Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν, μια ορδή αντιπάλων έρχεται κατά πάνω σου από την ίδια μεριά. Με το μπούμερανγκ ανοίγεις δρόμο, φτάνεις κοντά στον αυτο-εκρηγνυόμενο εξωγήινο, χρησιμοποιείς το ability της έκρηξης, που σκοτώνει αυτόν, αυτός με τη σειρά του προκαλεί την έκρηξη του αυτοκινήτου και εξουδετερώνει τους περίπου δεκαπέντε ακόμα που σε είχαν ήδη περικυκλώσει πριν απομακρυνθείς από την εμβέλεια των εκρήξεων με το σπρίντ. Το σπρίντ, όμως, τώρα έχει αδειάσει, το ίδιο και τα άλλα abilities, και ακούγεται ένας ανατριχιαστικός ήχος στον ουρανό, ενώ στην οθόνη εμφανίζεται το μήνυμα “Horde Aprroches”. Μάλλον έχει έρθει η ώρα για το φλογοβόλο!
Ολόκληρη η διάρκεια του παιχνιδιού, λοιπόν, είναι στο βασικό της μέρος ασφυκτικά γεμάτη από σκηνές δράσης σαν αυτή που περιγράψαμε προηγουμένως, ενώ σπάει ευχάριστα τη μονοτονία ανάμεσα στο κάθε επίπεδο με τη διαχείριση του loot και την αναβάθμιση των όπλων μας. Παρότι, όμως, το Alienation καταφέρνει να κάνει το βήμα παραπέρα για το είδος που εκπροσωπεί, προσδίδοντας βάθος και ποικιλία στο σύνολό του, δεν αποφεύγει και τα στραβοπατήματα. Σε πρώτο χρόνο, με την ποικιλία των περιοχών, που μπορεί να δείχνουν πανέμορφες και “κρυστάλλινες” στην ισομετρική τους απεικόνιση, δεν παύουν, όμως, να είναι περιορισμένες, με αποτέλεσμα να νιώθεις έντονα την επανάληψη. Πόσω μάλλον, όταν με το τέλος του campaign θα χρειαστεί αρκετό farming μέσω ειδικών objectives στο κυνήγι του level cap 30, με απώτερο σκοπό το ξεκλείδωμα του Hero level που θα ανταμείψει μόνο τους σκληροπυρηνικούς κυνηγούς των leaderboards, καθώς στερείται ουσιαστικού νέου περιεχόμενου.
Ένα σημείο που παρουσιάζει δύο πτυχές είναι αυτό του συνεργατικού παιχνιδιού. Στην καλή του όψη, συναντάμε ένα απόλυτα λειτουργικό διαδικτυακό drop in/drop out σύστημα για τέσσερεις παίκτες, που λειτουργεί άψογα και προσφέρει τα μέγιστα στη διασκέδαση. Από την άλλη, όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την απώλεια του τοπικού co-op, που ήταν και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ταυτότητας του Dead Nation, καθώς και ότι το ίδιο το παιχνίδι, εν μέρει, αυτοαναιρεί το single player τμήμα του.
Θέλοντας να οδηγήσει τον παίκτη στη συνεργασία, φτάνοντας προς το τέλος, το επίπεδο δυσκολίας το καθιστά εσκεμμένα και απότομα δύσκολο, σπρώχνοντας με τον τρόπο του τον παίκτη προς τα εκεί. Βγάζοντας από την εξίσωση –με πλάγιο τρόπο- το single player, και βάζοντας ταυτόχρονα το always on line. Με ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια. Για να επιστρέψουμε στα της εισαγωγής, λοιπόν, και στο κατά πόσο το Alienation μπορεί να θεωρηθεί ένα “μικρό” ή “μεγάλο” παιχνίδι, καταλήγουμε στο ότι ανήκει στην καλύτερη κατηγορία από όλες: Σε αυτή την κατηγορία παιχνιδιών που δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν τα απασχολούν τέτοιου είδους διαχωρισμοί και τραβάνε το δικό τους μονοπάτι.
Δημιουργώντας ένα παιχνίδι με φρενήρεις, arcade ρυθμούς, απόλυτα απαιτητικό και στρατηγικό gameplay που τιμάει το είδος του twin-stick shooter, ενώ παράλληλα, εμπλουτίζεται με μηχανισμούς που προσθέτουν ουσία και απόλαυση, οι άνθρωποι της Housemarque συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, δηλαδή, να προσφέρουν απόλυτα διασκεδαστικές εμπειρίες. Απλά, αυτή τη φορά, κατάφεραν να το πάνε και ένα βήμα παραπέρα. Αν κάτι τέτοιο δεν μπορεί να σε ανεβάσει στη μεγάλη κατηγορία, τότε δεν ξέρουμε τι μπορεί.
Διαβάστε επίσης
