Μια νέα εποχή για τα VR First Person Shooters.
Για την Virtual Reality τεχνολογία, εδώ στο GameOver.gr έχουμε πει πολλά. Είτε στα άρθρα μας με τις εντυπώσεις για το PSVR και το HTC Vive, είτε στα Webcasts μας, έχουμε εκφράσει πολλές φορές την πίστη μας στην τεχνολογία και τη συμπάθειά μας σε αυτό που προσφέρεται από όλες τις εταιρείες που ασχολούνται με την εν λόγω τεχνολογία στην παρούσα φάση. Όμως -ναι, υπάρχει ένα μεγάλο “όμως”- κάθε τεχνολογία ζει και πεθαίνει από τον τρόπο που θα βρει εφαρμογή, από τον τρόπο με τον οποίο εκείνος που τη διαθέτει θα βρει τον κατάλληλο δίαυλο για να την προσφέρει στο κοινό όπως πρέπει, με πλούτο, με αρκετό υλικό και με σχετική ευκολία στη χρήση -αν θέλει βέβαια αυτή να γίνει “mainstream”, να γνωρίσει εμπορική επιτυχία και να αποκτήσει μεγάλη εγκατεστημένη βάση. Εκτιμούμε ότι όλοι συμφωνούμε πως με την τρέχουσα “γενιά” VR τεχνολογίας κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί. Τα “μεγάλα” παιχνίδια έρχονται αραιά και που, με την ατμομηχανή του VR, που είναι αναμφισβήτητα το PSVR (καθαρά και μόνο λόγω εγκατεστημένης βάσης PS4 και διείσδυσης της Sony στη mainstream αγορά) να μην έχει αγγίξει ακόμα το κοινό όπως ενδεχομένως θα έπρεπε να είχε συμβεί.
Ο πρόλογος για το review έχει μια αρνητική αύρα, αλλά αυτό συμβαίνει διότι το Farpoint είναι ένα τόσο καλό δείγμα εφαρμογής της τεχνολογίας VR, που εκτός από τη διασκέδαση που προσφέρει ως παιχνίδι, είναι μια απόδειξη του τι έπρεπε να είχε συμβεί με αυτήν την τεχνολογία εδώ και καιρό. Το Farpoint, με πολύ λίγα λόγια, με ελάχιστες φράσεις, είναι η πεμπτουσία αυτού που είναι σε θέση να προσφέρει η εικονική πραγματικότητα, είναι το παιχνίδι που ονειρευόμασταν κατά τη δεκαετία του 1990 και θεωρούσαμε ότι μάλλον μόνο τα εγγόνια μας θα είχαν την τύχη να απολαύσουν δεκαετίες μετά. Είναι η τήρηση της υπόσχεσης για τις μοναδικές εμπειρίες που μπορεί να προσφέρει το VR. Και είναι (σχεδόν) μόνο του, σαν την καλαμιά στον κάμπο…
Τι ακριβώς, όμως, είναι το παιχνίδι της Impulse Gear και γιατί το θεωρούμε τόσο σημαντικό; Πρακτικά, για να μην παρεξηγηθούμε, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα απλοϊκό First Person Shooter, που δεν κάνει τίποτα ρηξικέλευθο, τίποτα επαναστατικό. Δεν είναι light gun shooter (σαν το Until Dawn: Rush of Blood), αλλά ένα corridor shooter εντός γραμμικού περιβάλλοντος, που ακολουθεί ένα σχεδιασμό και ένα level design που έρχεται από τα FPS της δεκαετίας του 2000. Και είναι κακό αυτό; Όχι, όταν όλα λειτουργούν σωστά, δεν είναι. Άλλωστε, παιχνίδια εκατομμυρίων δολαρίων, που θεωρούνται εμπορικά φαινόμενα (βλ. Call of Duty…) κάνουν ακριβώς το ίδιο εδώ και σχεδόν 20 χρόνια. Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι οι δημιουργοί του Farpoint έπραξαν καλώς που εφήρμοσαν τέτοιες σχεδιαστικές επιλογές στο παιχνίδι τους, πολύ απλά διότι σε VR περιβάλλον λειτουργούν άψογα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για πειραματισμούς και κόλπα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθείς να φέρεις σε VR περιβάλλον πολύπλοκα game designs που είναι φτιαγμένα για άλλου είδους μέσο προβολής (τηλεόραση/ monitor) και να επιμένεις να δουλέψουν με το ζόρι (όχι, σας ενημερώνουμε ότι τις περισσότερες φορές ΔΕΝ δουλεύουν).
Στο Farpoint έχουμε μια καλογραμμένη -αν και απλή στη σύλληψή της- sci-fi ιστορία, που θέλει μια ομάδα ερευνητών, που εργάζεται σε ένα διαστημικό σταθμό που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από έναν δορυφόρο του Δία, να βρίσκεται χαμένη σε έναν ξένο πλανήτη μετά από ένα “ατύχημα”. Ο παίκτης παίρνει το ρόλο ενός πιλότου, που επίσης βρέθηκε σε αυτόν τον πλανήτη μετά το ατύχημα, καθώς προσπαθεί να βρει επιζώντες από το διαστημικό σταθμό και, κυρίως, δύο σημαντικά πρόσωπα της ιστορίας, που πρακτικά είναι οι δύο κυρίαρχες φιγούρες του σεναρίου. Το ευχάριστο είναι ότι η Impulse Gear έχει σχεδιάσει αρκούντως ικανοποιητικά την αφήγηση της ιστορίας, που ξεδιπλώνεται με real-time cinematics αφού ο παίκτης ανακαλύψει διάφορα video και data logs που βρίσκονται διάσπαρτα στους χάρτες του παιχνιδιού.
Στο ενδιαφέρον της ιστορίας και στον τρόπο που ο παίκτης νοιάζεται για το τι θα γίνει παρακάτω, σημαντικό ρόλο παίζει το VR του πράγματος. Παρακολουθώντας τα video logs σαν να βρίσκεσαι μέσα στο χώρο όπου κατεγράφησαν αυτά και βλέποντας τους χαρακτήρες “ζωντανούς” μπροστά σου, σε κάνει να νιώθεις κομμάτι της ιστορίας, δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση ότι είσαι εκεί, παρών σε όσα ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σου. Και το ίδιο, φυσικά, ισχύει για την ουσία του τίτλου, το gameplay. Ο σχεδιασμός του Farpoint είναι, όπως προαναφέρθηκε, γραμμική και πιστή στα απλοϊκά FPS του παρελθόντος. Ο παίκτης ελέγχει ελεύθερα -και όχι σαν να είναι επάνω σε “ράγες”- τον χαρακτήρα του, καθώς προχωρά στους χάρτες και προσπαθεί να λύσει το μυστήριο του εξωγήινου πλανήτη, αντιμετωπίζοντας τα εχθρικά πλάσματα που εμφανίζονται μπροστά του.
Αν μέναμε εκεί, θα είχαμε να κάνουμε με ένα ακόμα συμπαθητικό παιχνιδάκι, που σε εντυπωσιάζει επειδή το “ζεις” λόγω VR. Όμως, εδώ εισέρχεται στην εξίσωση το Aim Controller, εκείνο το παράξενο, πλαστικό “πιου πιου” πιστολάκι, που όσο εύκολα μπορείς να το χλευάσεις βλέποντάς το στην πραγματική ζωή, τόσο σε ξετρελαίνει με το πόσο τέλεια λειτουργεί εντός του εικονικού κόσμου του Farpoint. Βλέπετε, το Aim Controller σχεδιάστηκε επάνω στο Farpoint (και το αντίθετο) με αποτέλεσμα να έχουμε ένα τέλειο μοντέλο χειρισμού, με απόλυτη ακρίβεια, ανάγνωση κίνησης ένα-προς-ένα και απόδοση αίσθησης της χρήσεως ενός πραγματικού όπλου χωρίς προηγούμενο στα videogames.
Πολύ απλά, και το λέμε μετά λόγου γνώσεως, το Aim Controller, στη χρήση του με το Farpoint, κερδίζει δικαιωματικά τη θέση του ως ένα τέλειο εργαλείο χειρισμού δίπλα στα console controllers και τα ποντίκια των υπολογιστών. Ναι, τόσο τέλεια λειτουργεί και τόσο άριστα δημιουργεί στον παίκτη την ψευδαίσθηση ότι προχωρά στο χώρο και κραδαίνει ένα όπλο, το σηκώνει και το φέρνει κοντά στο πρόσωπό του, κλείνει το μάτι για να δει σωστά μέσα από το σταυρόνημα και βάλλει κατά των εχθρών του. Πρέπει να το δοκιμάσετε και για να πιστέψετε την πρωτόγνωρη αίσθηση και ένταση που δημιουργεί στις μάχες, και να για το κατανοήσετε. Έχοντας λοιπόν ένα ενδιαφέρον setting και ένα επαναστατικό σύστημα χειρισμού, η Impulse Gear είχε την υποχρέωση να παραδώσει και ένα ενδιαφέρον gameplay για να εφαρμοστούν όλα αυτά. Και παρόλο που τα κατάφερε σε πολύ μεγάλο βαθμό, δεν θα πούμε ότι δεν υπήρχε περιθώριο για (πολλές) βελτιώσεις.
Δυστυχώς, το Farpoint αναλώνεται τελικά στο shooting και μόνο, σαν οι δημιουργοί να ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ από το αποτέλεσμα του χειρισμού, που ξέχασαν άλλα πράγματα. Το παιχνίδι προσφέρει ποικιλία στους χάρτες, έχει καλή ροή και καμπή εμφάνισης νέων ειδών εχθρών, τα γραφικά είναι πανέμορφα και τα ορχηστρικά μουσικά θέματα (μαζί με τα εξαιρετικά εφέ) δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα, αλλά, εν τέλει, όλα αυτά συνθέτουν απλώς ένα εντυπωσιακό shooting gallery. Αφού τα εχέγγυα υπάρχουν, γιατί δεν πήγε η δημιουργός ένα βήμα παραπέρα; Γιατί το ενδιαφέρον σύστημα σάρωσης αναλώνεται σε σκανάρισμα συγκεκριμένων, προκαθορισμένων logs, όταν θα μπορούσε να δανειστεί λίγη από τη μαγεία του Metroid Prime; Γιατί δεν υπάρχουν στο χώρο collectibles και στοιχεία για τον πλανήτη και το παρελθόν του; Γιατί, αφού υπάρχουν σε σημεία πολλαπλά μονοπάτια (πάντα για να φτάσεις στον ίδιο τερματισμό) δεν υπάρχουν σε αυτά μυστικά για να ανακαλύψουμε; Κατανοούμε ότι το Farpoint είναι το “πρώτο βήμα” και ότι -αν όλα “πάνε καλά” (βλ. καλές πωλήσεις)- θα υπάρξει συνέχεια, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για την ένδεια που δείχνει το παιχνίδι σε ορισμένους τομείς του campaign.
Ευτυχώς, το ζύγι ισορροπεί με δύο επιπρόσθετα modes, που αυξάνουν σημαντικά την αντοχή του τίτλου στο χρόνο και προσφέρουν μια διαφορετική -εξίσου εντυπωσιακή- εμπειρία. Ξεκινάμε με το πιο απλό εκ των δύο, που είναι ένα arcade mode με τον τίτλο “Challenges”. Εδώ ο παίκτης εισέρχεται σε χάρτες/ κεφάλαια που έχει ήδη ολοκληρώσει από το campaign και προσπαθεί να φτάσει στο τέλος εντός προκαθορισμένου χρόνου, σημειώνοντας όμως ταυτόχρονα και υψηλό σκορ ώστε να δείξει πόσο καλός είναι στα online leaderboards. Τίποτε συγκλονιστικό, αν και ενδιαφέρον για να γεμίσει αρκετές ώρες αφού τελειώσετε το single player campaign. Αντιθέτως, το online co-op mode είναι ένα τεράστιο και σημαντικό ποσοστό του συνόλου, αφού ρίχνει δύο παίκτες σε εντελώς διαφορετικούς χάρτες από αυτούς του campaign, που έχουν σχεδιασμό αρένας, με σκοπό να αντιμετωπίσουν συγκεκριμένο αριθμό από κύματα εχθρών μέχρι να έρθει ένα σκάφος για το extraction και τη σωτηρία.
Το online co-op mode του Farpoint είναι πραγματικό highlight, αφού για πρώτη φορά ζήσαμε τέτοια δικτυακή εμπειρία σε VR περιβάλλον. Όλα αυτά, όμως, όταν λειτουργεί, αφού στην παρούσα φάση ο netcode του Farpoint έχει τεράστια προβλήματα, με το παιχνίδι να κρασάρει διαρκώς και να μας πετά στο μενού του PS4. Εμείς βρήκαμε ένα “κόλπο” για να παρακάμψουμε το πρόβλημα και έτσι καταφέραμε να παίξουμε 4-5 online χάρτες, αλλά το γεγονός πως το παιχνίδι είναι διαθέσιμο εδώ και τρία εικοσιτετράωρα, έχει δεχθεί ήδη ένα μεγάλο patch και ο netcode συνεχίζει να “σκάει” είναι αδικαιολόγητο. Ελπίζουμε η Impulse Gear να έχει στρωθεί στη δουλειά και να το διορθώσει τάχιστα, διότι έτσι εξαφανίζει ένα πολύ καλό και σημαντικό τμήμα του τίτλου της.
Παρά τα προβλήματα και τις ελλείψεις του, όμως, το Farpoint είναι μια πολύ καλή προσπάθεια και ένα σημείο αναφοράς για την τεχνολογία VR. Το παιχνίδι το ίδιο, πάντα σε συνδυασμό με το Aim Controller -αυτό πρέπει να τονιστεί στο μέγιστο βαθμό- αποτελεί μια παρακαταθήκη για το μέλλον της τεχνολογίας και μια “δήλωση” του πώς πρέπει να σκέφτονται οι δημιουργοί όταν σχεδιάζουν παιχνίδια για αυτήν την τεχνολογία. Το πόνημα της Impulse Gear, μαζί φυσικά με το Resident Evil VII, ανοίγουν νέους, λαμπρούς ορίζοντες και είναι αυτά που πρέπει να δείξουν το δρόμο για το μέλλον του VR και όχι να μείνουν στην ιστορία ως “εκείνα τα δύο καλά παιχνίδια που κυκλοφόρησαν για ένα πεθαμένο format”…
