Ίλιγγος αισθήσεων.
Ιδού ένα ακόμα brand πλήρως συνυφασμένο με το όνομα “PlayStation”. Όλοι, πιθανότατα, γνωρίζουμε τα βασικά του φουτουριστικού racer που συνοδεύει κάθε κονσόλα της Sony από τη μακρινή δεκαετία του ‘90 μέχρι και σήμερα. Ανέκαθεν συνοδευόταν από visuals – διαφήμιση του τεχνολογικού σθένους του εκάστοτε PS μηχανήματος, ενώ για πολλούς αποτελούσε το απόλυτο τεστ αντανακλαστικών και συνδυασμού δράσης – αποφάσεων σε περιβάλλον απάνθρωπης ταχύτητας. Ο γράφοντας πέρασε πολλές ώρες με το πρόσωπο σαλιωμένο και κολλημένο σε κάποια οθόνη που παρουσίαζε ένα demo του παιχνιδιού, μιας και το αειθαλές αυτό franchise κάλυπτε και μια άλλη ανάγκη: την οπτικοποίηση ενός φουτουριστικού κόσμου, ουτοπικού, ειδυλλιακού, που τόσο έλειπε και λείπει από τα παιχνίδια κάθε γενιάς.
Ίσως κάποιοι μπορούν να ονοματίσουν με ευκολία τους σημαντικότερους ή πιο επιτυχημένους τίτλους της σειράς. Ίσως και να είναι έτοιμοι να ορίσουν ποια θα έπρεπε να είναι τα παιχνίδια που απαρτίζουν μια συλλογή ενός τέτοιου βαρύτατου ονόματος, μάλλον, όμως, θα έπεφταν έξω. Γιατί αυτή αποτελείται από τα WipeOut HD & Fury που συνόδευαν το PlayStation 3, καθώς και το WipeOut 2048 που στόλισε το Vita με την ιδιαιτερότητα της θεματολογίας του. Τα μέλη αυτά δεν επιλέχτηκαν τυχαία. Τα δύο πρώτα, υπέρ – επιτυχημένα μεν και άκρως πρόσφατα είχαν τεχνικό τομέα πολύ κοντά στις επιδόσεις της σημερινής γενιάς. Για σκοπούς υπενθύμισης, αναφέρεται ότι ήταν οι μόνοι τίτλοι που έτρεχαν σταθερά στα 60 fps, μετατρέποντας, κατά περίσταση, την ανάλυση για να το πετύχουν. Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνουν όλοι οι άλλοι.
Το δε 2048 μεταφέρει τη σειρά 100 χρόνια πριν, στις αρχές του αθλήματος (ενδεχομένως και της τεχνολογίας) όπου τα φανταστικά αυτά σκάφη έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Εκεί βλέπουμε τους αγώνες να λαμβάνουν χώρα εν μέρει στις roller coaster διαδρομές που αποτέλεσαν το trademark της σειράς, καθώς και σε μη ανθρώπινα φτιαγμένες διαδρομές, όπως δάση, χώμα και λοιπά. Έτσι δημιουργεί κύματα οξύμωρου στη εμπεριστατωμένη συνείδηση του φουτουριστικά γαλουχημένου παίκτη, κάνοντάς τον να νιώθει ότι τρέχει off road με σκάφη αντιβαρύτητας. Όσοι το γνώρισαν στο PS Vita μπορούν να κατανοήσουν άμεσα την αίσθηση, όσοι δεν είχαν την τύχη, βλέπουν την ευκαιρία να αναδύεται από το πουθενά. Όπως και να ‘χει, είναι φαινόμενο ενδιαφέρον κι εντυπωσιακό.
Πόσο μάλλον, δε, όταν το βιώσει κανείς μέσα από το πρίσμα του τεχνικού remaster, που παίρνει τα εντυπωσιακά visuals του Vita και τα φέρνει σε επίπεδα αξιοπρεπή για PS4. Η φύση ζωντανεύει σε απίστευτο βαθμό και το παιχνίδι μοιάζει λες και φτιάχτηκε από την αρχή, παρά τροποποιήθηκε για να “ταιριάξει” στη σύγχρονη εποχή. Οι διαφορές στα άλλα δύο είναι λιγότερο εμφανείς, μιας και το επίπεδο ήταν ήδη πανύψηλο.
Το 1080/60 θεωρείται δεδομένο και διάφορες μικροβελτιώσεις στην εμφάνιση των σκαφών και στη… ζωντάνια των επιπέδων προσφέρουν την απαιτούμενη βελτίωση ώστε να διαφοροποιηθεί αυτή η κυκλοφορία σε σχέση με την αρχική. Εκεί όμως που ενδεχομένως πέσουν σαγόνια, είναι η 4Κ εκδοχή του παιχνιδιού που θα φέρει τον οπτικά προσδιοριζόμενο τεχνολογικό – φουτουριστικό οργασμό σε ταντρικά μάξιμα. Εδώ μπαίνει μια μικρή γκρίνια, ένα μικρό παράπονο: γιατί να μη βγει μια stand alone καινούρια κυκλοφορία, αφού αποδεδειγμένα θα φαντάζει με ένα μικρό τεχνολογικό θαύμα; Γιατί προτιμήθηκε η remaster συλλογή; Ίσως να μη μαθευτεί και ποτέ, ίσως και να δούμε κάτι συντομότερα απ’ όσο πιθανολογεί η κοινότητα.
Αυτό που υπάρχει σίγουρα μπροστά μας είναι ένα χορταστικό πακέτο τεχνικής αρτιότητας. Πόσο χορταστικό; Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι καθένα από τα τρία συμπεριλαμβανόμενα παιχνίδια ήταν υπερπλήρες από content ευθύς εξαρχής. Πάνω από 40 σκάφη και περισσότερο από 25 αντιστρέψιμες διαδρομές στη διάθεση του παίκτη να τις μάθει, λιώσει, κατακτήσει, μέσα από πρακτικά αμέτρητες διοργανώσεις, έτσι όπως μαζεύτηκαν όλες μαζί. Επίπεδα επί επιπέδων, με κυμαινόμενες – κατ’ επιλογή παίκτη – δυσκολίες κι ελεύθερη περιήγηση μεταξύ των τριών παιχνιδιών, συνθέτουν έναν λαβύρινθο από content από τον οποίο δεν προβλέπεται να βγείτε σύντομα, δηλαδή εντός του 2017.
Θέλετε τη στιβαρή, κορυφαία ποιότητα του HD; Παίζετε όσο τραβάει η ψυχή σας. Αυξάνετε επίπεδα ταχύτητας, loyalty, δοκιμάζεστε στο zone και μόλις πλησιάσει ο κορεσμός… περνάτε στο 2048: μια βόλτα στην εξοχή, αν μπορεί να θεωρηθεί βόλτα η κίνηση σε υπο-ηχητικές ταχύτητες. Επιστροφή στις ρίζες, αλλαγή στην πρόκληση και… μετάβαση στο επιθετικό Fury με τα συναρπαστικά Eliminator και Zone Battle.
Άριστος τεχνικός τομέας, απρόσκοπτη βελούδινη κίνηση, ταχύτητες για τις οποίες δεν έχει φτιαχτεί το ανθρώπινο σώμα (ίσως και η ίδια ή συνείδησή του) και άπειρο content. Ίσως ό,τι θα ήθελε ο οποιοσδήποτε, αλλά το σημαντικότερο χαρτί του παιχνιδιού δεν έχει αναφερθεί ακόμα. Αυτό δεν είναι άλλο από την ανταγωνιστικότατη, προσαρμοζόμενη ΑΙ που ταιριάζει γάντι με το επίπεδο του κάθε τουρνουά, του κάθε αγώνα. Δοκιμάζετε ακόμα τα controls σε Rapier επίπεδο; Κάπου εκεί κινούνται κι οι αντίπαλοι: άλλοι ξεχωρίζουν και “χάνονται” μπροστά, άλλοι αποτελούν το απαραίτητο “cannon fodder” για να μην απογοητευτείτε νωρίς. Στο επίπεδο Phantom, για παράδειγμα, τα πράγματα αλλάζουν…
Εκεί οι αντίπαλοι είναι “αναγνωρισμένοι”. Έχουν όλοι παρόμοιο επίπεδο και συνωστίζονται σε ένα ανταγωνιστικό σύνολο με πλήρως ανατρέψιμες ισορροπίες και αποτελέσματα που δύνανται να αλλάξουν στο νήμα, ή με την έγκαιρη και άψογη χρήση κάποιου όπλου. Ενός earthquake που φτιάχτηκε μόνο για αυτόν τον λόγο, ή κάποιου καλά φυλαγμένου speed boost για την τελική ευθεία. Εκεί η απόλαυση χτυπάει ηδονικά επίπεδα. Έχετε ήδη συνηθίσει την απάνθρωπη ταχύτητα του Phantom (σας εκπαίδευσε το zone μέχρι και σε super sonic), έχετε μάθει να ελίσσεστε στο σφιχτό περιβάλλον του σκληρού ανταγωνισμού κι έχετε αποκτήσει την ικανότητα να λαμβάνετε κρίσιμες αποφάσεις και να διαμορφώνετε και να εφαρμόζεται τακτική μέσα σε δευτερόλεπτα.
Ένα σπάνιο φαινόμενο, σίγουρα, όχι μόνο σε παιχνίδια αγώνων ταχύτηtας, αλλά στο gaming γενικότερα. Αυτός, κυρίες και κύριοι, είναι ο κύριος λόγος που η σειρά αυτή χτύπησε κορυφή και συνεχίζει να υφίσταται από γενιά σε γενιά. Σίγουρα η εξαιρετική παρουσίαση είναι ένα ισχυρότατο treat. Βεβαίως και τα επώνυμα μουσικά κομμάτια συνδέονται αμιγώς με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του παιχνιδιού (αν και γνώμη του γράφοντος είναι ότι θα ταίριαζε πανέμορφα και μια επιλογή από Slayer, Grip, Testament, Kreator κλπ). Όμως ένας τίτλος που θα είχε τα παραπάνω στον υπερθετικό βαθμό, δε θα ήταν παιχνίδι. Σίγουρα όχι άριστο. Η ειδοποιός διαφορά από οτιδήποτε άλλο, είναι η καταπληκτική ΑΙ, ο τρόπος που μεταλλάσσεται με την πρόοδο του παίκτη στο παιχνίδι κι η ανταμοιβή που προσφέρει η εξέλιξη του skill καθώς αυτό καβαλάει μια αυστηρή, αλλά ομαλή, καμπύλη εκμάθησης.
Αυτή η εμπειρία πολλαπλασιάζεται σε μεγάλο βαθμό όταν οι αγώνες μεταφερθούν σε online “αρένες”. Εκεί η ανθρώπινη, ασυναγώνιστη, απρόβλεπτη συχνά, νοημοσύνη, θα αποτελέσει το ύστατο τεστ των ικανοτήτων του καθενός και θα ακονίσει το skill του σε τέτοιο σημείο, που θα μπορούσε να διχοτομεί τα σκόρπια μόρια στον αέρα. Γιατί, καταλαβαίνετε, άλλος προβληματισμός δεν υπάρχει. Το – καταστροφικό γι’ αυτό το παιχνίδι – lag, απλά δεν υφίσταται και το netcode είναι σταθερότατο, καθιστώντας την online εμπειρία ένα παιχνίδι από μόνη της. Για άλλη μια φορά ταιριάζει το moto: “better than the sum of its parts”. Καλύτερο από το απλό άθροισμα των επί μέρους χαρακτηριστικών του.
Έτσι, λοιπόν, οι επιλογές των τίτλων που απαρτίζουν την WipeOut Omega collection συνθέτουν ένα σύνολο υπέροχο. Άπειρο content, φανταστική παρουσίαση και – το σημαντικότερο όλων – μια ζωντανή ΑΙ, που καταστούν τη συνολική εμπειρία κάτι που ψάχνει ορισμό σε Zen, Nirvana, Utopia ή όποια άλλη περιγραφή ψυχικής τελείωσης κι αισθησιακής κορύφωσης επιλέξετε εσείς να ανασύρετε από κάποιο λεξικό. Στο βάθος, αχνοφαίνεται η υπόσχεση για έναν ολοκαίνουριο PS4 τίτλο, εικόνα που βρίσκεται τόσο μακριά, ώστε να μπερδεύει το μάτι και να μοιάζει και με “χαμένη ευκαιρία”. Αυτή η πικρή επίγευση δεν μπορεί να αμαυρώσει – πολύ – τη χρυσή γλύκα του υπόλοιπου πακέτου. Υπάρχει, απλά για να υπάρχει.