Κουραστήκαμε…
Φέτος είναι μια “καλή” χρονιά για το Call of Duty. Xωρίς βίντεο ανακοινώσεις με τα περισσότερα dislikes στο YouTube, χωρίς πολύχρωμους στρατιώτες που χοροπηδούν στο διάστημα, χωρίς jet packs. Γενικά, αυτή τη φορά μείναμε με τα καλά που έφερε η επιστροφή του CoD στην εποχή του δευτέρου παγκοσμίου πόλεμου και που αναλύσαμε στο review μας. Τα DLC, από την άλλη, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Όσο καλό και αν είναι το παιχνίδι, σε ένα review για DLC της σειράς Call of Duty εξετάζουμε όλα όσα διαθέτει το πακέτο επέκτασης και όχι τη βάση στην οποία στηρίζεται (δηλαδή, το αρχικό παιχνίδι), για να δούμε αν τελικά αξίζει την επένδυσή μας.
Η αλήθεια είναι πως όποιο και αν είναι το βασικό παιχνίδι, τα DLC της σειράς είναι, λίγο ως πολύ, ίδια μεταξύ τους. Θα μπορούσαμε να πάρουμε το review του Awakening DLC από το Black Ops III, να αλλάξουμε τα ονόματα στους χάρτες -καθώς και το πώς γίνονται τα rotation σε αυτούς ανάλογα με την ύπαρξη ή όχι του three lane design και των futuristic στοιχείων- και να βγάλουμε ένα DLC review για το WWII.
Φέτος, όμως, τα πράγματα άλλαξαν, έγιναν πιο φτωχά από ποτέ. Το παραπάνω κόλπο θα έπιανε αν το DLC είχε το ίδιο περιεχόμενο. Δυστυχώς, όμως, φέτος η Sledgehammer πήρε την απόφαση να κυκλοφορήσει μόλις δύο (ναι δύο) νέους χάρτες με το multiplayer DLC της. Φυσικά, το πακέτο επέκτασης The Resistance δεν περιέχει μόνο αυτούς τους δύο, αλλά αυτό είναι το πραγματικά νέο περιεχόμενο με το οποίο θα περάσουν την περισσότερη ώρα τους οι παίκτες και για το οποίο θα προχωρήσουν (ή προχώρησαν ήδη) στην αγορά του πακέτου. Μπορεί το Resistance συνολικά να διαθέτει -πέρα από τους δύο νέους χάρτες- έναν χάρτη που επιστρέφει από το MW3 και έναν για το War Mode, αλλά θεωρούμε πως είναι τουλάχιστον αστεία η τακτική που ακολουθείται από την Activision για να γλυτώσει τη δημιουργία νέου περιεχομένου.
Ως συνήθως το DLC συνοδεύεται και από ένα Zombies map, εμφανέστατα φτωχότερο και λιγότερο πολύπλοκο από αυτόν που είδαμε στο βασικό παιχνίδι. Ε, λοιπόν όχι, βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε και η ανοχή μας εξαντλήθηκε. Η κοροϊδία της εφαρμογής ενός νέου mode, του οποίου οι πίστες, για κάποιο λόγο, δεν είναι διαθέσιμες στο υπόλοιπο multiplayer, φανέρωσε τις πραγματικές προθέσεις της ομάδας ανάπτυξης. Πλέον το κόλπο για να μη “σπάσει” πολύ η player base του παιχνιδιού αλλά και να μη χαθεί κέρδος, είναι να μην μπουν αρκετοί νέοι χάρτες στο multiplayer έτσι ώστε τα βασικά maps να “πέφτουν” όλο και πιο συχνά.
Αντί οι χάρτες του War Mode να είναι playable από όλα τα modes, άρχισαν να θεωρούνται σαν διαφορετικό κομμάτι του παιχνιδιού, οπότε και χρεώνονται και διαφημίζονται ως τέτοιοι, όπως για παράδειγμα μια νέα προσθήκη στο Zombies mode που όντως ανήκει σε ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι του παιχνιδιού, και πρέπει με κάθε DLC να παρέχει η εταιρία περιεχόμενο και στους παίκτες αυτής της πλευράς των παιχνιδιών της. Πώς είναι δυνατόν να γίνει το ίδιο για τις πίστες ενός mode, που αν αφαιρεθούν τα capture/ escort/ destroy είναι απλά μερικές ακόμα πίστες; Η μέρα που θα πληρώνουμε αποκλειστικούς χάρτες για το εκάστοτε mode δεν αργεί από ό,τι φαίνεται.
Προχωρώντας παρακάτω, αφού για κάποιο λόγο πρέπει αποκλειστικά τα “νέα” κομμάτια που προσφέρει το DLC να είναι πέντε -οπωσδήποτε όμως, δεν υπάρχει κέρδος διαφορετικά από ό,τι φαίνεται- το επόμενο κλασικό βήμα είναι να μην δημιουργηθούν τουλάχιστον τρεις νέοι χάρτες αλλά να επιστρέψει ένας “παλιός αγαπημένος” από τα προηγούμενα παιχνίδια. Είμαστε σίγουροι πως καταλαβαίνετε πόσο λάθος κίνηση και ασέβεια προς τον καταναλωτή είναι από την εταιρία ανάπτυξης να προσφέρει ένα κομμάτι παιχνιδιού που μπορεί να το έχει πληρώσει στο παρελθόν (ενδεχομένως και περισσότερες από μια φορές) ενώ μάλιστα “καταλαμβάνει χώρο” σε ένα πακέτο επέκτασης που έχει περιεχόμενο με το σταγονόμετρο.
Εμείς έχουμε μια απορία: ποια παιχνίδια θεωρούνται “παλιά αγαπημένα” για να μπορούμε να τους “κλέβουμε” τις πίστες; Θα τελειώσουν οι χάρτες από τα πραγματικά, παλιά αγαπημένα Call of Duty και σειρά έχουν οι futuristic. Και εκεί, εκτός του ότι δεν είναι αγαπημένες, δεν είναι και σχεδιασμένες να παίζονται χωρίς jet packs.
Ναι, η Resistance του MW3 είναι μια εκπληκτική πιστά, με three lane design, καλά spawns και ωραίο flow σε όλα τα modes, η επιστροφή της όμως μόνο θλίψη μας προκαλεί. Μας θυμίζει μια εποχή που η σειρά Call Of Duty ήταν προσεγμένη και την αγαπούσαν όχι μόνο οι παίκτες αλλά και τα άτομα που εργάζονταν σε αυτήν. Μια εποχή που τα maps ήταν καλοσχεδιασμένα και δεν είχαν ένα ποτάμι στη μέση για να κολυμπάει ο παίκτης χωρίς λόγο (σπόντα για την Anthropoid, μια από τις δύο πραγματικά καινούριες πίστες), που στο επίκεντρο του σχεδιασμού του multiplayer ήταν ο παίκτης και όχι τα lootboxes. Ναι, λάθη υπήρχαν και τότε, δεν θα ισχυριστούμε ότι η κατάσταση ήταν τέλεια, όμως κανείς μας ποτέ δεν φαντάστηκε ότι τα πράγματα θα κατέληγαν εδώ που κατέληξαν όταν γκρινιάζαμε για τα 15 ευρώ που απαιτούνταν για πέντε νέους χάρτες.
Όσο για το The Resistance DLC, βάλτε τα κάτω και ζυγίστε τα, γιατί δεν είναι μόνο το περιεχόμενο που παίρνουμε που δεν αξίζει την προσοχή μας αλλά και η στήριξη αυτού του μοντέλου. Οι χάρτες -καλοί οι κακοί- επισκιάζονται από τις αποφάσεις της εταιρίας για marketing και κέρδος και μέχρι να υπάρξει ένας σεβασμός από τους ανθρώπους που έχουν αναλάβει τη διοίκηση αυτής της κληρονομιάς που ονομάζεται Call of Duty εμείς δηλώνουμε απογοητευμένοι.
Είμαστε οι “επαναστάτες” μιας σειράς που αγαπήσαμε, και κομμάτι-κομμάτι μας την κατέστρεψαν. Είμαστε αυτοί που μεγάλωσαν χωρίς lootboxes, χωρίς weapon varients, χωρίς dab emote και χωρίς δύο νέα maps για 15 ευρώ. Είμαστε αυτοί που παίζαμε για τα prestige, για τις nuke και τα clutch, που ρίχναμε με τις τρίμπαρες συνδέσεις μας και αρνούμαστε να συμμετέχουμε στην ύπουλη, συνεχή βεβήλωση αυτού του franchise.
