Ξέχασέ με κόσμε, γιατί είμαι πλέον στάχτη…
Ένας αρματωμένος πολεμιστής προχωράει με σταθερά βήματα πάνω σε ένα κατεστραμένο πλατώ. Στην άκρη αυτού, βρίσκεται λάβα και φωτιά και μέσα από τα σπλάχνα της κόλασης αναδύεται ένας δαίμονας. Απέραντος, πανίσχυρος, αμείλικτος, στέκεται για μερικά δευτερόλεπτα μπροστά από τον αμίλητο, απρόσωπο χαρακτήρα. Σίγουρα μια τέτοια συνάντηση δεν μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε παιχνίδι χωρίς να υπάρξει… κάτι. Ένας διάλογος, ένα αντικείμενο, ένας απο μηχανής θεός, μια πληροφορία για αχίλλειο πτέρνα που θα εξισώσει τα δύο πλάσματα και θα φέρει την ισορροπία.
Τα δευτερόλεπτα πέρασαν. Χωρίς κουβέντα, χωρίς δισταγμό, ο δαίμονας εξαπολύει πύρινες μάζες και εξοντώνει το μικρό μαχητή σε λιγότερα δευτερόλεπτα από όσα ξόδεψαν αρχικά, “ζυγίζοντας” ο ένας τον άλλο. Ο ήρωας πεθαίνει, ο δαίμονας συνεχίζει τη ζοφερή του ύπαρξη. Όμως, μετά από καιρό, ο ίδιος μαχητής ξαναέρχεται. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στο τέλος ο δαίμονας νικιέται, χαρίζοντας τη δύναμή του στο λιλιπούτειο μαχητή, επιβεβαιώνοντας το ρητό ότι η ισορροπία διατηρείται πάντα. Τι ήταν αυτό που έγειρε, αργά κι αμετάκλητα, την πλάστιγγα από τη μια μεριά στην άλλη; Τίποτε άλλο παρά το γεγονός ότι ο μαχητής αποκαλείται “The chosen undead”.
Πολλές φορές υπήρξαμε “chosen”. Επίσης μεσσίες, ήρωες των προφητειών και πολλά άλλα. Πάντοτε σχεδόν, ο κάθε τίτλος συνοδευόταν από μια υπερφυσική δύναμη, μια συγκυρία, κάτι που δεν ανήκε στον ήρωα, αλλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να του προσφέρει τον εξισωτικό παράγοντα. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο. Ο chosen undead είναι ένας undead σαν όλους τους άλλους. Πεθαίνει και ξαναγεννιέται, φορέας μιας αρχαίας κατάρας που μαστίζει ολόκληρα βασίλεια, αλλά τούτος δω έχει την ικανότητα να κρατήσει τις ψυχές των θυμάτων του. Έχει το απαραίτητο skill να μη μπει αλόγιστα σε μια μάχη και τις χάσει όλες. Καταλαβαίνει ότι πρέπει να τις διαχειριστεί, να τις αυγατίσει και να τις χρησιμοποιήσει κατά την κρίση του για να αυξήσει τη δύναμή του.
Έχει το skill να κερδίζει δυνατότερους αντίπαλους, αλλά διαφορετικά από τους ομοίους του, δεν καταλήγει νεκρός σε μια γωνιά, ώστε τα λάφυρά του να αποτελέσουν ένα ακόμα fading soul, soul of a lost undead, soul of a fallen hero… Ξαναγεννιέται, επιμένει, προχωράει με μεθοδικότητα και προσοχή, μάχεται με λογική και σύνεση, δυναμώνει με οικονομία. Όποιος έχει αυτές τις “ευλογίες”, είναι ο chosen undead. Από τις μυριάδες των υπολοίπων, ξεχωρίζει μέσα από τα δικά του χαρίσματα. Αν θυμηθεί κανείς την εισαγωγή και τη θεματολογία του Demon’s Souls, θα διαπιστώσει ότι υποψήφιοι chosen υπάρχουν πολλοί κι ότι αυτός που θα ξεχωρίσει, θα τραβήξει την προσοχή των πραγματικά μεγάλων ψυχών και θα… αλλάξει τον κόσμο.
Όμως, το Demon’s Souls είναι ένα παιχνίδι μακρινό, σε χρόνο και θεματολογία. Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να κάνει και τον πιο υποψιασμένο φίλο της σειράς να περιμένει μια ενδεχόμενη σύζευξη των αλλόκοτων κόσμων. Γιατί η ιστορία των κόσμων είναι μία, διηγούμενη κάθε φορά από το τι είδε, τι άκουσε και τι κατάλαβε ο κάθε undead μέσα από την εμπειρία του στο αχανές σκοτάδι και την αέναη παράνοια των κόσμων αυτών. Διαφορετικά paths φέρνουν στο φως διαφορετικά ψήγματα του σπασμένου καθρέφτη. Κάθε οπτική, ελλιπής από τη φύση της, στρεβλωμένη σε σχέση με την οποιαδήποτε άλλη θεώρηση της αλήθειας, έτσι ώστε συνδεόμενες συνάμα, να συνθέτουν ένα πρίσμα που να προσφέρει μια θολή, παραμορφωμένη και κατά τι διαφορετική εικόνα της ιστορίας, της πλοκής και του τι τελικά συνέβη. Όλα αυτά γιατί κάθε undead, εμείς, εσείς, άλλοι, είναι διαφορετικός.
Γιατί, στην αρχή του χρόνου υπήρχαν δράκοι. Κι οι δράκοι έλεγχαν τα πάντα -και μέσα σε αυτά τα πάντα υπήρχαν και κάποια δύσμοιρα ανθρωποειδή που δεν ήξεραν τη μοίρα τους. Όμως μια φλόγα ξεπήδησε κι έδωσε δύναμη. Φως και σκοτάδι, ζωή και θάνατο. Τότε, τέσσερα πλάσματα πλησίασαν τη φλόγα και ανακάλυψαν σε αυτήν ψυχές μεγάλης ισχύος. Ο Gwyn πήρε την ψυχή του φωτός, ο Nito του θανάτου κι η Witch of Izalith την ψυχή της ζωής. Μαζί με τον Seath, τον προδότη των δράκων, εναντιώθηκαν στην κυριαρχία των ομόφυλών του κι επικράτησαν. Ένα τέταρτο πλάσμα, ο Fertive Pygmy, βρήκε μια τέταρτη ψυχή και την κράτησε για δική του. Αυτή ήταν η Dark Soul και με αυτήν δημιούργησε την ανθρωπότητα.
Ακολούθησε η Age of Fire. Μια εποχή ακμής και ισχύος. Μεγάλης δόξας κι επιτευγμάτων όπου ο Gwyn κι οι εκλεκτοί του ίδρυσαν μεγάλα βασίλεια. Όπου η Witch of Izalith κι οι μαθήτριές της προσπάθησαν να αντιγράψουν τη μεγάλη φλόγα, αλλά απέτυχαν, γενώντας την τέχνη του pyromancy και δημιουργώντας το Bed of Chaos, τη μήτρα όλων των δαιμόνων. Όμως η φλόγα άρχισε να φθίνει, ο κύκλος άρχισε να κλείνει κι όλα έδειχναν ότι θα ακολουθούσε η Age of Dark, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο Gwyn αποφάσισε να θυσιάσει τον εαυτό του για να κρατήσει τη φλόγα αναμμένη και να αναβάλλει το αναπόφευκτο. Όμως αυτή η παραβίαση της φύσης έφερε και την κατάρα των undead πάνω στην ανθρωπότητα. Γιατί ο Fertive Pygmy, που μέσω της ψυχής Dark Soul μετετράπη σε Manus, Father of the Abyss, έπεσε μυστηριωδώς από έναν άγνωστο πολεμιστή κι οι άνθρωποι έμειναν χωρίς καθοδήγηση.
Διαβάστε επίσης
Χιλιάδες χρόνια πέρασαν κι ο κύκλος επαναλαμβανόταν. Στο Lordran, δύο καμπάνες σημαίνουν την πτώση της φλόγας κι ο chosen undead αναδύεται για πρώτη φορά μέσα από τους ομοίους του για να την ενώσει ή να τη σβήσει για πάντα. Βρίσκει τους κατόχους των Lord Souls και με τη δική του ικανότητα κι επιμονή, φτάνει θάνατο με το θάνατο, πιο κοντά στο στόχο του. Σε μια τυπική χωροχρονική ανωμαλία, μεταφέρεται στο άγνωστο παρελθόν, όπου ο Manus επιχειρεί να καλύψει σε σκοτάδι όλον τον κόσμο. Ένας ιππότης του Gwyn, o Artorias, στάλθηκε να τον σταματήσει, αλλά έπεσε στο σκοτάδι. Εν τέλει, ο Manus εξοντώθηκε από το χέρι του αγνώστου, σπάζοντας σε μυριάδες κομμάτια, κι ο chosen undead έγραψε ιστορία πρν καν εμφανιστεί κανονικά στον κόσμο.
Όμως, όταν ήρθε η ώρα να διατηρήσει τη φωτιά ή να την αφήσει να σβήσει, κατάλαβε ότι η επιλογή του δεν έχει σημασία. Ο κύκλος είναι φαύλος κι επαναλαμβάνεται στην αιωνιότητα. Έτσι, οι χιλιετίες πέρασαν, βασίλεια σηκώθηκαν κι έπεσαν -κι οι chosen undeads, ο ένας μετά τον άλλον, έφερναν τον κύκλο στο τέλος του. Ο Vendrick, (ένας από εμάς, ένας από εσάς, ο Σάββας, ο Αποστόλος, ο Νίκος), προσπάθησε να σπάσει τον κύκλο. Ψάχνοντας λύση στο πρόβλημα της κατάρας, έβαλε τον αδελφό του, τον Aldia, να βρει τρόπους να “φτίαξει” δράκους. Τα όντα με τις άφθαρτες ψυχές, που κάποτε κυριαρχούσαν πριν την έναρξη του κύκλου.
Σε κάποιο σημείο, μια μοναχική βασίλισσα εμφανίζεται από το πουθενά και παντρεύεται τον Vendrick. Τον συμβουλεύει να ταξιδέψει προς μια μακρινή ακτή και να βρει εκεί μια μεγάλη δύναμη, μια άλλη μεγάλη ψυχή. Το κάνει και μέσω αυτής χτίζει το βασίλειο του Drangleic. Οι γίγαντες, όμως, επιστρέφουν εκδικητικά και καταστρέφουν σχεδόν το βασίλειο. Σχεδόν; Ναι, γιατί σε άλλη μια παραμόρφωση του χωροχρόνου, ο chosen undead εμφανίζεται από το πουθενά και τους σταματάει σκοτώνοντας το βασιλιά τους. Ο Vendrick τότε καταλαβαίνει το σχέδιο της βασίλισσας Nashandra και κλειδώνει την ψυχή του μακρυά από το σώμα του, υποπίπτοντας εαυτόν στην κατάρα. Με το ίδιο κλειδί, σφαλίζει τον Aldia στο κτίσμα του και τον Throne of Want από κάθε πρόσβαση.
Η φλόγα φθίνει για άλλη μια φορά κι ο chosen undead φθάνει από άλλον κόσμο, αφήνοντας οικογένεια και ζωή και ξεχνώντας το λόγο που τα έκανε αυτά. Μαζεύει τις Lord Souls υπό την καθοδήγηση της Emerald Herald κι ανακαλύπτει ότι η ιστορία έκανε απλά κύκλο. Τον κύκλο που προσπάθησε να σπάσει ο Aldia, φτιάχνοντας δράκους με το να κάνει πειράματα σε ανθρώπους και γίγαντες. Η Emerald Herald είναι ένα αποτυχημένο τέτοιο πείραμα, όπως ήταν η Crossbreed Priscilla. Ο Ancient Dragon, αν και όταν τον σκοτώσετε, ρίχνει Soul of a Giant κι η Nashandra μοιάζει να είναι το μικρότερο ψήγμα του Manus που αναβιώθηκε και ψάχνει να μαζέψει τις Lord Souls μέσω του chosen undead για να φέρει το Age of Dark. Μέχρι κι οι Lion Mages, που δεν κατάφεραν να αναστηθούν στο Demon’s Souls, βρέθηκαν εδώ να έχουν αποκτήσει ζωή. Ο chosen undead κάνει την επιλογή κι ο κύκλος επαναλαμβάνεται.
Οι κόσμοι μπλέκονται και περιπλέκονται. Ο χώρος κι ο χρόνος αναμιγνύονται κι οι κύκλοι βρίσκονται και πάλι κοντά στο τέλος τους. Εδώ μπαίνει σα βαρύγδουπος ακρογωνιαίος λίθος ό κόσμος του Dark Souls III. O κόσμος όπου όλα ενώνονται κι απομακρύνονται, σα σε δίνη, με τρόπο που προκαλεί σκέψη και ναυτία, με ασταμάτητη ορμή και αμείλικτη αίσθηση αμεσότητας. Οι τελευταίοι ήρωες που ένωσαν τη φλόγα, οι επονομαζόμενοι Lords of Cinder, (o Γιώργος, ο Τάσος, η Δήμητρα), εξαφανίστηκαν κι η φλόγα φθίνει. Όμως αυτή τη φορά δεν έρχεται η ώρα του chosen undead. Αυτή τη φορά, ένα πλάσμα ακόμα πιο τιποτένιο και ταπεινό βγαίνει στο προσκήνιο. Ένας Unkindled. Ένα πλάσμα στάχτης. Κάποιος που δε γνώρισε ποτέ τη φλόγα; Ίσως…
Βγαίνοντας από τον τάφο σου Unkindled ήρωα, θα πιστέψεις ότι οι ασθήσεις σου είναι ακόμα σε καταστολή από το μακρύ θάνατο. Θα χάσεις την νεοφερμένη ανάσα σου όταν δεις το συντριπτικό μέγεθος του κόσμου που σε περιβάλλει. Τις τιτάνιες, εξόκοσμα σχεδιασμένες κατασκευές να απλώνονται στον ορίζοντα, σε ένα draw distance που θα σε κάνει να απλώσεις το χέρι για να τις πιάσεις, μόνο και μόνο για να καταλάβεις ότι βρίσκονται απελπιστικά μακρυά. Θα δακρύσεις από τη γύμνια σου μέσα σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο, από το γεγονός ότι ο θάνατος κι η σήψη “περπατούν” απροκάλυπτα ανάμεσα σε ειδυλλιακά τοπία και μαγευτικά περιβάλλοντα λουσμένα στο φως και τα χρώματα.
Εικόνες που σε άλλους κόσμους κρύβουν ή φανερώνουν έρωτες, ποιήση, έπη και ιστορία, εδώ στολίζουν μόνο τη σήψη και το θάνατο. Θα αμφισβητήσεις τη λογική σου, βλέποντας το σκοτάδι να κυριαρχεί μέσα στο άπλετο φως και θα νομίσεις ότι η μνήμη σου παίζει παιχνίδια, όταν μπλέκεται ο όρος Firelink Shrine του μακρινού Dark Souls με τη μορφή του Nexus από το ακόμα πιο μακρινό Demon’s Souls. Mια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι η Maiden in Black, σου ξεκλειδώνει τη δύναμη που μαζεύεται μέσα σου, αφήνοντάς σε να αγγίξεις την ψυχή της. Σε στέλνει σε αναζήτηση των Lords of Cinder. Σου αναθέτει το έργο να τους εξοντώσεις, ώστε να επανέλθουν στους θρόνους τους στο Firelink Shrine ή Nexus ή… και να κλείσει ο κύκλος. Όμως έσυ δεν είσαι μέρος του κύκλου. Ή μήπως είσαι; Όλα μπερδεύονται και συνεχίζουν να μπερδεύονται, κάθως ξεκινάς τον ατελείωτο δρόμο του quest σου.
Διαβάστε επίσης
Θα περπατάς στο Lothric και θα νομίζεις ότι βλέπεις το Undead Parish. Όχι γιατί είναι μια αναβίωση της περιοχής του Lordran, αλλά επειδή όλα μοιάζουν να συναντιώνται σε αυτό το σημείο της ιστορίας, του χώρου και του χρόνου. Όλα μοιάζουν να υπακούν σε μια συνεύρεση, που η τελεσίδικη φύση της θα σημάνει το τέλος των κύκλων κι ίσως της ανθρωπότητας. Αλλά δε θα ξεχάσεις ότι η μεγαλύτερη και σταθερότερη αλήθεια είναι ο θάνατος. Τόσο μεγάλη, που δεν επιτρέπει καμία άλλη να συγκατοικήσει μαζί της στο μυαλό ενός Ashen One. Με την αμυδρή σκέψη ότι πιθανώς να βρίσκεσαι μπροστά σε μια κοσμοϊστορική και αποκαλυπτική συνεύρεση κόσμων, συναντάς τον Iudex Gundyr…
Το όνομά του σημαίνει Κριτής Μάχης σε μια ανόσια μίξη λατινικών και γερμανικών. Πόσοι κόσμοι μπλέκονται αλήθεια και τι είδους όνομα είναι αυτό; Τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσεις ότι πλέον υπάρχει και μια μπλε μπάρα ανάμεσα στο Health και το Stamina, θα καταλάβεις ότι η άμυνά σου δεν είναι ικανή να κρατήσει τα χτυπήματά του ανθρωπόμορφου boss. Την είχες και παλαιότερα, ή είναι καινούριο απόκτημα; Κανένας χρόνος τώρα για τέτοια ερωτήματα. Κάνεις roll, γιατί με δύο χτυπήματά του στην ασπίδα έχεις χάσει όλο σου το stamina και το τρίτο χτύπημα του combo του σχεδόν σε σκοτώνει. Κάνεις roll…
…και αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι πολύ γρήγορος. Πιο γρήγορος από άλλες φορές. Ίσως το ίδιο γρήγορος όπως όταν πολεμούσες στο Bloodborne. Το roll σε σώζει. Ξεφεύγεις πιο εύκολα, σα να έχει αυξηθεί το invulnerability time στο animation της κίνησης. Η μάχη συνεχίζεται σαν καλοστημένη χορογραφία κι η συνείδησή απομακρύνεται και την παρακολουθεί αποστασιοποιημένα. Όλα γίνονται ομαλά, πανέμορφα. Τίποτα δεν διακόπτει το ρυθμό της κίνησης. Συνεχίζεται απρόσκοπτη, ενώ εσύ θαυμάζεις τη λεπτομέρεια και το σχεδιασμό του κόσμου. Τελικά, ο Κριτής πέφτει, έχοντας παραδώσει τη κρίση του: η χρήση της ασπίδας δε βοήθησε, χρειάστηκε επιθετική τακτική κι ελιγμοί διαφυγής.
Ίσως να μη σου άρεσε αυτό. Λίγο αργότερα βρίσκεις επιμελώς… φανερωμένο έναν περίεργο Master που κραδαίνει μια katana. Βρίσκεται πολύ κοντά σε bonfire για να τον αγνοήσεις. Με την πρώτη, τρίτη, δέκατη προσπάθεια (…Δήμητρα, Σάββας, Απόστολος…), πέφτει και το δυνατό όπλο γίνεται δικό σου. Ένας σημαντικός σύμμαχος στην αρχή του παιχνιδιού, που για να αξιοποιηθεί όμως θα πρέπει να υιοθετήσεις την επιθετική τακτική που όρισε ο Κριτής. Φαίνεται ότι ο κόσμος σε ωθεί να πολεμήσεις όπως στο Bloodborne. Όσο σαφή όμως κι αν είναι τα σημάδια, είναι πολύ νωρίς ακόμα -κι όντως, όχι πολύ αργότερα, βρίσκεις στο δρόμο σου μια ασπίδα με 100% physical defence. Η ισορροπία των επιλογών αποκαθίσταται, σε σημείο της καμπύλης εκμάθησης που είναι πολύ άρτιο κι ακριβές για να είναι τυχαίο. Τώρα μπορείς να παίζεις όπως θέλεις.
Στην επόμενη Bonfire διαπιστώνεις ότι μπορείς να τηλεμεταφέρεσαι ελεύθερα μεταξύ αυτών. Πηγαίνοντας στο Firelink Shrine, θα γνωρίσεις κάμποσους NPCs. Αυτοί, ακολουθώντας το pattern του Demon’s Souls, θα πληθαίνουν καθώς θα αυξάνονται οι συναντήσεις σου στον έξω κόσμο. Πρώτα σχεδόν απ’ όλους θα συναντήσεις τον παλιό γνώριμο blacksmith, τον Andre of Astora, που θα σου εξηγήσει το σύστημα αναβάθμισης των όπλων σου από πολύ νωρίς. Θα διαπιστώσεις ότι δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα εδώ, αλλά μεταξύ άλλων θα μάθεις με έκπληξη ότι το durability των όπλων σου αποκαθίσταται κάθε φορά που αναπαύεσαι σε μια bonfire. Αν σπάσει, πηγαίνεις το αντικείμενο στον Andre και το επισκευάζει.
Τέρμα το άγχος με το durability! Υποψιάζεσαι όμως (τι άλλο να κάνεις;) ότι πλέον φανερώνεται μια προτίμηση προς τα όπλα, το melee και το quality build. Όμως, εκείνη η μπλέ μπάρα τι ακριβώς κάνει; Πειραματιζόμενος με τις δυνάμεις σου, θα ανακαλύψεις ότι πρόκειται στην ουσία για mana. Πλέον, μπορείς να εκτελείς spells, pyromancies, miracles και hexes για όσο υπάρχει διαθέσιμο mana ή Focus Points όπως το λένε εδώ. Μπορείς επίσης να αλλάζεις ελεύθερα μαγικά κατά τη διάρκεια του casting. Πολλά επιθετικά εργαλεία όντως. Η συνάθροιση των NPCs θα σου παρέχει -ανάλογα με την πρόοδό σου- τα προαναφερθέντα εργαλεία και θα εκπλαγείς όταν μάθεις ότι ο NPC που αλλάζει τα Boss Souls σε αντικείμενα βρίσκεται από την αρχή εδώ, αρκεί να βρεις πού κάθεται και να του φέρεις ένα συγκεκριμένο αντικείμενο.
Εδώ κλείνεις τα μάτια – κι όταν τα ανοίξεις έχεις βρεθεί στον δικό σου κόσμο. Ανάμεσα σε οικογένεια, φίλους και δουλειά. Κινείσαι στον κόσμο αυτόν, αλλά κινείσαι σαν undead. Εκτελείς μηχανικά της καθημερινές σου υποχρεώσεις, αλλά το μυαλό σου βρίσκεται στο Lothric. Το Darksign σε καλεί κι εσύ δακρύζεις όσο μένεις μακρυά του. Πονάς. Θέλεις να επιστρέψεις. Σε περιμένει πίκρα και κόπος, αλλά καίγεσαι να το κάνεις – και το κάνεις. Κλείνεις τα μάτια κι όταν τα ανοίξεις, βρίσκεσαι πάλι εκεί. Στον τοίχο. Η θηριώδης μορφή του κάστρου μοιάζει να σε κοιτάει σαν θήραμα, αλλά έχεις αυτοπεποίθηση. Πιστεύεις ότι κατάλαβες τους μηχανισμούς του παιχνιδιού και ξεκινάς το ταξίδι. Απαντάς, χωρίς να σε έχει ρωτήσει κανένας, ότι είσαι έτοιμος.
Κι έτσι η σφαγή φέρνει ψυχές. Μετά έρχεται ο θάνατος. Κάποια στιγμή οι ψυχές χάνονται κι εσύ εκνευρίζεσαι. Όταν δε χάνονται, είναι λίγες, γιατί ο κόσμος στέγνωσε από ήρωες και δε μπορείς να αναβαθμιστείς εύκολα. Τα Estus Flasks είναι λίγα και ανακαλύπτεις ένα καινούριο, μπλε φλασκί, που γεμίζει την ομόχρωμη μπάρα. Όταν επιστρέψεις στο Firelink για αναβάθμιση, ο Andre σου εξηγεί ότι μπορείς να μετατρέψεις τα Estus Flasks σε Ashen Flasks και να μοιράσεις τη δυνατότητα αναπλήρωσης. Μα ήταν ήδη λίγα… Απογοητεύεσαι.
Διαβάστε επίσης
Ξαναβγαίνεις στον κόσμο. Κάποιοι undead λατρεύουν πετρωμένους δράκους. Μήπως ο Aldia κι ο Sheath είχαν δίκιο; Μήπως εκεί κρύβεται η σωτηρία; Κάποιοι άλλοι undead σου επιτίθενται. Σφάζεις ξανά και ξανά. Ευτυχώς το farming δεν έχει τέλος, μιας και το respawning των εχθρών συνεχίζεται επ’ άπειρον. Η οργή κι απογοήτευση ωρίμασαν μέσα σου κι έγιναν πλημμύρα συναισθημάτων καθώς καταπίνεις εχθρούς και περιοχές. Καθώς ανακαλύπτεις κρυμμένα μονοπάτια και πολύτιμενα αντικείμενα εκεί. Το πρώτο συναίσθημα στην πλημμύρα είναι αναγνωρίσιμο: Ηδονή! Μα πώς…;
Προχωράς. Ανακαλύπτεις περιοχές. Εντυπωσιάζεσαι με το level design που ξεδιπλώνεται σε διαστάσεις επικής κλίμακας κι απαράμιλλης σχεδιαστικής τέχνης. Στοές, στέγες, μπουντρούμια, λάσπες, χιόνι, φωτιά, σκοτάδι και φως. Παλεύεις και χάνεις. Μετά ξαναχάνεις. Η οργή κι η απόγνωση γιγαντώνονται. Τα souls δεν είναι πολλά. Στα δύσκολα μέρη οι bonfires είναι αραιές και τα shortcuts φαντάζουν με όαση. Ταλαιπωρείσαι για ώρες και δεν κερδίζεις τίποτα. Ούτε ένα επίπεδο. Τα αισθήματα ωριμάζουν μέσα σου και ξεχειλίζουν. Η ηδονή γίνεται αγάπη.
Κάποια από τα δυσκολότερα κι ευφάνταστα mobs που συνάντησες ποτέ, απλά προοιωνίζουν μερικά πρωτότυπα κι ολόφρεσκα bosses. Άλλες φορές σε πνίγει το Deja Vu, άλλες θαυμάζεις πως περιελίσσονται όλα αυτά μεταξύ τους. Ξέχασες ήδη φίλε unkindled ότι βρίσκεσαι σε συμβολή κόσμων; Σε κάποιο σημείο, δεν μπορείς να πλησιάσεις αντικείμενο χωρίς να πέσεις σε παγίδα ή ενέδρα, ενώ άλλες φορές ο κόσμος σε χαλαρώνει επικίνδυνα. Δυσκολεύεσαι, αλλά τελικά εξελίσσεσαι. Νομίζεις ότι ακούς μια γιαπωνέζικη φωνή να γελάει. Μάλλον είναι η πιο δύσκολη δοκιμασία που είχες ποτέ, αλλά αυτήν την φορά δυνάμωσες πρώτα συναισθηματικά κι έπειτα στη σταχτένια μορφή σου.
Όσο προχωράς, ο κόσμος απαιτεί περισσότερα από εσένα. Θα μιλήσεις σωστά στον κατάλληλο NPC; Θα χαλάσεις τη σχέση σου με κάποιον άλλο; Θα αποκλείσεις ένα side quest για να ακολουθήσεις ένα διαφορετικό; Οι περιοχές απαιτούν περισσότερα από εσένα. Την απάντηση έρχονται να δώσουν τα ίδια σου τα όπλα. Πλέον (ή μήπως ξανά;) δεν αποτελούν στυλιστική επιλογή. Υπάρχουν όπλα που εκτελούν επιπλέον damage σε hollows ή σε πλάσματα του Abyss ή σε σκελετούς. Πώς όμως να χρησιμοποιήσεις το Executioner’s Greatsword, για παράδειγμα, όταν δεν έχεις αναπτύξει τα αντίστοιχα stats; Όταν δεν έχεις ακολουθήσει τέτοιο μονοπάτι;
Εδώ μπαίνουν τα covenants, σε όλο τους το πλήθος, με καινούριες ή ανανεωμένες προτάσεις. To Rosaria’s Fingers είναι το κατεξοχήν covenant που αφορά στα invasions. Η Rosaria, όμως, αν τη βρείτε εκεί που είναι κρυμμένη, επιτρέπει το respec του χαρακτήρα σας μέχρι πέντε φορές ανά playthrough. H Way of Blue έχει να κάνει με την αντιμετώπιση εισβολέων στον κόσμο σας, ενώ οι Blue Sentinels καταπιάνονται με την αρωγή παικτών που δέχονται εισβολή. Οι Warriors of Sunlight εξυμνούν τον ήλιο όπως πάντα, ενώ οι Blades of the Darkmoon… Τι δουλειά έχει το Darkmoon εδώ;
Υπάρχουν και κάποια καινούρια covenants, όμως. Οι Aldritch Faithful υπερασπίζονται συγκεκριμένη περιοχή, όπως και οι Watchdogs of Farron, αλλά το πραγματικά ενδιαφέρον είναι οι Mound-Makers. Εδώ, αλλάζετε σε Mad Dark Spirit μωβ χρώματος, που μπορεί να εισβάλλει σε έναν κόσμο είτε ως βοηθός, είτε ως εχθρός. Όποιο από τα δύο κι αν διαλέξετε, μπορείτε πάντα να επιτεθείτε στον host, γιατί πολύ απλά είστε mad. Μαζί με τα κλασσικά covenants των Warriors of Sunlight και Rosaria’s Fingers, οι Mound-Makers γνωρίζουν αυτή τη στιγμή ιδιαίτερη δημοτικότητα. Όλα τα covenants είναι καλά κρυμμένα και κάποια από αυτά μπορεί να χαθούν εύκολα για όλο το playthrough.
H πρόοδος φαίνεται μέχρι στιγμής να ολοκληρώνεται σε δύο μόνο ranks με πολύ πιο ουσιαστικές ανταμοιβές από αυτές που υπήρχαν στο Dark Souls 2, ενώ η συνεύρεση για οποιαδήποτε μορφή PvP είναι εύκολη και συχνή. Αυτή ορίζεται από dedicated servers πλέον και ακολουθεί τους γνωστούς κανόνες του matchmaking με το +/- 10% του soul level σας. Υπάρχει κι η παράμετρος του επιπέδου του όπλου που διαθέτετε, μιας και σας γίνεται match με παίκτες που διαθέτουν απόκλιση +/- 2 από το επίπεδο οποιουδήποτε όπλου σας. Είτε το έχετε equipped, είτε όχι. Σκεφτείτε το λοιπόν καλά, πριν αναπτύξετε κάποιο longsword (λέμε τώρα…) στο +10. Έχει προστεθεί κι η δυνατότητα για απευθείας PvP με κάποιον φίλο, μέσω password. Αυτή η επιλογή υπερπηδάει το matchmaking, αλλά κάνει downgrade (προσωρινά), τον δυνατότερο παίκτη στο επίπεδο του ασθενέστερου.
Διαβάστε επίσης
Σε κάθε περίπτωση, ο μέγιστος αριθμός παικτών σε έναν κόσμο είναι τρεις (εξαιρουμένου του host) και μπορεί να αυξηθεί κατά δύο με τη χρήση του Dried Finger, που δύναται να αποκτηθεί εύκολα από τον βασικό merchant του παιχνιδιού. Επίσης, δεν μπορείτε να καλέσετε ή να δεχτείτε εισβολή αν είστε σε hollow form. Αυτό έχει την έννοια που είχε και παλιά, με τη χρήση Embers αντί για humanities, για την αποκατάσταση της ζωής στο σώμα σας και την επέκταση της Health μπάρας σας. Στο σύνολό της, η online εμπειρία ολοκληρώνεται με τη χρήση και θέαση μηνυμάτων, φαντασμάτων άλλων παικτών και των κηλίδων θανάτου που προειδοποιούν σαφέστατα για ενδεχόμενο κίνδυνο. Το να χρησιμοποιήσεις όλα αυτά τα εργαλεία είναι πράξη σοφίας, φίλε unkindled, μιας και σύντομα θα καταλάβεις ότι ο κόσμος αυτός πολύ δύσκολα θα κατακτηθεί από έναν ήρωα που παλεύει μόνος του. Οι παγίδες που θα γλιτώσεις κι οι περιοχές που θα βρεις με τη βοήθεια των υπολοίπων undeads, ανταμοίβουν την online επιλογή πέρα από κάθε αμφιβολία.
Έτσι, με παρέα ή μόνος, θα προχωρήσεις. Θα σου φανεί γραμμική η πρόοδος, μόνο και μόνο για να αντιληφθείς ότι κάπου, κάτι, άνοιγε μια άλλη περιοχή. Ότι ένα shortcut σε επιστρέφει πολύ πίσω. Ότι υπάρχουν κάμποσες optional περιοχές γεμάτες εχθρούς, bosses, όπλα και lore fragments προς εξερεύνηση. Η δομή του κόσμου δεν είναι ούτε η ακτινική του Dark Souls 2, ούτε η συμπαγής ενιαία του πρώτου Dark Souls. Είναι μια μίξη των δύο, όπως ολόκληρος ο κόσμος αποτελεί μια μίξη των Soulsborne εμπειριών. Μίξη εκούσια, έντεχνα υλοποιημένη, ώστε πότε να συγκινεί, πότε να tease-άρει και πότε να εκπλήσσει με τις σχεδιαστικές επιλογές, το εκπληκτικό art και το level design.
Είναι ένας κόσμος που έχει σκοπό κι επιτήδευση. Δε βγήκε για να εκπληρώσει την ανάγκη ετήσιας κυκλοφορίας ή για να κλείσει μια τριλογία. Βγήκε για να ολοκλήρώσει ένα πλάνο που φαίνεται – κραυγαλέα πλέον – ότι υπήρχε ευθύς εξαρχής. Είναι φτιαγμένος με σαδιστικό μεράκι, τέτοιο που φαίνεται ότι ο δημιουργός του ξέρει ποια “κουμπιά” του παίκτη να πατήσει ώστε να απελευθερωθούν οι κατάλληλες τοξίνες και ορμόνες και να ξεχυθούν τα αντίστοιχα συναισθήματα. Ποιος άλλος έχει παίξει, ποτέ, με αυτόν τον τρόπο μαζί σου; Πάνω απ’ όλα όμως, είναι η κάθαρση! Η ολοκλήρωση μιας ιστορίας σάπιας κι άρρωστης, που σίγουρα δε θα ‘ρθει με την ολοκλήρωση του παιχνιδιού.
Θα παίξεις και δεύτερο και τρίτο playthrough και τότε θα αρχίσει να παίρνει μια κάποια μορφή το σύνολο της ιστορίας. Θα συναντήσεις τον πνευματικό διάδοχο του Northern Regalia, Θα ξαναδείς τη Yuria και θα αρχίζεις να σκέφτεσαι. Θα δημιουργηθούν αμφιβολίες για τα πάντα. Για το αν θα είναι το τέλος των Dark Souls, αν θα συνεχιστεί με άλλο όνομα, με κάποιο DLC ή τι, στο κάτω κάτω της γραφής, είναι το Souls και γιατί έχει τόση σημασία αυτός ο όρος. Θα είναι η αιτία αποκλεισμού από το πραγματκό περιβάλλον σου κι ο στόχος των σκέψεων και των επιθυμιών σου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τέτοια είναι η δύναμη της ιστορίας του και η αριστοτεχνία της πλοκής του.
Βαρειές δηλώσεις ακολουθούν: Ποτέ ξανά δε σχεδιάστηκε παιχνίδι με τέτοια ακρίβεια, προσοχή, τέχνη και μεράκι – κι ας είναι μούσκεμα στο σαδισμό και την αρρώστια. Ποτέ ξανά δεν ολοκληρώθηκε “παιχνίδι” με τέτοιο βάθος κόσμου, το μέγεθος του οποίου απειλεί να καταπλακώσει τον παίκτη. Ποτέ ξανά δημιουργός παιχνιδιού δε στρέβλωνε τα στοιχεία ώστε αυτά να τα αντιλαμβάνεται διαφορετικά ο κάθε παίκτης. Ποτέ δεν πρόσθεσε επίτηδες plot holes για να ανοίξει το εύρος των ερμηνειών. Ποτέ δεν πρόφερε 10.000 αμοιβή σε όποιον καταφέρει να αποσαφηνίσει την ιστορία των Dark Souls…
Ίσως το αίσθημα αυτό να οξύνεται, γιατί πρόκειται για τη φυσικότατη κι απόλυτη κατακλείδα της Soulsborne εμπειρίας. Γιατί ενισχύεται εκθετικά από τη συνειδησιακή ύπαρξη των υπολοίπων σε κάποιο μέρος του μυαλού σας. Είναι αυτό που έπρεπε να έρθει. Είναι αυτό που περιμένατε πάντα. Έχει τη μορφή που έπρεπε να έχει και δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από αυτό που είναι ήδη. Είναι τέλειο κι είναι σταθμός στον κόσμο του gaming. Είτε σα μεμονωμένο παιχνίδι, είτε σαν κλείσιμο ιστορίας. Κλείστε κι εσείς τα μάτια σας! Έχετε πάει εκούσια εκεί – και το απολαμβάνετε μέχρι τελευταίου θανάτου.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
Διαβάστε επίσης