Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα.
Μία νέα αγωνιστική χρονιά ξεκίνησε. Η Bigben δηλώνει παρούσα. Ο επίσημος τίτλος του WRC είναι εδώ. Αισίως φτάσαμε στο νούμερο έξι. Τα πάντα είναι και πάλι μέτρια. Ο συντάκτης που καλείται να σχοληθεί με το παιχνίδι παραμένει ο ίδιος. Η γκρίνια του, αναπόφευκτη… Αλήθεια, γιατί θα πρέπει να συμβαίνει κάθε χρόνο το ίδιο; Τα έχουμε πει πολλές φορές, θα τα πούμε ακόμα μία. Το WRC έχει αλλάξει και έχει πάρει ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Το ίδιο και η αντίστοιχη ψηφιακή εκδοχή του. Η Milestone δοκίμασε πολλές φορές αλλά απέτυχε και στο ίδιο μονοπάτι δείχνει να κινείται και η Kylotonn Racing Games. Είναι πραγματικά εξοργιστικό μισοτελειωμένες προτάσεις να διατίθενται στην αγορά και μάλιστα σε full price, γιατί όσο ψύχραιμα και να θελήσει κάποιος να δει τα πράγματα, το μόνο που ουσιαστικά αλλάζει είναι το εξώφυλλο. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά αλήθεια, γιατί θα πρέπει να ανατρέξει κάποιος σε εποχές PlayStation 2 για να απολαύσει έναν αξιόλογο τίτλο με το όνομα WRC;
Πρέπει εδώ να πούμε ότι η παρουσία του DiRT Rally (που άλλαξε τα δεδομένα στην κατηγορία αυτή) επηρεάζει προφανώς την τελική βαθμολογία του WRC, γιατί η Codemasters βρίσκεται πια σε ένα άλλο επίπεδο. Άλλωστε, οι Βρετανοί στοχεύουν στην ουσία και δεν κρύβονται πίσω από τεχνικές marketing, προτάσσοντας τον όρο του “official”, ούτε φυσικά πίσω από το δάκτυλό τους, γιατί αν ρωτήσει κάποιος τους ανθρώπους της Bigben τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να επιλέξει τη “νέα” τους πρόταση, ένα σφύριγμα αδιαφορίας ίσως και να ακουστεί στα αυτιά του.
Και όμως η γκρίνια συνεχίζεται. Η φετινή έκδοση μπορεί να κάνει δειλά βήματα προς το καλύτερο, αλλά από την άλλη, εκθέτει τις παλιότερες κυκλοφορίες της εταιρείας, που σήμερα δείχνουν πραγματικά απαρχαιωμένες. Με λίγα λόγια, ο θεσμός του WRC δεν δείχνει να λαμβάνει την προσοχή που του αξίζει, μιας και οι σύγχρονοι developers δεν δείχνουν καμία εκτίμηση και σεβασμό στο ένδοξο παρελθόν του και τελικά αναλώνονται σε ετήσια updates, που αν κάποιος που τα έχει αποκτήσει όλα, καθίσει και τα δει μεμονωμένα, θα κλαίει τα λεφτά που έχει δαπανήσει.
Γυρνώντας σελίδα -αφού τα παράπονα από ένα σημείο και έπειτα καταντάνε κουραστικά- κρίνεται αναγκαίο να καταγραφούν 3-4 χαρακτηριστικά του WRC 6, που σαφέστατα είναι σε θέση να προσφέρουν μερικά ευχάριστα απογεύματα. Καταρχάς, τα πάντα ακολουθούν τη γενικότερη λογική των πρόσφατων δημιουργιών της Kylotonn Racing Games. Μέτρια μενού επιλογών, αδιάφορες εικαστικές πινελιές και γενικότερα κυριαρχεί μία διάχυτη φιλοσοφία ώστε ο παίκτης να βρεθεί άμεσα στην άσφαλτο και στο χώμα και όχι να περιτριγυρίζει δεξιά και αριστερά στα μενού του τίτλου. Τα θετικό είναι ότι τα διαθέσιμα modes καλύπτουν πρακτικά τα πάντα, αν και αναμενόμενα το career mode είναι αυτό που θα απασχολήσει τον καθένα περισσότερο από τα άλλα -αν και συγκρινόμενο με το αντίστοιχο του F1 2016, για παράδειγμα, εμφανίζεται αρκετά λιτό.
Η είδηση πάντως προέρχεται από τις δικτυακές αναμετρήσεις, όπου επιτέλους οι μαύρες σελίδες του παρελθόντος δεν υφίστανται πλέον. Η ομάδα ανάπτυξης κινήθηκε αρκετά έξυπνα και έχει εφοδιάσει την πρόταση της με αγώνες που είτε ακολουθούν από κοντά το επίσημο αγωνιστικό ημερολόγιο της FIA, είτε αντλούν την έμπνευση και το περιεχόμενό τους από την πραγματικότητα. Παράλληλα, τα όποια τεχνικά θέματα –μιλώντας πάντοτε για τον τομέα του multiplayer- έχουν διαγραφεί οριστικά και, πραγματικά, η συγκεκριμένη ενότητα δείχνει να λειτουργεί επιτέλους σωστά.
Από εκεί και έπειτα η ουσία βρίσκεται στο δρόμο, σε κάποια αγωνιστική διαδρομή και η εικόνα είναι μάλλον περίεργη. Το WRC 6 δείχνει να κινείται σε δύο ταχύτητες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους και αυτή η ανομοιογένεια ανάμεσα στο simulation και το arcade κομμάτι προκαλεί μία σύγχυση. Το δυσάρεστο της υπόθεσης είναι πως ο τίτλος αποτυγχάνει να γίνει είτε ένα απαιτητικό simulation είτε ένα διασκεδαστικό arcade, γιατί οι επιλογές που έχουν εφαρμοστεί είναι οι πλέον λανθασμένες. Απενεργοποιώντας τις όποιες βοήθειες, το WRC 6 καταφέρνει μεν και γίνεται απαιτητικό και ως ένα βαθμό ευχάριστο στην οδήγηση, αλλά βασική προϋπόθεση για να ασχοληθεί κάποιος μαζί του, είναι η χρήση τιμονιέρας.
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο παίκτης θα αναρωτηθεί αν συμβαίνει κάτι με το gamepad που κρατάει στα χέρια του, γιατί παρατηρείται μια έντονη καθυστέρηση στην απόκριση των οχημάτων. Στις μεσαίες και υψηλές ταχύτητες το πρόβλημα δεν είναι και τόσο έντονο, αλλά όταν μία διαδρομή απαιτεί απανωτά φρεναρίσματα, χρήση του χειρόφρενου και κινήσεις ακριβείας, το μοντέλο χειρισμού κρίνεται ως επιεικώς απαράδεκτο. Τα οχήματα αντιδρούν υπερβολικά “κοφτά”, δίνοντας την αίσθηση πως ζυγίζουν απλά και μόνο μερικά… γραμμάρια, ενώ φαίνεται σαν συνεχώς να τους λείπει αυτό το νεύρο, αυτή η σπιρτάδα που χαρακτηρίζει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο.
Παράλληλα, το μοντέλο φυσικής δείχνει να αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός εξομοιωτή οδήγησης, οπότε ο όρος “simulation” στον τίτλο της Kylotton απέχει πολλά χιλιόμετρα από το να χαρακτηριστεί σαν ορθός και ολοκληρωμένος.