Το μαγικό ραβδάκι της Blizzard είναι εδώ…
Όταν η Blizzard ανακοίνωσε για πρώτη φορά το Overwatch, ένα ρίγος ένιωσαν οι φίλοι της εταιρίας να τους διαπερνά. Nέο IP, από μια εταιρία που δεν απογοητεύει εύκολα τους ακολούθούς της, αποτελεί πάντα μια μεγάλη υπόθεση. Τα πρώτα δείγματα του Overwatch πρόδιδαν κάτι ανάμεσα σε αισθητική Borderlands και Team Fortres. Ένα online only, first person character-team based shooter (ουφφ μεγάλος τίτλος) παιχνίδι από τη Blizzard; Μα πώς τους ήρθε, μετά τα WoW, Starcraft, Hearthstone και Heroes of the Storm, να παραδώσουν κάτι τόσο έξω από τα νερά τους; Από την άλλη, αν δεν δοκιμάσει ένα τόσο ταλαντούχο studio, με χρόνια εμπειρίας στο χώρο, κάτι διαφορετικό, τότε ποιος; Ίσως να είναι και αυτός ο λόγος που το Overwatch φέρει κάτι στο σχεδιασμό του που θυμίζει μια άλλη εποχή, μια εποχή που δεν χρειαζόσουν τρία updates που διορθώνουν τρία διαφορετικά σημεία στο παιχνίδι την ημέρα της κυκλοφορίας του…
Ξεκινάμε με την ιστορία που κρύβεται πίσω από το Overwatch, η οποία δεν παίζει κάποιο ρόλο στην εξέλιξη του παιχνιδιού, αλλά βρίσκεται εκεί πιο πολύ σαν συνοδευτικό, μόνο και μόνο για να εξηγήσει το λόγο ύπαρξης των ηρώων, ενώ εξελίσσεται πολύ περισσότερο σε μια σειρά από βίντεο που δημοσιεύθηκαν στο διαδίκτυο πάρα μέσα στο παιχνίδι. Τριάντα χρόνια πριν τα γεγονότα του παιχνιδιού, η ανθρωπότητα δημιούργησε τα Omnic robots, τα οποία ήταν βασισμένα σε ένα είδος τεχνητής νοημοσύνης, που λέγεται πως έδωσε στα ρομπότ ψυχή. Η συνύπαρξη των ανθρώπων με τα Omnics αρχικά κύλισε ομαλά, μέχρι που τα ρομπότ εξεγέρθηκαν και ξεκίνησαν την καταστροφή στρατιωτικών υποδομών ανά τα έθνη, με σκοπό να εξαλειφθεί η ανθρωπινή φυλή.
Σε απάντηση αυτών των πράξεων, τα Ηνωμένα Έθνη δημιούργησαν την ομάδα Overwatch, μια διεθνή Elite task-force, με σκοπό να τελειώσει τον πόλεμο. Διοικητής της ομάδας ήταν ο Gabriel Reyes (Reaper), ενώ δεύτερος στην ιεραρχία ήταν ο Jack Morrison (Soldier: 76). Μαζί με την ομάδα τους κατάφεραν να νικήσουν τα Omnic robots και να σώσουν τον κόσμο. Για λίγο καιρό άνθρωποι και ρομπότ κατάφεραν να συνυπάρξουν ειρηνικά και πάλι, ενώ η ομάδα μετατράπηκε σε διεθνή δύναμη ειρήνης. Κατά τη διάρκεια της ειρήνης, ο Jack Morrison αντικατέστησε τον Gabriel Rayes ως ο νέος διοικητής της Overwatch. Ο Rayes έφυγε από την ομάδα και αποφάσισε να δημιουργήσει τη δική του. Έτσι, στρατολόγησε νέους ήρωες και ονόμασε την ομάδα του Blackwatch.
Οι δυο ομάδες συγκρούστηκαν στα κεντρικά της Overwatch, κατέστρεψαν τα πάντα και σκοτώθηκε τόσο ο Jack Morrison όσο και ο Gabriel Reyes. Μετά το θάνατό τους οι ομάδες κατέρρευσαν, μιας και οι ήρωες δεν ήταν πια ενωμένοι, και επιπλέον οι άνθρωποι έπαψαν να τους εμπιστεύονται, με αποτέλεσμα τα Η.Ε. να δημιουργήσουν το “PETRAS ACT”, το οποίο θα τους απάλλασσε από τα καθήκοντά τους. Με τη διάλυση της Overwatch, τα Omnic robots άρχισαν να συγκρούονται και πάλι με τους ανθρώπους και οι εγκληματικές οργανώσεις μεγάλωσαν. Μην αντέχοντας να βλέπει τον κόσμο να καταστρέφεται, λίγο πριν τη σύλληψη του, ο Winston καλεί και πάλι όλους τους ήρωες να αποτρέψουν μια δεύτερη κρίση μεταξύ της ανθρωπότητας και των Omnic robots.
Όλα αυτά, όμως, αποτελούν ένα background, το οποίο δεν αποκαλύπτεται πουθενά και αφήνει τον παίκτη, εν τέλει, να απορεί γιατί στα multiplayer matches όλοι οι ήρωες είναι ενάντιoν όλων. Όχι ότι έχει και τόση σημασία σε ένα τέτοιο παιχνίδι, βέβαια. Και αφού μιλήσαμε για multiplayer matches, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το Overwatch διαθέτει τέσσερα διαφορετικά online είδη παιχνιδιού. Το πρώτο, που αποτελεί και τις κανονικές “αρένες” μάχης, θα το αναλύσουμε αμέσως παρακάτω. Το δεύτερο είναι το training, στο οποίο οι παίκτες προπονούνται ενάντια σε εχθρική ΑΙ, αλλά οι συμπαίκτες τους είναι πραγματικοί άνθρωποι και όχι bots. Το τρίτο είναι το Custom Game, όπου μια ομάδα μέχρι 12 ατόμων από τη friend list του διοργανωτή, μπορεί να παίξει στο δικό της περιβάλλον τη μάχη που θα επιλέξει.
Το συγκεκριμένο είδος online παιχνιδιού αποτελεί μεγάλο κομμάτι του Overwatch, γιατί, όπως φαίνεται, η ομάδα ανάπτυξης φρόντισε να δώσει όλα τα κατάλληλα εργαλεία στο διοργανωτή του match για να στήσει μια ανταγωνιστική μάχη, με δυνατότητα παραμετροποίησης κάθε πτυχής του αγώνα. Σε αυτή τη “γωνία” του παιχνιδιού ζει το competitive (ανταγωνιστικό), e-sport ύφος που θέλησαν να του δώσουν οι δημιουργοί του. Σίγουρα αποτελεί μια πολύ ευχάριστη επιλογή για τους παίκτες που δεν αρκούνται μόνο στα τέσσερα modes του Quick Play (βλ. παρακάτω) και στον τρόπο με τον οποίο είναι στημένα. Τέλος, το τέταρτο είδος είναι το Arcade, που αποτελεί μια παραλλαγή του Quick play και των modes του, με κάποια από τα χαρακτηριστικά των ηρώων να είναι “κλειδωμένα” πιο ψηλά (π.χ. το Health είναι 200%, τα abilities φορτίζουν γρηγορότερα κ.α.) ενώ έχουν επιλεχθεί συγκεκριμένες πίστες.
Εδώ η αστοχία είναι μεγάλη κατά την άποψή μας, μιας και αφενός η ομάδα θέλησε να δώσει ένα pre-fixed μέρος για να παίξουν οι παίκτες ανταγωνιστικά και να εξασκήσουν τις ικανότητες τους σε μεγαλύτερο επίπεδο, αφετέρου -με τους υπάρχοντες κανόνες- χαρακτήρες όπως η Pharah μπορούν να χρησιμοποιούν συνεχώς τα abilities τους και να προκαλούν χάος στην πίστα. Δυστυχώς, το συγκεκριμένο mode αποτελεί μελανό σημείο στο παιχνίδι. Οπότε, πέρα από μια μικρή γεύση των υπόλοιπων τριών που θα θελήσει να πάρει ο παίκτης, αμέσως μετά θα στραφεί στο Quick play, το οποίο αποτελεί και τον βασικό, multiplayer πυλώνα του παιχνιδιού.
Μέσα από το Quick Play, λοιπόν, το παιχνίδι θα τον εντάξει σε ένα loby, του οποίου το mode είναι εντελώς τυχαίο (ανάμεσα στα τέσσερα διαθέσιμα -Escort, Assault, Hybrid, Control) και σε μια από τις διαθέσιμες πίστες (12 στο σύνολο, οι οποίες είναι συγκεκριμένες ανάλογα με το mode -διαθέσιμες για κάθε ένα είναι μόνο τρεις, με εξαίρεση κάποιες που είναι υβριδικές και τις συναντάμε σε Assault και Escort).
Διαβάστε επίσης
