Ηλία, ρίχτο!
Κοντεύουν δέκα χρόνια από μια κυκλοφορία που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά με την κοφτερή της γραφή και την διεισδυτική ματιά σε ένα δυστοπικό μέλλον. Ένα παιχνίδι – επαναστατικό μανιφέστο. Του πώς το ρομαντικό όνειρο της αποίκισης των αστεριών του γαλαξία μετατρέπεται σε ένα ακόμη εταιρικό, κορπορατικό χαρτοφυλάκιο της ελίτ. Του πόσο εύκολα μια άλλοτε ορμητική, απελευθερωτική δύναμη μπορεί να μετατραπεί σε ένα ολοκληρωτικό, διεφθαρμένο και τυραννικό καθεστώς. Της πτώσης των αξιών, της συνέχισης της επανάστασης με άλλα μέσα, της οργάνωσης απλών ανθρώπων σε κάτι μεγαλύτερο, και της θυσίας για ένα καλύτερο αύριο. Δέκα χρόνια μετά, το ανεξίτηλο μήνυμα του Red Faction Guerrilla παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Πλάκα κάνουμε.
Κάποιες φορές δεν θέλουμε βαθύτερα νοήματα και φιλοσοφικές αναζητήσεις. Κάποιες φορές δεν θέλουμε να προβληματιστούμε. Κάποιες φορές, θέλουμε απλά να σπάσουμε κόσμο. Το Red Faction Guerrilla είναι το παιχνίδι-εκτόνωση για αυτές τις δύσκολες στιγμές. Χωρίς να λέει πολλά, οπλίζει τον παίκτη με τόνους εκρηκτικής ύλης και την πιστή του βαριοπούλα, και τον στέλνει να κάνει χαμό, με μια υποτυπώδη ιστορία που κάνει τα απολύτως βασικά και τίποτα περισσότερο.
Ο Troy Baker υποδύεται τον πρωταγωνιστή Alec Mason (από λογοπαίγνια το παιχνίδι τα πάει καλά γενικά), ο οποίος γίνεται μέλος της Red Faction, μιας ομάδας επαναστατών που μάχονται εναντίον της EDF (Earth Defence Force). Η EDF έχει μετατραπεί σε ένα τυραννικό καθεστώς που εκμεταλλεύεται τους εργάτες και τα κοιτάσματα του Άρη προς όφελος των εταιριών και μετόχων από τη Γη, και η Red Faction αναλαμβάνει να ελευθερώσει σταδιακά τις περιοχές του Άρη, μέχρι να τη διώξει από τον πλανήτη. Η EDF, από τα πρώτα δευτερόλεπτα, αποτελεί έναν απρόσωπο «κακό» χωρίς κανένα βάθος, με αδύναμα κίνητρα και με άπειρους πόρους, και δίνει απλά την αφορμή να αρχίσει ο παίκτης να γκρεμίζει ό,τι βρει μπροστά του. Μην μας ρωτάτε, λοιπόν, γιατί σπάμε τα αμάξια της EDF όπου τα πετύχουμε. Γιατί έχουν αθηναϊκές πινακίδες.
Όπως και το 2009, έτσι και σήμερα, υπάρχει ένα συγκεκριμένο selling point: Η μηχανή φυσικής GeoMod 2.0 δεν είναι στον πυρήνα του παιχνιδιού ή βασικός πυλώνας της εμπειρίας ή οτιδήποτε τέτοιο. Η Geomod ΕΙΝΑΙ το Red Faction Guerrilla. Μια πρωτοποριακή μηχανή φυσικής δίχως προηγούμενο, και μέχρι και σήμερα, δίχως επόμενο. Σε αντίθεση με τα παλιότερα Red Faction, στο Guerrilla ο παίκτης μπορεί να καταστρέψει μόνο κατασκευές φτιαγμένες από ανθρώπους και όχι το έδαφος του Άρη. Ωστόσο, έχουμε να κάνουμε με την πιο λεπτομερή και εντυπωσιακή καταστροφή κτηρίων μέχρι σήμερα σε open-world παιχνίδι.
Ο επαναστάτης/ πρωταγωνιστής Alec Mason μπορεί να ξεκινήσει να διαλύει τούβλο τούβλο το κάθε κτήριο του παιχνιδιού, και αυτό να αντιδρά ρεαλιστικά στις νέες συνθήκες. Δεν έχει να κάνει με το πόσο ποσοστό επί τοις εκατό damage έχουμε προξενήσει στο κτήριο, έχει να κάνει ξεκάθαρα με βασικούς νόμους της φυσικής. Αν ο παίκτης παρατηρήσει τη δομή του κάθε κτηρίου και διαλύσει τα σωστά σημεία, θα το δει να πέφτει είτε αμέσως, είτε να καταρρέει σταδιακά κάτω από το βάρος του. Ακόμη και οι ίδιοι οι developers της Volition έβλεπαν τα κτήρια που σχεδίαζαν να καταρρέουν μόλις εφαρμοζόταν η Geomod, γιατί ήταν σχεδιαστές και όχι αρχιτέκτονες.
Σε συνδυασμό με τις πολλές εκρήξεις που φροντίζει να προσφέρει η ακατάπαυστη δράση, το αποτέλεσμα είναι μοναδικό και για τα σημερινά δεδομένα. Το γεγονός ωστόσο ότι το παιχνίδι χτίστηκε γύρω από τη μηχανή φυσικής είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία έπεσε πολύ δουλειά στη μηχανή και δίνεται μπόλικο υλικό να καταστρέψει ο παίκτης και να τη δει εν δράσει, από την άλλη, ωστόσο, δεν κάνει σχεδόν τίποτα περισσότερο. Τόσα χρόνια μετά, γίνονται πολύ πιο αισθητές οι ελλείψεις του παιχνιδιού και οι χαμένες δυνατότητες που δεν αξιοποιήθηκαν. Αρχικά, δεν υπάρχει σχεδόν κανένα τακτικό βάθος στην καταστροφή, παρά το γεγονός ότι δίνονται τα εργαλεία για κάτι τέτοιο.
Πάντα οι επιθέσεις του Alec Mason στις βάσεις της EDF μετατρέπονται σε μια χαοτική, άμυαλη ανταλλαγή σφαιρών, χειροβομβίδων, πυραύλων, εκρήξεων και, γενικά, ό,τι άλλο βρίσκεται διαθέσιμο εκείνη τη στιγμή. Η EDF διαθέτει εξαιρετική Α.Ι., με επιθετικές τακτικές, θανάσιμο οπλισμό και συνεχείς ενισχύσεις, οι οποίες σημαίνουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για οργάνωση, και η ανοικτή μάχη ισούται πάντα με θάνατο. Μην κάνετε το λάθος να ξεκινήσετε το παιχνίδι στο Hard αν δεν έχετε προηγούμενη εμπειρία μαζί του, μιας και θα πεθάνετε πολλές φορές. Σε αντίθεση, η φιλική A.I. προκαλεί είτε γέλια είτε κλάματα, δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο.
Υπάρχει, για παράδειγμα, και ο ρηχός μηχανισμός του ηθικού που επηρεάζει το salvage (το νόμισμα του παιχνιδιού) που κερδίζουμε από κάθε αποστολή. Δηλαδή, κάθε φορά που πεθαίνει ο Mason, πέφτει το ηθικό του πληθυσμού, και λιγότεροι πολίτες στηρίζουν την επανάσταση. Μόνο που σε 5 λεπτά επιστρέφουμε δριμύτεροι με μια βαριοπούλα στο δεξί χέρι και έναν τόνο εκρηκτικής ύλης στο αριστερό, στη βάση της EDF, και ρίχνουμε ό,τι είχε μείνει όρθιο όταν πεθάναμε. Δεν ξέρουμε για εσάς, αλλά αν είχαμε στην ομάδα μας έναν…Απέθαντο Καταστροφέα του Θανάτου που ανασταίνεται συνεχώς, μάλλον θα ανέβαινε το ηθικό μας. Επίσης, κάποιες φορές είναι κακό να σκοτώνουμε αθώους πολίτες, οι οποίοι -παρεμπιπτόντως- συνεχώς μπλέκονται με τους στρατιώτες της EDF και τρέχουν μπροστά από το όχημά μας ή τα εκρηκτικά που τοποθετούμε, σα να προσπαθούν να πάρουν τα λεφτά της ασφαλιστικής. Άλλες φορές, όμως, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να τους εξαϋλώνουμε μαζικά, στην προσπάθεια να ρίξουμε έναν πύργο ελέγχου, χωρίς καμία απολύτως επίπτωση.
Ο οπτικός τομέας επίσης είναι, πλέον, παρωχημένος παρά τις μικρές βελτιωμένες πινελιές και σκιάσεις, με εξαίρεση τις στιγμές καταστροφής και εκρήξεων που εντυπωσιάζουν ακόμη και σήμερα. Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο άχαρος, μουντός Άρης. Βέβαια να λέμε και του στραβού το δίκιο, οι εικόνες που βλέπουμε μέχρι τώρα να μας στέλνει το Curiosity δεν περιέχουν κάποιο συγκλονιστικό περιβάλλον ή κάποια ιδιαίτερη φυσική ομορφιά του Κόκκινου Πλανήτη. Αλλά και πάλι, οι δημιουργοί δεν ένιωσαν σε κανένα σημείο την ανάγκη να κάνουν το κάτι παραπάνω σχεδιαστικά, και ο Άρης καταλήγει ένα τεράστιο εργοτάξιο γεμάτο χώμα και σκόνη. Εργάτες δεξιά, εργάτες αριστερά, μηχανήματα εκσκαφών, εργοστάσια, οχήματα με καρότσες, μισοτελειωμένες οικοδομές και πάει λέγοντας. Μάστορα, πιάσε μια Άμστελ.
Όσον αφορά το PS4 Pro όπου κάναμε το review, προτείνουμε το Perfomance mode στο οποίο το παιχνίδι τρέχει απολαυστικά με υψηλό frame rate, σταθερά στα 50 με 60 fps. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που έπεσε κάτω από 50 frames, και μιλάμε για σκηνές που επικρατεί πραγματικός πανικός με δεκάδες εχθρούς, εκρήξεις και κτήρια να πέφτουν ταυτόχρονα. Σε αντίθεση, το Resolution mode ανεβάζει την ανάλυση σε “4Κ”, αλλά αφενός βλέπουμε πεντακάθαρα τα textures που έχουν μείνει πολύ πίσω πλέον, και αφετέρου τα frames πέφτουν δραματικά, σε σημείο που καθιστούν το συγκεκριμένο mode πρακτικά άχρηστο.
Η Geomod λοιπόν έχει γεράσει καλά, το παιχνίδι σαν όμως σύνολο όχι. Για την ακρίβεια, μοιάζει με ένα λείψανο του παρελθόντος, θυμίζοντας τα πέτρινα χρόνια του open world είδους. Τότε που ο άδειος κόσμος γέμιζε με πολλές αδιάφορες επαναλαμβανόμενες αποστολές, εκατοντάδες αδιάφορα collectibles, κοιτάσματα και πάει λέγοντας. Ελάχιστη φαντασία στις αποστολές και πολύ λίγες αυτές που αξιοποιούν δημιουργικά τις δυνατότητες της μηχανής φυσικής. Για να είμαστε ειλικρινείς, γενικότερα το παιχνίδι δεν κάνει πολλά περισσότερα από την Geomod και την λεπτομερέστατη καταστροφή, αλλά αυτό το κομμάτι είναι τόσο καθοριστικό, που είναι αρκετό για να του δώσει ένα μικρό cult status.
Είναι ο άσος στο μανίκι του Red Faction Guerrilla, μια wildcard που είναι από μόνη της ικανή να γέρνει κάθε φορά τη ζυγαριά υπέρ του. Αν ο παίκτης απολαμβάνει έστω και λίγο αυτού του είδους το gameplay, το ενδιαφέρον του θα αναζωογονείται εκ νέου κάθε φορά που αντικρίζει ένα ψηλό κτήριο ή μια τεράστια γέφυρα, και θα φαντασιώνεται σχεδόν οργασμικά όλους τους τρόπους που μπορεί να τα γκρεμίσει. Και μέχρι να εμφανιστεί ένα παιχνίδι που θα κάνει αυτό το πράγμα (δεν το βλέπουμε σύντομα), το Guerrilla θα είναι το μόνο που θα ξυπνά πάντα τα ίδια αισθήματα, θα χτυπά πάντα τις ίδιες ευαίσθητες χορδές της παιδικής μας ηλικίας τότε που προσποιούμασταν ότι γκρεμίζονταν τα κάστρα των Playmobil και LEGO.
Το Red Faction Guerrilla Re-Mars-tered είναι μια κυκλοφορία που δεν έχει να πει πολλά σε αυτούς που έχουν ήδη ισοπεδώσει τον Άρη. Όσοι όμως δεν έχουν γνωρίσει ακόμη την συγκλονιστική μηχανή φυσικής GeoMod 2.0 ή μετά από τόσα χρόνια τους έλειψε λίγη αγνή καταστροφή, έχει ακόμη κάτι να πει, θα πάρουν φόρα να τα γκρεμίσουν όλα. Το σίγουρο είναι ότι το μόνο που θα στέκεται όρθιο στον Κόκκινο Πλανήτη στο τέλος του παιχνιδιού, θα είναι τα βουνά και ίσως καμιά λάμπα της ΔΕΗ.
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.
