Οι δημιουργοί του FTL επιστρέφουν με αξιώσεις.
Οι λάτρεις των indies δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να μείνουν ασυγκίνητοι από το δεύτερο εγχείρημα της –διμελούς ουσιαστικά- Subset Games. Είναι από αυτές τις λίγες ανεξάρτητες ομάδες που αφήνουν το στίγμα τους, αναπτύσσοντας μία, ουσιαστικά, φρέσκια και ποιοτικότατη εμπειρία, ικανή να αποτελέσει βασικό κομμάτι έμπνευσης για άλλους επίδοξους δημιουργούς. Ο λόγος για το FTL: Faster Than Light (2012), ένα εξαιρετικό, μινιμαλιστικό roguelike strategy, που δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο από έξυπνες gameplay ιδέες για να μας βυθίσει στον sci-fi κόσμο του.
Είναι βέβαια πολύ σύνηθες στην indie σκηνή να βλέπουμε δημιουργούς που έχουν καταφέρει να προσφέρουν μία επιτυχία (είτε ποιοτικά, είτε εισπρακτικά) να καταλήγουν ως “one-trick pony”. Τουτέστιν, δεν είναι λίγες οι φορές που indie ομάδες μεταφέρουν μία ξεχωριστή εμπειρία μόνο για να περάσουν στην ολοκληρωτική αφάνεια τα επόμενα χρόνια, ενίοτε γιατί απλά αποχωρούν από την ανάπτυξη τίτλων και άλλοτε γιατί δεν είναι σε θέση να επανέρθουν δυναμικά με νέες επιτυχίες. Ως εκ τούτου η είδηση της ανάπτυξης ενός δεύτερου τίτλου από τη Subset δεν θα μπορούσε παρά να προκαλέσει ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο δε όταν έγινε γνωστό πως καταπιάνονται με ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι, απορρίπτοντας την “εύκολη” λύση ενός sequel της πρώτης τους επιτυχίας. Αναμφίβολα αυτή μία κίνηση με ιδιαίτερο ρίσκο δεδομένου ότι η Subset είχε θέσει υψηλά τον πήχη με το FTL, σε σημείο που δύσκολα θα μπορούσε να τον φτάσει με μία εντελώς καινούρια προσπάθεια.
Έξι χρόνια μετά οι Justin Ma και Matthew Davis επανέρχονται για να αποδείξουν ότι οι ιδέες τους δεν έχουν στερέψει, προσφέροντάς μας ένα ακόμα εξαιρετικό roguelike με τη δική του ξεχωριστή ταυτότητα (μπορεί να θυμίζει αμυδρά Advance Wars, αλλά… μόνο αμυδρά). Το Into the Breach μάς μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου ο Godzilla θα τον ένοιωθε σαν δεύτερη πατρίδα του, μία μελλοντική εκδοχή της Γης που πλέον μαστίζεται από γιγάντια τέρατα, τα Vek (δεν θα είστε πολύ λάθος, βέβαια, αν τα βαφτίσετε Kaiju). Ως ένα άλλο Pacific Rim (ή δεκάδες anime αυτής της φιλοσοφίας…) η τελευταία γραμμή άμυνας της ανθρωπότητας βρίσκεται στα εξίσου γιγάντια mechs.
Σε αντίθεση με τα τεράστια μεγέθη των αντιμαχόμενων πλευρών, το ίδιο το campaign είναι… μικροσκοπικό. Μία πλήρως επιτυχημένη πορεία προς την εξολόθρευση των Vek δύσκολα θα διαρκέσει πάνω από μία ώρα, ενώ το συνηθέστερο είναι ότι κάθε προσπάθεια μέχρι το restart δεν θα ξεπερνά τη μισή ώρα (ή ακόμα και τα 2-3 λεπτά αν κάτι πάει πολύ στραβά). Η μικρή διάρκεια αποτελεί, φυσικά, αναπόσπαστο και εν τέλει θετικό κομμάτι της συγκεκριμένης roguelike εμπειρίας, με ανάλογο τρόπο που συνέβαινε και στο FTL. Το Into the Breach ωθεί στις πολλαπλές επαναλήψεις, αποκτώντας με κάθε νέα προσπάθεια και λίγο περισσότερη πολύτιμη εμπειρία για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των Vek.
Το gameplay ακολουθά τη συμβατική μορφή των turn-based strategy, όπου μπορούμε να κινήσουμε τις μονάδες μας (πάντα τρεις στον αριθμό) σε περιορισμένο αριθμό τετραγώνων και έπειτα να εκτελέσουμε μία επίθεση προτού ο εχθρός περάσει στην αντεπίθεση στο δικό του γύρο. Εδώ, όμως, αρχίζουν και μπαίνουν οι έξυπνες ιδέες της Subset, που δίνουν τεράστιο βάθος σε ένα -φαινομενικά- απλό παιχνίδι. Η πιο ενδιαφέρουσα ιδέα εντοπίζεται στην πλήρη πρόβλεψη όλων των ενεργειών που πρόκειται να εκτελέσουν τα Vek στο γύρο τους. Αυτό σημαίνει ότι κάθε φορά που έρχεται η σειρά μας να κινήσουμε τις μονάδες μας, γνωρίζουμε εκ των προτέρων ακριβώς ποιες κινήσεις θα εκτελέσουν τα Vek στο δικό τους γύρο. Η έτερη και σημαντική ιδιομορφία του παιχνιδιού (που αρχικά δεν φαίνεται να έχει τόση σημασία) βρίσκεται στη μπάρα ενέργειας από την οποία καθορίζεται η ολοκληρωτική καταστροφή της Γης.
Σε κάθε αποστολή που εισερχόμαστε, πρωταρχικό μέλημά μας είναι πάντοτε η προστασία των κτηρίων και κατ’ επέκταση του πληθυσμού που μένει σε αυτά. Η μπάρα της ηλεκτρικής ενέργειας (Power Grid) μειώνεται αποκλειστικά όποτε ένα Vek επιτεθεί σε κάποιο κτήριο, με το μηδένισμό της να σημαίνει αυτομάτως και το Game Over. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι αποστολές περιστρέφονται γύρω από τις προσπάθειές μας να εμποδίσουμε τις επιθέσεις των Vek στα κτήρια, απαιτώντας πολλές φορές τη θυσία κάποιου mech που θα σταθεί ως ασπίδα προστασίας.
Φυσικά αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος προστασίας των κτηρίων. Η ουσία του παιχνιδιού βρίσκεται στις ικανότητες των mechs να μετατοπίζουν τα Vek στα διπλανά τετράγωνα ώστε οι επιθέσεις τους να πέφτουν στο κενό ή -ακόμα καλύτερα- οι επιθέσεις τους να σημαδεύουν πλέον άλλα Vek. Παρόλο που, όπως αναφέραμε, σε κάθε γύρο γνωρίζουμε ακριβώς πώς θα κινηθούν τα Vek, αυτό δεν σημαίνει ότι ο βαθμός δυσκολίας είναι χαμηλός. Το αντίθετο θα λέγαμε, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που οι αριθμοί των Vek ξεπερνούν αρκετά τα τρία mechs μας, με αποτέλεσμα να χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη στην τοποθέτηση και στις επιθέσεις μας ώστε να έχουμε το βέλτιστο δυνατό αποτέλεσμα, προστατεύοντας πρωτίστως τα κτήρια αλλά και τα mechs μας, εξοντώνοντας παράλληλα όσα περισσότερα Vek μπορούμε.
Την κατάσταση δυσχεραίνει η ποικιλία από εχθρικά Vek, κάθε ένα εκ των οποίων φέρνει διαφορετικές προκλήσεις. Ορισμένα από αυτά μπορούν να ρίξουν τα βλήματά τους σε οποιοδήποτε σημείο του χάρτη, άλλα ακινητοποιούν τα mech μας ενώ τα bosses μάς φέρνουν μπροστά από πανίσχυρους εχθρούς. Διάφοροι περιβαλλοντικοί κίνδυνοι (τσουνάμι και ηλεκτρικές καταιγίδες, μεταξύ άλλων) περιπλέκουν τη στρατηγική μας. Συχνά πυκνά οι αποφάσεις που θα πρέπει να παίρνουμε γίνονται όλο και πιο δύσκολες, καθώς θα πρέπει να επιλέξουμε αν θα πρέπει να θυσιάσουμε ένα mech για να σώσουμε κάποιο ζωτικό κτήριο ή αν θα αφήσουμε την καταστροφή ενός κτηρίου (και ας έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στον αφανισμό) με τη λογική πως θα χάσουμε τη μάχη αλλά θα κερδίσουμε τον πόλεμο. Αυτές οι αποφάσεις γίνονται ακόμα πιο δύσκολες, γνωρίζοντας πως αν και τα κατεστραμμένα mechs επανέρχονται ατόφια στην επόμενη αποστολή, το ίδιο δεν ισχύει για τον πιλότο τους, ο χαμός του οποίου ακολουθείται και από τα experience points του.
Το βάθος της στρατηγικής που απαιτείται εμβαθύνεται ακόμα περισσότερο από την τεράστια ποικιλία όπλων, το εύρος των οποίων φαίνεται πως εξαντλεί πλήρως την ευρηματικότητα της Subset σε αυτόν τον τομέα. Απλά κανόνια, που το βλήμα τους μετατοπίζει κατά μία θέση το Vek, οβίδες που εκτοπίζουν τα Vek πλησίον της περιοχής που πετυχαίνουν, καπνογόνα που ακυρώνουν επιθέσεις, βραχίονες που εκτοξεύουν τα Vek πίσω από το mech και δεκάδες άλλα αμυντικά ή επιθετικά όπλα κάνουν την εμφάνισή τους, εμπλουτίζοντας με ευφάνταστο τρόπο τις στρατηγικές που μπορούμε να ακολουθήσουμε.
Το ιδιαίτερα μικρό μέγεθος των επιπέδων, σε συνδυασμό με τον μικρό αριθμό των μονάδων και την πλήρη πρόβλεψη των εχθρικών κινήσεων, δίνει αρχικά εσφαλμένα την εντύπωση ότι το gameplay προσφέρει οφθαλμοφανείς και περιορισμένες κινήσεις για τη βέλτιστη προσέγγιση κάθε γύρου. Θα χρειαστούν όμως αρκετές ώρες ενασχόλησης και πειραματισμού ώστε να φτάσει κανείς στο επίπεδο να συνδυάζει πραγματικά αποτελεσματικά τις ξεχωριστές δυνάμεις των mechs. Είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια όπου ο ίδιος ο παίκτης αντιλαμβάνεται ότι όσο περισσότερο ασχολείται, η πολυτιμότερη εμπειρία που αποκτάται είναι από τον ίδιο και όχι από τα ψηφιακά xp.
Η roguelike φύση του σημαίνει, βέβαια, ότι κάθε φορά που χάνουμε επιστρέφουμε σχεδόν στο μηδέν. “Σχεδόν”, όμως, γιατί η τεχνολογία έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να μπορούμε να στείλουμε πίσω στον χρόνο έναν από τους πιλότους μας, αποκτώντας έτσι ένα πολύτιμο μέλος για τη νέα προσπάθεια προς τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από τον διψήφιο αριθμό πιλότων, σταδιακά ξεκλειδώνουμε διαφορετικές τριάδες από mechs, κάθε ομάδα εκ των οποίων απαιτεί από εμάς να αλλάξουμε άρδην τον τρόπο προσέγγισης, καθώς ορισμένες από αυτές στηρίζονται αποκλειστικά στην προσπάθειά μας να ωθήσουμε τα Vek στις μεταξύ τους επιθέσεις, άλλα επικεντρώνονται σε status effect κ.λπ.
Εν κατακλείδι, το Into the Breach αποτελεί ένα ακόμα εξαιρετικό roguelike από την Subset, η οποία είχε το θάρρος να αφήσει πίσω της την επιτυχία του FTL και να δοκιμάσει τις δυνάμεις της σε ένα εντελώς ξεχωριστό παιχνίδι. Το replayability δείχνει ατελείωτο χάρη στην υψηλότατη πρόκληση που προσφέρει αλλά και το πανέξυπνο gameplay του, που ακονίζει συνεχώς την στρατηγική μας σκέψη, συνθέτοντας ένα πραγματικά μοναδικό turn-based, roguelike παιχνίδι.
