Όσο αδημονούμε για τον Ιανουάριο, (την) πέφτουμε με τα μούτρα στη Bayonetta
Μετά από άτοπες κατηγορίες περί αντιγραφής του Devil May Cry, κρύα αστεία που περιέχουν το όνομα "Sarah Palin" και τύπους λαμπών, ένα αψεγάδιαστο 40 στα 40 από το ιαπωνικό Famitsu, και σύγκρουση γούστων γύρω από την εμφάνιση της Bayonetta, η κυκλοφορία της πρώτης next-gen δημιουργίας από τα λαμπρά μυαλά της Platinum Games βρίσκεται εβδομάδες μακριά. Για την ακρίβεια, 52 ημέρες. Παρόλα αυτά, το GameOver έχει στη κατοχή του έναν review κώδικα της PlayStation 3 έκδοσης του παιχνιδιού, με αποτέλεσμα να μπορούμε πλέον να ανακαλύψουμε από πρώτο χέρι, το αν η Bayonetta και σία, δικαιώνουν το ντόρο γύρω από το όνομα τους.
Η περίπτωση με τον κώδικα που λάβαμε, είναι λίγο περίεργη. Ο λόγος, το γεγονός ότι στην ουσία δεν είχαμε να κάνουμε με ένα τμήμα του τελικού προϊόντος, αλλά με ένα πλήρες παιχνίδι, που έμοιαζε να μην του έλειπε τίποτα. Έτσι, βάλαμε μπρος κάθε μέσο αυτοσυγκράτησης του οργανισμού μας, για να παίξουμε το παιχνίδι όσο πρέπει. Να μην ξεφύγουμε με άλλα λόγια από το όριο ενός preview, και μπούμε στα review χωράφια. Το πρόβλημα;
Το Bayonetta, ανήκει στη κατηγορία παιχνιδιών, που άπαξ και μπει στο drive της κονσόλας, κάθε τι γύρω μας παύει να έχει σημασία, πέραν του παιχνιδιού. Άπαξ και ακούσει κανείς το γεμάτο πάθος “Bayonetta” στο κεντρικού μενού, είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο ότι θα είναι μη διαθέσιμος για τις επόμενες 3 με 10 ώρες, ανάλογα με το επίπεδο της γοητείας που θα έχει ασκήσει η Βρετανίδα μάγισσα στον παίκτη. Η Bayonetta είναι “hot” – τουλάχιστον για αυτούς που έλκονται από τη βρετανική προφορά, τον αυταρχισμό στο χαρακτήρα κάποιου, το τσαγανό, τον συνδυασμό τακουνιών / περιστρόφων, τις καμπύλες, τις μαυρομάλλες και τα κοκάλινα γυαλιά. Προσθέστε στο πακέτο καταστροφικές μαγικές ικανότητες, ευλυγισία, ένα επικών διαστάσεων ρεπερτόριο κινήσεων και έχετε τη Bayonetta. Πρωταγωνίστρια ομώνυμου τίτλου, στυλιζαρισμένου σε σημείο που αγγίζει τα όρια του cult, ορισμού της λέξης “εθισμός”.
Και μετά από αυτόν τον μακρύ, αλλά απαραίτητο πρόλογο (έπρεπε να το βγάλουμε από μέσα μας!), ας περάσουμε στο παιχνίδι το ίδιο. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι, αν και δια χειρός SEGA, το Bayonetta δεν είναι μία φτηνή απομίμηση του αγαπητού σε χιλιάδες παίκτες Devil May Cry franchise. Για όσους δεν γνωρίζουν, πίσω από το Bayonetta κρύβεται ο Hideki Kamiya, δημιουργός του πρώτου Devil May Cry, που ακόμα και σήμερα, κοντά 9 χρόνια από την κυκλοφορία του στο PlayStation 2, εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο αξιόλογες κυκλοφορίες στο είδος. Σημαίνει όμως αυτό ότι έχουμε να κάνουμε με έναν πνευματικό απόγονο του πρώτου, αριστουργηματικού Devil May Cry;
Κατά τη δική μας άποψη, ναι. Και δεν είναι μόνο ένας πνευματικός απόγονος που καταφέρνει να φέρει νέα πνοή στο κουρασμένο “hack-n-slash” είδος, αλλά ένα επαναστατικό παιχνίδι που δεν διστάζει να αγνοήσει κάθε στερεότυπο της βιομηχανίας, κάνοντας ό,τι θέλει, όπως το θέλει, όποτε το θέλει. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του παιχνιδιού, αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν έχει να κάνει με ένα συνηθισμένο παιχνίδι. Το Bayonetta μας πετάει απευθείας μέσα στη δράση, με μία “μάθε μόνος σου να παίζεις, ρε” συμπεριφορά, με την κλιμάκωση να καταφθάνει αρκετά λεπτά και δύο-τρία τραύματα δακτυλικών τενόντων αργότερα. Από εκεί και πέρα, ένα πραγματικό έπος ξεδιπλώνεται μπροστά στα μακριά, γραμμωμένα πόδια (δεν κρύβεται ο έρωτας) πόδια της Bayonetta.
Αυτό που αρχικά αποτελεί ένα ανελέητο πετσόκομμα αγγέλων, όσο βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στο σύμπαν του, μετατρέπεται σε ένα άκρως πρωτότυπο concept, που θέλει δύο φατρίες μαγισσών, να βρίσκονται σε αιώνια μάχη και την ηρωίδα μας, αγουροξυπνημένη μετά από 500 και χρόνια αδράνειας, να αδυνατεί να θυμηθεί κάθε τι συσχετισμένο με το παρελθόν της. Όσο το σενάριο ξεδιπλώνεται, όλο και περισσότερα μυστικά αποκαλύπτονται, με κάθε cutscene να αυξάνει όλο και περισσότερο τη θέση και το ρόλο της Bayonetta στη σωτηρία του σύμπαντος.
Το "δυνατό χαρτί", όμως (πέραν της Bayonetta), είναι το gameplay του παιχνιδιού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα δύσκολο παιχνίδι. Όχι εκνευριστικά, ούτε άδικα. Το Bayonetta είναι ένα παιχνίδι που απαιτεί την πλήρη προσήλωση του παίκτη στην οθόνη, δημιουργική σκέψη και αντανακλαστικά αιλουροειδούς. Και με τη Bayonetta να μένει με τα απολύτως απαραίτητα, ή ακόμα και χωρίς αυτά στα κολοσσιαία combos, γιατί να μην θέλει κανείς να αφοσιωθεί άνευ όρων στην οθόνη; Ακόμα και στο Normal επίπεδο δυσκολίας θα πεθάνουμε. Θα πεθάνουμε πολύ. Αυτό όμως που αποτελεί τον χειρότερο εχθρό ενός επιληπτικού ατόμου, ταυτόχρονα μετατρέπεται και στο καλύτερο φίλο ενός εραστή του είδους.
Το Bayonetta ενδείκνυται για ελιτιστές, μιας και αυτοί είναι που θα πάρουν το 100% αυτών που έχει να προσφέρει το δημιούργημα της Platinum Games. Τα πολλαπλά επίπεδα δυσκολίας του, όμως, φροντίζουν να μην αφήσουν κανένα παραπονεμένο, πόσο μάλλον χωρίς χειριστήριο. Ή τηλεόραση. Ή κονσόλα.
Περισσότερα σε κάτι λιγότερο από 52 ημέρες…
Δημήτρης Μπάνος
{nomultithumb}