Τιμώντας μια ιδιαίτερη μορφή platforming.
Όταν αναφερόμαστε σε 2D platformers, θα έχετε πιθανά παρατηρήσει ότι το μυαλό του περισσότερου κόσμου πηγαίνει κατευθείαν στις 8 και, κυρίως, στις 16 bit κονσόλες. Και όχι άδικα, μιας και οι κονσόλες βοήθησαν έτσι ώστε το gaming να γίνει προσβάσιμο στο ευρύτερο κοινό σε μια οικονομική και εύκολη σε χρήση μορφή. Αυτό, όμως, που πολλοί ξεχνούν ή δε γνωρίζουν, είναι πως για κάθε Sonic και Super Mario που είδαμε στις κονσόλες εκείνης της εποχής, βλέπαμε 20 παιχνίδια τέτοιου στυλ στα DoS μηχανήματα της εποχής. Jazz Jackrabbit, Alien Carnage, Electro Man, Duke Nukem, Rick Dangerous, Commander Keen, Bio Menace, Crystal Caves, Flashback…
Η λίστα είναι μεγάλη, πλούσια και ιδιαίτερα ποιοτική και ο μόνος λόγος που δεν είδαμε αυτά τα παιχνίδια να συνεχίζουν μέχρι τις μέρες μας, είναι ότι το κοινό του PC ήταν ανατριχιαστικά μικρότερο από εκείνο των κονσόλων. Προσθέστε και το ότι για να τα παίξεις, έπρεπε να ξέρεις 5-6 στοιχειώδεις εντολές στο DoS, βάλε ότι έπρεπε να έχεις γονιό σχετικό με Η/Υ για να σου βρίσκει μαγαζί να αγοράζεις τέτοια παιχνίδια αλλά και να σε βοηθάει να σβήνεις φωτιές όταν έτρωγες τον ένα ιό μετά τον άλλο, ε, βάλε και ότι τα PC εκείνα τα χρόνια κόστιζαν δύο νεφρά και ένα συκώτι, λογικό είναι πως το κοινό ήταν μικρό. Και μέσα σε όλα, μιλάμε για εκείνα τα αρχικά χρόνια του PC gaming, που αν είχες PC στο σπίτι σου ήταν τέτοιο ανάθεμα στους κοινωνικούς κύκλους, που σε έβαζαν να πρωταγωνιστήσεις στο “40 ετών παρθένος”!
Μέσα, λοιπόν, σε εκείνα τα παλαιολιθικά πλέον μηχανήματα, είχαν κυκλοφορήσει εκατοντάδες platformers, τα οποία μάλιστα είχαν το δικό τους στυλ και χαρακτήρα και διέφεραν από τα αντίστοιχα των κονσολών. Σίγουρα υπήρχε συχνά αρκετή διαφορά στα γραφικά (πού να πας κόντρα στη Disney και το Aladdin με το κοινό των εκατομμυρίων παικτών, όταν εσύ έκανες παιχνίδια για μερικές δεκάδες χιλιάδες πωλήσεων;), αλλά η διαφορά ήταν αλλού, στην ψυχή του gameplay τους. Όλα είχαν στοιχεία Metroidvania, αλλά συχνά χρησιμοποιούσαν περισσότερους γρίφους, ομιλίες και puzzles μιας και το κοινό ήταν, κατά μέσο όρο, μεγαλύτερης ηλικίας.
Πέρα από αυτό όμως, η διαφορά η οποία κάνει μπαμ τη στιγμή που θα πας να παίξεις ένα τέτοιο παιχνίδι, είναι στο ότι ήταν ξεκάθαρα σχεδιασμένα να παίζονται με keyboard. Μπορεί αυτό να στερούσε τα διαγώνια χτυπήματα, αλλά έδινε πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια στα άλματα, πολυπλοκότητα στις κινήσεις και, συχνά πυκνά, πολύ πιο χαοτικά παιχνίδια και χάρτες.
Θα μας πείτε τώρα, καλά προς τι μια τόσο μεγάλη εισαγωγή και για το παιχνίδι ούτε λέξη; Ίσως γιατί μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε καλά το τι εστί Rad Rodgers και ίσως γιατί δε χρειάζεται να πούμε και πολλά για αυτό το μικρό παιχνίδι της Slipgate Studios, που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ένα kickstarter project και τελικά έγινε διαθέσιμο από την THQ Nordic. Αν το δείτε απλά και επιφανειακά, πρόκειται για ένα απλό και τυπικό side scrolling platformer με απλοϊκό platforming, τυπικό shooting και βασικό χαρακτήρα έναν πιτσιρικά, που μεταφέρεται μέσα σε έναν ηλεκτρονικό κόσμο και προσπαθεί να τον σώσει (όχι, δεν έχουμε δει το ίδιο σενάριο σε καμία ντουζίνα τέτοια παιχνίδια των 90s!).
Ναι, το χιούμορ του είναι αρκετά πιο πρόστυχο και άγριο απ’ ό,τι βλέπαμε στα παιχνίδια εκείνης της εποχής, αλλά σε γενικές γραμμές το Rad Rodgers μοιάζει σαν να βγήκε από μια demo δισκέτα ενός πιξελωτού περιοδικού πριν πολλά, πολλά χρόνια. Και για να μιλάμε αντικειμενικά, δεν είναι τίποτα το συγκλονιστικό ούτε για τα σημερινά δεδομένα, ούτε και για τα παλιά. Τα γραφικά του είναι συμπαθητικά αλλά οι εχθροί επαναλαμβάνονται, η διάρκεια είναι μικρή και το level design παραμένει σχετικά διεκπαιρωτικό σε όλο το παιχνίδι.
Όμως, για έναν πολύ περίεργο λόγο, μόλις το τελειώσαμε, το βάλαμε ξανά από την αρχή στο ανώτερο επίπεδο δυσκολίας. Μα γιατί; Ε, η απάντηση είναι πολύ απλή. Ο Rad Rodgers αρπάζει και με τα δύο χέρια τη χορδή από την άρπα που όλοι έχουμε στο σαλόνι μας, την τεντώνει όπως ο Οδυσσέας το τόξο του και, εν τέλει, χτυπάει μια τόσο νοσταλγική νότα, που όποιος έπαιζε Amiga/ PC στις αρχές της δεκαετίας του 1990, απλά θα νιώσει το κεφάλι του να γυρίζει. Λίγο η εξαιρετική μουσική του (που είναι από τα καλύτερα midi 16bit δείγματα που έχουμε ακούσει εδώ και πολλά χρόνια), λίγο αυτή η απλότητα και η ανεμελιά του, λίγο και αυτός ο εκνευρισμός ότι το παιχνίδι δεν είναι για gamepad και το γύρισμα επιτόπου σε keyboard, γίνεται σαφές ότι οι δημιουργοί είχαν στο νου τους ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό.
Για τους περισσότερους παίκτες το Rad Rodgers θα είναι ένα απλοϊκό, μέτριο platformer που ίσως στην τιμή των 5 ευρώ να του έδιναν σημασία για μερικές ωρίτσες. Για την γενιά των ravers, όμως, είναι ένα αναπάντεχο retro παιχνιδάκι, που παρά την παράνοια ρετρολαγνείας των τελευταίων ετών, καταπιάνεται με εκείνο το συγκεκριμένο είδος platforming που πολύ λίγα παιχνίδια επιχείρησαν να δώσουν ξανά. Είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα indies των τελευταίων χρόνων, όχι λόγω ποιότητας ή φαντασίας, αλλά λόγω του πολύ συγκεκριμένου κοινού στο οποίο στοχεύει. To γεγονός ότι, εκτός της THQ Nordic, publisher είναι και η 3D Realms, είναι απλά το “DoS” κερασάκι απέναντι στο σάπιο, unfriendly Mac Μήλο!
To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
