Τελευταία έξοδος: Vincent και Leo.
Δεν είναι και μικρό επίτευγμα ανάμεσα από μεγαθήρια τύπου Battlefield, Battlefront και Anthem να τραβάει τα βλέμματα μία μικρότερου βεληνεκούς παραγωγή, όπως τα κατάφερε το A Way Out στην Ε3 του 2017 κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου της EA (εν μέρη χάρη στον υπερενθουσιώδη Josef Fares). Αν και η πρώτη εικόνα του A Way Out επικεντρώθηκε σε μία ιδέα από παλιότερες εποχές, δεν έπαυε να φαντάζει φρέσκια για τη σημερινή εποχή. Ο λόγος για την ανόθευτη co-op εμπειρία, και δη αυτής που ενδείκνυται για το λεγόμενο ως “couch co-op”, δηλαδή το συνεργατικό παιχνίδι όπου δύο φίλοι βρίσκονται στον ίδιο χώρο, μοιραζόμενοι έκαστος από ένα μισό της οθόνης.
Πρόκειται σαφέστατα για ένα μεγάλο στοίχημα για τη νεοσύστατη Hazelight (η οποία αποτελεί μετεξέλιξη της ομάδας που ανέπτυξε το εξαιρετικό Brothers: A Tale of Two Sons) καθώς το A Way Out το πάει ένα βήμα παραπέρα, καθιστώντας το co-op υποχρεωτικό προκειμένου να ασχοληθεί κάποιος με το παιχνίδι. Με άλλα λόγια, οι μοναχικοί παίκτες θα ατυχήσουν, δεδομένου μάλιστα ότι δεν παρέχεται η δυνατότητα να ψάξετε για τυχαίο δεύτερο παίκτη στο online περιβάλλον του τίτλου, επιτρέποντας αποκλειστικά την πρόσκληση σε άτομα που βρίσκονται στη friend list.
Το ευχάριστο είναι ότι μόνο ένας είναι αναγκαίο να έχει αγορασμένο το παιχνίδι, καθώς ο δεύτερος παίκτης αρκεί να κατεβάσει το demo και να αποδεχθεί την πρόσκληση του πρώτου ώστε μαζί να ασχοληθούν στο πλήρες campaign. Είναι μία ιδιαίτερα γενναιόδωρη προσέγγιση από την Hazelight, πολύ περισσότερο μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς ότι το A Way Out προσφέρεται ήδη σε ελκυστική τιμή. Φυσικά, στα ελκυστικά κομμάτια της τιμής και της δωρεάν ενασχόλησης του δεύτερου παίκτη βοηθάει τα μέγιστα ότι μιλάμε και για μία ιδιαίτερα αξιόλογη εμπειρία ανεπτυγμένη με εμφανές μεράκι.
Με τα ιθύνοντα μέλη να έχουν ήδη στο βιογραφικό τους το Brothers (το οποίο βέβαια είχε αναπτυχθεί υπό τη σκεπή της Starbreeze), οι προσδοκίες μας δεν θα μπορούσαν παρά να είναι υψηλές για μία εμπειρία με ποικιλία σε μηχανισμούς και συναισθηματική φόρτιση για την πορεία των πρωταγωνιστών της. Ως προ το πρώτο το πετυχαίνει. Όσον αφορά στο δεύτερο κομμάτι… βαδίζει μάλλον σε πιο υποκειμενικά χωράφια, αλλά όσον αφορά την άποψη του γράφοντα, η κλιμάκωση του A Way Out δεν φτάνει την ομαλή και δεξιοτεχνικά αποδομένη δραματική εξέλιξη που πετύχαινε το Brothers. Αποφεύγουμε να αναφέρουμε οτιδήποτε άλλο προς αποφυγή spoiler.
Εντούτοις –για να πούμε και το κλισέ μας- είναι ένα παιχνίδι που μεγαλύτερη σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Το σενάριο ακολουθεί τους Vincent και Leo, δύο χαρακτήρες που θα γνωριστούν στη φυλακή. Σύντομα οι καταστάσεις θα τους οδηγήσουν στην ένωση των δυνάμεών τους προκειμένου να καταστρώσουν ένα σχέδιο απόδρασης που θα αποτελέσει και την αφετηρία του αναμενόμενου bromance. Αν και στην αρχική προώθηση του τίτλου φαινόταν έντονα πως τη μερίδα του λέοντος θα καταλάμβανε η απόδραση, τελικά αυτό το κομμάτι δεν είναι παρά ένα μόνο μέρος μίας περιπέτειας που εκτείνεται πέρα από τα περιορισμένα όρια του σωφρονιστικού ιδρύματος. Αυτή η συνεχής εναλλαγή περιβαλλόντων αποτελεί και ένα από τα βασικότερα θετικά στοιχεία του A Way Out, οδηγώντας σε μία ασταμάτητη ροή μεταξύ ποικίλων καταστάσεων καθόλη την –περίπου- επτάωρη διάρκεια.
Παρόλο που θα βρεθείτε σε αργόσυρτα σημεία, για τις ανάγκες του χτισίματος της σχέσης των Leo και Vincent, η επόμενη σκηνή δράσης βρίσκεται πάντα στη γωνία. Η αλήθεια είναι ότι το σενάριο δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά δεν παύει να εκπληρώνει τον σκοπό του, διατηρώντας το ενδιαφέρον για την τύχη των πρωταγωνιστών. Οι Vincent και Leo είναι καλογραμμένοι, χτίζοντας μία φυσική, “macho” σχέση μεταξύ τους, με το γενικότερο ύφος να παραπέμπει σε καλές b-movie action ταινίες, όπου ακόμα και οι ορισμένες κλισέ ατάκες τελικά αποτελούν κομμάτι της γοητείας τους (κάτι που φυσικά υπόκειται στα γούστα του καθενός).
Η αλληλουχία των σκηνικών έχει ειρμό και δικαιολογείται επαρκώς από τα τεκταινόμενα, δίχως να φαίνεται σε κάποιο σημείο πως οι gameplay μηχανισμοί ή το σενάριο επισκιάζονται προς όφελος του ενός ή του άλλου, τουλάχιστον αναφορικά με τον κυρίως κορμό του παιχνιδιού. Το τελευταίο το αναφέρουμε γιατί σε ορισμένα σημεία κάποια easter eggs-διαλείμματα έρχονται σε αντίθεση με την εκάστοτε κατάσταση (όπως το να παίζουμε σκορ-4 στο νοσοκομείο όπου ο Vincent δεν βλέπει τη στιγμή να δει την έγκυο γυναίκα του) αλλά δεν παύουν να είναι συμπαθητικά easter eggs σε ένα παιχνίδι που δεν ξεχνάει ποτέ το co-op στοιχείο του και που τελικά δεν παίρνει περισσότερο σοβαρά τον εαυτό του απ’ ό,τι χρειάζεται.
Το A Way Out εκμεταλλεύεται πλήρως την co-op φύση του, μεταφέροντάς μας συνεχώς σε νέες καταστάσεις με ξεχωριστούς gameplay μηχανισμούς. Τη μία στιγμή θα πρέπει να συνεργαστούμε για να κλέψουμε εργαλεία από τη φυλακή, την άλλη θα πρέπει ο ένας παίκτης να φωτίζει με φακό τη διαδρομή του δεύτερου, αργότερα θα χρειαστεί να φέρουμε εις πέρας μία ληστεία σε ένα βενζινάδικο και, φυσικά, δεν λείπουν τα τρεξίματα και κυνηγητά που πάντοτε φέρνουν κάτι καινούριο στην εξίσωση.
Επι μέρους αυτά τα σημεία μπορεί να μην αξιοποιούν ιδιαίτερα περίτεχνους μηχανισμούς, όμως η Hazelight κατάφερε να προσφέρει ουσιαστική ποικιλία ώστε συνεχώς να βρισκόμαστε σε καταστάσεις που μας ζητάνε κάτι διαφορετικό, επαναλαμβάνοντας σπανίως τις ίδιες ενέργειες. Για παράδειγμα, ο προαναφερθέν μηχανισμός του φακού έρχεται σε μία σκηνή, που όταν ολοκληρωθεί, μας αφήνει για το υπόλοιπο του παιχνιδιού, αποτελώντας τελικά μία απλή ιδέα μεν, η οποία όμως δένει σεναριακά, είναι ιδανική για τη συνεργασία των παικτών και εν τέλει φεύγει προτού κουράσει ούτως ώστε να τη διαδεχθεί τα επόμενα λεπτά ένας νέος μηχανισμός, και ούτω καθεξής.
Αυτή είναι και η ουσία του A Way Out: Είναι ένα παιχνίδι που καταφέρνει να επαναφέρει μία καθαρόαιμη εμπειρία, χτισμένη γύρω από το co-op, με πλήθος από μηχανισμούς που απαιτούν συνεργασία και δομή που μας φέρνει ασταμάτητα σε νέες καταστάσεις και καινούρια περιβάλλοντα. Όσον αφορά το περιεχόμενο, η Hazelight, μία σχετικά μικρή ομάδα ανάπτυξης, αξίζει τα εύσημα για την παραγωγικότητά της. Όλα τα περιβάλλοντα είναι πειστικά σχεδιασμένα ακόμα και αν πρόκειται για σημεία όπου η σκηνή μπορεί να μην ξεπερνά τα δέκα λεπτά -όπως για παράδειγμα συμβαίνει στην προαναφερθείσα ληστεία στο βενζινάδικο.
Αναμφίβολα δεν μιλάμε για οπτικό τομέα που “τυφλώνει”, ωστόσο, η Unreal Engine 4 αξιοποιείται κατάλληλα για την απεικόνιση ενός αρκετά όμορφου, λεπτομερούς και πειστικού κόσμου. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στην υψηλής ποιότητας σκηνοθεσία του παιχνιδιού στις cutscenes αλλά –πολύ περισσότερο- στα gameplay κομμάτια. Η δράση δεν μένει προσκολλημένη στις δύο χωρισμένες οθόνες αλλά, αντιθέτως, δεν χάνει στιγμή να αποκολληθεί όπου το απαιτεί η σκηνή ώστε η κάμερα να επικεντρωθεί σε έναν από τους δύο χαρακτήρες για να μεταφερθεί με μαεστρία στον δεύτερο παίκτη, μεταφέροντας παράλληλα τον έλεγχο με ομαλότητα μεταξύ των δύο παικτών. Οι κατάλληλες λήψεις ανάλογα με την περίσταση προσθέτουν πολλούς βαθμούς στην ένταση που επικρατεί, συμβάλλοντας καταλυτικά στο στοιχείο του σωστά δομημένου εντυπωσιασμού. Θα πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι η οθόνη χωρίζεται στη μέση για τους δύο παίκτες ακόμα και αν βρισκόμαστε σε online συνεργατικό παιχνίδι, μία εκούσια απόφαση προς όφελος της co-op φιλοσοφίας του παιχνιδιού.
Εν κατακλείδι το A Way Out αποτελεί μία ιδανική επιλογή για όσους θελήσουν να μοιραστούν μία gameplay εμπειρία με κάποιον φίλο τους. Η διάρκεια των –περίπου- επτά ωρών μπορεί να φαντάζει ως σχετικά μικρή, όμως αποτελεί μία “καθαρή” διάρκεια δεδομένου ότι ελάχιστοι gameplay μηχανισμοί επαναλαμβάνονται και τα διαφορετικά περιβάλλοντα διαδέχονται το ένα μετά το άλλο με ρυθμό πολυβόλου.
Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.
