Ball Don’t Lie…
Θεωρητικά το NBA Playgrounds έχει όλα τα φόντα να σταθεί επάξια δίπλα στα «διαβολόπαιδα» των μπασκετικών sport games. Tα υπερβολικά και συνάμα ανάλαφρα ξαδελφάκια των sport sims, που εξαιτίας της φύσης τους βάζουν τρίποντο στις καρδιές (συγγνώμη για το θλιβερό και κακόγουστο κλισέ) και των πλέον άσχετων με το αγώνισμα. Όλοι έχουμε ένα φίλο που αν του πεις για small ball, two-way guard, stretch forward θα σε κοιτάει λες και του κάνεις διάλεξη επάνω σε ζητήματα θεωρητικής φυσικής, αλλά οι ήττες σου από εκείνον σε στοιχειώνουν. Ακόμα δε μπορείς να καταλάβεις πώς ένας άνθρωπος που δε μπορεί να κάνει αριστερό Lay-up, σε «έδερνε» στο Arch-Rivals, σε κέρδιζε παίζοντας με το πληκτρολόγιο στο Jam, σε γέμιζε τρίποντα στο Street Hoops παίρνοντας τη Taiwan, σε τρέλαινε στα «trifecta» στο Street και στο Nba Ballers σε… κάνενας δε το έπαιζε αυτό, ήταν cheesy ακόμα και για τα δεδομένα του είδους.
Το θέμα με τα arcade μπασκετάκια είναι πως έχουν ελάχιστη σχέση με το πώς παίζεται το πραγματικό αγώνισμα, καθιστώντας τα έτσι ιδιαίτερα προσβάσιμα και στους πλέον αδαείς, που απλά θέλουν να παίξουν κάτι απλό, που μαθαίνεται στα πρώτα πέντε λεπτά αφότου πιάσεις το χειριστήριο, κάνοντάς τα ιδανικά για co-op sessions και εξηγώντας τη δημοφιλία τους. Στα χαρτιά το Playgrounds τα έχει όλα. Πιάνεται από το νήμα των Nba Jam παιχνιδιών ( 2vs2 και cartoony αισθητική) περιλαμβάνοντας ποζεράδικα καρφώματα, υπερβολικά τρίποντα, εκνευριστικούς και βαρετούς εκφωνητές, πολλά animations, στατιστικά παικτών, special star moves, bonus κινήσεις γεμίζοντας την ειδική μπάρα, ωραία και διαφορετικά γήπεδα μεταξύ τους, βάζοντας στην εξίσωση και 3-4 πράγματα που το σώζουν από το να χαρακτηριστεί απλά ένας μοντέρνος κλώνος της ιστορικής σειράς.
Η μεγαλύτερη καινοτομία του παιχνιδιού έγκειται στο timing που απαιτείται από τον παίκτη για να εκτελέσει, δίνοντας ένταση σε κάθε προσπάθεια, μιας και δεν υπάρχει σίγουρο εύστοχο σουτ (εκτός, φυσικά, από το παραδοσιακό star/ electric ball που είναι «άχαστο»). Εδώ προκύπτει όμως ένα θέμα, καθώς η ευστοχία είναι άσχετη από τις συνθήκες με τις οποίες σουτάρουμε, αλλά σχετίζεται αποκλειστικά με το animation της εκάστοτε κίνησης. Έτσι, κατάφεραν να κάνουν το παράθυρο επιτυχίας των εύκολων lay-up, διπόντων και καρφωμάτων μικρότερο (ή πιο περίεργο αν προτιμάτε) από αυτό των τρίποντων, δημιουργώντας μια τρομερή ανισορροπία στο gameplay.
To κακό αυτό balancing οδηγεί πολλά από τα ματς να εξελίσσονται σε έναν ατέρμονο διαγωνισμό τριπόντων μεταξύ των παικτών, μιας και η πιθανότητα να αστοχήσεις σε ένα πανεύκολο μπάσιμο ή κοντινό δίποντο τα καθιστά αντι-οικονομικά κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ταυτόχρονα, οι θολοί μηχανισμοί πίσω από τα στατιστικά των κοψιμάτων, καρφωμάτων, rebound και κλεψιμάτων, μας έδωσαν την εντύπωση πως πολλές φορές γίνονται κατά τύχη ανεξάρτητα με ποιον παίκτη παίζουμε. Ειδικά στο θέμα των rebound το παιχνίδι λειτουργεί εντελώς ακανόνιστα, μη δίνοντας την ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε το ύψος και τη δεινότητα του dominant ψηλού που έχουμε επιλέξει. Για την ακρίβεια, 4 στις 5 φορές η μπάλα θα αναπαυτεί στα χέρια του συμπαίκτη (εφόσον είναι κοντά) αυτού που αστόχησε στην προσπάθεια, βγάζοντας από την εξίσωση τον αμυνόμενο που πήδηξε για να γραπώσει τη μπάλα.
Αντίστοιχα, η δυνατότητα να κόψεις, να καρφώσεις ή να κλέψεις από τον αντίπαλο δε φαίνεται να ακολουθεί κάποια μαθηματική λογική, καθώς το παιχνίδι θα έπρεπε να προνοήσει πως οι βραχύσωμοι -π.χ. ο Stockton ή ο Curry- να μην μπορούν να μπλοκάρουν έναν θηριώδη ψηλό που είναι έτοιμος να γκρεμίσει τη μπασκέτα και το αντίστροφο να οδηγεί σε μεγαλοπρεπή τάπα. Τέτοια πρόνοια δεν υπάρχει. Αυτή η ασάφεια των μηχανισμών και το unbalance είναι το μεγάλο πρόβλημα του τίτλου, που δίνει στα ματς μια αίσθηση dej-vu…τρίποντα, τρίποντα, τρίποντα. Και είναι κρίμα, γιατί το χαλασμένο βασικό gameplay (είναι δυστυχώς έτσι) κρύβει τις άλλες καλές ιδέες που προσέθεσε η Saber στο παιχνίδι.
Η μπάρα με την ενέργεια του παίκτη, όταν φτάνει σε επικίνδυνα (γίνεται κόκκινη) επίπεδα απαγορεύει στον παίκτη να εκτελέσει τις special κινήσεις του είτε πρόκειται για απόπειρα κλεψίματος, καρφώματος, σπρινταρίσματος και αντιαθλητικού σπρωξίματος, προσθέτοντας έτσι μια νότα στρατηγικής στους αγώνες και διαχείρισης της αντοχής των παικτών. Είναι ακόμα πιο στενάχωρο γιατί και η λογική πίσω από τα «lottery picks» είναι ενδιαφέρουσα. Η κλασική, ειδική special μπάρα αυτών των παιχνιδιών, που γεμίζει κάνοντας κοψίματα, κλεψίματα, καρφώματα, alley-oop (και αδειάζει κάνοντας σπρωξίματα, που ενώ είναι αποδοτικά, τρώνε όλο το stamina και μηδενίζουν σχεδόν τη «lottery pick» bar), δίνει τόσο random και διαφορετικής ποιότητας bonus, που μπορούν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα να αλλάξουν τη μορφή του αγώνα.
Μπορεί να είναι εκνευριστικό να τρως δύο επτάποντα (lottery pick τρίποντο επί δ’υο, συν ένα πόντο για perfect release) σε δύο φάσεις, και να εξανεμίζεται η διαφορά ασφάλειάς, αλλά η τρελή εξέλιξη των αγώνων είναι μέρος της γοητείας αυτών των παιχνιδιών. Είναι άδικο, θες να ξηλώσεις το χειριστήριο και να κάνεις τον κάδο ανακύκλωσης ρακέτα, άλλα όπως είπαμε είναι μπάσκετ μόνο κατ’ επίφαση και η παράνοια, το over the top και τα νεύρα είναι σκαλισμένα στο γενετικό υλικό τέτοιων τίτλων. To offline και single player κομμάτι του τίτλου είναι μικρό με την ύπαρξη έξι τουρνουά τεσσάρων αγώνων ( όπου η AI δίνει ρεσιτάλ κλεψίματος, με τον Σακίλ να βαράει τετράποντα) που ξεκλειδώνουν τα διαθέσιμα courts του παιχνιδιού και διαφορετικές μπάλες (ολοκληρώνοντας κάποια, ομολογουμένως δύσκολα, challenges), ενώ ταυτόχρονα κερδίζουμε επίπεδα εμείς και οι παίκτες που χρησιμοποιούμε.
Εδώ να αναφέρουμε, προς τιμήν του παιχνιδιού, πως οι 250 παίκτες -σύγχρονοι και αστέρια του παρελθόντος- είναι ελεύθεροι, χωρίς να υπάρχει κάποιο Pay-to-unlock μοντέλο, μόνο που για να τους ξεκλειδώσεις χρειάζονται πολλές ώρες και πολύ grinding. Τα πακέτα καρτών που ανοίγουν κερδίζοντας επίπεδα, έχουν μεγάλη πιθανότητα να εμφανίζουν παίκτη που ήδη έχουμε, καθιστώντας την όλη διαδικασία ελαφρώς μάταιη από ένα σημείο και μετά. Οι «διπλοί» παίκτες εξαργυρώνονται σε xp points, με ελάχιστη επιρροή στο παιχνίδι, μιας και θα καταλήξετε να χρησιμοποιείτε την ίδια δεξαμενή ελίτ παικτών, που πιθανότατα θα έχετε τερματίσει σε επίπεδο (τα επίπεδα ανοίγουν κάποιες καινούριες κινήσεις παικτών).
Μέτρια δουλειά έχει γίνει και στο UI του παιχνιδιού, μιας και το πιο σημαντικό στοιχείο που έπρεπε να είναι άμεσο και εύκολο (το browsing της διαθέσιμης δεξαμενής παικτών για να δοκιμάσουμε διαφορετικά δίδυμα) είναι αχρείαστα περίπλοκο. Για να αλλάξεις τον πρώτο παίκτη της ομάδας σου πρέπει να ξεδιαλέξεις τον δεύτερο, να πάρεις αυτόν που θες και μετά να ξαναπάρεις αυτόν που ήθελες να κρατήσεις ίδιο. Γιατί; Σοβαρά τώρα, γιατί; Στο θέμα των γραφικών μείναμε αρκετά ικανοποιημένοι με την πληθώρα animations, τα ζωντανά χρώματα, τη διαφορετικότητα των courts και την πετυχημένη αποτύπωση των προσώπων των παικτών.
Τα τραγουδάκια επίσης, παρόλο που δεν ανήκουν στη σφαίρα των γούστων του γράφοντος, δεν είναι εκνευριστικά, αλλά το bug το οποίο κάνει reset τις ρυθμίσεις του ήχου όταν βγαίνουμε από το μενού είναι απαράδεκτο και έπρεπε να είχε λυθεί. Είπαμε, τα τραγούδια δεν είναι ενοχλητικά, αλλά είναι κλασικό παιχνίδι στο οποίο μετά από λίγο κλείνεις τον ήχο και παίζει από πίσω το μουσικό χαλί της αρεσκείας σου και δυστυχώς δε γίνεται. Ο εκφωνητής από την άλλη, όπως και στα περισσότερα street-ball, είναι εκνευριστικός, λέει τις ίδιες ατάκες και του αξίζει η μοίρα του Κακοφωνιξ στα τσιμπούσια των Γαλατών. Δέσιμο, φίμωμα και mute. Aκόμα ένα αρνητικό του παιχνιδιού είναι η μη ύπαρξη δυνατότητας να φτιάξουμε το δικό μας avatar-custom παίκτη, ώστε να κατέβουμε στα online παρκέ με στυλ και γοητεία.
Αυτή η αναφορά που μας οδηγεί στο τελευταίο και δεύτερο πιο μυτερό αγκάθι του τίτλου: το online και τις βασικές του ελλείψεις. Βγαίνει ένας τίτλος, που η μακροημέρευσή του βασίζεται αποκλειστικά στο local και Online VS και co-op και δε μπορείς να κάνεις invite σε φίλο σου να παίξετε μαζί, πάρα είσαι υποχρεωμένως να παίζεις ασταμάτητα με άγνωστους τύπους που, βρίσκοντας το cheat του παιχνιδιού, φτιάχνουν τα ίδια δίδυμα- combo με καλό τρίποντο και κλέψιμο. Το deja-vu που λέγαμε πιο πάνω. Επιπροσθέτως, δεν υπάρχει ακόμα η δυνατότητα για 2vs2, οπότε δεσμεύεσαι, είτε το θες είτε όχι, να ανέχεσαι και την AI. Το δε lag, όταν υπάρχει, μπλέκεται με το μηχανισμό του timing όταν σουτάρουμε, δημιουργώντας ένα απογοητευτικό αποτέλεσμα. Επιπόλαιες επιλογές. Ως συνήθως το local versus είναι το mode που σώζει την παρτίδα, δείχνοντας σε σημεία σε τι, τελικά, μπορεί να εξελιχθεί το παιχνίδι μόλις η Saber ολοκληρώσει τα tweak-αρίσματα στα φλέγοντα ζητήματα της ισορροπίας των μηχανισμών.
Εν κατακλείδι, στο Playgrounds για κάποιες ώρες θα περάσετε σίγουρα υπέροχα, γιατί παρόλα τα προβλήματά του έχει υψηλότατο fun factor και -αν «τρέξει» η Saber- potential. Το πρόβλημα είναι πως βιάστηκαν να εκδώσουν το παιχνίδι (πιθανολογούμε για να πέσει μέσα στα Play-off του Nba, όπου και γιγαντώνεται το ενδιαφέρον του «μπασκετόκοσμου» ) και παρόλες τις αλλαγές που κάνουν στο gameplay, δε μπορούν να βρουν ακόμα το κατάλληλο μείγμα που θα αποτρέπει τους παίκτες από το να κάνουν κατάχρηση «σπασμένων» gameplay μηχανισμών. Χαιρετίζουμε την προσπάθεια ανανέωσης του είδους με τις πολλές φρέσκες ιδέες, που προσθέτουν όμορφα και πρωτότυπα πράγματα, επικροτούμε την cartoony αισθητική του, αλλά πρέπει να γίνουν άμεσες διορθώσεις σε βασικα πράγματα για να σταθεί δίπλα στα NBA JAM και Street, που εν πολλοίς ορίζουν το είδος.
Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.
