Το δεύτερο DLC του Black Ops III τα πηγαίνει ελαφρώς καλύτερα.
Από ό,τι φαίνεται το μέγεθος μετράει τελικά. Εντάξει, μπορεί να πήρε λίγους μήνες στην Τreyarch για να το καταλάβει, αλλά με το δεύτερο DLC παρέδωσε χάρτες που είναι πραγματικά φτιαγμένοι για το Black Ops III. Τώρα, μπορεί να πει κανείς πως αυτό είναι αυτονόητο, αλλά το πρώτο DLC θα είναι πάντα εκεί για να τον διαψεύσει. Ας δούμε, λοιπόν, αν έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα ανούσια προσθήκη multiplayer χαρτών στο παιχνίδι ή αν αυτή τη φορά έχουμε κάποιο λόγο να προβούμε σε αγορά -πέραν του Zombies map.
Και αφού μιλήσαμε για Zombies, θα ξεκινήσουμε με τη Zetsubou No Shima. Ο καινούριος αυτός χάρτης δεν μοιάζει καθόλου στο σχεδιασμό με τους προηγούμενους, αφού αυτή τη φορά οι πρωταγωνιστές μας βρίσκονται σε ένα ακατοίκητο νησί του Ειρηνικού, μετά από το ναυάγιο του πλοίου τους. Καθόλου δεν μοιάζει, όμως, και το περιεχόμενο που υπάρχει στην πίστα σε σχέση με τις προηγούμενες δυο, μιας και συναντάμε τα περισσότερα μυστικά, τον πιο πολύπλοκο σχεδιασμό και τα περισσότερα καινούρια όπλα που έχουμε δει στο εν λόγω mode. Εάν οι προηγούμενες πίστες ήταν πιο απολαυστικές με ομάδα, η Zetsubou No Shima είναι σχεδόν απαραίτητο να παιχτεί με άνω των δύο ατόμων. Είμαστε σίγουροι ότι ακόμα και οι πιο φανατικοί πολέμιοι του επί πληρωμή περιεχομένου θα δυσκολευτούν να πουν “όχι” στη Zetsubou No Shima. Το έχουμε αναφέρει πολλές φορές, αλλά το εν λόγω mode αποτελεί ένα από τα καλύτερα “συνοδευτικά” modes που έχουμε δει σε παιχνίδι της σειράς, αν όχι το καλύτερο.
Ας περάσουμε στο multiplayer και στην πρώτη πίστα, ονόματι “Rift”. Αυτή αποτελεί την πιο πιστή στο “3-lines” σχεδιασμό πίστα του δεύτερου DLC. Επιπλέον -και σε σχέση με το πρώτο πακέτο επέκτασης- όλοι οι χάρτες -και ειδικά η Rift- είναι σχεδιασμένοι για να χρησιμοποιούν το wallrun στοιχείο του Black Ops 3. Ο ευθύγραμμος σχεδιασμός μπορεί να μην ευνοεί το flank της αντίπαλης ομάδας, αλλά modes όπως το Domination και το Team Deathmatch, όπου οι παίκτες βρίσκονται σε όλα τα lanes, είναι απολαυστικά στη Rift.
Μετά έχουμε τη Knockout, μια πολύχρωμη και ατμοσφαιρική σχολή Σαολίν. Σχεδιασμένη για μακρινές αποστάσεις, η Knockout σίγουρα θα βοηθήσει τους snipers στο παιχνίδι τους, μιας και πέρα από τις αποστάσεις, το verticality είναι και αυτό ένα στοιχείο που συναντάμε σε όλο το εύρος της πίστας. Ένα παράπονο που έχουμε εδώ, είναι πως μερικά από τα spawns δεν έχουν τοποθετηθεί σωστά -τουλάχιστον στα objective game modes- με αποτέλεσμα οι μεγάλες αποστάσεις και τα κακά spawn points να είναι αυτά που καθορίζουν το παιχνίδι και όχι τα skills του παίκτη. Παρόλα αυτά, αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή και μια πίστα που έλειπε από το παιχνίδι, αφού οι περισσότερες που ήταν διαθέσιμες μέχρι σήμερα είναι μικρού ή μεσαίου μεγέθους.
Τρίτη πίστα είναι η Spire. Σίγουρα η λιγότερο αγαπημένη του κοινού, και εξηγούμαστε. Πέραν του ότι στα περισσότερα modes το ένα από τα τρία lanes δεν χρησιμοποιείται από τους παίκτες λόγω της τεράστιας απόστασης από άκρη σε άκρη, ο σχεδιασμός της πίστας -αν και την κατατάσσει στις μεγάλες σε έκταση- τα εμπόδια και τα διάφορα αντικείμενα του περιβάλλοντος αναγκάζουν τους παίκτες να χρησιμοποιήσουν (στην καλύτερη των περιπτώσεων) κάποιο Auto-Rifle. Αυτό δημιουργεί προβλήματα στην τακτική που μπορεί να ακολουθήσει μια ομάδα, γιατί περιορίζεται πολύ σε όπλα και special abilities. Τα sub-machine guns και οι καραμπίνες δεν έχουν πολλές ελπίδες εδώ, τα snipers περιορίζονται από την πίστα και το σχεδιασμό της και τα AR δεν είναι για κοντινές αποστάσεις. Μπερδευτήκατε; Δεν είστε οι μόνοι.
Τέλος, όπως ορίζει πλέον η παράδοση, η πίστα που επιστρέφει από τα παλιά αυτή τη φορά έρχεται από το Call of Duty: World at War και ακούει στο όνομα “Verge”. H Verge, λοιπόν, είναι η πιο μοντέρνα εκδοχή της Banzai. Εκ πρώτης όψης η καινούρια πίστα φαίνεται πολύ διαφορετική στο σχεδιασμό και θα πάρει λίγη ώρα στους παλιούς παίκτες να θυμηθούν τον τρόπο προσέγγισης της αντίπαλης ομάδας, αλλά θα τα καταφέρουν, και αυτό γιατί η συγκεκριμένη μοιάζει σαν να έχει ξεφύγει από το πρώτο πακέτο επέκτασης, όπου τα πάντα ήταν επίπεδα και το σύστημα κίνησης στους τοίχους και τα thrust jumbs δεν χρησιμεύουν πουθενά. Ακριβώς αυτή η κατάσταση ισχύει και εδώ. Κατά τα άλλα, τα προβλήματα με spawn locations ή όπλα που έχουν πλεονέκτημα στη μάχη, η Treyarch τα έχει λύσει εδώ και 8 χρονια περίπου, οπότε δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πόσο ισορροπημένος είναι σε αυτόν τον τομέα ο εν λόγω χάρτης. Ίσως όμως έχει έρθει η ώρα να σταματήσουν τα remakes παλαιών χαρτών, τουλάχιστον για το Black Ops III, το οποίο χρειάζεται “ιδιαίτερη μεταχείριση” λόγω του συστήματος κίνησης.
Εν τέλει, τι έχουμε μπροστά μας αυτή τη στιγμή; Ένα DLC το οποίο οι φίλοι του Black Ops III θα ευχαριστηθούν; Μάλλον όχι. Δεδομένου ότι μιλάμε για δύο καλά multiplayer maps -πέρα από το Zombies- η αναλογία περιεχομένου/ τιμής είναι αδιανόητη. Είναι καλύτερη η προσπάθεια της Treyarch σε σχέση με το πρώτο DLC ; Σαφέστατα ναι. Φαίνεται πως αυτή τη φορά οι δημιουργοί έδωσαν παραπάνω σημασία στα ιδιαίτερα γνωρίσματα του παιχνιδιού τους. Πρέπει οι φίλοι του παιχνιδιού να το αγοράσουν αν θέλουν κάτι παραπάνω από το Black Ops III; Αν αυτό που ψάχνετε είναι κατά κύριο λόγο το Zombies mode και το Multiplayer έρχεται δεύτερο, τότε ναι, το Eclipse DLC έχει τη συνέχεια του αγαπημένου αυτού mode. Αν, ωστόσο, το multiplayer είναι ο λόγος που παίζεται Call of Duty… 360ο no scope headshot στη Nuk3town αδέλφια.
To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
Διαβάστε επίσης – Προσθέστε παιχνίδια στη βιβλιοθήκη σας.
