Ανίατη περίπτωση.
Οι πρώτες εντυπώσεις μετράνε κυρίες και κύριοι. Ήδη από το επαναλαμβανόμενο μήνυμα των δημιουργών δόθηκε η άβολη εντύπωση ότι προσπαθούν να προλάβουν καταστάσεις: «Το Past Cure φτιάχτηκε από την άπειρη και πολύ μικρή ομάδα 8 ατόμων της Phantom 8». Και όταν ήδη από τα μενού και τις μικρές λεπτομέρειες κουράζει τον παίκτη, ε, το Past Cure δεν δημιουργεί και τις καλύτερες. Και η αποκαρδιωτική πρώτη μιάμιση ώρα-tutorial του παιχνιδιού δεν βοηθάει καθόλου. Δεν τα πάει καλά με τις πρώτες εντυπώσεις λοιπόν, και για την ακρίβεια, δυστυχώς, ούτε με τις δεύτερες ή τρίτες και ούτω καθ’ εξής.
Ας πιάσουμε, όμως, από νωρίς το βασικό πρόβλημα που ταλανίζει το Past Cure, και αυτό είναι το ανέμπνευστο ανακάτεμα ετερόκλητων genres, χωρίς ποτέ να εμβαθύνεται ικανοποιητικά κανένα από αυτά, στην καταδικασμένη προσπάθεια να κυκλοφορήσει ένα “ΑΑΑ” παιχνίδι με ελάχιστους πόρους και εμπειρία από τους δημιουργούς. Ψυχολογικό sci-fi θρίλερ με horror ατμόσφαιρα, συνωμοσίες, action shooting με slow-motion ανταλλαγές πυρών σε στυλ Matrix, stealth τμήματα, puzzles, τηλεπαθητικές ικανότητες, εναλλαγή μεταξύ πραγματικότητας και ονείρων, και δεν είμαστε καν σίγουροι αν τα είπαμε όλα. Το παιχνίδι της Phantom 8 προσπαθεί να κάνει πάρα πολλά, να αναμίξει ό,τι στοιχείο μπορεί να σκεφτεί, αλλά με τέτοιο τρόπο που ξεχωριστά το κάθε genre είναι φτωχά υλοποιημένο, αλλά και όταν συνδυάζονται όλα αυτά τα στοιχεία μαζί, το αποτέλεσμα να είναι ένας αχταρμάς ιδεών.
Δίνεται η εντύπωση ότι όποια ιδέα ακουγόταν “cool”, οι developers αποφάσισαν εκείνη τη στιγμή να την βάλουν στο παιχνίδι. Οι παίκτες παίρνουν το ρόλο του Ian, ενός πρώην στρατιώτη, ο οποίος θα πρέπει να λύσει όχι μόνο το μυστήριο του εαυτού του αλλά και των πειραμάτων στα οποία φαίνεται να έχει υποβληθεί, έχοντας τεράστια κενά μνήμης τα οποία του άφησαν, μεταξύ άλλων, κρίσεις πανικού και υπερδυνάμεις.
Δεν θα προσποιηθούμε ότι καταλάβαμε ακριβώς τι γίνεται εν τέλει στην ιστορία, αφού ενώ η πλοκή παρουσιάζει αρχικά ένα ενδιαφέρον, ο μπερδεμένος τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα μυστήρια, δεν αφήνουν περιθώρια στον παίκτη να ενδιαφερθεί πραγματικά, να κατανοήσει τι γίνεται ή να δεθεί με τον πρωταγωνιστή. Μιας και αναφέραμε αυτό, η φωνή του πρωταγωνιστή είναι από τα πιο ανιαρά ακούσματα που είχαμε πρόσφατα σε βιντεοπαιχνίδι, με την χροιά και τον τόνο της φωνής του να είναι εκνευριστικά αδιάφορα, άσχετα από την εκάστοτε κατάσταση, και να ακυρώνει την όποια κλιμάκωση. Και δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε ότι οποιαδήποτε προσπάθεια κάνει το παιχνίδι να θυμίσει Alan Wake, είναι τουλάχιστον θλιβερή.
Το λειτουργικό μεν, αδιάφορο δε, shooting παραμένει το πιο σταθερό κομμάτι του gameplay κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Σε αντίθεση, τα stealth τμήματα είναι απολύτως ρηχά και χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, παρά το γεγονός ότι, περιέργως, προσφέρουν ένα από τα λίγα ευχάριστα επίπεδα. Παράλληλα, πολλές διαφορετικές ιδέες –και ενίοτε ενδιαφέρουσες – εμφανίζονται για λίγα λεπτά, και μετά χάνονται για πάντα. Ένα παράδειγμα καλής ιδέας που ποτέ δεν εμβαθύνεται είναι η αστρική προβολή, με την οποία ο Ίαν βγαίνει εκτός του σώματός του για να περιφερθεί και να επηρεάσει το χώρο γύρω του.
Εν τέλει, γενικά, δεν υπάρχει κανένας ρυθμός και καμία συνοχή κατά τη διάρκεια των 5 με 6 περίπου ωρών που διαρκεί το Past Cure, ενώ υπάρχουν και τμήματα τα οποία είναι πραγματικά βαρετά έως και πληκτικά, με έντονα spikes δυσκολίας. Εκτός των παραπάνω, η έκδοση για υπολογιστές είναι ένα τεχνικά κακής ποιότητας port, με ελάχιστες επιλογές και ενοχλητικές μαύρες μπάρες να πιάνουν τη μισή οθόνη, άσχετα αν έγινε για να έχουμε ένα πιο “κινηματογραφικό” αποτέλεσμα. Δεν βοηθά καθόλου, φυσικά, το γεγονός ότι αποτελεί κακό port μιας ήδη μέτριας τεχνικά έκδοσης στις κονσόλες (από ό,τι διαβάζουμε). Για παράδειγμα, μιας και αναφέρθηκαν στην αρχή του κειμένου τα μενού, δεν βλέπουμε καμία λογική στο να βάζεις το “OK” στο Space και το “Back” στο Backspace.
Κάτι πάει να γίνει με την ατμόσφαιρα και τα cinematics, υπάρχει ένα ενδιαφέρον concept, αλλά ό,τι καλό κι αν έχει να προσφέρει το Past Cure, απλά δεν αξίζει τον κόπο εν τέλει. Η ομάδα Phantom 8 “δάγκωσε περισσότερο από όσο μπορούσε να μασήσει”. Και είναι κρίμα, διότι τα 8 άτομα της ομάδας αυτής -παρά την φιλοδοξία τους η οποία πραγματικά εκτιμάται- θα έπρεπε, αφού παραδέχονται οι ίδιοι –συνεχώς – ότι είναι «μόνο οκτώ χωρίς εμπειρία άτομα», να δοκιμάσουν κάτι πιο απλό ως ντεμπούτο. Αυτό όμως δεν δίνει και άφεση αμαρτιών. Σίγουρα πάντως είναι ένα καλό παράδειγμα – μάθημα τόσο για την ίδια την Phantom 8 όσο και για τους υπόλοιπους indie developers, ότι οι μεγάλες φιλόδοξες ιδέες και ο ενθουσιασμός από μόνα τους δεν μεταφράζονται αυτομάτως σε επιτυχία.
Αν δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλάνο και μια κοινή λογική κατά τη διάρκεια του development, καταλήγουμε όπως στην περίπτωση που εξετάζουμε εδώ: με έναν αχταρμά ιδεών χωρίς αρχή, μέση ή τέλος. Να το πούμε αλλιώς, αν το Past Cure ήταν μακαρονάδα, θα ήταν γαριδόμακαρονάδα με κιμά. Με κακής ποιότητας κατεψυγμένα υλικά. Από σερβιτόρο που κουβαλάει το ψωμί στην κωλότσεπη.
Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.
