Στον πλανήτη Alpha κανείς δεν κλείνει μάτι.
Πάνω-κάτω το 90% των σύγχρονων δισδιάστατων platform της indie σκηνής ακολουθεί την pixel art πορεία, ενώ στο υπόλοιπο 9% οι δημιουργοί επιδίδονται στην καρτουνίστικη απεικόνιση. Φυσικά και δεν έχουμε πρόβλημα με αυτές τις δημιουργίες που έχουν κάτι να πουν και μεταχειρίζονται αυτές τις τεχνικές απεικόνισης με μαεστρία (θέμα έχουμε με τον τεράστιο όγκο μετριότατων και κακών περιπτώσεων που παραπέμπουν σε “αρπαχτές”), αλλά το Planet Alpha έρχεται να μας θυμίσει ότι τα indie (κυρίως) platforms δεν είναι ανάγκη να ακολουθούν ευλαβικά την pixel art αισθητική.
Αντιθέτως, η ομάδα ανάπτυξης του εν λόγω τίτλου πάει κόντρα στις ρετρό τάσεις του είδους, εκμεταλλευόμενο με χάρη την Unreal Engine 4 προκειμένου να προσφέρει πλούσια και ιδιαίτερα όμορφα περιβάλλοντα. Επιπλέον, αποτάσσει την ανάγκη για metroidvania στοιχεία και οποιουδήποτε συστήματος μάχης, ακολουθώντας τη φιλοσοφία παιχνιδιών όπως τα Limbo και Inside. Υιοθετεί δηλαδή το ιδιαίτερα απλουστευμένο σύστημα χειρισμού αλλά και τον άκρως γραμμικό σχεδιασμό των επιπέδων, όπου ο χαρακτήρας συνεχώς προχωράει προς τα δεξιά, με ελάχιστες παρεκκλίσεις, σε μία απρόσκοπτη διαδρομή, με τα όποια loadings ή εμφανείς αλλαγές επιπέδων να απουσιάζουν πλήρως.
Η φαινομενική απλότητα της δομής του παιχνιδιού φέρνει έναν καλοδεχούμενο αέρα ανανέωσης από τα συνηθισμένα platforms, κάτι που οφείλεται σαφέστατα στην αρτιότητα της δουλειάς που έφερε εις πέρας η –πρακτικά- τριμελής ομάδα ανάπτυξης. Κυρίως γέννημα-θρέμμα του Adrian Lazar (πρώην υπάλληλος της IO Interactive), το Planet Alpha ξεκίνησε τον μακρύ κύκλο ανάπτυξής του το 2013 και η κυκλοφορία του αποδεικνύει ότι η δανική παραγωγή ορθά είχε το πείσμα και το μεράκι για να φέρει εις πέρας το παρόν παιχνίδι, παρά τον πολυετή κύκλο ανάπτυξης.
Η περιπέτεια μάς μεταφέρει σε έναν εξωγήινο πλανήτη, όπου θα πάρουμε τον έλεγχο ενός αστροναύτη (εικάζουμε γήινος στην προέλευση) με σκοπό να φτάσει σε έναν αυθαίρετο στόχο (προχωρώντας πεισματικά προς τα δεξιά), ξεπερνώντας τους δεκάδες θανάσιμους κινδύνους που θα βρεθούν στο διάβα του. Βλέπετε, το Planet Alpha βρίσκεται σε εκείνη την μερίδα των “limboειδών” © platform, όπου οι πληροφορίες για το ποιοι είμαστε, πού πάμε και τι κάνουμε έρχονται με το σταγονόμετρο (και αν…), επικεντρωμένες τελικά στη σημασία του ταξιδιού έναντι του προορισμού. Το τελευταίο δεν θα μπορούσε να αποτελεί πιο σαφή περιγραφή για το σεναριακό ντύσιμο του Planet Alpha, δεδομένου ότι το φινάλε έρχεται κάπως απότομα και με μάλλον απογοητευτική απουσία έστω και κάποιου ασαφούς φιλοσοφικού ερωτηματικού για την έννοια του ταξιδιού. Με λίγα λόγια, στις περίπου τρεις ώρες του, το παιχνίδι απλά βάζει μία αυθαίρετη τελεία στην περιπέτεια και ρολάρει τους τίτλους τέλους.
Οπότε, ας επιστρέψουμε καλύτερα στα του αξιολογότατου ταξιδιού και ας αφήσουμε την κατάληξη κατά μέρος. Αν και στα πρώτα στάδια το Planet Alpha φαντάζει ως ένα υπεραπλουστευμένο δισδιάστατο walking simulator, δεν αργεί τελικά να δείξει πως έχει ορισμένα κρυφά χαρτιά στο τσεπάκι, δείχνοντας έμπρακτα πως ο βασικός δημιουργός είχε και μερικές ενδιαφέρουσες gameplay ιδέες πέραν του σχεδιασμού ενός ιδιαίτερα όμορφου, εξωτικού πλανήτη. Ο χειρισμός ακολουθεί τα χνάρια των παιχνιδιών της Playdead, καθώς στο μεγαλύτερο κομμάτι του χρειαζόμαστε απλά ένα κουμπί για άλματα και ένα για να σπρώχνουμε αντικείμενα. Αργότερα θα αποκτήσουμε τη δύναμη της μεταχείρισης της ώρας, επιτρέποντάς μας να αλλάζουμε κατά βούληση την ώρα της μέρας, μία λειτουργία που με τη σειρά της περιπλέκει μόνο αμυδρά την περιπέτεια.
Ο μηχανισμός αυτός πλαισιώνεται από όμορφα οπτικά εφέ, όπως η γρήγορη περιστροφή του έναστρου ουρανού, που συνοδεύεται από αλλαγές στον περιβάλλοντα χώρο. Σε αυτόν τον ιδιόμορφο πλανήτη πολλά υπερμεγέθη φυτά ανθίζουν ανάλογα με την ώρα της ημέρας, δημιουργώντας έτσι τις ανάλογες πλατφόρμες που θα μας βοηθήσουν στην περιήγησή μας ενώ το ίδιο ισχύει και για διάφορους μηχανισμούς ενός κατεστραμμένου πολιτισμού, που βρίσκουμε μπροστά μας.
Η δράση εμπλουτίζεται όταν βρεθούμε μπροστά στους εξωγήινους εισβολείς, οι οποίοι έχουν έρθει σε αυτόν τον πλανήτη με μόνο σκοπό την εύρεση των τεχνουργημάτων ενός κατεστραμμένου πολιτισμού, εξολοθρεύοντας οποιοδήποτε έμβιο ον βρεθεί μπροστά τους. Δίχως να έχουμε το παραμικρό όπλο στην κατοχή μας, η μόνη μέθοδος αντιμετώπισής τους έρχεται με το stealth. Οι Δανοί δημιουργοί κατάφεραν να εισάγουν τα stealth κομμάτια με μία ισορροπημένη διάρκεια και συχνότητα, ώστε να μην φτάνουν ποτέ σε σημείο να κουράζουν αλλά, αντιθέτως, να λειτουργούν προς όφελος της έντασης και της αίσθησης της τρωτότητας του πρωταγωνιστή απέναντι στις ιδιαίτερα απειλητικές εχθρικές παρουσίες.
Η απεικόνιση των εξωγήινων ως ρομπότ που δείχνουν σαν να έχουν έρθει από sci-fi ταινίες των δεκαετιών του ’50 και του ’60 είναι με έναν περίεργο τρόπο αρκετά ταιριαστή, δημιουργώντας την αίσθηση πως βρισκόμαστε σε ένα εκμοντερνισμένο, cult, εξωγήινο και αλλόκοτο κόσμο. Πέραν αυτών των εισβολέων θα βρεθούμε αντιμέτωποι και με την ίδια τη φύση του πλανήτη, γεμάτη από περίεργα όντα, από υπερμεγέθεις, ιδιόμορφες και άκρως τοξικές σφίγγες μέχρι γιγαντιαία τετράποδα πλάσματα. Η αίσθηση του ζωντανού περιβάλλοντος αποδίδεται αρκετά καλά, ενισχύοντας συνεχώς την εντύπωση πως οι έμβιοι οργανισμοί του πλανήτη πασχίζουν συνεχώς για την επιβίωσή τους αλλά και την αντιμετώπιση της εξωγήινης, ρομποτικής, απειλής.
Ανάμεσα σε όλη αυτή τη διαμάχη ο χαρακτήρας μας έρχεται παντελώς ανίσχυρος, έχοντας ως μόνα όπλα τις προαναφερθείσες απλοϊκές stealth τακτικές (κρύψιμο πίσω από αντικείμενα και ψηλά χορτάρια δηλαδή) αλλά και τη μεταχείριση του περιβάλλοντος για την εξουδετέρωση των διαφόρων κινδύνων στα σημεία που το επιτάσσουν. Οι έμμεσοι τρόποι εξολόθρευσης των εχθρικών στοιχείων έρχονται με τη μορφή περιβαλλοντικών γρίφων, που μπορεί να είναι απλοί στη λύση τους αλλά δεν παύουν να δημιουργούν το αίσθημα της ικανοποίησης, αποτελώντας έναν ευχάριστο εναλλακτικό τρόπο σε σχέση με την αμεσότητα ενός συστήματος μάχης.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία περιβάλλονται από έναν πανέμορφο κόσμο, με έντονη ποικιλομορφία, που αποτελεί και τον ουσιαστικό πρωταγωνιστή του παιχνιδιού. Ο πλανήτης Άλφα προσφέρει μία χρωματική πανδαισία στην πανίδα και τη χλωρίδα, φέρνοντάς μας συνεχώς μπροστά από νέα και πάντοτε εξωτικά τοπία. Μπορεί η τρίωρη διάρκεια να φαντάζει μικρή (και είναι βέβαια), αλλά η αξιέπαινη ποικιλία στο σχεδιασμό των περιβαλλόντων, τα οποία λόγω του ασταμάτητου ρυθμού αλλάζουν διαρκώς, μας δημιούργησαν τελικά την αίσθηση πως αποκομίσαμε μία γεμάτη εμπειρία.
Εν ολίγοις, οι δημιουργοί του Planet Alpha προσφέρουν μία περιπέτεια που δεν φιλοδοξεί μεν να γράψει νέους κανόνες στα platform, αλλά από την άλλη προβάλλει έκδηλα το μεράκι και την ικανότητά τους στη σύνθεση ενός αξιόλογου ταξιδιού, σε έναν πανέμορφο και με φαντασία σχεδιασμένο πλανήτη (δίχως pixels). Μικρό σε διάρκεια, όμως, απόλυτα συμμαζεμένο και χωρίς το παραμικρό ξεχείλωμα, το Planet Alpha είναι ιδανικό για ένα χαλαρωτικό βράδυ, ιδίως για τους fans των platform (και δη, για όσους έχουν κουραστεί από την pixel art).
Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.
