Όταν οι “μικροί” υψώνουν ανάστημα.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κατηγοριοποιήσεις ένα παιχνίδι –πέραν του είδους του-, και λίγο πολύ το κάνουμε όλοι μας. Ένας από αυτούς, είναι ανάμεσα σε “μικρά” και “μεγάλα”. Είτε συνειδητά, θέλοντας να κάνουμε ένα διαχωρισμό στο μυαλό μας, είτε ασυναίσθητα, επηρεασμένοι από τα production values, την κοστολόγηση, την εμπορική του προώθηση και αρκετές ακόμα παραμέτρους. Μπορεί να μην συμβαίνει απαραίτητα με σκοπό την υπονόμευση κάποιον τίτλων, δεν παύει, όμως, να είναι άδικο για κάποιες περιπτώσεις όπως αυτή του Alienation. Γιατί, κακά τα ψέματα, με άλλο μάτι βλέπουμε έναν “ΑΑΑ” τίτλο που θα αγοράσουμε σε full price, και με άλλο, ένα downloadable των 20 ευρώ.
Αυτή τη “ρετσινιά”, λοιπόν, καλείται να αποτάξει από πάνω του ο νέος τίτλος της Housemarque, και μάλιστα, χωρίς να προσπαθεί εκβιαστικά για αυτό. Δημιουργώντας ένα παιχνίδι τόσο απολαυστικό και γεμάτο, που μπορεί να σταθεί δίπλα στους “μεγάλους”, πατώντας γερά στα πόδια του και χωρίς να σηκώνεται στις μύτες προκειμένου να κλέψει μπόι. Άλλωστε, το φινλανδικό στούντιο δεν επεδίωξε ποτέ κάτι τέτοιο. Αν ξέρει να κάνει κάτι καλά, βάσει της ιστορίας του, αυτό είναι τα απολαυστικά παιχνίδια με arcade αίσθηση, όπως, μεταξύ άλλων, τα Super Stardust, Dead Nation και Resogun. Μόνο που αυτή την φορά φροντίζει να εμβαθύνει και λίγο περισσότερο.
Σε μία πρώτη περιγραφική ματιά, λοιπόν, θα λέγαμε πως το Alienation αποτελεί κράμα διαφόρων τίτλων, καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα twin-stick shooter/ RPG σε Sci-fi setting. Οι Φιλανδοί δείχνουν να πήραν το βασικό κορμό του Dead Nation, να έντυσαν τον κόσμο του με το περιβάλλον του XCOM, τα μενού με skins του Destiny, και το looting με oλίγη από Diablo. Και αφού τα ανακάτεψαν όλα αυτά, παρουσίασαν ένα πλήρως λειτουργικό και αρκετά απολαυστικό αποτέλεσμα, με ακατάπαυστη δράση, καλοσχεδιασμένα περιβάλλοντα, εντυπωσιακές εκρήξεις και στρατηγικό gameplay.
Η ιστορία του παιχνιδιού δεν έχει κάτι ιδιαίτερο να προσφέρει (όχι ότι παίζει κανείς twin-stick shooter για την ιστορία), αλλά για τυπικούς λόγους να αναφέρουμε ότι η Γη έχει δεχθεί εξωγήινη απειλή και εμείς αναλαμβάνουμε αποστολές σε χώρες που έχουν καταληφθεί από τους τερατόμορφους επισκέπτες. Αρχικά θα επιλέξουμε μία από τις τρεις διαθέσιμες κλάσεις που, χωρίς να διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους, έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και μπορούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Ακόμα και με τη μία από αυτές να δείχνει πως υστερεί αρχικά έναντι των άλλων δύο. Εμβαθύνοντας στο gameplay, παρουσιάζει και αυτή ενδιαφέρον.
Το δυνατό χαρτί ενός τέτοιου παιχνιδιού, όμως, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το gameplay του. Και σε αυτό τον τομέα το Alienation τα πηγαίνει εξαιρετικά, καθώς καταφέρνει να πάρει ένα σύνολο πολλών μικρών πραγμάτων και να τα συνδυάσει άψογα μεταξύ τους. Από τη μία το shooting, που βασίζεται στα τρία όπλα του χαρακτήρα μας (βασικό, δευτερεύον και heavy) και τη μία μορφή βόμβας, και από την άλλη τα abilities, το sprint, το καταστρέψιμο περιβάλλον και οι ιδιαιτερότητες των εχθρικών ειδών.
Αν τώρα σε όλα αυτά, προσθέσουμε και το quick reload (αλά Gears of War), τις αναβαθμίσεις των όπλων, τα random events και το loot που μπορεί να είναι από πυρομαχικά και υγεία, μέχρι κάποιο υλικό για reroll στατιστικών ή αναπλήρωση του ability, δεν είναι δύσκολο για κάποιον να αντιληφθεί το πολυσχιδές παίξιμο που απαιτείται. Όλος ο πυρήνας του παιχνιδιού είναι η σωστή διαχείριση, και -πάνω απ’ όλα- η γρήγορη σκέψη. Πού θα κινηθεί ο παίκτης, τι όπλο θα χρησιμοποιήσει, σε ποιόν εχθρό, με ποια σειρά, πότε θα κάνει reload και πού θα αφήσει μια νάρκη. Όλα αυτά, μέσα σε δευτερόλεπτα. Μια αδιάκοπη μάχη με το χρόνο και εκατοντάδες αντιπάλους με εχθρική αλλά άψογα λειτουργική Α.Ι.
Μια τυπική στιγμή του gameplay εξελίσσεται ως εξής: Κινούμαστε σε ένα στενό δρόμο και στην επόμενη γωνία παρατηρούμε ένα παρατημένο αυτοκίνητο, πέντε συμβατικούς εχθρούς και έναν, όπου σκοτώνοντάς τον προκαλεί έκρηξη γύρω του. Δεν διακρίνονται άλλοι εχθροί, αλλά ξέρεις ότι σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι. Είναι πάντα πολλοί περισσότεροι από πέντε ή δέκα. Το ability της ασπίδας δεν έχει γεμίσει ακόμα, αλλά αυτό της έκρηξης είναι στη διάθεσή μας.
Το ίδιο και το μπούμερανγκ. Βγαίνοντας στο χώρο, πυροβολείς τον πρώτο με το βασικό όπλο κι οι υπόλοιποι τέσσερεις παρατάσσονται σε ευθεία γραμμή και κατευθύνονται προς τα πάνω σου μέσα από το στενό δρομάκι, αλλάζεις όπλο και παίρνεις την καραμπίνα, καθώς ξέρεις ότι οι διατρητικές βολές της θα διαπεράσουν και τους τέσσερεις. Κάνεις reload χωρίς να έχει αδειάσει το όπλο σου, αλλά γιατί ξέρεις ότι αυτή η μία σφαίρα θα χρειαστεί σε λίγο και δεν θα υπάρχει τότε ο χρόνος. Επιτυγχάνεις το quick reload από τον ήχο. Δεν χρειάζεται να κοιτάς.
Στα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν, μια ορδή αντιπάλων έρχεται κατά πάνω σου από την ίδια μεριά. Με το μπούμερανγκ ανοίγεις δρόμο, φτάνεις κοντά στον αυτο-εκρηγνυόμενο εξωγήινο, χρησιμοποιείς το ability της έκρηξης, που σκοτώνει αυτόν, αυτός με τη σειρά του προκαλεί την έκρηξη του αυτοκινήτου και εξουδετερώνει τους περίπου δεκαπέντε ακόμα που σε είχαν ήδη περικυκλώσει πριν απομακρυνθείς από την εμβέλεια των εκρήξεων με το σπρίντ. Το σπρίντ, όμως, τώρα έχει αδειάσει, το ίδιο και τα άλλα abilities, και ακούγεται ένας ανατριχιαστικός ήχος στον ουρανό, ενώ στην οθόνη εμφανίζεται το μήνυμα “Horde Aprroches”. Μάλλον έχει έρθει η ώρα για το φλογοβόλο!
Ολόκληρη η διάρκεια του παιχνιδιού, λοιπόν, είναι στο βασικό της μέρος ασφυκτικά γεμάτη από σκηνές δράσης σαν αυτή που περιγράψαμε προηγουμένως, ενώ σπάει ευχάριστα τη μονοτονία ανάμεσα στο κάθε επίπεδο με τη διαχείριση του loot και την αναβάθμιση των όπλων μας. Παρότι, όμως, το Alienation καταφέρνει να κάνει το βήμα παραπέρα για το είδος που εκπροσωπεί, προσδίδοντας βάθος και ποικιλία στο σύνολό του, δεν αποφεύγει και τα στραβοπατήματα. Σε πρώτο χρόνο, με την ποικιλία των περιοχών, που μπορεί να δείχνουν πανέμορφες και “κρυστάλλινες” στην ισομετρική τους απεικόνιση, δεν παύουν, όμως, να είναι περιορισμένες, με αποτέλεσμα να νιώθεις έντονα την επανάληψη. Πόσω μάλλον, όταν με το τέλος του campaign θα χρειαστεί αρκετό farming μέσω ειδικών objectives στο κυνήγι του level cap 30, με απώτερο σκοπό το ξεκλείδωμα του Hero level που θα ανταμείψει μόνο τους σκληροπυρηνικούς κυνηγούς των leaderboards, καθώς στερείται ουσιαστικού νέου περιεχόμενου.
Ένα σημείο που παρουσιάζει δύο πτυχές είναι αυτό του συνεργατικού παιχνιδιού. Στην καλή του όψη, συναντάμε ένα απόλυτα λειτουργικό διαδικτυακό drop in/drop out σύστημα για τέσσερεις παίκτες, που λειτουργεί άψογα και προσφέρει τα μέγιστα στη διασκέδαση. Από την άλλη, όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την απώλεια του τοπικού co-op, που ήταν και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της ταυτότητας του Dead Nation, καθώς και ότι το ίδιο το παιχνίδι, εν μέρει, αυτοαναιρεί το single player τμήμα του.
Θέλοντας να οδηγήσει τον παίκτη στη συνεργασία, φτάνοντας προς το τέλος, το επίπεδο δυσκολίας το καθιστά εσκεμμένα και απότομα δύσκολο, σπρώχνοντας με τον τρόπο του τον παίκτη προς τα εκεί. Βγάζοντας από την εξίσωση –με πλάγιο τρόπο- το single player, και βάζοντας ταυτόχρονα το always on line. Με ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια. Για να επιστρέψουμε στα της εισαγωγής, λοιπόν, και στο κατά πόσο το Alienation μπορεί να θεωρηθεί ένα “μικρό” ή “μεγάλο” παιχνίδι, καταλήγουμε στο ότι ανήκει στην καλύτερη κατηγορία από όλες: Σε αυτή την κατηγορία παιχνιδιών που δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν τα απασχολούν τέτοιου είδους διαχωρισμοί και τραβάνε το δικό τους μονοπάτι.
Δημιουργώντας ένα παιχνίδι με φρενήρεις, arcade ρυθμούς, απόλυτα απαιτητικό και στρατηγικό gameplay που τιμάει το είδος του twin-stick shooter, ενώ παράλληλα, εμπλουτίζεται με μηχανισμούς που προσθέτουν ουσία και απόλαυση, οι άνθρωποι της Housemarque συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, δηλαδή, να προσφέρουν απόλυτα διασκεδαστικές εμπειρίες. Απλά, αυτή τη φορά, κατάφεραν να το πάνε και ένα βήμα παραπέρα. Αν κάτι τέτοιο δεν μπορεί να σε ανεβάσει στη μεγάλη κατηγορία, τότε δεν ξέρουμε τι μπορεί.
Διαβάστε επίσης
