Hardcore εμπειρία για λίγους.
Η σχέση μας με τα παιχνίδια της Piranha Bytes είναι μία σχέση ιδιαίτερα περίπλοκη, γεμάτη αγάπη και πόνο, που θυμίζει σκηνικά από τις νουβέλες του Leopold von Sacher-Masoch. Από την εποχή του πρώτου Gothic, το 2001, μέχρι σήμερα, τα παιχνίδια της χαϊδεύουν τον παίκτη με πούπουλα και του σερβίρουν λαχταριστά σουφλέ σοκολάτας στο φως των κεριών υπό τον ήχο μιας νωχελικής σονάτας του Σοπέν, καθώς ταυτόχρονα τον έχουν δεμένο με αλυσίδες σε ένα μουχλιασμένο μπουντρούμι και τον μαστιγώνουν ανελέητα.
Είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγήσει κάποιος σε έναν αμύητο το πώς ακριβώς είναι στημένα τα παιχνίδια της γερμανικής εταιρείας, αλλά εξίσου δύσκολο είναι να εξηγηθεί το γιατί ο κόσμος συνεχίζει να επιστρέφει σε αυτά. Όμως, για κάποιον που έχει δει ένα από τα προηγούμενα παιχνίδια της εταιρίας, η μετοχή της Piranha Bites είναι πάνω κάτω μία σταθερά που διατρέχει την RPG gaming ιστορία. Τεράστιοι και σαγηνευτικοί κόσμοι για εξερεύνηση, πλούσιο roleplaying, υψηλή δυσκολία, ιδιαίτερο και δύσκολο σύστημα μάχης, μπόλικα bugs, φτωχό localization και τεχνικός τομέας Β’ Εθνικής είναι τα στοιχεία που διακατέχουν όλα τα παιχνίδια της. Έχοντας, λοιπόν, περάσει αρκετά χρόνια μέσα στο fantasy περιβάλλον των Gothic series αλλά και το pirate themed Risen series, η Piranha Bytes πολύ σοφά αποφάσισε να ξαναγυρίσει σε μηδενική βάση και να δημιουργήσει μια νέα σειρά, με το όνομα Elex.
Η ιστορία του Elex εξελίσσεται στον πλανήτη του Magalan, έναν κόσμο που πιθανότατα είναι σαν την Γη 200 χρόνια μπροστά από τη δική μας εποχή. Βαθύτατα βασισμένη στην τεχνολογία, η κοινωνία του βρέθηκε αντιμέτωπη με την εξαφάνιση όταν έναν μεγάλος μετεωρίτης χτύπησε τον πλανήτη, προκαλώντας βιβλικές καταστροφές και μολύνοντας την επιφάνεια με ένα στοιχείο ονόματι “Elex”. Το Elex ήταν υπεύθυνο για την εξαφάνιση τεράστιου τμήματος της χλωρίδας και της πανίδας του Magalan και οδήγησε την ανθρωπότητα σε έναν άναρχο αγώνα προς επιβίωση. Μέσω αυτού του αγώνα, τέσσερις διαφορετικές ομάδες ήταν αυτές που ξεχώρισαν: οι Berserkers, οι Clerics, οι Outlaws και οι Albs, η καθεμία με τις δικές της ιδέες για το πώς θα πορευθεί η ανθρωπότητα στη νέα εποχή.
Οι Berserkers διδάσκουν την επιστροφή σε μία μεσαιωνική κοινωνία, θεωρώντας την τεχνολογία ως ανάθεμα και έχοντας βρει τρόπο να αδρανοποιούν το Elex και να φτιάχνουν Mana, έχουν πρόσβαση σε μαγεία που τους επιτρέπει να βοηθούν τη βλάστηση να επανέρχεται. Οι Clerics είναι πιστοί οπαδοί της παλιάς τεχνολογίας και πιστεύουν ότι μόνο μέσω των μηχανών και της A.I. θα μπορέσουν να ανακτήσουν τον κόσμο. Οι Outlaws έχουν γυρίσει στη βάση της ανθρώπινης πραγματικότητας, όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, και εκτιμούν ότι η απόλυτη αναρχία και ελευθερία είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης σε αυτό το νέο κόσμο. Τέλος, οι Albs είναι μια αιρετική ομάδα ανθρώπων που απορροφά το Elex, κερδίζοντας σχεδόν μυθικές δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα χάνοντας κάθε επαφή με τα συναισθήματά τους ενώ συχνά χάνουν τον έλεγχο και μετατρέπονται σε mutants.
Το τελικό αποτέλεσμα πλησιάζει το -κλισέ πλέον- post-disaster σκηνικό αλλά μέσα από μία αρκετά φρέσκια οπτική, προσφέροντας ένα πολύ ιδιαίτερο κράμα “fantasy-meets-technology” με το δικό του ξεκάθαρο στυλ αντί του τυπικού Mad Max post nuclear ή του steam/cyber punk που έχουμε δει σε άλλους τίτλους. Βέβαια, για όποιον είναι γνώστης της εταιρίας, είναι αναμενόμενο πως ιστορία του παιχνιδιού κινείται στα κλασικά μονοπάτια προδοσίας, ανακάλυψης εκ νέου του εαυτού σας, συμμαχίας με μια ομάδα και προσπάθειας για εκδίκηση και, ταυτόχρονα, βελτίωσης του κόσμου. Όπως συμβαίνει σε κάθε παιχνίδι της PB, δε θα λέγαμε πως το Elex κερδίζει δάφνες πρωτοτυπίας ή ποιοτικής γραφής αλλά η ιστορία εκτελεί το σκοπό της ικανοποιητικά για να σας ωθήσει στο να εξερευνήσετε τον κόσμο.
Εκεί είναι που κρύβεται και η μεγαλύτερη μαγεία του τίτλου. Η PB είναι από τους παλαιότερους και πιο έμπειρους δημιουργούς open-world κόσμων στα video games, και για άλλη μια φορά η εμπειρία της είναι διάχυτη στο παιχνίδι και σε άπειρα στοιχεία. Καταρχάς, να πούμε πως το παιχνίδι προσφέρει εκατοντάδες quests, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι καλοδουλεμένα (αν και υπάρχει και ένα 10-15% fetching), με πολλαπλές διαδρομές επίλυσης και συχνά επιπτώσεις σε άλλα quest, χαρακτήρες και περιοχές που γεμίζουν την περιπέτειά σας με ουσία και όχι συλλογή σαβούρας και backtracking. Πέραν αυτού, όμως, εύσημα αξίζουν και στον ίδιο τον σχεδιασμό του κόσμου, μέσα από τον οποίο θα λέγαμε πως η PB παρέδωσε ένα από τα καλύτερα δείγματά της.
Όπως είπαμε παραπάνω, ο κόσμος του Magalan είναι πολύ ιδιαίτερα σχεδιασμένος και διαφέρει αρκετά απ’ ό,τι έχετε δει σε άλλα παιχνίδια. Αν θα θέλαμε να κάνουμε κάποιον παραλληλισμό, θα λέγαμε να συνδυάσετε τα κατεστραμμένα τοπία του Last of Us, με μια fantasy δάση από τη σειρά Gothic, τις μεταλλαγμένες wastelands του Fallout και την ψυχρή τεχνολογία του Technomancer. Ακούγεται σαν ένα μείγμα που δε θα μπορούσε ποτέ να δουλέψει, αλλά, εν τέλει, το αποτέλεσμα δένει αρμονικά πέρα από κάθε ελπίδα. Όμως, δεν είναι μόνο το art direction και η αισθητική του που κάνουν το Elex να ξεχωρίζει. Η πραγματική μαγεία του κρύβεται στο σχεδιασμό του χάρτη, ο οποίος είναι κυριολεκτικά γεμάτος με μυστικά, κρυφές περιοχές, σπάνιο loot και πανδύσκολα encounters, τα οποία είναι όλα προαιρετικά αλλά στημένα με έξυπνο τρόπο ώστε να επιβραβεύουν τον παίκτη που θέλει να χαθεί μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού, δίχως να του ζητάει παράλογες ανακαλύψεις.
Σύμμαχός σας σε αυτή την εξερεύνηση θα είναι το υπέροχο jet pack σας. Μπορεί οι εφαρμογές του στο Mass Effect Andromeda και στο Vanquish να είναι πολύ καλύτερες σε ό,τι αφορούσε το σύστημα μάχης των εν λόγω παιχνιδιών, αλλά για την εξερεύνηση ενός κόσμου όπως αυτός του Elex είναι απλά ένα παντοδύναμο εργαλείο που θα αγαπήσετε. Γενικά, είχαμε πολλά χρόνια να δούμε ένα τόσο οργανικό σχεδιασμό και ανακάλυψη σε RPG τέτοιου τύπου, που μας έστειλε με χαρά να κάνουμε βόλτες τριγύρω και να παίζουμε κρυφτούλι με εχθρούς, σε κάθε μας προσπάθεια να δούμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την επόμενη γωνία. Γιατί το κρυφτούλι είναι δεδομένο.
Τα παιχνίδια της PB ήταν πάντα δύσκολα και μπορεί τα Risen να έκαναν ένα βήμα προς πιο εύκολα/ casual μονοπάτια (ένα βήμα μόνο, διότι παρέμεναν πολύ πιο δύσκολα από τα περισσότερα παιχνίδια εκεί έξω), το Elex γυρνάει περήφανα πίσω στις Gothic ρίζες της ομάδας. Αυτό σημαίνει πως αν δεν είστε μόνιμα στην τσίτα, ο χαρακτήρας σας μπορεί να “πέσει” με 2-3 απανωτά χτυπήματα και μετά… reload. Σε κάποιον βαθμό αυτό λύνεται με μεθοδικότατη εξερεύνηση, αποφυγή πολλών μαχών αλλά και πολύ προσεκτική κίνηση μέσα στο χώρο κατά τη διάρκεια κάθε μάχης. Δυστυχώς, όμως, θα υπάρξουν και αρκετές στιγμές που για το θάνατό σας θα ευθύνεται το παιχνίδι το ίδιο και είναι εκεί που αρχίζει και σπάει η ωραία εικόνα που έχτισε γύρω σας το Elex. Βλέπετε, το melee gameplay βασίζεται κυρίως σε κάποια πολύ απλά χτυπήματα και υποτυπώδη combos, τα οποία είναι -πολύ απλά- ηλικίας 15 ετών πίσω σε λογική και τεχνολογία.
Όλοι μας αγαπήσαμε τα Gothic, αλλά αυτό που το 2001 ήταν πρωτοποριακό, το 2017 είναι αρχαϊκό, και σε συνδυασμό με το κακό distance indicator και το hit & miss damage detector του εχθρού, μπορεί να σας κάνει τα νεύρα κρόσια πολλές φορές -ειδικά όταν πέσετε σε κάποιον «legendary» αντίπαλο, που με ένα hit θα σας έχει ξαπλώσει. Ακόμα πιο εκνευριστική είναι η Α.Ι. του παιχνιδιού, που είναι και αυτή ξεχασμένη στο 2001. Οι εχθροί δείχνουν απλά να έχουν την εντολή να βαδίσουν κατευθείαν επάνω σας, αλλά πολύ συχνά πέφτουν θύματα του χάρτη και κολλούν σε αόρατα εμπόδια ενώ η A.I. των companions σας, πολλές φορές ξεχνάει να μπει στην μάχη ή αποφασίζει εν μέσω μάχης να βάλει το σπαθάκι της πίσω στη θήκη και να σας χαζεύει καθώς μερικά γιγάντια mutants ξεριζώνουν το κεφάλι σας και παίζουν μπασκετάκι με αυτό.
Παρόμοια τεχνικά παραστρατήματα υπάρχουν διάχυτα σε διάφορα άλλα στοιχεία του παιχνιδιού, που εν μέρει είναι θύματα του περιορισμένου budget της ομάδας, αλλά αποτελούν θέματα που ακολουθούν τα παιχνίδια της εταιρίας εδώ και χρόνια και έχουν πλέον ξεπεράσει το επίπεδο «συμπαθητικά retro problem» και έχουν περάσει στο «ωχ πάλι τα ίδια, ως πότε θα βλέπουμε τα ίδια θέματα;». Το Elex, λοιπόν, έχει τα παραδοσιακά glitches, bugs και κολλήματα δεξιά αριστερά που μαστίζουν τους τίτλους της PB στο launch τους και είναι δύσκολο να προτείνεις σε κάποιον να μην περιμένει το καθιερωμένο διάστημα των τριών ή έξι μηνών μέχρι να στρώσουν τα πράγματα. Άλλα θέματα του low budget είναι τα αρκετά low resolution textures (που κάνουν “μπαμ” απέναντι στο όμορφο art direction, τα υπέροχα τοπία και τους μαγευτικούς φωτισμούς), το φτωχό σε σημεία animation (αν και υπάρχουν ορισμένες εκπλήξεις, που κάνουν το χαρακτήρα σας αρκετά πιο ζωντανό), το γεγονός ότι τα πρόσωπα των NPCs είναι πιο copy paste και από αυτών των Oblivion & Skyrim, και, φυσικά, το παραδοσιακά πλέον, μέτριο localization από τα γερμανικά στα αγγλικά, με μέτριο voice acting, ανύπαρκτο lip synch και διάφορα λάθη στη μετάφραση.
Για το τέλος αφήνουμε κάτι που έχει αρχίσει να γίνεται εκνευριστικό παράπτωμα σε πολλά open-world παιχνίδια: αυτό του σχεδιασμού ή της απουσίας του mini-map. Το Mass Effect Andromeda, για λόγους που κανείς δε ξέρει, επίλεξε να έχει την ίδια περίεργη πυξίδα με το ME3, που ήταν ιδιαίτερα προβληματική για ένα open game. Το δε Elex, σοφά σκέφτεται πως ένας χαρακτήρας που έχει jetpack και ενσωματωμένο PDA με πληροφορίες, θα μπορούσε να έχει και ένα μικρό minimap στο hud του για να βλέπει την τριγύρω του περιοχή. Όμως, η πραγματικότητα είναι πως το mini-map είναι στην ουσία μία μαύρη πυξίδα, που απλά θα δείχνει την κατεύθυνση προς κάποιο objective.
Το γεγονός ότι ο χάρτης είναι γιγάντιος και οι περιοχές πάρα πολύ περίπλοκες και δύσβατες, γεμάτες εμπόδια και κινδύνους, το καθιστά σχεδόν ολοκληρωτικά άχρηστο, αναγκάζοντας τον παίκτη να ανοίγει συνεχώς το PDA του, να κάνει διάφορα κλικ για να πάει στο χάρτη και να ζουμάρει (απελπιστικά αργά) συνεχώς, ώστε να καταλάβει πού βρίσκεται και να διορθώσει την πορεία του. Με την τεχνολογία να είναι κυριολεκτικά στα χέρια σας, είναι πραγματικά παράλογο να υπάρχει αυτός ο περιορισμός, και με το παιχνίδι να προσφέρει πολλές ντουζίνες εξερεύνησης στο τσεπάκι του, η ανάγκη για ένα mini-map που δείχνει καθαρά την τριγύρω περιοχή ήταν απλά επιτακτική και κόπηκε ξεκάθαρα για λόγους βιαστικού launch ή/ και budget.
Όπως είπαμε και στην αρχή, το Elex είναι ένας τίτλος που περιέχει όλα τα στοιχεία που αγάπησε και μίσησε ο κόσμος στα παιχνίδια της Piranha Bytes. Ένας ιδιαίτερος κόσμος, με πλούσια εξερεύνηση και roleplaying, αλλά και ένα δύστροπο σύστημα μάχης, περιτρυγυρισμένο από διάφορα bugs, low budget θέματα και προβληματική ΑΙ, όπως κάθε άλλος τίτλων της εταιρίας στο launch της. Για έναν σκληροπυρηνικό RPG gamer, για όποιον αποζητά την ουσιαστική εξερεύνηση ενός πλούσιου κόσμου και χαμογελά με ένα υψηλό επίπεδο δυσκολίας, είναι ένας τίτλος που θα του τον προτείνουμε άφοβα μόλις έχουν περάσει μερικοί μήνες και στρώσουν τα σημαντικά προβλήματα της A.I. και τα bugs. Για τους υπόλοιπους, ίσως παραείναι παιχνίδι μιας ιδιαίτερης παλαιάς κοπής για να το προσεγγίσουν με… “ασφάλεια”.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
