Η χρυσή τομή ανάμεσα στο παραδοσιακό και το μοντέρνο.
Η σχέση μας με τη σειρά Longest Journey θυμίζει ένα noir ερωτικό μυθιστόρημα πάθους και φθόνου, μια μίξη άρλεκιν και Bell best seller, μία έντονη ιστορία μυστηρίου, λατρείας, αγάπης και φθόνου. Είναι η δική μας, προσωπική noir περιπέτεια μέσα στο σύμπαν των adventure games, με καλές, γλυκιές στιγμές αλλά και σκηνικά που θύμιζαν δολοφονίες σε σκοτεινά σοκάκια. Δημιούργημα της Funcom και του Ragnar Tornquist, το πρώτο TLJ κυκλοφόρησε το 1999, στο απόγειο της καταστροφολογίας ότι τα adventures έχουν πεθάνει και στην ουσία αποτέλεσε το βράχο συνδεσιμότητας της παλιάς εποχής με τα νέα adventures που θα ακολουθούσαν. Η επιτυχία του μπορεί να μην ήταν γιγάντια από εμπορικής άποψης, αλλά στην ουσία του, στο gaming, το παιχνίδι εκθειάστηκε όσο ελάχιστα άλλα και έχει καθιερωθεί πλέον ως ένα από τα πλουσιότερα και καλύτερα adventures όλων των εποχών (εμείς το τοποθετήσαμε 6ο στη λίστα μας!).
Πανέμορφο αισθητικα, σκληροπυρηνικά περίεργο και πλούσιο σε γρίφους, αυτο θα ηταν αρκετό για να τραβήξει το ενδιαφέρον του κόσμου. Η πραγματική μαγεία του, όμως, κρυβόταν πίσω από τον απίστευτο κόσμο που δημιούργησε η Funcom και έγραψε ο Ragnar. Παράλληλα σύμπαντα, τεχνολογία και μαγεία, sci-fi dystopia και high fantasy drama, όλα μαζί, χτισμένα και δεμένα με τόσο πολύ λεπτομέρεια, lore και ιστορία που τα βλέπει σήμερα ένας μέσος developer και κοκκινίζει από ντροπή με τη φτώχεια του δικού του τίτλου. Εξισου μαγική ήταν η April Ryan, η πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού, η οποία μπορεί να μην ήταν η πρώτη δυναμική πρωταγωνίστρια σε video game, αλλά ήταν σίγουρα η πρώτη βαθύτατα γραμμένη και χτισμένη χαρακτήρας και πυροδότησε μια νέα εποχή στο gaming, με εκατοντάδες παρόμοιες θηλυκές παρουσίες να βρίσκουν ηγετικό ρόλο στα παιχνίδια.
Με μια τέτοια επιτυχία, λοιπόν, το sequel ήταν δεδομένο και, έτσι, το 2006 είδαμε την κυκλοφορία του Dreamfall: The Longest Journey. Λαμβάνοντας χώρα κάποια χρόνια μετά τα βασικά γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού, το Dreamfall ως επί το πλείστον άφησε στην άκρη την April και ακολουθήσε τις περιπέτειες της Zoe Castillo και -σε μικρότερο βαθμό- του Kian Alvane. Ήταν μία τολμηρή απόφαση από τους δημιουργούς να αφήσουν στην άκρη μια τόσο αγαπητή χαρακτήρα προς όφελος νέων, και αρκετοί ήταν αυτοί που ενοχλήθηκαν, αλλά εν τέλει, η Zoe κατάφερε να σταθεί αρκετά καλά στο ρόλο της. O Kian, από την άλλη, ήταν ολίγον τι διακοσμητικός, καθώς λόγω πίεσης για την κυκλοφορία του τίτλου δεν δημιουργήθηκε ποτέ ένα μεγάλο τμήμα του παιχνιδιού που τον αφορούσε. Ένα πρώτο σύννεφο και η αρχή των ταραχών αυτής της σχέσης ήταν στον ορίζοντα.
Η πρώτη βροχή ήρθε με τον άτσαλο τρόπο χειρισμού της April και οι αστραπές εμφανίστηκαν με το cliffhanger τέλος, που άφησε το παιχνίδι απόλυτα μετέωρο και με μηδενικές απαντήσεις, απλά γιατί η Funcom ήταν τρομερά σίγουρη για την επιτυχία και ότι θα ετοίμαζε ακόμα ένα sequel. Εμ, δεν χτίζεις παιχνιδι σε δόσεις. Σε γενικές γραμμές, βέβαια, και απέναντι στα πραγματικά σοβαρα προβλήματα του τίτλου, αυτά ήταν μικρολεπτομέρειες. Για άλλη μια φορά το Dreamfall είχε εξαιρετική γραφή και ατμόσφαιρα, μαγευτικούς χαρακτήρες και πάρα μα πάρα πολύ lore και ομιλίες. Οχι, δεν έφταιγε η ιστορία για το ότι η σειρά μπήκε στον πάγο για δέκα χρόνια, ίσα ίσα αυτή ήταν και το στοιχείο που την έσωσε.
Η καταιγίδα ήρθε από την καταραμένη κονσολοποίηση που πήρε τα πάντα σβάρνα στις αρχές των 00s. Η αγορά των video games ξαφνικά είχε εκτιναχθεί, τα 3D graphics είχαν πλέον αντικαταστήσει πλήρως τα 2D και οποιοδήποτε παιχνίδι κυκλοφορούσε, έπρεπε οπωσδήποτε να παίζεται και σε κονσόλες (ή, κατά βάση, σε αυτές) με gamepad. Έτσι, η Funcom έκανε την ολέθρια επιλογή να δημιουργήσει το παιχνίδι σε ένα 100% 3D περιβάλλον, κάτω από τυπικό 3rd person action χειρισμό. Το θέμα ήταν ότι ακόμα κανείς δεν είχε ιδέα πώς να κάνει ένα τέτοιο σύστημα να δουλεύει σωστά ή ότι δε γίνεται απλά να πετάς ό,τι είναι δημοφιλές και να περιμένεις να δουλέψει. Έτσι, είχαμε ένα παιχνιδι με τραγικά απαράδεκτο χειρισμό της κάμερας με το mouse, με quick time events, timed action sequences, ορισμένες αστείες μάχες αλλά και κάποια σημεία άθλιου stealth.
Όσο μαγικός και να ήταν ο κόσμος του, όσο ωραία και να ήταν η ιστορία, σαν παιχνιδι το Dreamfall ήταν “σπασμένο” σε πολλά σημεία και κυριολεκτικά σχεδόν σκότωσε το franchise. Έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν ότι αυτό, μαζί με το Monkey Island 4 και -πλέον- το Syberia 3, αποτελούν ίσως τα πιο στενάχωρα sequel κάποιον τεράστιων σειρών. Ναι, πάλι μπήκαμε σε ιστορικό παραλλήρημα, αλλά πιστέψτε μας, αυτή τη φορά χρειαζόταν. Γιατί ήταν απαραίτητο να μιλήσουμε για το παρελθόν ώστε να εξηγήσουμε με πόση επιφύλαξη κοιτούσαμε το Dreamfall Chapters στο Kickstarter. Το ότι το παιχνίδι θα κυκλοφορούσε σε επεισόδια ή το ότι θα γινόταν και αυτό θύμα της Telltale εποχής, που “ο χαρακτήρας Χ θα θυμάται αυτό που είπες”, δε βοήθησαν καθόλου στο να δούμε το παιχνίδι πιο θετικά.
Για αυτό το λόγο, δεν βιαστήκαμε να δούμε το Dreamfall Chapters όταν κυκλοφόρησε το πρώτο επεισόδιο / book πριν από 1,5 χρόνο χρόνο, γι’ αυτό και περιμέναμε για την ολοκληρωμένη του έκδοση καρτερικά, γι’ αυτό και δεν μπήκαμε ποτέ σε συζήτηση για το παιχνίδι στα αγαπημένα adventure forum μας και για αυτό κατάφερε το παιχνίδι απλά να ρίξει δυναμίτη μέσα στον εγκέφαλό μας και να μας στείλει αδιάβαστους στις πανελλαδικές. Μαζεύοντας με το κουταλάκι τα μικροσκοπικά κομμάτια του μυαλού μας, θα ξεκινήσουμε επιτέλους το review μας, λέγοντας το εξής: Ragnat, χίλια συγνώμη που αμφιβάλαμε και εσένα. Τα παίρνουμε (σχεδόν) όλα πίσω!
Και αυτό γιατί η ιστορία του παιχνιδιού μάς έκανε να θέλουμε να βγούμε στα μπαλκόνια και να αρχίσουμε να τιτιβίζουμε την Ωδή στη Χαρά του Schiller, σε μελωποίηση Franz Schubert. Είναι ένα από αυτά τα σπάνια αριστουργήματα και ακόμα σπανιότατα τρίτα τμήματα μιας τριλογίας όπου η ιστορία έρχεται και δένει τόσο καλά, τόσο όμορφα και τόσο πλούσια με το παρελθόν, όσο ελάχιστα παιχνίδια ή γενικά δημιουργίες το έχουν καταφέρει. Μια ιστορία γεμάτη λεπτομέρεια, suspense, μαγεία, ατμόσφαιρα, πόνο, λατρεία, αγάπη, στοργή, συγκίνηση, μια ιστορία φλύαρη με τον καλύτερο τρόπο, δίνοντας τόσο πολύ κουβέντα και επαφή με όλους τους χαρακτήρες, που τίποτα δε μένει στην επιφάνεια, όλα έχουν τον λόγο ύπαρξής τους και υφαίνουν μια εξαιρετική περιπέτεια που δένει αρμονικά με όλο το υλικό των πρώτων δύο παιχνιδιών, σε σημείο που είμαστε σχεδόν σίγουροι πως ο Ragnar τα είχε σκεφτεί όλα αυτά από το 1999, όπως ο J.R.R. Martin είχε κάνει το trick με τον Hodor 20 χρόνια πριν αποκαλυφθεί.
Να πούμε, βέβαια, πως αν δεν έχετε παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, θα καταλάβετε μεν την ιστορία του παιχνιδιού δίχως πρόβλημα, αλλά θα χάσετε τόσο πολύ lore, αναφορές, επιστροφές κ.λ.π., που είναι κρίμα. Αφήστε που είναι απλά ντροπή να μην έχετε δει μία από της καλύτερες ιστορίες που έχουν γραφτεί σε video game. Για όσους τα έχουν δει, η ιστορία συνεχίζεται ακριβώς μετά τα γεγονότα και το cliffhanger του δεύτερου παιχνιδιού, με τους Zoe και Kian (σε ίσους ρόλους πλέον) να παλεύουν για τη σωτηρία των κόσμων Stark (τεχνολογία) και Arcadia (μαγεία) και την επαναφορά της Ισοροπίας μεταξύ αυτών των δύο κόσμων αλλά και μεταξύ των ανθρώπων.
Πρέπει να πούμε πως ο Ragnar, πιστός στο είδος της γραφής του, κάνει φανερές αναφορές στη σύγχρονη εποχή και το παιχνίδι είναι ένας φόρος τιμής ενάντια στον σύγχρονο σκοταδισμό, την αποξένωση, το ρατσισμό και τη φυλετική απομόνωση, αφήνοντας απ’ έξω πολιτικά τερτίπια και μένοντας εντελώς στην ουσία. Μπορεί ορισμένοι να τον κατηγόρησαν ότι έκανε ορισμένες επιλογές για να είναι politicaly correct (έχει γίνει μόδα, πλέον, ό,τι δε μας αρέσει να το λέμε έτσι) αλλά κατά τη γνώμη μας, όλες οι επιλογές του είναι τόσο ρεαλιστικές, έντονες και οργανικές που οποιαδήποτε τέτοια κατηγορία δείχνει εθελοτυφλία και προσωπικά προβλήματα.
Αφήνοντας την ιστορία στην άκρη, σε μια προσπάθεια να συμαζέψουμε λίγο το κείμενο, θα περάσουμε στον τομέα του gameplay που είναι αυτός που έφαγε το μεγαλύτερο χαστούκι με το Dreamfall και αυτός που ήταν το μεγαλύτερο στοίχημα για την Red Thread Games. Εδώ τα πράγματα θα πρέπει να πούμε πως είναι κάπως περίεργα και πως εξαρτάται πάρα πολύ από τον κάθε άνθρωπο το πώς θα δει και πόσο θα διασκεδάσει με το παιχνίδι. Πιάνοντας τα βασικά, το Dreamfall Chpaters είναι χτισμένο ως ένας full 3D κόσμος, κάνοντας το χειρισμό με το gamepad αρκετά πιο εύκολο, αν και το mouse δουλεύει κα αυτό απροβλημάτιστα. Σε αντίθεση, όμως, με τα προβλήματα της κάμερας στο προηγούμενο παιχνίδι, εδώ τα πράγματα ειναι 100% ομαλά, με μια πολύ άνετη κίνηση μέσα στο χώρο και εύκολη επιλογή, συνδυασμό και επεξεργασία των hotspots.
Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πλέον καθόλου μάχες, ενώ κάποιες action και stealth στιγμές δε βασίζονται σε κανένα QTE αλλά απλά σε μια λογική και ομαλή κίνησή σας. Εκεί που το παιχνίδι γίνεται περίεργο είναι στον τομέα των γρίφων του. Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, η σειρά γενικά είχε πρόβλημα σε αυτό τον τομέα, με τον γρίφο της φουσκωτής πάπιας στο TLJ να προκαλεί ακόμα και τώρα εφιάλτες στους παίκτες. Εδώ, όμως, οι γρίφοι του παιχνιδιού σχεδόν δεν υπάρχουν. Για ένα παιχνίδι 20-25 ωρών, τα 3/4 αυτού είναι συνομιλίες, επίσκεψη περιοχών και cutscenes, κάνοντας το Dreamfall Chapters ιδιαίτερα “ελαφρύ” ως παιχνίδι. Από αυτούς που υπάρχουν οι περισσότεροι είναι αρκετά λογικοί, έξυπνοι και δίνουν μια απαραίτητη διαδραστικότητα στο παιχνιδι, σταματώντας το από το να γίνει “ταινία”.
Δυστυχώς υπάρχουν και λίγοι που είναι αρκετά εκνευριστικοί γιατί αναγκάζουν τον παίκτη να τριγυρίζει σε τεράστιες περιοχές και να ψάχνει μήπως και βρει το κατάλληλο αντικείμενο/ χαρακτήρα ή πόρτα. Και με τις βασικές περιοχές της Europolis και της Marcuria να είναι ιδιαίτερα μεγάλες (3/5 του Novigrad για τους fans του Witcher), ένα τέτοιο ψάξιμο μπορεί να γίνει κουραστικό. Αυτά είναι μάλλον προβλήματα που οφείλονται σε συνεχείς πειραματισμούς λόγω της κοπής του τίτλου σε επεισόδια και, έτσι, το DC ακροβατεί στα όρια ανάμεσα από τα παραδοσιακά adventures και τα walking sims, γέρνοντας οριακά προς τα adventures. Ίσως και για αυτό να υπάρχει μόνο autosave στο παιχνίδι, αλλά όπως και να έχει το πράγμα, θα το λέμε και θα το ξαναλέμε, τα adventures θέλουν σοβαρό save system και όχι αυτό του memory card από το PS1.
Εκεί, πάντως, που θα πρέπει να αποδώσουμε εύσημα στη Red Thread Games είναι στο σχεδιασμό του μηχανισμού εξελίξεων και επιπτώσεων της Telltale. Αφήνοντας στην άκρη ανούσιους εντυπωσιασμούς με μικρό ουσιαστικό αντίκτυπο, κάτι που τελευταία γίνεται συχνά στα παιχνίδια της TT αλλά και σε διάφορα interactive movie games και walking sims, η RTG γέμισε το παιχνίδι με επιλογές που δεν τιμωρούν τον παίκτη για κάποιο ιδιαίτερο λάθος, αλλά βοηθούν ώστε απλά να χτίσει τη δική του ιστορία πιο οργανικά. Από σημαντικές αποφάσεις μέχρι μικρολεπτομέριες του στυλ “τι φαγητό θα πάρεις για βραδινό” και “τι ποτό θα πιεις”, όλα συμβάλουν σε μικρές και μεγάλες αλλαγές μιας ωραίας εξιστόρισης.
Στα του τεχνικού τομέα, πρέπει να σφυρίξουμε στα παλικάρια τις Microids να έρθουν από εδώ για να δουν πώς σχεδιάζει κανείς παιχνίδι με μικρό budget. Με περίπου το 1/3 του budget του Syberia 3, το Dreamfall Chapters είναι με άνεση ό,τι πιο εντυπωσιακό έχει δώσει η Unity Engine. Προφανώς δε μπορεί να συναγωνιστεί ΑΑΑ παιχνίδια και τίτλους πολλών εκατομμυρίων, αλλά η δουλειά της RTG είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή σε αυτή, την τελευταία έκδοση του παιχνιδιού, κάτι που οφείλεται όχι μόνο στο ταλέντο και τη σκληρή δουλειά της ομάδας, αλλά και στην πάρα πολύ σωστή υποστήριξη του παιχνιδιού από την ημέρα κυκλοφορίας του πρώτου Βοοκ. Η αρχική κυκλοφορία είχε διάφορα προβλήματα, glitches, θεματάκια στα 3D models και animation, κολλήματα κλπ. Η ομάδα, όμως, με επίπονη και μεθοδική δουλειά βελτίωσε το παιχνίδι δραμματικά. Αναβάθμισε το Dreamfall Chapters στην Unity 5 από την 4, βελτίωσε ή έφτιαξε πολλά 3D models, άλλαξε πολλά textures και, γενικά, έκανε ένα ουσιαστικό και τίμιο ρετουσάρισμα σε όλο το παιχνίδι, δημιουργώντας ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα για τα δεδομένα της Unity Engine.
Εξίσου καλό είναι και το ηχητικό σύνολο του παιχνιδιού, με τις μουσικές του Longest Journey να συνοδεύονται από νέα, εξίσου όμορφα κομμάτια (αρκετά καινούργια ή βελτιωμένα σε αυτή την έκδοση), ενώ το voice acting είναι σε αρκετά υψηλά επίπεδα για όλους τους χαρακτήρες και φέρνει ξεκάθαρα μπροστά τον εσωτερικό κόσμο του κάθε ανθρώπου (και μη). Ίσως το μοναδικό αλλά σημαντικό παράπτωμα εδώ, είναι πως το παιχνίδι έχει πάρα μα πάρα πολλά loading screens. Αν βγείτε στις μεγάλες περιοχές είστε εντάξει και όλα “τρέχουν” μια χαρά, αλλά το παιχνίδι έχει τόσα πολλά cutscenes και interactions, που το loading screen θα το βλέπετε κάθε λίγα λεπτά. Κρατάει μόλις 5 με 15 δευτερόλεπτα, αλλά από ένα σημείο και μετά καταντάει αρκετά ενοχλητικό.
Πρέπει να ομολογήσουμε πως έχουμε μια αρκετά αποστασιοποιημένη θέση ως προς τα adventure games που θυσιάζουν το βασικό χαρακτήρα τους και τους γρίφους προς όφελος του χαϊδέματος ενός πιο mainstream κοινού. Και είναι γεγονός πως αν συγκρίνεις το Dreamfall: Chapters με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, υπάρχει σαφέστατα λιγότερο gameplay και πολύ περισσότερο σκηνοθεσία, κάτι που σίγουρα ζημιώνει αρκετά το παιχνίδι, καθώς ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στο «παιχνίδι» και το «ταινία». Όμως, η Read Thread Games κατάφερε να βρει μια πολύ καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στα interactive movies και στα παραδοσιακά adventure απ’ ότι κατάφερε ποτέ η Telltale. Ναι, έχει διάφορες επιλογές στους διαλόγους, αλλά τις κάνει με τακτ και φινέτσα, όχι με σπαθί και τσεκούρι. Ίσως να είναι ένας low budget τίτλος, αλλά έχει μάλλον τα πιο εντυπωσιακά γραφικά που έχετε δει σε έναν budget τίτλο.
Μπορεί να καθυστέρησε πολύ να κυκλοφορήσει και να βγήκε αρχικά με προβλήματα και σε επεισόδια, αλλά αυτή η τελική, ολοκληρωμένη έκδοση είναι τόσο βελτιωμένη όσο ελάχιστα παιχνίδια (εφάμιλλη βελτίωση μόνο στην Enhanced Edition του Divinity: Original Sin έχουμε δει τα τελευταία χρόνια). Και μπορεί να έχει γραφτεί από μια μικρή ομάδα και όχι μια dream team 150 ατόμων, αλλά σεναριακά το παιχνίδι αποτελεί συγγραφικό σταθμό για το gaming, όχι μόνο γιατί παραδίδει μία πλούσια και εντυπωσιακή ιστορία, αλλά γιατί αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το πώς πρέπει να κλείνει μία τριλογία. Ναι, υπάρχουν προβλήματα στα σίγουρα, και μπορεί να είναι ενάντια σε όλο σας το είναι η ενασχόληση με ένα τέτοιο παιχνίδι, μα ο κόσμος, οι χαρακτήρες και η ιστορία του είναι τόσο έξυπνα υφασμένα στον αργαλιό του Tornquist, που όποιες ενστάσεις/ προβληματισμούς/ φοβίες και να είχατε για το παιχνίδι, βάλτε τις στην άκρη και ασχοληθείτε μαζί του.
To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
