Τόσο μικρό που στο τέλος δε θα ξέρετε ποιος είναι ο Albert και ποιος ο Otto…
Είναι γεγονός… η μοναδική θέση που έχει το Limbo για τον υπογράφοντα (ένα από τα δύο δεκάρια που έχω δώσει σε παιχνίδι), τον κάνει να αναζητά το επόμενο ατμοσφαιρικό και “αρτιστικό” παιχνίδι μέσα από διάφορες indie προσπάθειες. Το κυνήγι, όμως, για παρόμοιους τίτλους δεν πηγαίνει και πολύ καλά, καθώς οι περισσότεροι εξ αυτών, που έχουν ομοιότητες με το εξαιρετικό δανέζικο πόνημα, τελικά καταλήγουν να έχουν ως μοναδική ομοιότητα την ελιτιστική ασπρόμαυρη παλέτα, με κόκκινες πινελιές συνήθως, έτσι, για την αντίθεση (για κάποιο λόγο, σε ασπρόμαυρα σκηνικά δε γίνεται να υπάρξει άλλο χρώμα εκτός του κόκκινου).
Δεδομένου ότι τα περισσότερα παιχνίδια που έχουν έρθει στα χέρια μας με αυτήν την αισθητική δεν ήταν παρά κακέκτυπα του Limbo, πλησιάσαμε με καχυποψία αλλά και με μία κρυφή ελπίδα το Albert & Otto. Δυστυχώς, για ακόμα μία φορά η εύρεση ενός ατμοσφαιρικού και ζοφερού platformer αποδείχθηκε μάταιη. Βέβαια, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα παντελώς κακό εγχείρημα, όπως το Monochroma, αλλά το Albert & Otto πολύ λίγες φορές καταφέρνει να ξεπεράσει τη μετριότητα, έστω και ελάχιστα. Ο Albert είναι ένα αγοράκι, το οποίο θα εμφανιστεί ξαφνικά σε ένα αγροτικό περιβάλλον, αφού πρώτα δει σε ένα όραμα (ίσως; δεν είμαστε και πολύ σίγουροι) ένα μαύρο καπνό να εξαφανίζει ένα κοριτσάκι. Χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις, θα χρειαστεί να βρούμε και να σώσουμε αυτό το κοριτσάκι από την οποιαδήποτε σατανική δύναμη το έχει απαγάγει, ξεπερνώντας παράλληλα διάφορους περιβαλλοντικούς και έμβιους κινδύνους.
Πολύ σύντομα θα βρούμε μπροστά μας ένα κουνελάκι που ανήκε στο κοριτσάκι, το οποίο θα αποτελέσει το σύντροφό μας σε όλη την περιπέτεια. Αν το κουνελάκι είναι πάνινο ή ζωντανό δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε, αν και υποθέτουμε για την πρώτη περίπτωση. Χωρίς πολλές εξηγήσεις πάλι, όταν έχουμε πάνω μας τον Otto, ο Albert αποκτά τη δυνατότητα για το σύνηθες διπλό άλμα. Λίγο αργότερα, το κουνελάκι θα μπορεί να διοχετεύει ρεύμα σε διακόπτες αλλά και να επιτρέπει στον Albert να μετακινεί τηλεπαθητικά αντικείμενα, σε διάφορους γρίφους που μεταχειρίζονται τους κανόνες της φυσικής (όπως αυτές τις αντιλαμβάνεται -ποιος άλλος;- η Unity).
Αν και το Albert & Otto προμηνύει έστω και το φειδωλό κτίσιμο σχέσης μεταξύ των δύο χαρακτήρων, τελικά δεν υπάρχει η παραμικρή προσπάθεια για κάτι τέτοιο, αποτυγχάνοντας στο έπακρο στην οποιαδήποτε δημιουργία δεσίματος με τους ιδιαίτερα απρόσωπους χαρακτήρες. Στο gameplay τα πάει, τουλάχιστον, ελαφρώς καλύτερα. Ο μοναχικός δημιουργός, ονόματι Nikola Kostic, μπορεί να μην προσφέρει κάτι το ριζοσπαστικό, αλλά τουλάχιστον καταφέρνει να αποδώσει ένα σωστό σύστημα χειρισμού για τα άλματα ακριβείας που απαιτούνται και τελικά μία ανάλαφρη εμπειρία, που κλιμακώνεται σε ένα αρκετά απαιτητικό αλλά καλοστημένο τελευταίο πεντάλεπτο. Σε γενικές γραμμές, όσον αφορά το platforming κομμάτι του, το Albert & Otto δεν προσφέρει κάποια ιδιαίτερη πρόκληση, οδηγώντας σε μία χαλαρή περιπέτεια. Οι περιβαλλοντικοί γρίφοι δεν προσφέρουν κάποια ιδιαίτερη πρόκληση, οι λύσεις των οποίων είναι μάλλον άμεσα εμφανείς για όσους έχουν έστω και την ελάχιστη εμπειρία από platform παιχνίδια.
Οι συνήθεις ύποπτοι βρίσκονται εδώ, όπως οι επίγειοι διακόπτες που ανοιγοκλείνουν πόρτες, απαιτώντας να αφήσουμε πάνω τους τον Otto ώστε να μεταχειριστούμε κάποιο άλλο στοιχείο του περιβάλλοντος σε άλλο σημείο του επιπέδου ή η σωστή μεταχείριση κουτιών, ώστε να βρεθούμε σε ψηλότερα επίπεδα. Ο Kostic εδώ φαίνεται να μην ξόδεψε πολύ σκέψη στην αξιοποίηση των ικανοτήτων των δύο χαρακτήρων για τη δημιουργία ευφάνταστων γρίφων, και ως εκ τούτου το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα ιδιαίτερα απλοϊκό παιχνίδι το οποίο θα ολοκληρώσετε εν ριπή οφθαλμού.
Μπορεί το Albert & Otto να είναι προορισμένο να ολοκληρωθεί σε τέσσερα επεισόδια, αλλά και πάλι η διάρκειά του είναι απελπιστικά μικρή. Πολύ δύσκολα θα διαρκέσει σε οποιονδήποτε για παραπάνω από μιάμιση ώρα, όσο και να δυσκολευτεί κανείς σε ορισμένα σημεία, ενώ σε αυτή τη διάρκεια συμπεριλαμβάνεται και η εύρεση όλων των collectibles που υπάρχουν διάσπαρτα στον κόσμο. Τουλάχιστον, η τιμή του, στα 5 ευρώ, είναι χαμηλότερη από τα συνηθισμένα. Το Albert & Otto δυστυχώς δεν καταφέρνει ούτε στον οπτικό τομέα να διαφοροποιηθεί. Όσο γοητευτική και να είναι η χρήση της ασπρόμαυρης παλέτας σε παιχνίδια, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν αρκεί για τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου εικαστικού αποτελέσματος. Όπως καταλάβατε, εδώ δεν έχουμε τίποτα το αξιομνημόνευτο και τελικά βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά από τετριμμένα περιβάλλοντα δίχως κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον.
Εν κατακλείδι, η αλήθεια είναι ότι δεν νοιώσαμε να χάνουμε την ώρα μας με το Albert & Otto (άλλωστε μιάμιση ώρα είναι αυτή) καθώς η περιπέτεια ήταν ανάλαφρη και τουλάχιστον οι gameplay μηχανισμοί δεν προκάλεσαν ποτέ εκνευρισμό. Αντιθέτως, τα gameplay είναι λειτουργικό κάτι το οποίο τελικά δεν είναι και λίγο όταν βλέπουμε δεκάδες indie προσπάθειες, το gameplay των οποίων είναι ικανό να οδηγήσει σε πολλά σπασμένα πληκτρολόγια. Εάν μας έρθει το επόμενο επεισόδιο δε θα διστάσουμε να του δώσουμε άλλη μία ευκαιρία, όμως η αλήθεια είναι πως θα ήταν πιο ελκυστικό το εγχείρημα αν με πέντε ευρώ αποκτούσαμε πρόσβαση σε όλα τα επεισόδια. Ως έχει, αν ακολουθηθεί η ίδια τιμολόγηση, τότε πέντε ευρώ για κάθε ένα από τα τέσσερα επεισόδια θα είναι ποσό δικαιολογημένο μόνο αν επιτευχθούν τεράστια άλματα.
Διαβάστε επίσης
