Κατ’ αναλογία: είναι για τα adventures ό,τι είναι τα Scary Movie για τα θρίλερ.
Συνεχίζοντας από τον υπότιτλο του άρθρου, όταν δείτε τουλάχιστον την πρώτη ταινία της σειράς (γιατί οι επόμενες… δεν…) ενδέχεται να γελάσετε με τη διακωμώδηση των θρίλερ και να περάσετε ευχάριστα το δίωρο, αλλά (πολύ) δύσκολα θα την τοποθετήσετε στο πάνθεον των ταινιών ή ακόμα και των κωμωδιών που έχετε δει. Το Maize είναι ένα walking simulator που αποτελεί μία παρόμοια περίπτωση, προσπαθώντας να κάνει την πλάκα του μέσα από τη διακωμώδηση διαφόρων πτυχών από παιχνίδια τόσο του ίδιου είδους όσο και των adventures. Walking simulator· ένας χαρακτηρισμός που κατευθείαν δημιουργεί ένα αίσθημα απογοήτευσης ακόμα και σε άτομα (όπως και του λόγου μου) που δεν τους πειράζει να δουν και κάτι –ας το πούμε- πιο πειραματικό. Πώς να μη δημιουργηθεί αυτή η πρώτη εντύπωση, βέβαια, όταν η ίδια η ονομασία που προσδιορίζει αυτά τα παιχνίδια έχει μία κοροϊδευτική χροιά (θα ήταν ενδιαφέρον να ψάξουμε τη ρίζα της ονομασίας, που μάλλον έχει ως πηγή εκνευρισμένους gamers παρά φιλόδοξους developers);
Ένα βασικό γνώρισμα των περισσοτέρων walking simulators είναι πως σχεδόν πάντα παίρνουν υπέρ του δέοντος στα σοβαρά τον εαυτό τους, επιδιώκοντας να μεταδώσουν βαθυστόχαστα νοήματα, να αφηγηθούν τραγικές ιστορίες και να μας ταξιδέψουν, γενικότερα, σε κόσμους όπου φαίνεται σαν να απαγορεύεται έστω και ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα (μία από τις φωτεινές εξαιρέσεις αποτελεί το κορυφαίο Stanley Parable). Φυσικά, έχουμε πολλά και καλά παραδείγματα σε αυτό το είδος, που αξίζουν την προσοχή μας, όμως ορισμένες φορές σκεφτόμαστε πως ίσως θα έπρεπε να μαζέψουμε σε ένα δωμάτιο τους δημιουργούς και να διατυπώσουμε την ερώτηση του αείμνηστου Joker: “Why so serious?”.
Κάπου εδώ έρχεται η καναδική Finish Line Games με το Maize, το –σχεδόν- παρθενικό της ξεκίνημα (λέμε σχεδόν, γιατί επιμελήθηκε τη σχετικά πρόσφατη αναβίωση του Cel Damage HD) για να μας δείξει ότι τα walking simulators μπορούν να έχουν και μία πιο εύθυμη όψη. Διαβάζοντας τη σύνοψη του παιχνιδιού αρκεί για να καταλάβουμε ότι οι Καναδοί ήθελαν να μεταχειριστούν το είδος ώστε να κάνουν την πλάκα τους. Βρισκόμαστε σε ένα –φαινομενικά- εγκαταλελειμμένο αγρόκτημα με τον επιπλέον ρόλο του υπόγειου και μυστικού εργαστηρίου, που έχει ως στόχο τη δημιουργία νοημόνων καλαμποκιών, έπειτα από την παρερμηνεία μίας κυβερνητικής εντολής. Κάπου εδώ γίνεται σαφές και το λογοπαίγνιο της ονομασίας (maize=καλαμπόκι).
Όπως καταλαβαίνετε, με αυτό το σεναριακό υπόβαθρο το παιχνίδι δεν θα μπορούσε παρά να μην παίρνει ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό του. Οι καταστάσεις που θα συναντήσετε είναι πάντα κωμικές, με πλήθος από αστεία, τα οποία μπορεί ορισμένες φορές είναι κρύα, αλλά δεν παύουν να πετυχαίνουν συχνά πυκνά το στόχο τους. Κάθε αντικείμενο που θα χρειαστείτε για τους υποτυπώδεις περιβαλλοντικούς γρίφους, αλλά και οποιοδήποτε collectible, συνοδεύεται από τη δική του “κουλή” περιγραφή, επιχειρώντας σαφέστατα τις περισσότερες φορές να σατιρίσει adventures παιχνίδια που αναλώνονται στο ψάξιμο του περιβάλλοντος. Οι διάφοροι επιμέρους χαρακτήρες γεμίζουν με τις δικές τους τραγελαφικές καταστάσεις τον κόσμο του Maize, με πρώτους και καλύτερους τους δύο εξαφανισμένους επιστήμονες, οι οποίοι επικοινωνούσαν μεταξύ τους αποκλειστικά και μόνο μέσω post-it σημειωμάτων, παρατημένων σε κάθε γωνιά της υπόγειας εγκατάστασης. Εννοείται πως και τα ομιλούντα καλαμπόκια κάνουν την εμφάνισή τους, με διαλόγους που αψηφούν τους κανόνες της λογικής. Το ύφος των αστείων, ιδίως των γραπτών, θα λέγαμε ότι προσπαθεί να προσεγγίσει το μοναδικό ιδιόρρυθμο χιούμορ που καθιερώθηκε από το Flying Circus.
Το αλλόκοτο cast συμπληρώνει το οξύθυμο και αθυρόστομο αρκουδάκι, ρωσικής καταγωγής, που θα συναρμολογήσετε στα πρώτα στάδια της περιπέτειας. Ο Vladdy αποτελεί περισσότερο μία ακόμα αφορμή για χιουμοριστικές και πάντα εκνευρισμένες παρατηρήσεις για τις πράξεις σας αλλά και τις ενέργειες που του αναθέτουμε, παρά ένα ουσιαστικό εργαλείο που εμβαθύνει το gameplay. Γενικότερα, αν και το Maize έχει μία αμυδρά υποψία ψαξίματος και γρίφων, η αλήθεια είναι πως η σχετικά περιορισμένη έκταση των περιοχών που θα επισκεφτείτε και τα οφθαλμοφανή σημεία αλληλεπίδρασης, που μόνο φωτεινά βελάκια δεν έχουν από πάνω τους, καταλήγουν τελικά σε έναν περίπατο -κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όσο και αν οι δημιουργοί του Maize θέλουν να το χαρακτηρίσουν ως “first-person adventure”, εμείς δε γίνεται παρά να το χαρακτηρίσουμε ως first-person walking simulator, με απλοϊκούς γρίφους, η δυσκολία των οποίων θυμίζει αμυδρά σε φιλοσοφία τα παιχνίδια της fisher price (0-3 χρονών) όπου πρέπει να περάσουμε διάφορα τουβλάκια διαφορετικών σχημάτων από τις κατάλληλες σχισμές.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό για όσους ξέρουν τι παίρνουν στα χέρια τους, δηλαδή ένα άκρως ανάλαφρο παιχνίδι που βασίζεται στο χιούμορ του και το σαρκαστικό του πνεύμα. Εδώ βέβαια υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να βρείτε τα αστεία εντελώς κρύα και τελικά η ευχάριστη και διασκεδαστική εμπειρία για ορισμένους να μετατραπεί σε μία κακόγουστη αγγαρεία για άλλους. Προσωπικά το χιούμορ σε στυλ “Κουφώματα” (για όσους θυμούνται· για όσους δεν θυμούνται ή για όσους ήταν αρκετά μικροί τότε, ας ανατρέξουν στο YouTube) με ολίγη από Monty Python έκανε τη δουλειά του, όσο κι αν δεν έφτασε το γέλιο στο σημείο να σηκώσει στο πόδι τους γείτονες.
Στα του τεχνικού τομέα, το Maize αποτελεί μία καλή προσπάθεια, εξαιρώντας τα εξωτερικά περιβάλλοντα ανάμεσα από τις καλαμποκιές, όπου το pop up είναι έντονο και ο φωτισμός λίγο προβληματικός. Οι εσωτερικοί χώροι, από την άλλη, έχουν δεχθεί μεγαλύτερη προσοχή, όντας γεμάτοι από αντικείμενα και διάφορες λεπτομέρειες ώστε να αποδώσουν ένα πιστευτό, ιδιόμορφο και εκκεντρικό υπόγειο εργαστήριο.
Πλησιάστε το γνωρίζοντας τι να περιμένετε (έχοντας υπόψη ένα αντίτιμο που δεν θα θεωρήσετε υπερβολικό για το είδος του παιχνιδιού) και ενδέχεται να περάσετε ένα ευχάριστο και ανάλαφρο τρίωρο απόγευμα. Εμείς, πάντως, ευχαριστηθήκαμε το άκρως χιουμοριστικό ύφος του και την παρανοϊκή ιστορία του, παρά την έλλειψη ουσιαστικού gameplay.