Space, the ultimate frontier.
Το να προσπαθείς να δώσεις συνέχεια σε μία ολοκληρωμένη ιστορία που αγαπήθηκε πάρα πολύ από το κοινό, δεν είναι εύκολο πράγμα. Το να προσπαθήσεις να αξιολογήσεις μια τέτοια συνέχεια, είναι ακόμα πιο δύσκολο. Ξεκινώντας να γράφουμε το review μας, προχωρήσαμε στο να έχουμε μια σελίδα ολόκληρη που σχολίαζε τη δυσκολία του εγχειρήματος της Bioware, τα άτσαλα βήματα marketing της EA και καταλήξαμε σε έναν εσωτερικό μονόλογο, που απελπισμένα προσπαθούσε να μαζέψει τα μπόσικα απέναντι σε ένα τεράστιο κύμα σχολαστικής, εξονυχιστικής και ιδιότροπης εύρεσης προβλημάτων μέσα από γυαλιά νοσταλγίας (που όλοι ξέρουμε ότι διαστρεβλώνουν τα πράγματα στο έπακρο). 650 λέξεις κείμενο και η εσωτερική συζήτηση είχε αγγίξει φιλοσοφικά ζητήματα ύπαρξης, ανθρώπινης συμπεριφοράς και θύμιζε έκθεση ιδεών για αίτηση εργασίας σε ψυχιατρικό ινστιτούτο.
Ένα καλό διάβασμα και ένα γερό delete μετά, η ουσία είναι μία: Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, αλλά αυτή μπορεί να είναι μια καλύβα που καίγεται και όχι ολάκαιρο το δάσος. Το Mass Effect: Andromeda είναι ένα παιχνίδι που έχει τις ελλείψεις και τα προβλήματά του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι η έλευση των καβαλάρηδων της Αποκάλυψης που θέλουν ορισμένοι να παρουσιάσουν. 70+ ώρες μετά, με δύο patches, 100% viability σε όλους τους πλανήτες και συνολικά 96% completion rate, μπορούμε πλέον να πούμε, με ήσυχη τη συνείδησή μας, πως παίξαμε ένα καλό και διασκεδαστικό, παρόλα τα θέματά του, παιχνίδι. Και αυτό είναι που μας ενδιαφέρει στην ουσία.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα, λοιπόν, από την αρχή και ας πιάσουμε την ιστορία. Για όποιον δεν γνωρίζει τη σειρά ή κρυβόταν σε σπηλιά τα τελευταία χρόνια, το Mass Effect Andromeda αποτελεί ένα μακρινό sequel της παλιάς, πλέον, τριλογίας Mass Effect της Bioware. Με τα γεγονότα εκείνης να είναι πολύ σημαντικά και να έχουν αλλάξει ραγδαία στο τέλος του ME3 ανάλογα με τις πράξεις του κάθε παίκτη, οι μόνες λύσεις για ένα καινούργιο Mass Effect ήταν να πάμε σε prequel -που όμως θα ήταν πολύ περιορισμένο χρονικά, αλλά και δε θα μπορούσε αντικειμενικά να έχει κάτι πολύ συγκλονιστικό να συνέβαινε, μιας και θα ήξερες την έκβαση των γεγονότων- ή θα πήγαινες σε ένα sequel πολλά χρόνια στο μέλλον, όπως άλλωστε είχε αφήσει να εννοηθεί και το κρυφό scene μετά τα credits του ME3.
Η Bioware, λοιπόν, επέλεξε -πολύ ορθά, κατά την άποψή μας- τη δεύτερη λύση, βάζοντας το παιχνίδι να διεξάγεται 600 περίπου χρόνια στο μέλλον αλλά και σε άλλο γαλαξία, έτσι ώστε να μην περιοριστεί ιστορικά από το τι συνέβη πριν, ποιος χαρακτήρας/ πλανήτες/ λαοί επέζησαν και πώς. Έτσι, κάπου κοντά στην περίοδο των γεγονότων του ME2, οι φυλές του γαλαξία μας, στα πλαίσια της περιπέτειας, της δίψας για εξερεύνηση και της διασποράς του πολιτισμού σε άλλους πλανήτες, αποφάσισαν να ξεκινήσουν τη μεγαλύτερη επιχείρηση αποικισμού όλων των εποχών. Δημιούργησαν ορισμένες διαπλανητικές κιβωτούς, στις οποίες θα κοίμιζαν 100.000 ανθρώπους, salarias, turians, krogan, assari και άλλες φυλές και θα τις έστελναν στο σύμπλεγμα άστρων του Heleus στο γαλαξία της Ανδρομέδας, ένα ταξίδι 600 ετών δίχως επιστροφή, προωθημένο ως μια νέα αρχή, μια νέα περιπέτεια, ένα νέο σύνορο.
Φυσικά, για παιχνίδι μιλάμε και όχι για την καθημερινή ρουτινιάρικη βαρετή πραγματικότητα, οπότε, όπως είναι επόμενο, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμεναν. Οι άνθρωποι, ξυπνώντας μετά από 600 χρόνια και πλησιάζοντας στον προορισμό τους, βρίσκονται ξαφνικά έρμαιο ενός περίεργου διαστημικού φαινόμενου, το οποίο προκαλεί σημαντικές ζημιές στην κιβωτό. Ο πλανήτης που είχαν στην αρχή θέση ως νέο σπίτι, βρίσκεται κάτω από μια μυστήρια καταιγίδα, που κάνει κάθε προσπάθεια αποίκισης αδύνατη, ενώ σε μια πρώτη επαφή με το έδαφος, ανακαλύπτετε πως όχι μόνο δεν είστε μόνοι σας αλλά και πως οι εξωγήινοι που βρίσκονται εκεί και εξερευνούν κάποια μυστήρια κτίσματα, δεν έχουν καμία διάθεση για φιλικές σχέσεις και συγκατοίκηση.
Τα πράγματα παίρνουν πολύ γρήγορα φωτιά, με ηγετικούς χαρακτήρες να πεθαίνουν και, φυσικά, στα γνωστά Bioware “one hero to save them all” πρότυπα, ένας νέος χαρακτήρες από τα αδέρφια Ryder καλείται να πάρει τα ηνία και να σώσει την ανθρώπινη αποστολή. Στην πορεία αυτής της περιπέτειας θα ανακαλύψετε σιγά σιγά το τι συνέβη στις άλλες κιβωτούς, θα κληθείτε να σώσετε τα απομεινάρια της αποστολής, να γνωρίσετε νέους λαούς, να αντιμετωπίσετε νέους εχθρούς και, σιγά σιγά, να ανακαλύψετε τα μυστικά του νέου αυτού σπιτιού σας. Το σημαντικότερο από όλα, όμως, είναι πως θα είστε η αιχμή του δόρατος για αυτή τη νέα προσπάθεια αποικισμού και της προσπάθειας εύρεσης πλανητών που μπορούν να φιλοξενήσουν ζωή και να τους μετατρέψετε σε νέες αποικίες.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ιστορία, με πάρα πολύ lore και γραφή από πίσω της, η οποία χτίζει τη βάση για ένα ολόκληρο νέο franchise μέσα στο σύμπαν των Mass Effect, με έναν όμως εντελώς διαφορετικό τρόπο. Η παλιά τριλογία ήταν μία ριπή κανονιού, έφευγε σαν βλήμα κατευθυνόμενο και με μία επική ιστορία του να σώσεις όλο το γαλαξία, προχωρούσε σε μια υπέροχη αλλά σκληρή, σοβαρή, απελπισμένη, άγρια και βιαία blockbuster γραμμή. Ήταν το “summer blockbuster”. Το Mass Effect Andromeda, ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική λογική στην ιστορία του. Αποτελεί την περιπέτεια κάποιων γεμάτων ελπίδες πιονέρων, που φτάνουν στο νέο κόσμο και έρχονται αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα. Άλλοι το μετανιώνουν, άλλοι βουτάνε στην κατάθλιψη και άλλοι πέφτουν στην προσωπική τους κόλαση.
Αλλά υπάρχουν και αυτοί, πως όπως και στην ανθρώπινη ιστορία, αψήφησαν τα προβλήματα και με θετική σκέψη και ελπίδα, παλεύουν μέρα με τη μέρα για το μέλλον. Είναι μια ιστορία πιο ανθρώπινη, πιο «προσγειωμένη» αλλά ταυτόχρονα και γεμάτη ελπίδα και ζωή για το μέλλον. Είναι ένα space spaghetti western. Είναι μία space soap opera αντί για ένα space hard science και με το open world σύστημα του παιχνιδιού, η ελπιδοφόρα μα δύσκολη αυτή περιπέτεια του να ανακαλύψεις ένα νέο κόσμο και να χτίσεις μια νέα ζωή, δουλεύει καλά. Εξίσου καλά δουλεύει και το σύστημα επιλογών, το οποίο έκανε διάσημο τη σειρά. Επειδή πλέον το σύστημα paragon/ renegade έχει αντικατασταθεί από ένα πολύ πιο ομαλό σύστημα ομιλίας, οι αποφάσεις σας δεν σας τηλεγραφούν από τα 50 χιλιόμετρα «Α, εδώ αν κάνεις αυτό, θα είναι σκληρό, αν κάνεις το άλλο, θα είναι πιο χαλαρό».
Οι επιλογές συχνά έρχονται εκεί που δε το περιμένεις και αν το πάρεις ανάλαφρα, μπορεί να έχουν μεγάλο αντίκτυπο στο μέλλον. Πολλές επιλογές δείχνουν πως θα έχουν αντίκτυπο (μικρό ή μεγάλο) σε πιο μελλοντικό παιχνίδι ή DLC της σειράς, αλλά υπάρχουν και πολλές που έχουν αντίκτυπο μέσα στο παιχνίδι, από μικρές λεπτομέρειες για το πώς συμπεριφέρεται ο κόσμος τριγύρω σου και ποιος ζει που, μέχρι το ποιος θα επιβιώσει, ποιον θα σώσεις, τι θα θυσιάσεις κλπ. Δεν υπάρχει κάτι τόσο συγκλονιστικό όσο η επιλογή Ashley/ Kaiden από το ME1, αλλά υπάρχει έντονη δυνατότητα επιλογής, συχνά επιλογή που μας έκανε να κοιτάμε την οθόνη για 10 λεπτά και να ζυγίζουμε πιθανές επιπτώσεις. Γενικά, σε αυτό τον τομέα δεν συναντήσαμε κανένα πρόβλημα.
Αν υπάρχουν κάποια προβλήματα με την ιστορία, αυτά έχουν να κάνουν ξεκάθαρα με αστοχίες του scripting. Μια στο τόσο, εκεί που όλα πάνε καλά και έχεις μιλήσει σε 10 άτομα δίχως θέμα, κάποιος χαρακτήρας θα πεταχτεί και θα πει κάτι άγαρμπο ή κακοστημένο, που είναι σχεδόν εμφανές πως αυτός που το έγραψε δεν είχε τα αγγλικά ως τη μητρική του γλώσσα. Και αυτό γίνεται ακόμα και σε βασικούς χαρακτήρες, σε σημείο που αρχίσαμε να κάνουμε search στο διαδίκτυο μπας και υπάρχει νέα slang που δεν γνωρίζουμε. Σε κάθε κείμενο, σε κάθε πανεπιστημιακή εργασία, σε κάθε βιβλίο, το τελικό κείμενο πρέπει πάντα να δέχεται μια δεύτερη επιμέλεια, κάτι που δυστυχώς δεν έγινε σε επαρκή βαθμό, πρώτο δείγμα της βιαστικής κυκλοφορίας του τίτλου, την οποία θα αναλύσουμε παρακάτω. Ευτυχώς δεν είναι τρομερά συχνό για να καταστρέφει το παιχνίδι, απλά είναι σίγουρα εμφανές σε σημεία, που θα σας κάνει να απορήσετε.
Πριν αφήσουμε το γραπτό τομέα όμως, θα πρέπει να αφιερώσουμε μια παράγραφο στους χαρακτήρες. Μπορείτε να πείτε ό,τι θέλετε, αλλά για πρώτη εμφάνισή τους στη σειρά, η μεγάλη πλειοψηφία των NPC του παιχνιδιού έχει αρκετό ενδιαφέρον. Από κεντρικούς NPC μέχρι δεύτερα και τρίτα άτομα, όλα έχουν κάτι να πουν, όλοι έχουν κάποιο λόγο που υπάρχουν και, γενικά, αγγίζουν ρόλους που πραγματικά βγάζουν νόημα σε μια αποστολή αποικισμού. Από χαρακτήρες που οργανώνουν πρόγραμμα για να γεννηθούν νέα παιδιά, μέχρι δημοσιογράφο που καταγράφει τα πρώτα μας βήματα σε αυτό το νέο κόσμο, από υπεύθυνη μουσείου που δείχνει την ιστορία του Milky Way, για να μη χαθεί, μέχρι τον αγανακτισμένο νεαρό που επαναστατεί επειδή η οικογένειά του είναι ακόμα σε κρυογονικό ύπνο, η Bioware έχει κάνει πολύ καλή και πλούσια δουλειά, γεμίζοντας τον κόσμο με πάρα πολλούς χαρακτήρες (με voice acting από καλό έως μέτριο, με λίγες περιπτώσεις που είναι κακό, αλλά ξαναλέμε πως αυτό είναι κυρίως θέμα scripting) που πραγματικά έχουν λόγο ύπαρξης.
Σίγουρα, υπάρχουν ορισμένοι σημαντικοί χαρακτήρες που είναι κάπως αδιάφοροι, αλλά σε ένα τέτοιο πλούτο προσώπων και εκατοντάδων ιστοριών μέσα από ομιλίες, reports, datapads κλπ, είναι πραγματικά αστείο να γκρινιάξει κανείς για αυτό. Θα κλείσουμε αυτό το θέμα, μιλώντας και για τους χαρακτήρες της ομάδας σας. Επάνω, λοιπόν, στο νέο σας διαστημόπλοιο, το Tempest (που είναι 10 φορές καλύτερο του Normandy!), το οποίο θα είναι το όχημά σας για ταξίδια ανάμεσα στους πλανήτες, θα σας συνοδεύει μια μικρή, επίλεκτη ομάδα χαρακτήρων, η οποία συμπληρώνει τις δυνάμεις και αδυναμίες σας. Ξεχάστε τους filler χαρακτήρες που μιλούν όποτε περάσετε το scanner σας ή που ξεστομίζουν δύο ατάκες ανά 20 ώρες.
Εδώ θα έχετε 10 χαρακτήρες (από τους οποίους οι 6 μπορούν να είναι και στην ομάδα σας κατά τη διάρκεια της μάχης), που πάντα κάτι έχουν να πουν, τριγυρνούν συνέχεια στο σκάφος, συζητούν μεταξύ τους και γενικά έχουν μια πολύ πιο πλούσια συμπεριφορά και ιστορία απ’ ό,τι έχουμε δει ως τώρα σε άλλους companions των πρόσφατων τίτλων της Bioware. Και ίσως, για μια ακόμα φορά, οι άνθρωποι της ομάδας να είναι οι λιγότερο ενδιαφέροντες (πλην της γλυκιάς Suvi) αλλά και πάλι έχουν πολύ περισσότερο βάθος και χαρακτήρα από κάτι ανδρείκελα του παρελθόντος όπως ο Vega και η Ashley. Οι δε εξωγήινοι της παρέας συμπληρώνουν πολύ ωραία το cast, με τον καθένα να έχει την δική του ιστορία, προβλήματα και πλούσιο backstory, και κατά την ταπεινή μας άποψη αποτελούν μια πολύ καλή προσθήκη στο roster από companions του σύμπαντος, με καλογραμμένα loyalty missions και πολλή ιστορία να πούν, ενώ θα λέγαμε πως το voice acting τους έχει γίνει σωστά, αναδεικνύοντας πάθος, πόνο, ζήλια, φθόνο, μίσος, χαρά, θλίψη και ελπίδα σε κάθε χαρακτήρα.
Προσωπικό μας high αποτελεί o Drack, ένας ηλικιωμένος Krogan. κοντά 1400 ετών. με μπόλικο χιούμορ, τρέλα αλλά και μια πατρική φιλοσοφία για το χαρακτήρα μας, που τον κατέστησαν ως τον πιο αγαπημένο Krogan της σειράς, ξεπερνώντας ακόμα και τον Wrex στο μυαλό μας. Στο στήσιμο του κόσμου και στην ιστορία λοιπόν, το παιχνίδι στέκεται πολύ καλά και δεν απογοητεύει, ειδικά όταν μιλάμε για ένα open world τίτλο. Λόγω της φιλοσοφίας αυτής, είναι αδύνατο να πεις μια καταιγιστική ιστορία 15-25 ωρών όπως παλιά, οπότε αυτός ο αέρας εξερεύνησης δένει γάντι. Είναι ένα από τα ελάχιστα open world παιχνίδια που πραγματικά εκμεταλλεύεται το ότι είναι “open” και το δικαιολογεί με την ιστορία και το στήσιμό του, αντί απλά να κάνει μεγάλους sandbox χάρτες για το τίποτα. Και αυτό καθιστά το open world κομμάτι του πολύ λιγότερο “τρομακτικό” απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς και φοβόμασταν πριν την κυκλοφορία του.
Μέσα στις δεκάδες περιοχές, τα διαστημόπλοια και τους πλανήτες διαφόρων μεγεθών που θα επισκεφθείτε, λοιπόν, υπάρχουν πέντε τεράστιοι πλανήτες σε open world σχεδιασμό, οι οποίοι πραγματικά θα χρειαστούν πολλές ώρες για να εξερευνηθούν στο έπακρο. Το καλό είναι πως δε χρειάζεται καθόλου να το κάνετε αυτό. Μπορείτε απλά να ασχοληθείτε με την κεντρική ιστορία και τα βασικά side quests και να δείτε το 40% του κάθε μέρους. Όλα τα υπόλοιπα είναι απολύτως προαιρετικά και βασίζονται εντελώς στο πόσα θέλετε να μάθετε για το νέο αυτό κόσμο, αλλά και πόσο θέλετε να βοηθήσετε για να τον κάνετε πιο βιώσιμο για τις αποικίες σας (το λεγόμενο ως “viability rating”). Και όσο πιο πολύ ανακαλύπτετε και κάνετε quests, τόσο καλύτερη θα είναι η ζωή για το Andromeda Initiative, τόσο περισσότεροι θα ξυπνούν από κρυογονικό ύπνο και τόσο περισσότερη πρόσβαση θα έχετε σε νέες τεχνολογίες, προσωπικό και εφόδια.
Μιλώντας για τα quests, πρέπει να πούμε πως συνήθως αποτελούν και το μεγαλύτερο πρόβλημα σε ένα open world παιχνίδι. Το MEA κάνει έναν έξυπνο διαχωρισμό μέσα στο journal σας και ξεδιαλύνει -ευτυχώς, πολύ εύκολα- το τι είναι σημαντικό, τι είναι ενδιαφέρον και τι είναι απλά εκεί για να γεμίσει χρόνο. Τα quest, λοιπόν, που αφορούν το main story, τους συμμάχους σας και τα loyalty missions είναι υψηλότατης σημασίας και πραγματικά θα ήταν λανθασμένο να μην τα ολοκληρώσετε όλα. Τα quest που αφορούν τον κάθε πλανήτη και κάθε σημαντική περιοχή είναι κατώτερης μεν σημασίας, αλλά σας μαθαίνουν πάρα πολλά για την ιστορία του Heleus και πολύ συχνά κρύβουν γεγονότα και αποφάσεις πολύ σημαντικές για το παιχνίδι.
Ως εδώ, λοιπόν, η ποιότητα είναι από πολύ καλή έως ικανοποιητική και τα δευτερεύοντα quest είναι από τα πιο πλούσια της σειράς. Εκεί που η ποιότητα πέφτει, είναι στα λεγόμενα ως “tasks”. Αυτά αποτελούν -στην καλύτερη περίπτωση- λίγη extra πληροφορία/ γαρνιτούρα στο lore μέσα από fetch quest και backtracking, ενώ -στη χειρότερη- υπάρχουν tasks που απλά σου ζητούν να βρεις/ δεις/ σκανάρεις Χ αντικείμενα για να τα ολοκληρώσεις. Η γαρνιτούρα, αν περάσεις από τη συγκεκριμένη περιοχή, μπορεί να έχει κάποιο ενδιαφέρον, όμως με τα υπόλοιπα καλύτερα να μην ασχοληθείτε καθόλου. Βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο αδιαφορίας των filler quest της παλιάς τριλογίας, που σε έστελναν να ψάχνεις πλανήτες με το τσουβάλι για να βρεις κάποιο αντικείμενο/ artifact και να το πας σε κάποιον στη citadel. Με το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα trophie/ achievement για 100% completion rate και με το δεδομένο ότι πραγματικά δεν έχετε κανένα ουσιαστικό όφελος από αυτά, απλά αγνοήστε τα, εκτός και αν απλά θέλετε να κάνετε βόλτες στους πλανήτες για να κάνετε χάζι.
Αυτό, θα πρέπει να πούμε, δεν είναι κάτι απίθανο και οφείλεται στην πραγματικά εξωπραγματική ομορφιά των πλανητών και των dungeons που θα σας ταξιδέψει το παιχνίδι. Είναι με διαφορά ό,τι πιο όμορφο έχουμε συναντήσει μέχρι σήμερα σε sci-fi παιχνίδι, με κόσμους πνιγμένους από άγρια, βάναυση ομορφιά, περίεργη βλάστηση, μυστήρια artifacts και άγρια πανίδα. Ακόμα και με το καλοσχεδιασμένο fast travel από forward points που θα χτίσετε, συχνά θα βρίσκετε τον εαυτό σας να κάνει βόλτες με το Nomad (το εξάτροχο όχημά σας που χρησιμοποιείται στις περιηγήσεις) και απλά να χαζεύετε τριγύρω την ομορφιά του κόσμου. Η μουσική, δυστυχώς, δε φτάνει τα επίπεδα των παλαιών παιχνιδιών και είναι σεταρισμένη αρκετά χαμηλά, αλλά με κάποιες βελτιώσεις (συμβουλή του συντάκτη: στα settings βάλτε μουσική στο 100%, effects στο 50%, φωνές στο 60% και η κατάσταση θα βελτιωθεί πάρα πολύ), έρχεται στην επιφάνεια και δένει αρμονικά με την ελπιδοφόρα ατμόσφαιρα του τίτλου.
Εξίσου όμορφα είναι και όλα τα effects της μάχης και των δυνάμεών σας, καθιστώντας το παιχνίδι ιδιαίτερα εντυπωσιακό και τη Frostbite να κάνει επίδειξη δύναμης για άλλη μια φορά. Εκεί που η μηχανή μας τα χαλάει, είναι στα μοντέλα των χαρακτήρων και στο facial animation κατά τη διάρκεια των διαλόγων. Εκεί βλέπουμε ακόμα ένα δείγμα της βιαστικής κυκλοφορίας του παιχνιδιού. Μπορεί το πρόσφατο patch να έστρωσε λίγο το φαινόμενο με τα “γυάλινα” μάτια στους ανθρώπους, αλλά δε μπορεί κανείς να αγνοήσει πως υπάρχει μια προχειρότητα και αυτοματοποίηση στις ομιλίες, μια μετριότητα στο lip synch και μια ρομποτική ψευδοκίνηση στα χέρια και το πρόσωπο, που δείχνουν από την πρώτη στιγμή πως ο τομέας αυτός χρειαζόταν αρκετή δουλειά ακόμα. Και η σύγκριση δε γίνεται με τα παλιά ME αλλά με το πρόσφατο Witcher 3.
Δυστυχώς για τη Bioware, μετά το αποτέλεσμα που είδαμε στο παιχνίδι της CD Projekt, ο πήχης έχει ανέβει πολύ για το τι απαιτεί πλέον ο κόσμος, με αποτέλεσμα κάτι που ίσως να συγχωρούσαμε στο παρελθόν με ένα απλό χαμόγελο (δείτε τα memes των RPG της Bethesda), στη νέα αυτή εποχή τέτοια φαινόμενα αντιμετωπίζονται πιο σκληρά. Η υπερβολή, βέβαια, που κατέκλυσε το διαδίκτυο είναι το λιγότερο αστεία, καθώς σε μεγάλο τμήμα του παιχνιδιού απλά δεν παρατηρείς τίποτα ιδιαίτερο. Παρόλα αυτά η συνολική ποιότητα σε αυτόν τον τομέα είναι χαμηλή. Από εκεί και πέρα, τα animations στην κίνηση και τη μάχη είναι πολύ πιο καλοστημένα και ομαλά, ενώ ειδικά η κίνηση με το jetpack είναι εξαιρετική και, όπως και στο Halo 5, αλλάζει εντελώς τα δεδομένα στη μάχη.
Και μιας και είπαμε για τη μάχη, ήρθαμε μάλλον και στον τομέα που έχει αλλάξει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε σύγκριση με το παρελθόν της σειράς: αυτόν του gameplay. Στα θετικά, λοιπόν, πρέπει να παραδεχθούμε πως ενώ στην αρχή το σύστημα απουσίας class μάς είχε ενοχλήσει, στην πορεία εξελίχθηκε ως μια πραγματική λύτρωση για το gameplay. Ο παίκτης έχει εξ αρχής πρόσβαση σε δεκάδες δυνάμεις και abilities, από τα οποία μπορεί να αναβαθμίσει όποια θέλει και να τα βάλει κάτω από ένα συγκεκριμένο favorite profile. Έτσι, μπορεί στην αρχή της μάχης να είστε ένας adept demolitionist, που θα τοποθετεί παγίδες και θα κάνει disrupt κάποιους εχθρούς, στη συνέχεια να αλλάξετε σε έναν sniper, που θα κάνει μια γρήγορη εκκαθάριση, θα τραβήξει εχθρούς στις παγίδες και μετά θα εξαφανιστεί, να μετατραπείτε σε έναν vanguard που θα κάνει charge στο χάος και θα χτυπήσει εκεί που πονάει τον εχθρό και, τέλος, να κλείσετε το combo σας σαν ένα tank, που θα βάλει φωτιά στα πάντα με το flamethrower, σπέρνοντας τον πανικό στους εχθρούς.
Ακούγεται τρομακτικά περίπλοκο, αλλά δεν είναι. Πραγματικά, το παιχνίδι σας αφήνει να χτίσετε πολλές (αλλά όχι άπειρες) δυνάμεις και favorite builds, και αυτή η εναλλαγή προσφέρει πολλαπλούς τρόπους αντιμετώπισης εχθρών και σκηνικών. Είναι ένα πραγματικά εμπνευσμένο σύστημα, που σε συνδυασμό με ένα μηχανισμό αυτόματης κάλυψης (που δουλεύει καλύτερα από κάθε άλλο αυτόματο σύστημα που έχουμε δει ως τώρα) και τη μεγάλη ευκολία κίνησης που προσφέρει το jet pack, δίνει έναν ιδιαίτερα απολαυστικό τόνο στις μάχες. Επίσης, έχουμε να πούμε πολύ καλά λόγια και για το Nomad και την κίνησή του στους χάρτες (ειδικά όταν βρεθείτε σε ένα συγκεκριμένο αστεροειδή, απλά δε θα θέλετε να φύγετε!) αλλά και το γενικότερο platforming και σκαρφάλωμα, που βγαίνει πολύ ομαλά και αβίαστα.
Τίποτα, όμως, δεν είναι τέλειο και, έτσι, υπάρχουν ορισμένες ατέλειες και ελλείψεις που μειώνουν κάπως την αξία της μάχης. Η βασική ατέλεια που βρήκαμε είναι πως, αν παίζετε με sniper, θα υπάρξουν αρκετές περιπτώσεις που θα χτυπήσετε εχθρούς από πολύ μακριά και αυτοί τριγύρω τους ή θα αργήσουν να μπουν σε δράση ή δε θα μπουν καθόλου. Αυτό το πρόβλημα δεν υπάρχει με άλλα όπλα σε κοντινότερες αποστάσεις, αλλά φαίνεται πως το sniper κάποιες φορές σάς βγάζει εκτός εμβέλειας ανίχνευσης. Αυτό πιθανά να διορθωθεί σε κάποιο μελλοντικό patch, οπότε ας το παραβλέψουμε. Και όπως επίσης συνέβη με το Witcher 3, ελπίζουμε σε ένα μελλοντικό restructuring των menus. Υπάρχει πάρα μα πάρα μα πάρα πολλή πληροφορία, υπο-μενού και επιλογές, που σκάνε σχεδόν όλα μαζί από την αρχή και, απλά, δημιουργούν τρόμο στον παίκτη. Μετά από 30 ώρες ενασχόλησης, που πλέον θα τα έχετε μάθει όλα, δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και μάλιστα θα χαίρεστε που υπάρχει τόση πολλή επιλογή σε δυνατότητες, crafting, codex κλπ. Αλλά μέχρι να μάθετε όλο το μενού, τη δομή και τα μυστικά του, θα νιώσετε απελπισία!
Ωστόσο, το γεγονός πώς έχετε άμεση πρόσβαση μόνο σε τρεις δυνάμεις και ότι δεν έχετε τον έλεγχο των δυνάμεων των χαρακτήρων του party σας, δεν πρόκειται να αλλάξει. Η αλλαγή αυτή στη δομή της μάχης έγινε ξεκάθαρα για να φύγει το “pause/ tactical” στοιχείο της μάχης και να έχετε έναν πιο γρήγορο ρυθμό, που εν μέρει, βγάζει νόημα. Όμως, θα έπρεπε το παιχνίδι -τουλάχιστον- να μας δίνει τη δυνατότητα να ρυθμίζουμε τη συμπεριφορά του κάθε χαρακτήρα, το πώς θα χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του από μόνος του, αν θα κάνει επίθεση ή άμυνα κ.ο.κ. Ως έχει, οι χαρακτήρες χάνουν τη θέση τους ως μέλη του party και συμπεριφέρονται ως… πληρωμένοι henchmen, που τραβάνε τα πυρά και καθαρίζουν λίγους από τους εχθρούς μέχρι να πέσουν κάτω. Αν αναβαθμιστούν, η κατάσταση γίνεται κάπως καλύτερη, αλλά το να βλέπεις την Cora να κάνει biotic charge ανάμεσα σε 10 εχθρούς για νιοστή φορά, είναι μία άσκηση εκνευρισμού, που θα ξεπεράσετε μόνο αν σταματήσετε να έχετε τον χαρακτήρα μαζί σας.
Το τελευταίο θέμα που εντοπίσαμε, θα λέγαμε πως είναι και το πιο σημαντικό για τη γενικότερη εμπειρία. Σε έναν τίτλο που χαρακτηρίζεται από εξερεύνηση και open world δομή, είναι απλά αδιανόητο το γεγονός ότι δεν υπάρχει minimap! Αν θέλετε να δείτε το χάρτη, θα πρέπει να μπείτε στο μενού και να τον ανοίξετε από εκεί, κάτι που είναι τρομερά εκνευριστικό όταν βρίσκεστε σε έναν πελώριο πλανήτη και προσπαθείτε να προσανατολιστείτε. Για κάποιον αδιανόητο λόγο, οι δημιουργοί κράτησαν την πυξίδα του ME3, που απλά δείχνει αν υπάρχει κάτι μπροστά σας, αναγκάζοντάς σας σε συνεχείς σβούρες. Ακόμα και στο ME3, που οι χάρτες ήταν στην ουσία γραμμικοί, υπήρχαν προβλήματα και παράπονα με αυτό το σύστημα. Εδώ, που οι εχθροί έρχονται από παντού και μπορείτε να πάτε και παντού, η απουσία του minimap είναι απαράδεκτη.
Σε αυτό το σημείο, λίγο πριν το τέλος, θα ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση και θα μιλήσουμε για την κατάσταση στην οποία κυκλοφόρησε το παιχνίδι στην αγορά. Όπως είπαμε παραπάνω, το Andromeda εμφανώς βγήκε over budget και εκτός χρόνου, έχοντας ήδη πάρει μισό χρόνο καθυστέρηση για polishing. Έτσι, φαίνεται ότι η ΕΑ πίεσε την Bioware να το κυκλοφορήσει πριν να γίνει ένα ολοκληρωμένο polishing. Ο πλούτος από bugs σε μεγάλα RPG δεν είναι κάτι καινούργιο, τα θυμόμαστε στα, αρχαία πλέον, Might & Magic, στα KOTOR, στα Baldur’s Gate, στα Arcanum, στα Dragon Age, στα Witcher, στα Fallout, στα Elder Scrolls κλπ. Και ως ένα σημείο τα κατανοούμε, τα παιχνίδια αυτής της κατηγορίας είναι γιγάντια σε μέγεθος και είναι επόμενο κάποια προβληματάκια να ξεφεύγουν από το beta testing -η Bioware, άλλωστε, μας έχει συνηθίσει σε αυτά από τα πρώτα της κιόλας παιχνίδια. Όμως, υπάρχουν προβλήματα και ατέλειες όπως αυτά που είδαμε στα Dragon Age Iquisition και Witcher 3, που ήταν μεν πολλά και διάσπαρτα, αλλά ήταν υποφερτά, όμως υπήρξαν και αυτά των Elder Scrolls ή των παιχνιδιών της Troika, που ήταν τόσο εξόφθαλμα και ενοχλητικά, που πραγματικά ένωθες ότι αγόραζες παιχνίδι σε early access.
Ε, λοιπόν, το MEA, βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο επίπεδα. Δεν βρίσκεται σε “broken” χάλια, που χάνονται saves, χαρακτήρες πετούν στο διάστημα, καταστρέφονται main quest κλπ, αλλά δεν βρίσκεται και στα πιο ομαλά επίπεδα που θα τα θεωρούσαμε αποδεκτά. Πέρα από τα θεματάκια του scripting και του βιαστικού facial animation, θα βρεθείτε αντιμέτωποι με διάφορα άλλα προβληματάκια. Quest marker που κολλάει και δεν φεύγει από το χάρτη, εχθροί που ίπτανται κάποια μέτρα πάνω από το έδαφος, Α.Ι. που δεν “παίρνει μπρος”, με αποτέλεσμα να θερίζετε την εχθρική βάση δίχως κιχ, χαρακτήρες να κάνουν σπασμένα animation και να κινούνται πολύ γρήγορα ή να περνούν μέσα από αντικείμενα κλπ. Με το τελευταίο patch παρατηρήσαμε μια κάποια βελτίωση, αλλά γενικά, είναι ντροπή να κυκλοφορεί τίτλος με γιγάντιο budget και 5 χρόνια στην παραγωγή και να έχει τόσα πολλά μικροθεματάκια, θεματάκια που σίγουρα θα διορθωθούν μέσα σε μερικούς μήνες με patches, αλλά που πραγματικά έπρεπε να είχαν προσεχθεί εξ αρχής.
Για πιο σοβαρά προβλήματα τώρα, αν και έχουμε ακούσει διάφορες ιστορίες στο διαδίκτυο, ευτυχώς δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε κάτι gamebreaking. Μέσα στη δική μας, υπερεντατική ενασχόληση, τα μόνα σοβαρά θέματα που συναντήσαμε ήταν ένα crash, ένα κόλλημα που το framerate πήγε στον πάτο και έστρωσε μόνο με restart του παιχνιδιού και μια φορά που πέσαμε μέσα από το χάρτη του παιχνιδιού σε ένα dungeon. Γενικά, λοιπόν, αρκετά μικροπροβλήματα και ατέλειες εδώ και εκεί, αλλά το παιχνίδι μας ήταν σταθερό και playable. Για το τέλος, πρέπει να πούμε πως, πέρα από τις δεκάδες ώρες gameplay του παιχνιδιού αλλά και τη δυνατότητα για new game + με όλο τον εξοπλισμό και abilities σας, το ME Andromeda επαναφέρει το -για πολλούς αγαπημένο- multiplayer Horde mode του ME3, ακόμα πιο καλά στημένο και καταιγιστικό.
Με περισσότερες δυνατότητες παραμετροποίησης και εξέλιξης του χαρακτήρα σας, πολύ υλικό να ξεκλειδώσεις και αρκετούς χάρτες και διαφορετικές αποστολές, το multiplayer δεν είναι απαραίτητο για να χαρείς το κεντρικό παιχνίδι, αλλά είναι ένα καλοστημένο τμήμα, που σίγουρα προσθέτει έξτρα διάρκεια και διασκέδαση στους παίkτες, ενώ το γεγονός ότι πλέον έχει την ίδια ταχύτητα με το single player, βοηθάει πολύ στην ομαλή μεταφορά του παίkτη στον κόσμο του. Να πούμε επίσης πως σε όλα τα matches που παίξαμε δεν αντιμετωπίσαμε κανένα crash ή πρόβλημα με lag, ενώ βρίσκαμε πάντα αμέσως άλλα άτομα για να σχηματίσουμε την τετραμελή ομάδα που χρειαζόμασταν.
Το Mass Effect: Andromeda λοιπόν, είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, ένα παιχνίδι το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με μια Τριλογία “βουνό” να ξεπεράσει, ένα βουνό κατοικούμενο από δυσθεώρητα υψηλές απαιτήσεις, ναρκοθετημένο με παράπονα από άλλους τίτλους της εταιρίας, παγιδευμένο ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες της προϊστορίας τους, στη Χάρυβδη των παραπόνων πριν καν την κυκλοφορία του και στη Σκύλλα της σχολαστικής, εξονυχιστικής και ιδιότροπης εύρεσης προβλημάτων. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τέλειο, έχει σαφέστατα προβλήματα με το polishing και το ελλιπές beta testing του τίτλου, ενώ υπάρχουν και ορισμένες κραυγαλέες ελλείψεις τόσο ξεκάθαρες, που είναι να απορεί κανείς πώς δεν μπήκαν στο παιχνίδι.
Από την άλλη, πρόκειται για το μεγαλύτερο σε έκταση και εύρος διαστημικό single player RPG που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα σημαντικό και εντυπωσιακό αν σκεφτείτε πόσο σπάνια είναι τέτοια παιχνίδια. Το Mass Effect Andromeda διαθέτει έναιδιαίτερα διασκεδαστικό σύστημα μάχης, που δεν βαριέσαι ποτέ, την υψηλότερη δυσκολία της σειράς για ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση, και έναν μαγευτικά όμορφο και καλοσχεδιασμένο κόσμο.
Το κυριότερο για εμάς, όμως, είναι η ατμόσφαιρά του. Μπορεί να πατάει στα γνωστά, DnD/ Bioware πρότυπα του κλασικού ήρωα που θα σώσει το γαλαξία, αλλά το κάνει με μια ανάλαφρη και ελπιδοφόρα νότα ενός νέου ξεκινήματος, που σπανίζει σε παιχνίδια. Για έναν τίτλο που προωθεί μια νέα αρχή, το καταφέρνει ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς, με τα σκαμπανεβάσματα και τα προβλήματα που κάθε νέα ανακάλυψη και αποικισμός θα είχε, αλλά και με τη θετική διάθεση να τα ξεπεράσει και να χαθεί μέσα στη μαγεία της εξερεύνησης, της ανακάλυψης και των νέων γνωριμιών.
To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
