Εδώ rogue, εκεί rogue, που είναι ο rogue;
Η Defiant Development θα πρέπει να υπερηφανεύεται ότι έχει φτιάξει ένα μοναδικό υβρίδιο, που ούτε έχουμε ξαναδεί, ούτε έχει αντιγραφεί ακόμα, επιτρέποντάς της ακόμα να “παίζει” μόνη της σε αυτό το ιδιόμορφο πάντρεμα παιχνιδιών με κάρτες και real-time συστήματος μάχης. To ότι μονοπωλεί, βέβαια, σε αυτό το εύρημα δεν σημαίνει ούτε πως το έχει φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο που οι πιθανοί ανταγωνιστές να φοβούνται να βρεθούν απέναντί της, ούτε πως το Hand of Fate 2 είναι αψεγάδιαστο. Το αντίθετο, καθώς ακόμα θέλει αρκετή δουλειά όπως θα δούμε παρακάτω.
Παρόλα αυτά, ακριβώς επειδή το Hand of Fate διατηρεί το φρέσκο και ξεχωριστό ύφος του, παραμένει ένα έξυπνο πείραμα. Το sequel καταφέρνει να μας πείσει ότι οι μηχανισμοί του δεν αποτελούσαν ένα άνευ ουσίας gimmick της μιας φοράς, αλλά πως έχουν βαρύτητα ώστε να υποστηρίξουν ένα απόλυτα διασκεδαστικό και ιδιόμορφο roguelike με τη δική του προσωπικότητα.
Η ιδιομορφία του, όπως είπαμε προηγουμένως, έχει να κάνει με τη μίξη δύο διαφορετικών ειδών. Από τη μία πλευρά το Hand of Fate προσεγγίζει αμυδρά παιχνίδια καρτών, όπως το Hearthstone ή το (πάντα σε early access) Gwent, με τη ροή του παιχνιδιού να θυμίζει το ρίξιμο ταρώ. Όποτε το άνοιγμα μίας κάρτας ή οι επιλογές μας σε κομβικά σημεία μάς οδηγήσουν σε κάποια μάχη, τότε μεταφερόμαστε σε μία αρένα όπου καλούμαστε να εξοντώσουμε –συνήθως- πολυάριθμους εχθρούς.
Το σύστημα μάχης παραμένει το μελανό σημείο του παιχνιδιού, παρόλο που έχει βελτιωθεί σε σχέση με το πρώτο Hand of Fate. Ακολουθεί τη φόρμα που έθεσε η σειρά των Arkham, δηλαδή combos του ενός κουμπιού και κατάλληλο parry (απόκρουση) στις αντίπαλες επιθέσεις. Αν και ο βαθμός δυσκολίας έχει, ευτυχώς, αυξηθεί λίγο (στο πρώτο παιχνίδι ήταν γελοίο να αποκρούουμε επιθέσεις) και πάλι το σύστημα μάχης παραμένει ανιαρό. Δεν πάσχει από τεχνικά προβλήματα, αλλά κάνει τα απολύτως βασικά, παραμένοντας πολύ πίσω από τον ανταγωνισμό. Οι εχθροί ορμάνε ένας ένας και οι διαδοχικές επιθέσεις τους έχουν αισθητές παύσεις μεταξύ τους ακόμα και όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με περισσότερους από δέκα.
Επίσης, τα animations των parry και των αντεπιθέσεων είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, με αποτέλεσμα το στοιχείο του εντυπωσιασμού, που είναι βασικό για το σύστημα μάχης, να πηγαίνει περίπατο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά έχουμε τρεις διαφορετικές κατηγορίες όπλων (βαριά όπλα, σπαθιά με ασπίδα και διπλά μαχαίρια), η ισχύς και η χρηστικότητα των οποίων εξαρτάται από τον τύπο εχθρών που έχουμε απέναντί μας. Εν ολίγοις, ένα πιθανό sequel θα πρέπει να κάνει σοβαρά βήματα μπροστά σε αυτόν τον τομέα ώστε να συντροφεύει επάξια το έτερο κομμάτι που αφορά το ρίξιμο των καρτών. Για άλλη μία φορά, το ανιαρό σύστημα μάχης σώζεται σε μεγάλο βαθμό από το πρωτότυπο σύστημα καθοδήγησης του χαρακτήρα μας στον fantasy κόσμο.
Όλο το παιχνίδι περιστρέφεται γύρω από τον dealer (κρουπιέρης), μία μυστηριώδη φιγούρα με μαγικές ικανότητες, ο οποίος κάθεται απέναντί μας στο τραπέζι όπου απλώνει και αποκαλύπτει τις κάρτες του. Για το ρόλο του dealer επιστρέφει για άλλη μία φορά ο ελληνοκύπριος Anthony Skordi, ερμηνεύοντας ιδανικά τον διακριτικά σαρδόνιο και αινιγματικό χαρακτήρα. Οι ατάκες του έχουν μεγάλη ποικιλία, ώστε να μην δημιουργείται γρήγορα η αίσθηση της επανάληψης, σχολιάζοντας σχεδόν όλες τις κάρτες, ιδίως όταν πρωτοεμφανίζονται, καθώς και ορισμένες ενέργειές μας, όταν για παράδειγμα επιλέγουμε για πολλοστή φορά το ίδιο σπαθί στον εξοπλισμό μας.
Το Hand of Fate 2 χωρίζεται σε 22 διαφορετικές αποστολές, κάθε μία εκ των οποίων περιέχει τις δικές της ξεχωριστές κάρτες, που ανήκουν αποκλειστικά στον dealer και συνήθως δυσκολεύουν τη ζωή μας. Σε κάθε αποστολή ένας διαφορετικός αριθμός καρτών απλώνεται στο τραπέζι και εμείς έχουμε μία σχετική ελευθερία να αποφασίσουμε σε ποια κάρτα θα μετακινήσουμε το πιόνι μας. Το ενδιαφέρον είναι πως οι περισσότερες αποστολές εισάγουν και ένα διαφορετικό gimmick, που εμπλουτίζει την εκάστοτε περιπέτεια. Για παράδειγμα, μία αποστολή ενδέχεται να ζητά να βρούμε τους κρυμμένους οπλουργούς που θα μας βοηθήσουν να φτιάξουμε μία πανοπλία, προτού βρεθούμε αντιμέτωποι με έναν γίγαντα που μας έχει πάρει στο κατόπι.
Αλλού το παιχνίδι μεταφέρει με έξυπνο τρόπο τη διαδικασία του χτισίματος της άμυνας ενός οχυρού απέναντι από ορδές βαρβάρων, ζητώντας από εμάς να περιφερθούμε στο χάρτη (δομημένος, φυσικά, από κάρτες πάνω στο τραπέζι) προκειμένου να βρούμε πρώτες ύλες για το χτίσιμο των οχυρώσεων. Το μεράκι της αυστραλιανής εταιρίας είναι εμφανές στην ανάπτυξη ξεχωριστών αποστολών, όπου τα ζητούμενα και οι μηχανισμοί αλλάζουν αρκετά ώστε να μην ξεφεύγει από τα μονοπάτια της επανάληψης. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε αποστολή περιέχει τη δική της ιστορία (συνήθως αυτοτελή, αν και ορισμένες φορές διακρίνονται συνδέσεις μεταξύ αποστολών), αρκετά καλογραμμένη και με το κατάλληλο μέγεθος κειμένων ώστε να παρακολουθείται άνετα, δίχως να κουράζει. Η αφήγηση κάθε ιστορίας υποστηρίζεται και από τις αποκλειστικές κάρτες της εκάστοτε αποστολής.
Όσον αφορά το πλήθος των καρτών η δουλειά της Defiant Development αξίζει τα εύσημα, καθώς σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν σταματήσαμε να ερχόμαστε μπροστά από νέες και πολυάριθμες κάρτες, που εμπλούτιζαν όλο και περισσότερο την εμπειρία. Η πλειοψηφία τους αφορά διαφορετικά συμβάντα, όπου συνήθως καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις, όπως αν θα μπούμε σε αγώνα δύναμης σε κάποιο χωριό, αν θα επιχειρήσουμε να σώσουμε μία οικογένεια από ένα φλεγόμενο σπίτι ή αν θα πάρουμε μέρος σε ληστείες καραβανιών κ.λπ. Σημαντική είναι επίσης και η εισαγωγή companions στο sequel, που εμπλουτίζουν άκρως καλοδεχούμενα και τους δύο τομείς του παιχνιδιού. Από τους τέσσερις, συνολικά, συμμάχους μπορούμε να επιλέγουμε έναν κάθε φορά για την τράπουλα κάθε αποστολής ενώ επίσης υπάρχουν συγκεκριμένες κάρτες που μπορούν να ενεργοποιηθούν μόνο με τον κατάλληλο companion, που παράλληλα προωθούν το προσωπικό του quest.
Σε όσα συμβάντα δεν αφορούν μάχη (οπότε και μεταφερόμαστε στην ανάλογη αρένα) η επιτυχία των αποφάσεών μας κρίνεται συνήθως σε ένα από τα τέσσερα παιχνίδια τύχης. Αυτά έχουν να κάνουν με το ρίξιμο ζαριών, το κατάλληλο σταμάτημα δύο ειδών ρουλετών αλλά και τη σωστή επιλογή μίας κάρτας στο κλασικό παιχνίδι του… “εδώ παπάς εκεί παπάς”. Αν και η παρατηρητικότητα ή τα αντανακλαστικά του καθενός μπορεί να κρίνουν ορισμένες φορές το αποτέλεσμα αυτών των παιχνιδιών, η αλήθεια είναι ότι το κομμάτι της τύχης ποτέ δεν βγαίνει εντελώς από την εξίσωση.
Αν και το στοιχείο της τύχης σίγουρα συμβαδίζει αρμονικά με τη γενικότερη φιλοσοφία του παιχνιδιού, ορισμένες φορές δεν μπορεί να αποφευχθεί ο εκνευρισμός, ιδίως όταν μετά από 20-30 λεπτά παιχνιδιού αποτύχουμε σε μία έκβαση επειδή το ζάρι απλά δεν μας ήθελε. Τουλάχιστον, σε προχωρημένα στάδια μπορούμε να κερδίσουμε εξοπλισμό που βοηθάει σημαντικά το αποτέλεσμα στα παιχνίδια τύχης αλλά και πάλι ποτέ δεν εξαλείφεται τελείως.
Εν τέλει, το στοιχείο της τύχης αποτελεί ίσως ένα αναγκαίο κακό για τη φύση του παιχνιδιού, καθώς, κατά την άποψη του γράφοντος, πολλές φορές δημιουργείται η αίσθηση της αδικίας όταν μία καλή πορεία καταστρέφεται από την ατυχή επιλογή σε ένα παιχνίδι τύπου ρουλέτας, όσο κι αν το θέμα της τύχης αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Hand of Fate.
Παρά το δίκοπο μαχαίρι που αφορά στο θέμα της τύχης αλλά και το βελτιωμένο μεν, παρωχημένο δε, σύστημα μάχης, το Hand of Fate 2 και πάλι διατηρεί τη γοητεία του, όντας ιδιαίτερα βελτιωμένο στον τομέα των καρτών -και πολύ περισσότερο στο σχεδιασμό των αποστολών που απαρτίζουν το campaign του. Η επιλογή καρτών, που επηρεάζει και πολλές φορές καθορίζει τις real-time μάχες, παραμένει μία ενδιαφέρουσα και –κυρίως- φρέσκια ιδέα. Αν και σαν franchise φαίνεται ακόμα πως κάνει τα πρώτα του βήματα, η βάση του είναι έξυπνη και το συγκεκριμένο sequel κάνει τελικά ένα σταθερό βήμα μπροστά (μικρό μεν, αλλά μπροστά).
Παρά τα παράπονά μας, δεν είχαμε κανένα πρόβλημα να προχωρήσουμε στην αμέσως επόμενη περιπέτεια ώστε να δοκιμάσουμε τις νέες κάρτες, να δούμε τις ιστορίες που περιέχουν αυτές και να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην ολοκληρωτική επικράτησή μας απέναντι στον μυστηριώδη dealer.
Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.
