Pinballvania.
Τα “φλιπεράκια” (ή, όπως είναι η σωστή τους ονομασία, “pinball machines”) αποτελούσαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της χρυσής εποχής των “ουφάδικων” στη χώρα μας, πλαισιώνοντας τις υπόλοιπες μαυριδερές και… μονόχνωτες καμπίνες, ως ογκώδεις και ιδιαίτερα φανταχτερές μηχανικές πλατφόρμες. Το βλέμμα έπεφτε επάνω τους με ευκολία, χάρη στα περίτεχνα σχέδια από γνωστές ταινίες ή παιχνίδια (έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη το φλιπεράκι του Bram Stoker’s Dracula σε μαγαζί της γειτονιάς) και πλήθος από φωτάκια, επιχειρώντας να μας πείσουν πως η απέλπιδα προσπάθειά μας να κρατήσουμε τη μεταλλική σφαίρα στο τραπέζι συσχετιζόταν με κάποιον τρόπο με μία… πλοκή; Κανένα παράπονο, όμως. Το θεματικό ντύσιμο πετύχαινε το στόχο του, σε συνδυασμό φυσικά με την έξυπνη διαρρύθμιση των ταμπλό υπό τη συνοδεία ζωηρών φωτεινών ερεθισμάτων και ηχητικών εφέ.
Η εικόνα από τα φλιπεράκια έχει μείνει έκτοτε συνυφασμένη με τα στατικά και περιοριστικά ταμπλό, ικανά να μας κρατήσουν σε εγρήγορση για 4-5 λεπτά (με λίγη καλή τεχνική και πολλή τύχη) προτού κάνουμε το tilt του εκνευρισμού και μετακινηθούμε στη συνέχεια προς τις προβλέψιμες ήττες μας στα Shinobi, Karnov κ.λπ. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με το Yoku’s Island Express θα αναρωτηθείτε πολύ σωστά, και θα σας απαντήσουμε ότι η σουηδική Villa Gorilla είχε την ευφάνταστη ιδέα να πάρει τους απλοϊκούς μηχανισμούς από τα φλιπεράκια και να τους ενσωματώσει στο –φαινομενικά- άσχετο είδος του metroidvania.
Το πείραμα πέτυχε και τελικά έχουμε στα χέρια μας έναν βασικό υποψήφιο για το metroidvania της χρονιάς (μέχρι τώρα βέβαια, καθώς έπεται το Bloodstained μεταξύ πολλών άλλων indies). Αφήνοντας πίσω τα περιοριστικά ταμπλό που μας έχουν συνηθίσει τα φλιπεράκια, είτε σε μηχανική είτε σε ψηφιακή μορφή, το Yoku’s Island Express μεταμορφώνει ένα ευμέγεθες νησί σε ένα ενιαίο και δαιδαλώδες σύμπλεγμα από φλιπεράκια, που δένει με πλήρη αρμονία την περιήγηση και την εύρεση collectibles με την κατάλληλη χρήση των εκατοντάδων φλίπερς (αν υπήρχε κάποια διαφορετική ονομασία για τους δύο μοχλούς που είχαν τα φλιπεράκια, αυτή μας διαφεύγει τελείως).
Η περιπέτεια μάς μεταφέρει στο νησί Mokumana, όπου ένα μικρό, κόκκινο μυρμήγκι φτάνει για να εκτελέσει καθήκοντα… ταχυδρόμου, έχοντας πάντα στο πλευρό του δεμένη με σκοινί μία σφαίρα, λίγο μεγαλύτερη από το μπόι του (όχι αυτό του Κράτου…). Ο λόγος που έχει αυτή τη σφαίρα επάνω του είναι φυσικά για να μπορεί να περιφερθεί στο νησί, εκσφενδονιζόμενο συνεχώς μέσα από την φλίπερ φιλοσοφίας μετακίνηση.
Όπως συμβαίνει με δεκάδες παιχνίδια με ανθρωπόμορφα όντα, έντομα κ.λπ. μία κατάρα έχει πλήξει το νησί και εμείς θα χρειαστεί να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να γιατρέψουμε αυτήν την πληγή, προτού να είναι αργά κ.λπ. κ.λπ. Όλη η κοινότυπη ιστορία περιβάλλεται από ανάλαφρους διαλόγους και περίεργους αλλά χιουμοριστικούς χαρακτήρες, παρέχοντας τις απλοϊκές, ενίοτε αφελείς, αλλά απαραίτητες πληροφορίες για κύρια και δευτερεύοντα objectives. Το ευχάριστο ύφος των διαλόγων, που αποφεύγει δραματικές καταστάσεις, συνάδει ταιριαστά με τη ζωηρή και χαρούμενη οπτική αισθητική κι ας μην ξεφεύγει από γνώριμα μονοπάτια.
Η καινοτομία, όμως, είπαμε ότι εντοπίζεται στον πυρήνα του παιχνιδιού, που αφορά φυσικά στο gameplay. Κάθε γωνιά του νησιού περιέχει δεκάδες ευκαιρίες για να εκσφενδονίσουμε τη σφαίρα μας με δεξιοτεχνία, προκειμένου να συλλέξουμε τα διάφορα collectibles, να αντιμετωπίσουμε bosses ή να ανακαλύψουμε τις δεκάδες μυστικές περιοχές. Παρόλο που μπορούμε να ελέγξουμε απευθείας τον πρωταγωνιστή, στο πρόσωπο του μικροσκοπικού μυρμηγκιού και στο ύφος ενός κλασικού 2D platformer, αυτό γίνεται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων κυρίως για να θέσουμε τη σφαίρα στα διάφορα φλίπερς του νησιού. Αυτή η μέθοδος μετακίνησης ταιριάζει με την metroidvania φιλοσοφία σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι θα περίμενε κανείς σε πρώτη ανάγνωση. Τα φλίπερς αντικαθιστούν με απόλυτη ευστοχία τα συνηθισμένα (διπλά) άλματα, δίνοντας μία ιδιαίτερα φρέσκια νότα στο είδος.
Η αίσθηση της εξερεύνησης αποδίδεται σε πολύ καλό βαθμό, με δεκάδες ουσιαστικά collectibles, πολλά εκ των οποίων χρειάζονται παρατηρητικότητα και πειραματισμό για να αποκτηθούν, πάντα αξιοποιώντας τον ιδιόμορφο χειρισμό. Ως είθισται στο είδος, πολλές περιοχές είναι απροσπέλαστες προτού ανακαλύψουμε μία νέα ικανότητα. Αν και μετρημένες στα δάχτυλα, αυτές οι ικανότητες (όπως η δυνατότητα να καταδυόμαστε στο νερό) δένουν ιδανικά με τους βασικούς μηχανισμούς, εμπλουτίζοντας με ωραίο τρόπο την κινητικότητα του χαρακτήρα. Όλες οι επιπλέον ικανότητες αποτελούν, φυσικά, ένα ακόμα σημαντικό εργαλείο που θα μας βοηθήσει έντονα στο πολυπόθητο 100% completion rate.
Έχοντας όμως εισάγει ένα τόσο ιδιαίτερο μοντέλο χειρισμού, θα ήταν μάλλον αρκετά δύσκολο για τη Villa Gorilla να αποφύγει ορισμένα αρνητικά κατατόπια. Η αλήθεια είναι ότι ορισμένες φορές το αναγκαστικό backtracking ενδέχεται να κουράσει. Δεν ήταν λίγες οι φορές που θέλαμε να επιστρέψουμε σε μία απομακρυσμένη περιοχή, ώστε να αποκαλύψουμε ένα ακόμα μυστικό αντικείμενο ή πέρασμα, όπου αναγκαζόμασταν να επαναλαμβάνουμε κινήσεις ακριβείας στα διάφορα επί μέρους μίνι φλιπεράκια, προτού φτάσουμε στο στόχο μας. Είναι ένα αναγκαίο κακό που δείχνει να μην μπορούσε να αποφευχθεί, δεδομένου ότι ήταν απαραίτητο ο κόσμος να είναι ενιαίος. Αυτός ο σχεδιασμός δεν πτόησε την προσπάθειά μας για το 100%, αλλά δεν έπαυε να οδηγεί σε ορισμένους αναστεναγμούς όταν διαπιστώναμε τη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Σίγουρα ένα πληρέστερο σύστημα fast travel (αυτό που υπάρχει είναι αρκετά περιοριστικό) ή μία ευρηματικότερη τοποθέτηση παρακάμψεων θα ήταν καλοδεχούμενες προσθήκες.
Θα ήταν άδικο, όμως, να κρίνουμε αυστηρά το Yoku’s Island Express από το προαναφερθέν παράπτωμα (που έτσι κι αλλιώς δεν ζημιώνει σε καμία περίπτωση σημαντικά την εμπειρία), καθώς και πάλι έχουμε ένα σαφέστατα ιδιαίτερο και ευρηματικό metroidvania. Η όλη εμπειρία πλαισιώνεται από έναν όμορφο οπτικό τομέα, γεμάτο από έντονα χρώματα και απαλές γραμμές που απεικονίζουν ελκυστικά το εξωτικό, νησιωτικό περιβάλλον.
Η Villa Gorilla κατάφερε να παντρέψει το περιοριστικό gameplay που εισήγαγαν τα φλιπεράκια με τον ενιαίο και εκτενή κόσμο που χαρακτηρίζει τα metroidvania, προσφέροντας τελικά ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και -κυρίως- φρέσκο μείγμα. Ορισμένα ελαττώματα υπάρχουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αλλοιώνουν τη φαντασία και την πρωτοτυπία που επέδειξαν οι Σουηδοί δημιουργοί στο Yoku’s Island Express. Οι λάτρεις των metroidvania δεν πρέπει να το χάσουν.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.
