνά του, να εντοπίσει τα αδύναμα στοιχεία των αντιπάλων του για να τους καταφέρει ένα καίριο χτύπημα, να εξερευνήσει το περιβάλλον για να εντοπίσει τρόπους που θα οδηγήσουν στην πιο γρήγορη εξολόθρευσή τους, ακόμα και να σκαρφαλώσει πάνω σε μεγαλύτερους αντιπάλους-τέρατα και να προκαλέσει ευκολότερα κάποιο ποσοστό ζημιάς, είναι ένα χαρακτηριστικό που σημερινά RPG θα ζήλευαν.
Όχι ότι όλο αυτό δεν γίνεται χωρίς προβλήματα. Πολλές φορές οι μεγάλοι σε μέγεθος αντίπαλοι κάνουν περίεργες κινήσεις καθώς οργίζονται από τα απανωτά χτυπήματα ή προσπαθούν να ξεφύγουν, κάτι που κάνει την αναρρίχηση πάνω τους αρκετά δύσκολη, καθώς τα controls δεν ανταποκρίνονται απόλυτα, με αποτέλεσμα να χάνουμε αρκετό από το απόθεμα της αντοχής μας (stamina), το οποίο είναι και απαραίτητο για τη συγκεκριμένη ενέργεια. Αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα: ότι στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που θα απαιτηθεί να επανακάμψετε, μπορεί να υποστείτε μια τόσο δυνατή επίθεση που θα οδηγήσει στο θάνατο, κάτι που θα επιφέρει απίστευτη γκρίνια και οργή. Θα έχετε μάθει, όμως, αρκετά πράγματα για το πώς πρέπει να νικήσετε το συγκεκριμένο αντίπαλο, που θα θέλετε αμέσως να επιστρέψετε πίσω στη μάχη, επιδιώκοντας ακόμη μια φορά να ξεπεράσετε αυτό το εμπόδιο.
Πολλοί οι αντίπαλοι, δύσκολες και οι μάχες. Πώς αντισταθμίζεται αυτή η διαφορά; Μα με τα πάρα πολλά quests που προσφέρουν εμπειρία και χρήματα για αγορά δυνατότερου εξοπλισμού, ανάμεσα σε μια μεγάλη ποικιλία. Η βασική ιστορία του Dragon’s Dogma είναι σχετικά μικρή σε σχέση με άλλα RPG. Ωστόσο, είναι απαραίτητο για τον παίκτη να ασχοληθεί και με τις διάφορες αποστολές που είναι διαθέσιμες τόσο στα διάφορα boards όσο και από τους NPC που μπορεί να συναντήσει στο παιχνίδι. Η δυσκολία των sub-quests ποικίλλει από πολύ εύκολα σε πολύ δύσκολα. Και για τον γράφοντα, είναι αρκετά καλό που δεν δίνεται ένα στοιχείο δυσκολίας για την κάθε αποστολή που αναλαμβάνει ο χαρακτήρας. Έτσι, υπάρχει πάντα το στοιχείο του αιφνιδιασμού, καθώς μια φαινομενικά εύκολη εξόρμηση μπορεί να περιλαμβάνει διάφορους κινδύνους, οι οποίοι απαιτούν άτακτη υποχώρηση και μελέτη των δεδομένων που αποκομίσαμε, έτσι ώστε να επανέλθουμε δριμύτεροι και πιο αποτελεσματικοί.
Ωστόσο, ένα αρνητικό στοιχείο είναι και το backtracking. Καθώς ζητείται από τον παίκτη να ταξιδέψει από το σημείο «Α» στο σημείο «Β» για την εκπλήρωση μιας αποστολής, ο παίκτης θα πρέπει να έχει υπόψιν του ότι καλείται να ταξιδέψει μέσα σε μια αχανή έκταση ενός σχετικά «άδειου» κόσμου. Οι κατοικήσιμες περιοχές είναι ελάχιστες, ενώ στο διάβα του ο παίκτης θα ταξιδέψει μέσα από πολλά δάση, πολλά βουνά και πολλά φρούρια, αντιμετωπίζοντας πάντα τους ίδιους (σχεδόν) αντιπάλους. Η επανάληψη αυτή καταντά πολλές φορές βαρετή, ενώ το fast travel, αν και υπαρκτό, είναι αρκετά δύσκολο και κοστίζει ακριβά, καθώς απαιτείται η αγορά τόσο των ειδικών πετρών μεταφοράς, όσο και των ειδικών κρυστάλλων που λειτουργούν ως travel points όταν τοποθετούνται σε μια οποιαδήποτε περιοχή. Βέβαια, τα πράγματα σε αυτήν την έκδοση είναι λίγο πιο εύκολα, καθώς σχεδόν εξ αρχής έχουμε διαθέσιμο ένα από τα αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν επ’ αόριστο για την τηλεμεταφορά, αν και το να στηθεί ένα σωστό σύστημα τηλεμεταφοράς εξακολουθεί να είναι δύσκολο.
Και ίσως εδώ να είναι και το σημείο που το παιχνίδι υπολείπεται της σειράς Dragon Age. Ένας αχανής αλλά άδειος κόσμος, χωρίς την ύπαρξη του lore που εμφανίζεται στο Dragon Age: Origins και, χωρίς την ποιότητα της κεντρικής ιστορίας, είναι αρκετό για να επιφέρει ψήγματα αδιαφορίας και ενίοτε βαρεμάρας. Ωστόσο, αυτό μπορεί να μην είναι πρόβλημα για κάποιους παίκτες, που έχουν συνηθίσει την τεράστια εξερεύνηση κόσμων και το μετρητή της αντοχής να αδειάζει συχνά-πυκνά, κάτι που σημαίνει ότι σίγουρα θα απολαύσουν το υπόλοιπο πακέτο του παιχνιδιού, που προσφέρει αρκετές ευκαιρίες δράσης, λογικής σκέψης, έντεχνης αλληλεπίδρασης, ενώ δεν παύει να προκαλεί έκπληξη το πώς τα χαρακτηριστικά ενός χαρακτήρα (όπως το φύλο) μπορούν να ανοίξουν ή να κλείσουν δρόμους γενικά, κατά τη συνολική πορεία του.